๕ ชีวิตเขาเป็นของนาง

บาดแผลจากรอยแทงของเฝิงอวี่เซี่ยนนับว่าสาหัสอยู่มาก ตอนที่เชิญท่านหมอมารักษายังเอ่ยปากว่า บุรุษผู้นี้ก้าวขาข้างหนึ่งเข้าสู่ปรโลกแล้ว หากจะมีชีวิตรอดต่อไปได้ล้วนขึ้นอยู่กับโชคชะตาที่สวรรค์ลิขิต

ยามนี้นั้น ผ้าพันแผลสีขาวที่พันรอบเริ่มซึมไปด้วยโลหิตสีแดงฉานคาดว่าบาดแผลคงปริแตกแล้ว

“เฝิงอวี่เซี่ยน!”น้ำเสียงหวานร้องด้วยความตกใจ นัยน์ตาเมล็ดซิ่งมองเลือดที่ไหลทะลักออกมาไม่หยุด

นางไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เขาเจ็บหนักกว่าเดิมแต่ผู้ใดใช้ให้เขาบีบคอนางจนแทบหมดหนทางหายใจเล่า!

เฝิงอวี่เซี่ยนพลันยกมือกุมบาดแผลพลันกระอักเลือดออกมาอีกครา ใบหน้าของเขาแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างปิดไม่มิดก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ออกไปให้ห่างจากข้า”

หลี่จื่อหนิงยื่นมือออกไปหมายจะตรวจดูบาดแผล ทว่าจู่ๆ มือหนากลับปัดออกอย่างไม่ไยดี

“ข้าขอดูหน่อย” นางกล่าวขึ้นอย่างร้อนใจ

 

เฝิงอวี่เซี่ยนเหลือบมองสตรีตรงหน้า สายตาคมกริบฉายด้วยความแข็งกร้าว มุมปากหนาโค้งยกยิ้ม “ข้าไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณผู้ใดอีก”

พอได้ยินประโยคนี้ นางชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าสบตากับอีกฝ่ายทันที หลี่จื่อหนิงพลันหัวเราะออกมาเบาๆ กล่าวเสียงความหนักแน่น “ชีวิตของท่านเป็นของข้าแล้วเช่นนั้นไม่มีอันใดต้องทวงคืนและหากท่านเป็นอะไรไปนั่นย่อมเป็นความรับผิดชอบของข้า”

สตรีเจ้าเล่ห์!

เฝิงอวี่เซี่ยนสบถด่านางอยู่ในใจทันที เขากัดฟันกรอดกล้ำกลืนความโกรธลงท้องไปพยายามตั้งสติ

ในสายตาของเขา สตรีเป็นสิ่งน่ารำคาญทว่าเจียงชุนหลินกลับเป็นข้อยกเว้นเพียงหนึ่งเดียวสำหรับเฝิงอวี่เซี่ยน ตลอดชีวิตเขาเลือกที่จะไม่ข้องแวะกับให้เกิดอารมณ์ขุ่นมัวใจแต่หากสตรีผู้นี้ยังคงยั่วโทสะเขาไม่เลิก…ความอดทนของเขาก็มีขีดจำกัดเช่นกัน!

“ตกลง…จะให้ข้าช่วยหรือจะปล่อยให้เลือดไหลหมดตัว” น้ำเสียงหวานดังขึ้นอีกครั้ง หลี่จื่อหนิงลุกขึ้นยืน กอดอกปรายสายตามองราวกับว่าถือไพ่ในมือเหนือกว่าทั้งนางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย

“ชีวิตข้าเป็นของเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ…นึกไม่ถึงว่าคำพูดนั้นจะเป็นเพียงแค่ลมปากเท่านั้น” เฝิงอวี่เซี่ยนย้อนกลับ

อย่างไรเสีย หากไม่ตายครานี้เขาก็ปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อเอาคืนอีกฝ่ายอย่างสาสม

หลี่จื่อหนิงได้ยินแล้วถอดหายใจออกมา ใบหน้าคนงามระบายยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ “เช่นนั้นท่านก็ยืนยันแล้วว่าชีวิตของท่านหาใช่ของท่านอีกต่อไปเฝิงอวี่เซี่ยน…แต่เป็นของข้า”

