ตอนที่8 ถามทำไมไม่ตอบ

สตรีผู้หนึ่งยืนท่ามกลางเหล่าทหาร ท่าทีหยิ่งยโสของนางช่างขัดกับชุดชาวบ้านที่นางสวมใส่ และเมื่อเขาสืบเท้าเข้าไปใกล้มากขึ้นก็เห็นดวงหน้างดงามหมดจดที่ยากจะลืมเลือน

“องค์หญิงปิงหลิน”

หยางจงอุทานออกมาแผ่วเบาราวกับสายลม จากนั้นเขาก็เหยียดยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ สวรรค์ช่างเป็นใจให้เขานัก  ในเมื่อนางลักลอบหนีออกจากวังหลวงมาค่ายแห่งนี้ซึ่งไม่มีใครรู้จักนางก็เท่ากับเปิดโอกาสให้เขาได้แก้แค้น ดังนั้น เขาจึงคิดจะเล่นตามน้ำ เพื่อสั่งสอนนางเสียหน่อย

“นะ... นั่นมัน องค์...”

เฉิงอี้ที่ติดตามมายังด้านหลังยังไม่ทันจะได้เอ่ยจบประโยค เขาก็ถูกสายตาคมดุของแม่ทัพหยางจงห้ามเอาไว้ เขาจึงกลืนคำว่า -องค์หญิงปิงหลิน- ลงคอ แล้วก้าวเท้าตามผู้เป็นนายไปติด ๆ

“ที่นี่ที่ไหน เสด็จพ่อส่งพวกเจ้ามาจับข้ารึ ? ทำไมรู้ข่าวไวเช่นนี้ ? แล้วชิงชิงถูกจับไว้ที่ไหน รีบบอกข้ามาเร็วสิ เป็นใบ้กันรึไง”

องค์หญิงปิงหลินตวาดถามเหล่าทหารที่ยืนรายล้อมนางเอาไว้

ทหารทุกนายต่างมองหน้ากันไปมา คำพูดของนางฟังแล้วสับสนเหลือเกินคล้ายกับสตรีเสียสติ ทุกคนจึงพากันถอยห่างจากนางอย่างระแวดระวัง

“ข้าถามทำไมไม่ตอบ อยากถูกตัดหัวรึไง”

เมื่อไม่ได้ดั่งใจ องค์หญิงปิงหลินก็กระทืบเท้าเร่า ๆ จากนั้นก็ร้องกรี๊ดออกมาอย่างขัดใจ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

“ใครบังอาจมาส่งเสียงดังในค่ายทหารของข้า !”

หยางจงตวาดเสียงดังดุจฟ้าคำราม ดวงตาสีดำสนิทวาวโรจน์ราวกับเจ้าอสูร นายทหารต่างพากันขยับกายเปิดช่องทางให้กับนายของตนเดินเข้ามาในวงล้อม บนใบหน้าเหงื่อแตกพลั่กกันถ้วนหน้า

มีเพียงองค์หญิงปิงหลินเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ได้อย่างมาดมั่นไม่หวั่นเกรง ในเมื่อที่นี่เป็นค่ายทหารของแคว้นฉู่ นางเป็นองค์หญิงแห่งแคว้น ทหารทุกนายก็ย่อมเป็นทาสรับใช้นาง

“แล้วตาเฒ่าหน้ารกเช่นเจ้าเล่าเป็นใคร”

องค์หญิงปิงหลินถามกลับเชิดคางขึ้นอย่างอวดดี

หยางจงถึงกับหนวดกระตุกเมื่อได้ยินวาจาสามหาวเช่นนั้น เขาแก่กว่านางแค่ 5 ปีเท่านั้น ! แต่นางกลับเรียกเขาว่า -ตาเฒ่าหน้ารก - เป็นเช่นนี้แล้วเขาต้องสั่งสอนให้นางให้หนัก !

ทหารทุกนายต่างได้ยินถ้อยคำเผ็ดร้อนของสตรีผู้นั้น แล้วลงความเห็นในใจว่า นางคงเสียสติไปแล้วจริง ๆ ที่กล้าลบหลู่ท่านแม่ทัพ ! ผู้ที่ฆ่าฟันศัตรูมานับแสน เหี้ยมโหดดุจเทพสงคราม !

“ข้าคือ แม่ทัพหยางจง ผู้มีอำนาจสูงสุด ณ ค่ายทหารแห่งนี้”

หยางจงสะกดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้ เขาจดบัญชีนางเอาไว้ก่อนแล้วค่อยสะสางกันภายหลัง

“อ่อ !”

ปิงหลินแค่นเสียงออกมาคำหนึ่ง - หยางจง – ชื่อนี้ไม่เคยเลือนหายไปจากใจนาง เพราะเขาเป็นคนแรกที่กล้าด่านางว่าเป็น - องค์หญิงปีศาจ – และคำเรียกขานนี้ก็กลายเป็นคำติดปากของคนอื่นยามเรียกนางลับหลัง !

