115: ราชโองการ [1]

ข่าวการประกาศราชโองการให้อ๋องหนานฟาหยางยกทัพเพื่อไปปราบเผ่าซ่งหนู ที่เริ่มเข้ามารุกรานชาวบ้านทางแถบชายแดน ทำให้ประชาชนเดือดร้อนและมีความเป็นอยู่ที่ยากลำบาก เนื่องด้วยชาวบ้านถูกปล้นทั้งของมีค่า รวมไปถึงสัตว์เลี้ยงและพืชธัญญาหาร

ซึ่งข่าวนี้เป็นหัวข้อในการพูดคุยของเหล่าชาวเมืองมาตลอดหลายวัน เพราะแคว้นหนานอยู่อย่างสงบสุขกันมาโดยตลอด ตั้งแต่องค์ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันขึ้นครองราชย์ ทุกคนต่างอวยพรให้อ๋องหนานฟาหยางทำศึกคราวนี้สำเร็จและปลอดภัยกลับมา นำพาความสุขมาสู่ประชาชนอีกครั้ง

ภายในวังอ๋องบ่าวไพร่ต่างก็วิ่งวุ่นกันไปหมด เพราะหลังจากได้รับราชโองการ ผู้เป็นนายหญิงของวังได้สั่งให้จัดเตรียมสิ่งที่จำเป็น สำหรับการเดินทางให้กับสวามี ด้วยเวลาที่ฝ่าบาทได้กำหนดมาให้นั้นเพียงแค่ห้าวัน ทำให้ต้องเร่งจัดเตรียมอย่างเร่งด่วนเพื่อให้ทันวันที่ต้องออกเดินทาง

หากแต่ในยามนี้ผู้เป็นนายสูงสุดอ๋องหนานฟาหยางนั่งหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ บ่าวคนใดก็เข้าหน้าไม่ติดไม่ว่าจะเป็นองครักษ์คนสนิท หรือแม้แต่กงกงผู้ถวายงานมาตั้งแต่ท่านอ๋องหนุ่มยังทรงพระเยาว์ ยกเว้นอยู่คนผู้หนึ่ง ที่สามารถเข้าใกล้ได้นั้นคือพระชายาเพียงหนึ่งเดียว

ที่มาของเรื่องที่ทำให้อ๋องหนุ่มต้องขุ่นเคือง คือราชโองการที่มีคำสั่งให้อ๋องหนานฟาหยางออกไปปราบปรามผู้เข้ามารุกรานแถบชายแดนแคว้นหนาน หากแต่ด้วยอันตรายมากมายจึงให้ท่านอ๋องออกเดินทางเพียงผู้เดียว และห้ามมิให้พระชายาในอ๋องติดตามไปด้วยเพราะห่วงถึงความปลอดภัย

เพียงอ๋องหนุ่มรู้เรื่องเขาโมโหจนถึงขั้นโยนราชโองการทิ้ง และยังก่นด่าฮ่องเต้ผู้เป็นพี่ชายร่วมอุทรว่า เจ้าพังพอนเหลืองหน้าตาย เจ้าพังพอนเหลืองเผด็จการ ไอ้เจ้าพังพอนเหลืองไร้หัวใจ อย่าให้ถึงทีของข้าบ้างแล้วกัน พร้อมกับขว้างมีดสั้นใส่เป้าสำหรับซ้อมไม่หยุด เพื่อระบายอารมณ์ขุ่นเคือง

หนานเจียอียืนมองผู้เป็นสวามีอย่างอ่อนใจ ตัวนางก็อยากจะติดตามผู้เป็นสวามีไปชายแดนด้วย  หากแต่ผู้ใดจะกล้าขัดราชโองการได้ นางจึงได้แต่จัดเตรียมสิ่งของจำเป็น และตรวจสอบรายการต่าง ๆ มิให้ได้ขาดตกบกพร่องแม้แต่อย่างเดียว

“เสด็จพี่ใจเย็นก่อนเถิดเพคะ” หนานเจียอีร้องบอกเพื่อให้อ๋องหนุ่มใจเย็นขึ้น นางเห็นสวามีเป็นเช่นนี้ตั้งแต่กลับมาจากวังหลวงแล้ว

“เจ้าให้พี่ใจเย็นได้อย่างไร เสด็จพี่กลั่นแกล้งข้าชัด ๆ ให้ไปชายแดนตั้งหนึ่งปี ยังมิยอมให้พาเจ้าไปด้วย” ยิ่งพูดเขายิ่งโมโหยิ่งนัก ทั้งที่เขาเพิ่งจะปรับความเข้าใจกับภรรยา และพบตัวบุตรสาวแล้วแท้ ๆ เจ้าฮ่องเต้หน้าตายนั้นกลับให้ห่างภรรยาและบุตรสาวนานถึงเพียงนี้

