ตอนที่49เซิ่งซื่อจนมุม

เซิ่งซื่อก้าวออกมาส่งแขกด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน ยังคงรักษาท่วงท่าอันงดงามและคำพูดนอบน้อมอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง นางเอ่ยขอบคุณเสียงนุ่ม เสมือนว่าเหตุการณ์ที่เจ้าของงานและบุตรทั้งสองหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่ไม่ควรใส่ใจ แขกหลายคนมองหน้ากันอย่างประหลาดใจที่งานเลี้ยงถูกยุติลงเร็วกว่ากำหนด ทั้งที่ยังไม่ทันได้กล่าวคำอำลาเจ้าของงานด้วยซ้ำ

"วันนี้ท่านอัครเสนาบดีมีธุระด่วนกะทันหัน จึงต้องขออภัยทุกท่านด้วยเจ้าค่ะ"

เซิ่งซื่อยิ้มกล่าวเสียงนุ่มนวล มือขาวเรียวผสานคำนับทุกผู้คนอย่างสง่างาม

แขกหลายคนแม้จะรู้สึกฉงน แต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าตั้งคำถามให้เป็นเรื่องใหญ่ จะมีก็เพียงการลอบสบตากันและการกระซิบกระซาบเบาๆ ก่อนแยกย้ายกันกลับไป แต่ละคนเก็บความสงสัยไว้ในใจเพียงเท่านั้น

เมื่อประตูใหญ่ค่อยๆ ปิดลง ความเงียบอึมครึมก็เข้าปกคลุมทั่วโถงเรือนรับรองทันที รอยยิ้มที่เคยแต้มอยู่บนใบหน้าเซิ่งซื่อพลันเลือนหาย นางยกพัดในมือขึ้นโบกเบาๆ แววตาฉายประกายเย่อหยิ่งและพึงพอใจ

ในสายตาของนาง เหตุการณ์ในคืนนี้หาใช่ความน่าอับอายไม่ หากแต่เป็นหลักฐานว่าแผนการที่วางเอาไว้กำลังเดินหน้าไปตามครรลอง ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังเป็นไปในทิศทางที่นางต้องการ

แสงโคมแดงสองข้างทางทอดเงาสะท้อนบนพื้นหินเย็นยะเยือก เสียงรองเท้าปักของเซิ่งซื่อกระทบพื้นก้าวแล้วก้าวเล่าดังแผ่วเบา ริมฝีปากแดงสดคลี่ยิ้มบางเบาอย่างห้ามไม่อยู่ นางเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ขณะก้าวเดินออกจากโถงงานเลี้ยงที่เพิ่งปิดฉากลงเร็วกว่ากำหนด หากผู้อื่นมองเห็นก็อาจคิดว่าฮูหยินใหญ่กำลังขุ่นเคือง แต่แท้จริงแล้วในอกของนางกำลังเอ่อท้นไปด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง

เซิ่งซื่อหัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ความมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าทุกสิ่งที่วางแผนไว้กำลังดำเนินไปอย่างราบรื่น เซิ่งกงซุนต้องรวบหัวรวบหางอวี้หลันได้แล้วแน่ๆ

สายลมยามค่ำคืนพัดชายเสื้อคลุมของนางปลิวพลิ้ว แต่กลับไม่ทำให้จังหวะก้าวอันสวยสง่าของนางสะดุดลงแม้แต่น้อย เซิ่งซื่อเดินตรงกลับเรือนด้วยสีหน้าที่เปล่งประกายพึงพอใจ ราวกับสตรีผู้กำชัยเหนือทุกสิ่ง

เสียงฝีเท้าของสาวใช้ดังขึ้นหน้าเรือนนอนที่สว่างไสวด้วยแสงตะเกียง เซิ่งซื่อซึ่งกำลังนั่งจิบชาสำรวจเล็บที่เพิ่งขัดและย้อมสีใหม่ พลันเงยหน้าขึ้นเมื่อสาวใช้ก้าวเข้ามา

"ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ นายท่านส่งคนมาเชิญท่านไปพบเจ้าค่ะ"

