ตอนที่48กำจัดเซิ่งซื่อ

แสงจันทร์ส่องลอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามาในเรือนด้านทิศตะวันออกอย่างเงียบสงัด แสงเงินบางเบานั้นทอดลงบนร่างของอวี้เฉินที่นอนขดอยู่บนตั่งไม้ ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความเจ็บปวด ดวงหน้าซีดเผือดราวกระดาษ เหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผากและขมับ มือหนึ่งกุมท้องแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น เขาขบกรามแน่นเพื่อกลั้นเสียง แต่สุดท้ายก็ยังเล็ดลอดเสียงครางต่ำออกมาอย่างน่าเวทนา

เสียงนั้นแม้จะแผ่วเบา หากแต่กลับบาดลึกเข้าไปในอกของอวี้จิ้งผู้เป็นบิดา เขายืนเฝ้าอยู่ข้างเตียงของบุตรชายไม่ห่าง สายตาเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม ใบหน้าที่เคยสุขุมมั่นคงในยามว่าราชการ บัดนี้กลับฉายชัดถึงความทุกข์ระทมอย่างไม่อาจปิดบัง มือใหญ่กำแน่นอยู่ข้างลำตัว ราวกับพยายามกักเก็บความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามามิให้ปะทุออกมา

หัวใจของเขาเจ็บปวดเมื่อเห็นบุตรชายนอนทุรนทุราย เหงื่อเม็ดเล็กไหลชุ่มเต็มแผ่นอกและหน้าผาก แต่ในขณะเดียวกันความคิดอีกด้านกลับพลุ่งพล่านไม่หยุด เมื่อหลักฐานทั้งหมดชี้ชัดไปยังภรรยาของตน

ความรู้สึกมากมายถาโถมกดทับอยู่ในอกของอวี้จิ้ง ราวกับมีหินหนักทับทวีอยู่ไม่สิ้นสุด ดวงตาที่ทอดมองบุตรชายบนเตียงเต็มไปด้วยความห่วงใย แต่ลึกลงไปในนั้นกลับแฝงด้วยความปวดร้าวยากจะเอ่ยออกมา

เขาเป็นพ่อ พ่อที่อยากปกป้องเลือดเนื้อ พ่อที่ไม่อาจทนเห็นเลือดเนื้อเชื้อไขต้องทนทุกข์เจ็บปวดเช่นนี้ หากแต่ความจริงอันโหดร้ายกลับตวัดเข้ามาในใจ ผู้ที่ลงมือปองร้ายหาใช่ใครอื่นไม่ แต่คือสตรีที่เขาเรียกขานว่าภรรยา ผู้ที่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมาหลายปี

นางยังไม่คิดจะหยุด

เพียงคิดถึงตรงนี้ ใจของเขาก็เจ็บปวดแทบแตกสลาย ความเชื่อใจและความผูกพันที่เคยมี กลับกลายเป็นดั่งมีดคมที่หันปลายแทงซ้ำเข้ามาไม่หยุดหย่อน

เขาอยากปกป้องบุตรทั้งสองสุดหัวใจ และรู้ดีว่าหน้าที่ในฐานะสามีและเสนาบดี ย่อมต้องลงโทษนางผู้เป็นภรรยา แม้ในอกจะเต็มไปด้วยความขมขื่นเพียงใดก็ตาม

อวี้จิ้งกำมือแน่นจนเส้นเลือดนูนขึ้น ความลังเลและความเจ็บปวดต่อสู้กันภายใน แต่แล้วสายตาที่มองบุตรชายก็แน่วแน่ขึ้น เขารู้ว่าตนไม่อาจปล่อยให้อารมณ์ส่วนตัวบดบังความจริงได้อีกต่อไป ต่อให้เป็นสตรีที่ร่วมเคียงหมอนมาด้วยกัน หากคิดร้ายต่อบุตรของเขา ก็สมควรได้รับโทษทัณฑ์สถานหนัก

"เป็นเช่นไรบ้าง"

อวี้จิ้งเอ่ยถามทันทีที่เห็นหมอเฒ่าละมือจากการรักษาบุตรชาย น้ำเสียงแม้พยายามหนักแน่น แต่กลับแฝงด้วยความร้อนรนที่ยากจะปิดบัง

"ใต้เท้าโปรดวางใจ" 

หมอเฒ่าก้มศีรษะรายงาน

"นับว่าคุณชายยังโชคดีนักที่ขับพิษได้ทัน ไม่อย่างนั้น..."

