ตอนที่51คลื่นใต้น้ำ

ภายในห้องคุมขังอับชื้น กลิ่นสนิมของโซ่เหล็กและคราบเลือดคละคลุ้งอยู่โดยรอบ ร่างของเซิ่งซื่อซูบเซียวลงจนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม ใบหน้าซีดขาวเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น ซ่อนความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ไม่เคยสมาน แผลที่แผ่นหลังของนางเริ่มเน่าเปื่อย แม้จะมีการทำแผลอย่างลวกๆ แต่พิษไข้ก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง นางนอนซูบซีดบนฟางเก่า เสียงหายใจขาดห้วงราวเปลวเทียนใกล้ดับ

ดวงตาของนางพร่ามัว น้ำตาเอ่อรื้น เมื่อนึกถึงบุตรชายบุตรสาวที่ไม่อาจกอดเป็นครั้งสุดท้าย ความเจ็บปวดในกายคล้ายถูกกลืนหายไป เหลือเพียงความขมขื่นที่ตรึงอยู่กลางใจ

ในห้วงสุดท้าย คล้ายถูกดึงวิญญาณไปทีละน้อย สายตาพร่ามัวค่อยๆ จับภาพตรงหน้า แล้วร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นราวกับฝัน

ไป๋ซูเหยา ฮูหยินเอกผู้ล่วงลับ ภรรยาคนแรกของอวี้จิ้ง ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยชุดผ้าแพรสีอ่อนงดงาม ดวงหน้าสงบหากแต่แววตากลับเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เซิ่งซื่อสะดุ้งเฮือก หัวใจสั่นสะท้าน นางพึมพำเสียงแผ่วเหมือนเพ้อ

"ไป๋ซูเหยา เจ้า…เจ้าใช่หรือไม่"

ภาพตรงหน้านั้นเหมือนจริงเหลือเกิน ริมฝีปากของไป๋ซูเหยาขยับเอื้อนเอ่ย แต่เสียงที่ได้ยินกลับเป็นเสียงกรีดร้องของหญิงผู้สิ้นใจด้วยพิษที่นางเป็นคนมอบให้ ความทรมานนั้นราวกับยังสะท้อนก้องอยู่ในโสตประสาท

"เซิ่งซื่อ เจ้าแย่งทุกอย่างไปจากข้า แม้แต่ชีวิตของข้า เจ้าก็ไม่เว้น แล้วยังคิดจะสังหารลูกของข้าอีก"

เสียงนั้นเสียดแทงหัวใจ เซิ่งซื่อเบิกตากว้าง น้ำตารินไหลอาบแก้ม นางพยายามเอื้อมมือออกไป แต่กลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่า ภาพหลอนนั้นพลันเลือนราง ทิ้งไว้แต่ความหนาวเย็นจับขั้วหัวใจ

"ไม่ ข้า...ข้าเพียงแค่อยากปกป้องตนเอง อยากให้ลูกของข้ามีที่ยืน"

นางพร่ำราวกับจะขออภัย แต่เสียงนั้นก็จมหายไปในความเงียบ

ดวงตาของเซิ่งซื่อพร่ามัวลงเรื่อยๆ ลมหายใจขาดห้วง สุดท้ายเปลือกตาปิดสนิท น้ำตาหยดสุดท้ายรินลดลงข้างแก้ม ราวกับคำสารภาพที่ไม่เคยพูดออกมา

ร่างของเซิ่งซื่อแน่นิ่งไปในความมืดมิด เสียงหยดน้ำจากเพดานคุกตกกระทบพื้นหินเย็นยะเยือกดัง ติ๋ง… ติ๋ง… คล้ายเคาะรับรู้การสิ้นลมของสตรีผู้เคยสูงศักดิ์

ยามรุ่งเช้า เมื่อข่าวแพร่สะพัดออกไป อวี้เหมยและอวี้คุณที่ถูกกักบริเวณให้อยู่แต่ในเรือนของตนรู้ข่าวว่ามารดาสิ้นใจแล้วถึงกับทรุดฮวบลงกับพื้น ร้องไห้ปานหัวใจจะแหลกสลาย แต่ไม่มีใครคิดจะปลอบโยน บ่าวไพร่ที่เคยรองมือรองเท้าต่างหนีห่าง เสียงสะอื้นจึงยิ่งฟังเวทนาในความเงียบ