“ที่แท้ก็เจ้าลูกสุนัข ข้าเป็นองค์หญิงปิงหลินแห่งแคว้นฉู่ เมื่อเห็นข้าแล้ว ไยพวกเจ้ายังไม่รีบคุกเข่าลงอีก !”

นางชี้นิ้วกราดอย่างวางอำนาจ ฮ่องเต้รักใคร่นางมากที่สุด อีกทั้งองค์รัชทายาทยังคอยหนุนหลัง นางจึงไม่เห็นใครอยู่ในสายตาแม้กระทั่งแม่ทัพใหญ่

ทหารทุกนายได้ฟังคำพูดสามหาวของสตรีเสียสติผู้นั้นแล้วถึงกับเหงื่อพระกาฬไหลบ่า เพราะทุกคนต่างรู้กันทั่วถึงความเลือดเย็นไร้ความปรานีของท่านแม่ทัพ เกรงว่าสตรีนางนี้อาจจะมีลมหายใจอยู่ได้ไม่นาน

“ทะ ท่านแม่ทัพ”

รองแม่ทัพเฉิงอี้รีบสะอึกขึ้นไปคว้าแขนร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นนายเอาไว้ กลัวว่าแม่ทัพของเขาจะพลั้งมือฆ่าองค์หญิงตายในค่าย หากเป็นเช่นนั้นต่อให้มีสิบหัวก็ไม่พอให้ตัด และที่ร้ายแรงกว่านั้นอาจจะถูกประหารเก้าชั่วโคตร ! 

หยางจงขบกรามกรอด ๆ ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะพยายามสะกดกลั้นความโกรธ เขาจะต้องไม่เปิดเผยตัวตนให้นางรู้ว่าเขาจำนางได้ ดังนั้น เมื่อปัดมือของรองแม่ทัพออกแล้วเขาจึงตวาดออกไปว่า

“หากเจ้าเป็นองค์หญิงจริงก็ต้องแสดงป้ายหยกสัญลักษณ์ขององค์หญิงออกมา ไม่เช่นนั้นแล้วข้าจะลงโทษเจ้า ! ข้อหาดูหมิ่นเหยียดหยามแม่ทัพ และบุกเข้าค่ายทหารโดยพลการ !”

องค์หญิงปิงหลินต้องมองบุรุษเคราดกดำเบื้องหน้า ใบหน้าเขาเหี้ยมโหดราวกับโจรห้าร้อย นึกไม่ถึงว่าเจ้าลูกสุนัขที่ลักลอบเข้าไปในอุทยานในวันนั้นจะกลายเป็นเสือร้ายแยกเขี้ยวใส่นางในวันนี้ !

“ข้าหนีออกจากวังจะมีสิ่งนั้นได้อย่างไร”

แม้น้ำเสียงจะอ่อนลง แต่ท่าทีหยิ่งยโสนั้นยังคงมีอยู่เต็มเปี่ยม หากไม่เพราะความรีบร้อนจนเกินไป นางคงไม่ลืมพกติดตัวมาด้วย

“เหอะ ! นั่นก็เท่ากับว่าเจ้ายอมรับแล้วสินะว่าไม่ใช่องค์หญิง งั้นก็มารับโทษเสีย !”

แม่ทัพหยางจงไล่ต้อนนางให้จนมุม

องค์หญิงปิงหลินหันกลับมาถลึงตาใส่เขา

“นี่ ! ฟังไม่เข้าใจหรืออย่างไร ก็ข้าบอกว่าหนีออกจากวัง จึงไม่ได้นำมันมาด้วย แล้วข้าจะแสดงให้ท่านดูได้อย่างไร หรือไม่ท่านก็จับข้าส่งกลับวังเสีย ฮ่องเต้จะได้ยืนยันว่าข้าเป็นองค์หญิงจริง ๆ”

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กสามขวบหรือไง หากนำตัวเจ้าที่แอบอ้างเป็นองค์หญิงเข้าเฝ้าฮ่องเต้ก็เท่ากับลบหลู่เบื้องสูง ทหารจับตัวนางไปลงโทษ !”

หยางจงยืนกราน

“ใครบังอาจกล้าแตะต้องตัวข้า !”

องค์หญิงปิงหลินไม่กลัวเสียงตวาดและสีหน้าดุดันของเขาแม้แต่น้อย เป็นนายทหารเหล่านั้นเสียอีกที่ไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว เพราะพวกเขาต่างรับรู้ถึงรัศมีบารมีสูงส่งที่แผ่ออกมาจากตัวนาง ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียงหรือท่าทาง หากนางเป็นองค์หญิงจริงดังคำกล่าวอ้างพวกเขามิต้องตายสถานเดียวหรือ