ประโยคนั้นขาดหายไปกลางคัน ทิ้งความเย็นเยียบให้แผ่ซ่านในอกของอวี้จิ้งอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่หมอเฒ่าจะเอ่ยต่อเสียงจริงจัง

"ตอนนี้ข้าได้ขับพิษออกจนหมดแล้ว ร่างกายไม่ได้รับความเสียหายร้ายแรง ยามนี้ไม่มีสิ่งใดน่าเป็นห่วง เพียงพักผ่อนให้เพียงพอ อีกไม่กี่วันอาการก็จะทุเลาลง"

คำตอบนั้นทำให้อวี้จิ้งเผลอหลับตาลงอย่างโล่งอก ลมหายใจหนักหน่วงถูกปล่อยออกมา ราวกับแบกภูเขาใหญ่ไว้แล้วได้วางลงเสียที ริมฝีปากของเขาสั่นเล็กน้อย ก่อนเปล่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา

"ดี ดีแล้ว"

เสียงฝีเท้าดังเร่งรีบอยู่หน้าประตู ก่อนที่ซูถัวบ่าวคนสนิทจะเข้ามารายงานอย่างนอบน้อม

"นายท่านขอรับ ตอนนี้แขกเหรื่อที่มาร่วมงานเลี้ยงล้วนถูกส่งออกจากจวนเรียบร้อยแล้วขอรับ"

อวี้จิ้งยืนนิ่งอยู่ข้างเตียงครู่หนึ่ง ดวงตาคมทอดมองบุตรชายที่ยังนอนอ่อนแรง เสียงครางแผ่วเบาทำให้หัวใจของเขาราวกับถูกบีบเคล้นครั้งแล้วครั้งเล่า

ความโล่งอกที่อาการบุตรชายปลอดภัยยังไม่ทันจางหาย ความโกรธและเจ็บปวดก็พุ่งทะลักขึ้นมาแทนที่ เมื่อความจริงที่ว่าภรรยาผู้ร่วมทุกข์ร่วมสุขเป็นผู้ลงมือปองร้ายเลือดเนื้อของตนไม่อาจเปลี่ยนแปลงไปได้

อวี้จิ้งกำมือแน่นจนเส้นเลือดนูนขึ้นบนหลังมือ ดวงตาคมทอแววเย็นเยียบ สรรพสิ่งภายนอกจวนยามนี้สิ้นกังวล เหลือไว้เพียงเพลิงร้อนในเรือนที่เขาต้องจัดการด้วยมือของตนเอง

อวี้จิ้งค่อยๆ เงยหน้าขึ้น สูดลมหายใจลึกเพื่อกดข่มคลื่นอารมณ์ เขาพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้ น้ำเสียงต่ำหนักดังขึ้นอีกครั้ง 

"ดี ปิดประตูใหญ่ของจวนเสีย อย่าให้ผู้ใดเข้าออกจนกว่าข้าจะสั่ง ควบคุมตัวบ่าวไพร่ในเรือนทั้งหมด แล้วเชิญตัวฮูหยินไปพบข้าที่ห้องหนังสือ ข้าจะเป็นผู้สอบถามและชำระโทษนางด้วยตัวเอง"

บ่าวคนสนิทก้มศีรษะรับคำทันที บรรยากาศเงียบงันกลับมาปกคลุม ทั่วทั้งเรือนเหมือนถูกคลี่คลุมด้วยเงาหนักอึ้ง

คำสั่งเด็ดขาดนั้นทำให้บ่าวไพร่ในเรือนหน้าซีดเผือด ต่างเร่งรับคำและรีบออกไปตามคำบัญชา ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ทิ้งให้อวี้จิ้งยืนแน่วแน่อยู่ข้างเตียง สายตาที่ทอดมองบุตรชายเปี่ยมด้วยความห่วงใย ทว่าลึกลงไปยังแฝงด้วยความเจ็บปวดที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้

