บทที่10

ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนสองคน ไฟเมืองโตเกียวสว่างไสวไม่ต่างจากดวงตาทั้งสองคู่ที่มองกันด้วยความรู้สึกที่เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ห้องพักโรงแรมกลางโตเกียวอบอุ่นด้วยฮีตเตอร์ แต่เอยกลับรู้สึกร้อนวาบตั้งแต่วินาทีที่ประตูห้องปิดลง

ยังไม่ทันได้ถอดเสื้อโค้ทดี เสี่ยคิงห์ก็ดึงเอยเข้ามาในอ้อมแขน กดร่างให้แนบชิดกับกำแพงห้องอย่างอ่อนโยนแต่เร้าใจ

“ยังไม่อยากให้หลับ อยากกอดก่อน”

เสียงทุ้มนั่นกระซิบข้างหู ปลายนิ้วสอดเข้ามาใต้ชายเสื้อ สัมผัสผิวร้อนวูบที่แผ่นหลัง

เอยหอบหายใจเบาๆ

“อื้อ... เพิ่งกินราเมงมา ยังไม่ทันย่อยเลย”

คิงห์ยิ้มมุมปาก โน้มหน้าลงจูบเบาๆ ที่ซอกคอ

“ก็ไม่ได้จะกินราเมง”

ปลายลิ้นลากช้าๆ ทิ้งไอร้อนบนผิวเนียนจนเอยสะดุ้งเฮือก

ร่างบางได้เอนตัวลงบนเตียง ผ้าห่มนุ่ม

เอยถูกกอดจากด้านหลัง เสี่ยกดจมูกแนบกลางแผ่นหลัง หายใจรินๆ เหมือนเสพติดกลิ่นเนื้อเนียนนุ่ม

“กอดแน่นแบบนี้ทุกคืนได้ไหม เอยของเสี่ย”

เอยหลับตา พยายามไม่ให้เสียงครางเล็ดลอด เพราะแค่เสี่ยขบเบาๆ ที่ติ่งหู มือก็เริ่มซุกซนใต้เสื้อยืดแล้ว

“คืนนี้... ขอแค่กอดจริงๆ ใช่ไหม”

เสียงถามเบาหวิว แต่คิงห์ตอบด้วยการสอดขามาพันเกี่ยวไว้ใต้ผ้าห่ม

“กอด… แต่ไม่รับประกันว่าจะจบแค่นั้น”

เอยกัดปากแน่น แต่ใจกลับลอบยิ้ม

ในเมื่อคนกอด ขี้อ้อน แบบนี้ จะให้หลับสนิทได้ยังไงกัน

กลางดึก เสียงลมหายใจของเอย แต่คนที่นอนกอดอยู่ข้างหลังกลับไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้

คิงห์จ้องมองใบหน้าด้านข้างของเอยอยู่ในความมืด ปลายนิ้วไล้แผ่วเบาตามแนวกราม ก่อนจะโน้มหน้าลงกดจูบแผ่วที่ต้นคอ

“หืม” เอยขยับตัวนิดหน่อย เสียงงึมงำในลำคออย่างคนโดนปลุก แต่ไม่ได้ผลักไส

เสี่ยยิ้มอย่างเอ็นดู แขนแกร่งกระชับกอดแน่นขึ้น ร่างกายเบียดชิดขึ้นอีกนิด

“ขอโทษนะ แต่คืนนี้เสี่ยห้ามใจไม่ไหวจริงๆ” เขากระซิบเสียงพร่า ขณะที่ปลายนิ้วไล้ลูบจากแผ่นอกผ่านหน้าท้องแบนราบของเอยใต้ผ้าห่ม

เอยสะดุ้งตื่น ใบหน้าร้อนวูบเมื่อสัมผัสคุ้นเคยจู่โจมแบบไม่ให้ตั้งตัว

“มะ...ไม่ใช่บอกว่าจะกอดเฉยๆ เหรอ” เสียงงัวเงียปนเขิน

คิงห์โน้มหน้าลงจูบข้างแก้มเขาเบาๆ

“ก็แค่กอดแน่นขึ้นหน่อย... กอดแบบเสี่ย”

แล้วร่างของเอยก็ถูกพลิกให้นอนหงาย เสี่ยคร่อมอยู่ด้านบนใต้ผ้าห่มหนานุ่ม กลิ่นกายของกันและกันอบอวลไปทั่ว

ริมฝีปากร้อนผ่าวประกบลงมาช้าๆ นุ่มนวลแต่ร้อนแรง มือใหญ่ไล้ปลุกไล่เรื่อยจากเอวขึ้นมาโอบข้างแก้ม

เสียงหอบหายใจเริ่มประสาน อุณหภูมิใต้ผ้าห่มร้อนยิ่งกว่าออนเซนที่เพิ่งแช่มาในตอนเย็น

ในห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงเตียงสั่นเบาๆ กับเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

“ห้ามใจไม่ไหวจริงๆ” เสี่ยคิงห์กัดฟันกรอด ดวงตาคมกริบจ้องมองคนตัวเล็กที่กำลังคุกเข่าต่อหน้า ปากอิ่มเผยอเล็กน้อย เหมือนจะเชิญชวนให้เขาเสียสติ

เขาไม่พูดพร่ำ ยัดลำเอ็นร้อนผ่าวใส่ปากเอยเต็มลำจนเด็กหนุ่มสะดุ้ง ดวงตากลมเบิกกว้างเพียงวูบเดียว ก่อนจะอมเข้าไปลึกจนแทบติดคอ

“อืม... จ๊วบ... อึก”