บทที่ 32 อาหารจากบ้านเกิด

เฉินอิ้งถงเร่งจัดเตรียมวัตถุดิบอย่างขมีขมัน ทั้งยังจัดสรรผักลงไปทีละหยิบมือ มีทั้งกวางตุ้ง ผักบุ้ง ผักกาดขาว ผักกาดหอม หัวไชเท้า เห็ด ขึ้นฉ่าย สาหร่าย ฟักทอง ต้นหอม เพราะวังหลวงวัตถุดิบมีมากจึงสามารถนำผักที่มีมาใช้ได้ไม่อั้น ฉินก่วงและเจี่ยงน่าคอยเป็นลูกมือให้เฉินอิ้งถง ขั้นตอนต่าง ๆ ไม่ได้ยุ่งยากแต่อย่างใด ทว่าทั้งสองกลับประหลาดใจที่เฉินอิ้งถงแบ่งผักเหล่านี้นับหลายสิบจาน

“แม่นางเฉิน เหตุใดเราต้องแยกผักทีละหยิบมือไว้ในถ้วยชามเช่นนี้ด้วยเล่า ข้าไม่เห็นเข้าใจว่านี่จะเป็นอาหารได้อย่างไร” ฉินก่วงสงสัย

เจี่ยงน่าเองก็เช่นกัน “นั่นสิ แล้วอย่างพวกเนื้อวัว เนื้อแกะ เนื้อปลาพวกนี้ก็ต้องจัดออกเป็นคำ ๆ ข้าไม่ค่อยเข้าใจวิธีทำอาหารของเจ้าเท่าใด ทำเช่นนี้หออาหารล้างจานจนมือเปื่อยแน่”

เฉินอิ้งถงขบขัน มือเรียวเคี่ยวน้ำแกงในหม้อกลับไปมาถึงสามใบ “นี่เป็นอาหารที่ทุกคนสามารถเลือกกินในสิ่งที่ชอบได้ตามใจ อีกทั้งยังมีน้ำซุปถึงสามรสชาติให้เลือก ใครกินเผ็ดก็เลือกซุปหม่าล่ารสจัดจ้าน ใครชอบกลมกล่อมก็เลือกซุปน้ำดำ ส่วนใครชอบแบบเรียบง่ายรสอร่อยก็เลือกซุปน้ำใส อาหารแบบนี้ที่บ้านเกิดของข้าเรีย