แววตาของเซิ่งซื่อพลันเปล่งประกาย นางชะงักไปเพียงชั่วครู่ ก่อนริมฝีปากจะยกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นยินดีที่แทบกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

"สำเร็จแล้วแน่ สำเร็จแล้วแน่ๆ"

นางคิดในใจ ความมั่นใจเอ่อล้นจนแทบระเบิดออกมา

แผนการที่วางไว้ย่อมสัมฤทธิผลแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย หลานชายของนาง เซิ่งกงซุน ไม่เคยทำให้นางผิดหวัง ยามนี้เขาคงรวบหัวรวบหางอวี้หลันได้อย่างสมบูรณ์ ชื่อเสียงอันสูงส่งของเด็กนั่นย่อมป่นปี้ ไม่เหลือสิทธิ์ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งพระชายาขององค์ชายใหญ่ได้อีกต่อไป

เพียงคิดถึงภาพนั้น รอยยิ้มของเซิ่งซื่อก็ยิ่งกว้างขึ้น ความภาคภูมิใจกับชัยชนะที่ใกล้เข้ามาทำให้นางแทบลืมหายใจ

ส่วนอวี้จิ้ง ต่อให้เขาไม่เต็มใจสักเพียงใด ก็จนปัญญา ครานี้ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นอกจากต้องยอมยกบุตรสาวให้หลานชายของนางอย่างเลี่ยงไม่ได้

เซิ่งซื่อคิดในใจ พลางหัวเราะเบาๆ นางเชิดคางขึ้น สะบัดแขนเสื้อให้คลี่เป็นลอนคลื่นงดงาม ยิ่งขับให้ท่วงท่ายิ่งดูหยิ่งผยอง ก่อนก้าวออกจากห้องอย่างสง่าผ่าเผย แผ่นหลังตรงแน่วเต็มไปด้วยความมั่นใจ แม้แต่ยามเดินผ่านซูถัวบ่าวคนสนิทของสามี ผู้ซึ่งไม่เคยเห็นหัวนางเลยสักครั้ง เซิ่งซื่อก็ยังไม่วายปรายตามองเขาอย่างผู้เหนือกว่า แววตาคมกริบที่ทอดผ่านนั้นเปี่ยมด้วยความเยาะหยัน

เมื่อก้าวเข้าสู่ห้องหนังสือ ใบหน้าของเซิ่งซื่อก็เปลี่ยนเป็นความนุ่มนวลอ่อนหวานดุจเดิม รอยยิ้มจางๆ ที่นางมักใช้เมื่ออยู่ต่อหน้าสามีผุดขึ้นบนริมฝีปาก นางมั่นใจนักว่าในเวลานี้ อวี้จิ้งคงลนลานและเคร่งเครียดเอ่ยถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วนางจะยกถ้อยคำที่เตรียมไว้มาปลอบประโลมให้เหมือนเป็นผู้แก้ไขสถานการณ์ แต่สิ่งที่นางพบกลับตรงข้ามโดยสิ้นเชิง

อัครเสนาบดีอวี้จิ้งนั่งนิ่งอยู่หลังโต๊ะตัวใหญ่ ร่างสูงสง่าแต่เต็มไปด้วยอำนาจ ใบหน้าของเขาขรึมเคร่งราวสลักจากหินแข็งไร้รอยหวั่นไหว ดวงตาคมกริบทอดมองนางอย่างเย็นชา ไร้ซึ่งความอ่อนโยนเช่นที่เคยมี

บรรยากาศในห้องหนังสือคล้ายถูกแช่แข็ง บ่าวไพร่ที่ยืนเรียงรายสองข้างล้วนก้มหน้าต่ำ ไม่มีใครกล้าสบตาหรือกล้าหายใจแรงสักคน

หัวใจเซิ่งซื่อกระตุกวูบ ความมั่นใจเมื่อครู่เริ่มสั่นคลอนโดยไม่รู้ตัว แต่เพียงเสี้ยววินาที นางก็ฝืนยกยิ้มจางๆ ขึ้นมาอีกครั้ง ก้าวตรงไปเบื้องหน้าอย่างมั่นคง แสร้งทำเป็นไม่หวั่นไหว ทั้งที่ฝ่ามือกลับเริ่มเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ

"ท่านพี่เรียกหาข้าดึกดื่นเช่นนี้ เกรงว่าจะมีเรื่องสำคัญกระมังเจ้าคะ"

น้ำเสียงของนางทอดนุ่ม ทว่าในแววตาปรากฏประกายหวาดหวั่น นางหาใช่คนโง่ ย่อมมองออกว่ามีบางสิ่งผิดพลาด

ทว่าอวี้จิ้งมิได้ตอบในทันที เขาเพียงยกถ้วยชาขึ้นแนบริมฝีปาก ดื่มช้าๆ อย่างเงียบงัน ก่อนวางลงด้วยท่าทีเรียบเฉย

แววตาของเขาคมกริบ แฝงแววคมดุเฉียบขาด จ้องลึกเข้ามาราวกับจะมองให้ทะลุในใจของนางจนร่างเซิ่งซื่อสะท้านวาบไปทั้งกาย

ดวงตาคมเยียบเย็นไม่กะพริบแม้แต่น้อย ขณะที่เซิ่งซื่อฝืนยิ้มกำลังก้าวเข้าไปหาอีกฝ่าย ความเงียบหนักอึ้งดำเนินอยู่เพียงอึดใจ ก่อนที่เสียง ปัง! จะดังสะท้อนก้องไปทั่วห้อง

สิ่งหนึ่งถูกโยนลงบนโต๊ะไม้อย่างแรงจนสะดุ้งสะเทือน เซิ่งซื่อสะดุ้งเฮือก ดวงตาพลันเบิกกว้าง นางกวาดสายตามองสิ่งนั้นอย่างรวดเร็ว และหัวใจร่วงวูบลงสู่ก้นเหว

นั่นคือถุงสมุนไพรที่นางเคยสั่งให้คนจัดเตรียมไว้เพื่อวางยาอวี้เฉิน 

ดวงตาคมกริบของอัครเสนาบดีอวี้จ้องมองภรรยาไม่วางตา ราวกับจะมองทะลุไปถึงความคิดลึกเร้นในจิตใจ เสียงทุ้มหนักแน่นเอ่ยขึ้นช้าๆ แต่แฝงแรงกดดันมหาศาล

"เจ้าคิดว่าข้าจะไม่ล่วงรู้หรือว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังความทุกข์ทรมานของบุตรชายข้า เจ้าวางยาเขาทำไม!"

คำพูดนั้นดุจค้อนหนักฟาดลงกลางใจ เซิ่งซื่อหน้าเสียไปชั่วขณะ ริมฝีปากที่เคยยกยิ้มอ่อนหวานสั่นระริก แต่ยังพยายามเก็บกลั้นฝืนทำท่าไม่สะทกสะท้าน

เซิ่งซื่อจ้องถุงสมุนไพรบนโต๊ะ ดวงตาสั่นระริก หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก

เป็นไปไม่ได้…

นางก่นในใจอย่างลนลาน ยานั่นมิใช่พิษร้ายแรงอันใด เป็นเพียงยาที่ออกฤทธิ์ไม่นาน อาการก็คลายไปสิ้น มิได้ถึงขั้นทำให้ทนทุกข์ทรมานหนักหนาเสียหน่อย

ยาที่เลือกใช้นั้น นางคิดคำนวณมาดีแล้ว เพียงใช้มันเบี่ยงเบนความสนใจของทุกคนไม่ให้ไปขวางทางหลานชายของตนเท่านั้น หาได้ต้องการเอาชีวิตอวี้เฉินไม่ แต่เหตุใดจึงกลับกลายเป็นเรื่องใหญ่โตถึงเพียงนี้

คิ้วเรียวขมวดแน่นอย่างไม่เข้าใจ หรือว่าอาการของอวี้เฉินหนักเกินกว่าที่คาด นางกัดริมฝีปากแน่น หัวใจร้อนรนขึ้นทุกที