“เช่นนั้นให้หม่อมฉันปลอมตัวเป็นบุรุษไปด้วยดีหรือไม่เพคะ”

“ไม่ได้เจ้ามิค่อยแข็งแรง ไม่รู้ระหว่างทางจะเกิดอันใดขึ้น”

“เช่นนั้นเข้าวังไปขอให้ฝ่าบาททรงลดเวลาในการไปครั้งนี้ดีหรือไม่เพคะ” หนานเจียอีออกความคิดเห็นอีกทาง

“ไม่ได้ หากเราเข้าไปทูลขอเสด็จพี่ได้หัวเราะเยาะข้าพอดี” เหอะเจ้าพังพอนเหลืองนั่นยิ่งหาทางกลั่นแกล้งเขาอยู่ด้วย หากเดินเข้าไปทูลขอก็ได้เข้าทางเจ้าพังพอนบ้านั้นพอดี

หนานเจียอีถึงกับถอดถอนหายใจ นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้เช่นนั้นท่านก็จงระบายอารมณ์ของท่านต่อไปเถิดเพคะท่านพี่ นางก็จนปัญญาแล้วเช่นกัน รู้ทั้งรู้ว่าขัดฝ่าบาทมิได้ ร่างบางเดินเข้าไปกอดสวามีแล้วตบหลังคนตัวโตเบา ๆ เพื่อปลอบให้เขาได้อารมณ์คลายลงบ้าง

“อย่าได้โมโหไปเลยเพคะ จะทำให้สุขภาพไม่ดีเปล่า ๆ เช่นนั้นหม่อมฉันทำอาหารถวายดีหรือไม่เพคะ ท่านอยากทานอะไรบอกหม่อมฉันมาได้เลย”

“ได้ทุกอย่างเลยหรือ” อ๋องหนุ่มถามขึ้นอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าที่อมยิ้มเพียงมุมปาก

“ได้ทุกอย่างเพคะ” หนานเจียอีเอ่ยบอกพร้อมกับมองหน้าผู้เป็นสวามี ก่อนใบหน้างามจะนิ่งค้าง เพราะรอยยิ้มและแววตาเจ้าเล่ห์นั้น ทำให้นางรู้สึกอยากจะกลืนคำพูดของตัวเองยิ่งนัก

“เช่นนั้นกินตรงนี้คงไม่เหมาะเราเข้าไปข้างในกันเถิด” กล่าวจบหนานฟาหยางหมุนตัวกลับพร้อมกับดึงมือภรรยาให้เดินเข้าตำหนักไปพร้อมกัน

“เดี๋ยวก่อนเพคะ เสด็จพี่ยังไม่ได้บอกหม่อมฉันเลยนะเพคะ ว่าต้องการเสวยอะไรหม่อมฉันจะได้ไปเตรียมให้” ร่างบางพยายามจะแกะมือออกจากมือหนา แต่ทำอย่างไรก็แกะมันไม่ออก อีกทั้งยังขืนตัวเพื่อไม่ให้คนตัวโตลากนางเข้าไปยังตำหนักได้สำเร็จ

“เข้าไปด้านในแล้วเดี๋ยวพี่จะบอกเจ้าเองว่าพี่อยากกินสิ่งใด”

มีหรือนางจะไม่รู้ความหมายที่ร่างหนาตรงหน้าจะสื่อถึง แต่หากยามนี้ยังสว่างอยู่เลยบ่าวไพร่ยังอยู่เต็มเรือน ถึงแม้เรื่องการร่วมหอระหว่างสามีภรรยาจะเป็นเรื่องปกติ แต่กลางวันแสก ๆ เช่นนี้ ตัวนางก็อายเป็นเหมือนกันนะเหตุใดสามีนางถึงไม่เข้าใจ

บ่าวไพร่ภายในจวนต่างรู้งาน ทุกคนพร้อมใจกันหลีกหนีออกจากเรือน เพื่อให้ผู้เป็นนายได้ใช้เวลาอยู่กันตามลำพัง พร้อมกันนั้นยังปิดประตูให้อย่างเรียบร้อย องครักษ์ด้านหน้าประตูได้คอยอารักขามิให้ผู้ใดเข้าไปรบกวนได้อย่างเด็ดขาด

เมื่อเข้ามาถึงยังห้องบรรทมหนานฟาหยางมอบจุมพิตอันเร่าร้อนให้กับภรรยารัก จนหนานเจียอีแทบจะตั้งตัวไม่ทัน เขาทั้งขบเม้มดูดดึง เนิ่นนานกว่าจะยอมถอยจุมพิตออก มือหนามิได้หยุดนิ่งปลดชุดที่ร่างบางสวมใส่อย่างรวดเร็ว จนเหลือเพียงชุดชั้นในตัวบางติดกายนางเท่านั้น