หลังจากที่เงาร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นบิดาก้าวออกไปจากห้อง เหลือเพียงแสงตะเกียงที่ริบหรี่อยู่ข้างเตียงกับความเงียบที่อบอวล อวี้เฉินซึ่งเมื่อครู่ยังนอนซมเหงื่อท่วมกายก็พลันยันกายลุกขึ้นช้าๆ ทุกการเคลื่อนไหวแม้จะอ่อนแรง แต่แววตากลับเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น

เขาหลุบตามองมือของตนเองที่ยังสั่นไหว ความรู้สึกผิดถาโถมจนแทบหายใจไม่ออก ภายในใจเอ่ยคำขอโทษต่อบิดาครั้งแล้วครั้งเล่า ขอโทษที่หลอกลวง ขอโทษที่ทำให้ท่านต้องทุกข์ใจเพราะเขา 

แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกผิดนั้นก็คลายลงเมื่อความจริงที่ว่า เซิ่งซื่อวางยาเขาหาใช่เพื่อสังหารไม่ หากเพื่อกันเขาออกจากพี่สาว เพื่อเปิดทางให้หลานชายของนางได้ย่ำยีและรังแก

ความคิดนั้นทำให้เลือดในกายเดือดพล่านขึ้นทันตา

เซิ่งซื่อนางช่างไร้ยางอายและสารเลวยิ่งนัก

เพียงนึกถึงพี่สาว หัวใจของอวี้เฉินก็ร้อนรนยิ่งกว่าไฟแผดเผา ไม่รู้ว่าตอนนี้นางเป็นอย่างไรบ้าง ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนที่วางไว้หรือไม่ องค์ชายใหญ่จะช่วยเหลือนางได้ทันเวลาหรือเปล่า ความกังวลปะปนกับโทสะจนยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บแค้นแทบขาดใจ

"เซิ่งซื่อ หญิงชั่วนั่นควรถูกกำจัดไปจากจวนนี้เสียที" 

อวี้เฉินพึมพำออกมาเสียงแข็ง เต็มไปด้วยโทสะที่กดทับอยู่นาน และนั่นทำให้เขาไอออกมาคำรบใหญ่ จนต้องยกมือขึ้นกุมอกเพราะรู้สึกทั้งเจ็บและจุกไปทั่วทรวงอก

หลังจากที่อวี้เฉินไอจนใบหน้าแดงก่ำ เขาก็ทิ้งตัวเอนลงบนหมอนพลางหอบหายใจถี่ราวกับเพิ่งผ่านศึกใหญ่ ร่างกายยังอ่อนล้าแทบไร้เรี่ยวแรง แต่ในใจกลับไม่หยุดครุ่นคิด  

จะว่าไปเขาเพียงแค่แสร้งดื่มยาพิษนั่นก็ได้มิใช่หรือ ในเมื่อนี่เป็นเพียงแผน แต่เพราะองค์ชายใหญ่ผู้เป็นนายยืนกรานหนักแน่นว่าจะต้อง สมจริงที่สุด เพื่อมิให้ใครจับพิรุธได้

อวี้เฉินจึงถูกคะยั้นคะยอให้ดื่มพิษเข้าไปจริงๆ โดยอีกฝ่ายอ้างว่าพิษนั่นไม่มีอันตรายและยังมียาถอนพิษเตรียมไว้ให้แล้ว จะไม่มีอันตรายอันใดติดตามมาแน่นอน คำพูดนั้นแม้ฟังดูน่าเชื่อถือ แต่กว่าจะมอบมันให้เขาก็เล่นเอาเขาแทบตาย

อวี้เฉินแค่นหัวเราะเบาๆ เห็นทีเขาคงโดนผู้เป็นนายกลั่นแกล้งอีกแล้วกระมัง โทษฐานที่หวงพี่สาว ทำตัวขวางหูขวางตา และกีดกันผู้เป็นนาย

เพียงคิดถึงรอยยิ้มสงบนิ่งขององค์ชายใหญ่ที่ทอดมองมาก่อนหน้า หัวใจอวี้เฉินก็พลันร้อนวูบขึ้นมาอีกครั้ง เขาอยากจะดึงทึ้งหัวตัวเองให้หลุดไปเสียจริงๆ ที่เสียรู้อีกฝ่ายอีกแล้ว ถูกผู้เป็นนายปั่นหัวจนเสียรู้เช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า