 

 

หลี่จางเหว่ยกลับถึงจวนอีกครั้งก็ยามพลบค่ำแล้ว ทันทีที่ก้าวข้ามพ้นหน้าประตูจวนก็พลันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นับว่าเป็นเรื่องดีไม่น้อยที่วันนี้ไม่มีสาวใช้วิ่งแจ้นเข้ามารายงานเรื่องวุ่นวายเฉกเช่นทุกวัน

ทว่าความรู้สึกผ่อนคลายนั้นอยู่ได้ไม่นาน จื่อจางเหว่ยกลับต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง  

เกรงว่านางคงไม่ได้เอาแต่นั่งเฝ้าบุรุษผู้นั้นทั้งวันกระมัง

พอนึกถึงเรื่องนี้ จื่อจางเหว่ยก็พลันหมุนตัวเดินไปอีกทางโดยทันที ฝีเท้าของเขาหนักแน่นทุกย่างก้าว แผ่นหลังเหยียดตรง แววตาฉายความเยือกเย็นออกมาอย่างเห็นได้ชัด

ท่าทางของจื่อจางเหว่ยในยามนี้บ่งบอกได้ชัดเจนว่าเขาไม่พอใจอยู่มาก

นางช่างสรรคหาเรื่องให้เขาไม่พ้นในแต่ละวันจริงๆ!

หลี่จางเหว่ยเดินดุ่มๆ ไปข้างหน้าโดยไม่ทันได้สนใจสิ่งรอบตัว สายตาของเขาจับจ้องไปยังเรือนหลักเพียงอย่างเดียวทว่าในระหว่างทางผ่านห้องโถงนั้นก็พลันได้ยินน้ำเสียงหวานคุ้นหูของสตรีผู้หนึ่งพลันดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนต้องหยุดชะงักฝีเท้า ปรายสายตาหันไปมองดู

“พี่ชาย!”

“…”

“ท่านพี่!”

“…”

“พี่ชายข้าทางนี้!”

เหอะ! เหตุใดถึงไม่มีความเป็นกุลสตรี เรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้เลยแม้แต่น้อย!

หลี่จื่อหนิงมองเห็นเงาดำของใครบางคนเดินผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจแต่พอมองให้ชัดก็พบว่าเป็นพี่ชายของนางเอง

เกรงว่าเขาคงมองไม่เห็นกระมังถึงได้เดินเลยผ่านไปเฉยๆ

น้ำเสียงหวานเจื้อยแจ้วของนางตะโกนร้องดังลั่นพร้อมกับโบกไม้โบกมือให้แก่อีกฝ่าย ใบหน้าของนางระบายรอยยิ้มอารมณ์ดี

จื่อจางเหว่ยพลางขมวดคิ้วมุ่น หรี่สายตาเพ่งมองนางก่อนจะเบนไปยังบุรุษอีกคนที่นั่งอยู่ข้างกัน น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจถึงเจ็ดส่วน “เจ้ากำลังทำอันใดอยู่หลี่จื่อหนิง!”

คนผู้นั้นยังไม่ตายอีกงั้นหรือ!?

หึ! เกรงว่าแม้แต่ปรโลกก็ยังไม่อยากได้ชีวิตคนผู้นี้กระมัง

“เจ้ากำลังทำอันใดอยู่หลี่จื่อหนิง!”

“ข้ากำลังกินมื้อค่ำกับเฝิงอวี่เซี่ยน…หากท่านไม่รังเกียจ อยากจะร่วมวงด้วยกันหรือไม่” นางพลันตะโกนโต้ตอบกลับมา

พอได้ยินประโยคนี้ จื่อจางเหว่ยถึงกับถอนหายใจออกมาอีกครั้ง สายตาของเขาปรายมองเหล่าบ่าวรับใช้ในจวนทว่าพวกนั้นกลับหลบสายตาไม่มีใครกล้าสบตาเขาแม้แต่ผู้เดียว

สตรีผู้นี้โง่เขลาได้ถึงเพียงนี้เลยหรือไร!?