ภายในพิธีศพที่เงียบสงัด กลิ่นธูปคละคลุ้งปะปนกับกลิ่นเย็นชื้นของยามเช้า อวี้คุนก้าวช้าๆ เข้ามา ดวงตาที่เคยสดใสกลับหม่นหมอง น้ำตาไหลพรากลงอาบแก้ม เขาทรุดกายลงคุกเข่าหน้าโลงศพ ริมฝีปากสั่นพร่าเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว

"ท่านแม่"

ส่วนอวี้เหมยยืนนิ่งอยู่ไม่ห่าง แววตาแดงช้ำบ่งบอกว่านางร้องไห้มานาน แต่ในความหม่นเศร้ากลับแฝงความคุกรุ่น นางคุกเข่าลงเคียงข้างน้องชาย กัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซึม สายตาที่เงยขึ้นมองไปรอบลานพิธีกลับเต็มไปด้วยความชิงชัง โดยเฉพาะเมื่อแวบไปเห็นเงาร่างของอวี้หลันที่ยืนสงบอยู่เบื้องหลัง

หัวใจของอวี้เหมยพลันพลุ่งพล่าน 

หากไม่ใช่นาง…มารดาของข้าคงไม่ตายเช่นนี้

ความเคียดแค้นพลันฝังรากลึกลงไปแทนที่ความโศกเศร้า

เสียงสะอื้นของสองพี่น้องดังสะท้อนในลานพิธีเงียบงัน ทว่าอวี้หลันกลับยังยืนนิ่งเฉย ใบหน้าเรียบสงบประหนึ่งไม่สะทกสะท้านต่อสายตาเคียดแค้นนั้นแม้แต่น้อย

เรื่องราวที่เซิ่งกงซุนถูกคุมขังและการตายของเซิ่งซื่อในครั้งนี้ ส่งแรงสั่นสะเทือนไปถึงผู้ที่อยู่เบื้องหลัง เปรียบเสมือนก้อนหินใหญ่ที่ถูกโยนลงกลางบ่อน้ำ ผู้ที่คอยชักใยอยู่เงียบๆ ให้รู้สึกร้อนรน และไม่เพียงเท่านั้น 

หลังจากพิธีศพของเซิ่งซื่อเสร็จสิ้น บรรยากาศยังอบอวลด้วยกลิ่นธูปและความเศร้าปนเคียดแค้นที่ยังไม่ทันจางหาย กระดานหมากกลับถูกพลิกอีกครั้ง

ราชโองการจากเบื้องบนถูกประกาศก้องไปทั่วเมืองหลวง ว่าองค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงจะทรงอภิเษกกับคุณหนูรองอวี้หลัน บุตรีอัครเสนาบดีอวี้จิ้ง

ราชโองการนี้เปรียบประดุจสายฟ้าฟาดกลางท้องฟ้าใส แพร่สะพัดราวไฟลามทุ่ง เกิดเป็นแรงสั่นสะเทือนระลอกแล้วระลอกเล่า มีผู้คนไม่น้อยที่ใจสั่นสะท้าน เพราะต่างรู้ดีว่าการเชื่อมโยงระหว่างองค์ชายใหญ่กับจวนอัครเสนาบดีครั้งนี้ จะเปลี่ยนสมดุลแห่งอำนาจไปโดยสิ้นเชิง

ในขณะที่ผู้คนกำลังกล่าวถึงเรื่องนี้อย่างอื้ออึง ผู้ที่เคยหวังจะใช้ตระกูลอวี้เป็นหมากในมือ กลับต้องกัดฟันจนแทบแตก เลือดลมตีขึ้นหน้าเพราะนี่หมายความว่าหมากสำคัญหลุดลอยไปแล้ว

ยามนี้ในวังหลวงหาได้เงียบสงบเช่นวันก่อนๆ อีกต่อไป หลังราชโองการอภิเษกสมรสถูกประกาศออกมา ข่าวคราวแพร่ไปทุกทิศ ผู้คนทั้งในและนอกวังล้วนซุบซิบไม่หยุดว่า จวนอวี้กลายเป็นฝ่ายเดียวกับองค์ชายใหญ่

พระตำหนักกลางซึ่งเคยอบอวลด้วยกลิ่นบุปผาหอมและเสียงดนตรี ยามนี้กลับคล้ายถูกปกคลุมด้วยหมอกควันอึมครึม ทุกย่างก้าวของขันทีนางกำนัลเต็มไปด้วยความระแวดระวัง ไม่มีใครกล้าเอ่ยวาจาเกินเลยสักคำ