แล้วอีกสิ่งที่ทำให้นางกระวนกระวายไม่แพ้กันก็คือ อวี้จิ้งยังมิได้เอ่ยถึงอวี้หลันแม้แต่คำเดียว

เหตุใดเขาจึงไม่ถามถึงนาง หรือว่านางจะถูกนังเด็กนั่นเล่นงานเข้าแล้ว

ความคิดนั้นแล่นวาบเข้ามาอย่างรวดเร็ว เล่นเอาเลือดในกายเซิ่งซื่อเย็นเฉียบไปชั่วขณะ

"ท่านพี่ ไม่ใช่นะเจ้าคะ"

เสียงเซิ่งซื่อเอื้อนเอ่ยสั่นเครือ แต่น้ำเสียงแฝงด้วยความพยายามรักษาความมั่นใจ นางก้าวเข้ามาอีกก้าวแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าอีกฝ่าย

"ข้า...ข้าถูกใส่ร้าย! ยานั่นเป็นเพียงสมุนไพรอ่อนๆ เท่านั้น หาใช่พิษร้ายแรงใดไม่ หากจะกล่าวว่าข้ามีเจตนาทำร้ายอาเฉินแล้วไซร้ มันช่างไม่ยุติธรรมต่อข้ายิ่งนัก ต้องมีคนเปลี่ยนยาเป็นแน่"

นางเงยหน้าขึ้นสบตากับสามี ยืนยันหนักแน่น

"ท่านพี่ ท่านต้องเชื่อข้านะเจ้าคะ"

อวี้จิ้งนิ่งไป ใบหน้าขรึมเคร่งที่แน่วแน่กลับสั่นไหวเพียงเสี้ยววินาที ความลังเลแผ่วผ่านในแววตา 

ทว่ายังไม่ทันที่เซิ่งซื่อจะยกถ้อยคำใดมากล่าวอ้างต่อ เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นจากนอกห้อง

ประตูไม้ถูกผลักออกช้าๆ เผยให้เห็นเงาร่างสูงใหญ่ขององค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงก้าวเข้ามาอย่างองอาจ ใบหน้าคมคร้ามสงบนิ่ง หากแต่รัศมีรอบกายกลับกดดันจนผู้คนรอบห้องก้มหน้าหลบตาโดยพร้อมเพรียง

"แล้วเหตุใดเจ้าถึงเอายานั่นให้อวี้เฉินกินเล่า" 

สุรเสียงทุ้มต่ำขององค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงก้องสะท้อนทั่วห้อง แรงกดดันหนักหน่วงจนบ่าวไพร่รอบกายตัวสั่นงันงก

สีหน้าของเซิ่งซื่อซีดเผือดในทันที ดวงตาเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึง นางรีบก้มศีรษะลงกับพื้น น้ำเสียงร้อนรน 

"หามิได้เพคะ! หามิได้! หม่อมฉันเพียงแต่หวังดีต่ออาเฉิน ยาที่หม่อมฉันให้ไปก็เพื่อบำรุงร่างกาย หาใช่สิ่งอันตรายใดไม่!"

คำแก้ต่างยังไม่ทันจบดี เสียงฝีเท้าหนักอึ้งก็ดังตามมาอีกครั้ง ก่อนที่องครักษ์ของหลี่เหวินหลงจะลากร่างหมดสติของเซิ่งกงซุนเข้ามาโยนลงกลางห้องอย่างไร้ปรานี เนื้อตัวและเสื้อผ้าของเขาเลอะเทอะ ข้อมือทั้งสองถูกมัดแน่น

และเบื้องหลังคืออวี้หลัน ที่ก้าวเข้ามาอย่างสงบ ดวงตาคมกริบของนางกวาดผ่านทุกผู้คนก่อนจะหยุดลงที่เซิ่งซื่อที่คุกเข่าตัวสั่นอยู่บนพื้น

"ไม่ใช่ว่าท่านมีจุดประสงค์อื่นหรอกหรือ"