นางคิดว่าตัวเองเป็นสตรีออกเรือนกลายเป็นภรรยาของบุรุษผู้นั้นไปแล้วหรืออย่างไรกัน

“ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าอย่างทำตัววุ่นวาย”

!!!

นางทำอันใดวุ่นวายกัน…หลี่จื่อหนิงครุ่นคิดครู่หนึ่ง หัวคิ้วขมวดมุ่นฉายแววความไม่เข้าใจออกมาอย่างชัดเจน “ท่านคิดมากเกินไปแล้วกระมังพี่ชาย”

“…”

หลี่จางเหว่ยไม่เอ่ยคำพูดใดออกมา เขาเดินพุ่งตรงไปยังห้องโถงทันทีก่อนที่เพียงชั่วอึดใจหนึ่งก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้านาง สายตาปรายมองเฝิงอวี่เซี่ยนเพียงแวบหนึ่งจากนั้นจึงหันกลับมา หลี่จื่อหนิงแทน

น้ำเสียงทุ้มต่ำกล่าวออกมาด้วยความจริงจัง “ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าบุรุษผู้นี้ไม่สมควรจะข้องเกี่ยว”

“เขาสมควรต้องกินข้าว…”

รักษาชีวิตของพ่อตัวร้ายเอาไว้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด กว่าหลี่จื่อหนิงจะตามท่านหมอมาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เฝิงอวี่เซี่ยนเสร็จสิ้นก็ใช้เวลานานพอสมควรแล้วยังต้องพาเขาออกมากินข้าวอีก

นี่ไม่ต่างจากการหาภาระใส่ตัวเองเลยไม่แต่น้อย!

หลี่จื่อหนิงกระพริบตาปริบๆ เอ่ยออกมาเสียงเรียบ “ข้าไม่อาจปล่อยให้คนของข้าต้องอดตายได้”

คนของนาง?

หมายความว่าอย่างไรกัน!

ถ้อยคำนั้นทำให้หลี่จางเหว่ยต้องหยุดชะงัก สายตาคมกริบเบิกกว้างราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เกรงว่าคงเป็นเขาที่หูฝาดได้ยินผิดเพี้ยนไปเองกระมัง

“คนของเจ้าหรือ?” หลี่จางเหว่ยเลิกคิ้วเอ่ยถามราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

ยามนี้ใบหน้าของเขาขมวดคิ้วมุ่นย่ำแย่ไม่น้อย

เฝิงอวี่เซี่ยนนั่งอยู่ที่โต๊ะยังคงใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ใดๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาเหลือบตามองหลี่จางเหว่ยแวบหนึ่งก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ “ชีวิตของข้าเป็นของนางแล้ว...ไม่ว่านางเอ่ยอันใดข้าย่อมไม่อาจขัดขืนได้”

หมายความว่านางบังคับเขางั้นหรือ?

พอได้ยินประโยคนี้นางหันขวับมองตาขวางทันที เหตุใดกลับกลายเป็นว่านางใจร้ายไปได้ทั้งที้หวังดีเพียงนี้!

“หลี่จื่อหนิง!” หลี่จางเหว่ยปรายตามองน้องสาวตาขวาง แท้จริงแล้วสตรีผู้นี้คิดจะทำอันใดกันแน่

นางพยักหน้าหงึกๆ ด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ “หากจะกินก็นั่งลงเถอะ…ปานนี้เย็นจืดชืดไม่น่ากินแล้ว”

มีเหตุผลอันใดกันพี่ชายผู้นี้ของนางถึงได้หวาดระแวงไม่อยากข้องเกี่ยวกับเฝิงอวี่เซี่ยนมากเพียงนี้ ทั้งที่ชะตากรรมชีวิตของเขาน่าสงสารเวทนานัก

“ข้าไม่เห็นด้วย!” ใบหน้าของหลี่จางเหว่ยเต็มไปด้วยความโกรธและไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

นางพลันปรายสายตาหันไปสบเข้ากับหลี่จางเหว่ยก่อนจะกล่าวออกมาด้วยความจริงจัง “ข้าตัดสินใจไปแล้วไม่ว่าผู้ใดก็ไม่อาจเปลี่ยนใจได้”