เสิ่นฮองเฮาประทับอยู่บนบัลลังก์หยก ดวงพักตร์ที่เคยอ่อนช้อยบัดนี้ขาวซีดจนมองเห็นเส้นเลือดนูนชัด พระเนตรเรียวทอดมองไปยังดอกโบตั๋นเบื้องหน้าที่เคยบานสะพรั่ง แต่บัดนี้กลับกำลังร่วงโรยรา รัศมีเย็นเยียบแผ่กระจายออกมาจนผู้คนในตำหนักต่างหมอบต่ำ ไม่กล้าหายใจแรง

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ทำให้พระนางถึงกับพระพักตร์ซีดเผือด หัตถ์เรียวกำแน่นด้วยแรงโทสะ

นางสูญเสียหมากสำคัญไปแล้ว ตระกูลอวี้ที่คิดจะดึงเข้ามาอยู่ฝ่ายตน ได้หันเหไปยืนข้างองค์ชายใหญ่เสียสิ้น

โทสะและความหวาดกลัวผสมปนเปกันอยู่ในพระทัย เสิ่นฮองเฮาไม่อาจนิ่งเฉยอีกต่อไป หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ อำนาจของพระนางจะค่อยๆ ถูกบั่นทอนจนสิ้น

"อวี้จิ้ง"

พระนางเอ่ยเสียงแผ่วราวกับรำพัน แต่แฝงความคั่งแค้นลึกล้ำ

"คนผู้นี้ เขามิเพียงหันหลังให้ข้า แต่ยังประกาศศึกกับข้าโดยการยกบุตรีให้องค์ชายใหญ่"

ในห้องนั้นเงียบงันจนได้ยินเพียงเสียงลมพัดลอดหน้าต่าง ทุกถ้อยคำของพระนางจึงยิ่งดังก้องไปในใจคนฟัง นางกำนัลบางคนถึงกับตัวสั่น หัวใจเต้นโครมครามราวจะทะลุออกมา

ความเงียบยิ่งตอกย้ำให้เสิ่นฮองเฮาตระหนักว่า นางไม่อาจถอยอีกต่อไป 

ความกดดันในวังหลังจึงปะทุขึ้นอย่างเงียบเชียบ เหล่าขุนนางที่ยืนอยู่ฝั่งองค์ชายห้าถูกเรียกเข้าพบทีละคน ความเคลื่อนไหวเล็กน้อยทุกอย่างถูกซ่อนเร้นไว้ใต้ม่านความสงบ

แต่แท้จริงแล้ว วังหลังกำลังเดือดพล่านไม่ต่างจากหม้อต้มที่กำลังเดือดรอวันล้นออกมา

และในขณะเดียวกัน ภายในตำหนักโอ่อ่าเงียบสงัด อันเป็นที่พำนักขององค์ชายห้าหลี่จื้อหยวน เจ้าของตำหนักยืนเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าด้านนอก ดวงตาที่เคยเจือความอ่อนโยนบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความขุ่นมัวและเคียดแค้น

ราชโองการอภิเษกสมรสของคนทั้งสองประหนึ่งสายฟ้าที่ฟาดลงกลางใจ ความรู้สึกไม่ยินยอมตีตื้นขึ้นมาอย่างเกรี้ยวกราด เขาไม่เคยคิดจะยกนางให้กับผู้ใด โดยเฉพาะพี่ชายต่างมารดาของตนผู้นั้น ต่อให้รู้ดีว่าตนไม่อาจมีสิทธิ์ แต่การถูกพรากไปเช่นนี้กลับเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจยอมรับได้

ฝ่ามือใหญ่กำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ เลือดค่อยๆ ไหลซึม แต่หลี่จื้อหยวนกลับไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อย สิ่งที่ปะทุอยู่ในอกคือความเดือดดาลปนเจ็บปวด

"หลี่เหวินหลง"

เสียงทุ้มต่ำลอดออกจากลำคอราวกับคำราม

"เจ้าจะช่วงชิงสิ่งที่ข้าต้องการไปจนสิ้นหรืออย่างไร"

ดวงตาคมดุจเปลวเพลิงวูบไหว ความลังเลที่เคยมีพลันมลายหายไป เหลือเพียงความมืดมนและความเจ็บปวดที่โหมกระหน่ำ

หลี่จื้อหยวนเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนเอ่ยเสียงแหบต่ำชัดถ้อยชัดคำ แววตาลึกล้ำแฝงด้วยรอยยิ้มเย็นเฉียบ 

"ข้าไม่มีวันให้เจ้าสมหวัง ทั้งบัลลังก์และอวี้หลันจะต้องเป็นของข้า"