81: ความฝัน [2]

"นางหนูตื่น ๆ "

"อืม แจ๊บ ๆ อย่ากวน ข้าจะนอน คร่อกฟี้"

"ตื่น ๆ เจ้าจะนอนกินบ้านกินเมืองเลยหรือไง"

"อย่ากวน ก็บอกว่าคนจะนอนไงเล่า" หยุนชิงบ่นออกมาอย่างรำคาญ เมื่อมีบางอย่างรบกวนการนอนของตนเอง ทั้งที่ตายังหลับแต่มือก็ยังโบกปัดสิ่งที่มารบกวน

"ไม่ยอมตื่นใช่ไหม ได้! ข้าขอใช้วิธีเดิมก็แล้วกัน" ยายเมิ่งที่ความอดทนต่ำปลุกหญิงสาวตรงหน้าอย่างไรก็ไม่ยอมตื่น จนนางต้องใช้วิธีสุดท้าย ก็คือยกฝ่าเท้าขึ้นก่อนจะสะกิดเล็กน้อยตรงบั้นท้ายอันงามงอนของร่างบางตรงหน้า

ตุ๊บ

โครม

"โอ๊ย!!!! "

ร่างบางที่กลิ้งหลุน ๆ ตามแรงถีบตอนนี้ถึงกับตื่นเต็มตา ก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่งลูบก้นตัวเองปรอย ๆ พร้อมกับสะบัดหน้ามองแรงยายเมิ่งอย่างไม่พอใจ

"เจ้าจะโทษข้าไม่ได้นะ ข้าปลุกดี ๆ แล้วเจ้าไม่ยอมตื่นเอง" ยายเมิ่งที่เห็นอีกฝ่ายมองแรงอย่างคาดโทษจึงรีบพูดอธิบาย นางก็ว่าออกแรงแค่นิดเดียวเองนะ

"คราวก่อนท่านก็ถีบข้านะเจ้าคะ แต่เดี๋ยวนะที่นี่ที่ไหนแล้วข้ามาอยู่กับท่านได้อย่างไร ไม่ใช่ว่าข้าตายแล้วนะ ไม่จริงข้ายังชื่นชมสามีสุดที่รักไม่หนำใจเลย ไหนจะกิจการข้า อาจูอีก" หยุนชิงมองไปรอบ ๆ ไม่เห็นสิ่งใดนอกจากสีขาวโพลนเท่านั้น

"หยุดก่อน เจ้าจะมโนมากเกินไปแล้ว ฟังข้าพูดบ้าง เจ้ายังไม่ตายนี่คือมิติจิตเท่านั้น" ยายเมิ่งมองหยุนชิงอย่างระอา คิดถูกหรือคิดผิดกันนะที่มาขอร้องคนตรงหน้า

"แหะ ๆ ก็ข้าตกใจนี่เจ้าคะ ว่าแต่ท่านมีอะไรหรือถึงได้มาหาข้า"

"ข้ามีเรื่องจะขอให้ช่วยสักเรื่องหนึ่ง พอดีว่าเพื่อนข้าลาพักร้อน ไม่รู้จะไปเที่ยวที่ไหนดีข้าเลยจะฝากเจ้าดูแลพวกเขาสักหน่อย" ยายเมิ่งเมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งฟังจึงได้รีบบอกวัตถุประสงค์ของตนให้อีกฝ่ายทราบ

"ได้สิเจ้าคะเรื่องแค่นี้เอง ว่าแต่มีใครบ้างล่ะข้าจะได้เตรียมต้อนรับถูก" หยุนชิงเห็นว่าแค่ช่วยดูแลเพื่อนของยายเมิ่งในช่วงลาพักร้อน ไม่ได้มีอะไรมากมายจึงตอบรับคำออกไป

"ขอบใจเจ้ามากน้องสาว หลิงอี้ เอ้อหลาง ซานเซียง นี่คือคนที่จะดูแลพวกท่านในช่วงพักร้อน นางคือแม่นางหยุนชิงมาทำความรู้จักไว้สิ"

สิ้นคำยายเมิ่งได้มีร่างสามร่างปรากฏกายขึ้น ทั้งสามมองหยุนชิงอย่างสนใจ คนนี้หรือที่พวกเขาจะต้องไปอยู่ด้วยในระหว่างพักร้อน มองดูแล้วหญิงนางนี้ก็น่าจะทำให้พวกเขาสนุกไม่น้อย

หยุนชิงมองทั้งสามที่ยืนอยู่ข้างยายเมิ่งอย่างพิจารณา คนแรกมีหน้าตาหล่อเหลารูปร่างสูงใหญ่ร่างกายกำยำผิวสีน้ำผึ้ง ดูแล้วน่าเกรงขาม คนที่สองหล่อเหลาไม่แพ้คนแรก หากแต่รูปร่างบางกว่าผิวขาวลักษณะเหมือนบัณฑิตผู้ทรงภูมิ ส่วนคนสุดท้ายนางเป็นหญิงหน้ารูปไข่ ผิวขาวผุดผ่องปากนิดจมูกหน่อยรูปร่างถึงไม่กับงามล่มเมือง แต่หากใครได้เห็นก็ทำให้รู้สึกรักได้ไม่แพ้กัน

“คารวะพวกท่านทั้งสามเจ้าค่ะ ข้าหยุนชิงยินดีต้อนรับพวกท่าน มีสิ่งที่อยากได้เพิ่มเติมหรือไม่เจ้าคะ” หญิงสาวแนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง

“ข้าพี่ใหญ่หลิงอี้ท่านไม่ต้องลำบากจัดเตรียมสิ่งใดให้กับพวกเราเลยขอรับ”

“ข้าเอ้อหลางน้องรองยินดีที่ได้รู้จักขอรับ”

“ข้าน้องเล็กซานเซียงเจ้าค่ะยินดีที่ได้รู้จัก”

ทั้งสามโค้งคำนับให้กับหยุนชิงอย่างนอบน้อมฝากเนื้อฝากตัว หยุนชิงเห็นแล้วก็นึกชอบทั้งสาม

ดูท่าทางใจดีแต่ละคนก็ต่างมีรูปลักษณ์โดดเด่นและยังพูดจาไพเราะ

“พวกท่านจะอยู่นานเท่าไรเจ้าคะ”

“ก็สักระยะขอรับ” จนกว่าจะหมดอายุขัยในโลกมนุษย์ หลิงอี้เป็นผู้ตอบแต่ก็ไม่ได้บอกความจริงไปทั้งหมด

“ท่านหยุนชิงท่านงดงามมากเลยเจ้าค่ะ” ซานเซียงเดินปรี่เข้ามากอดแขนหยุนชิงอย่างประจบ

“ขอบคุณที่ชมเจ้าค่ะ” เล่นมาชมกันซึ่งหน้าแบบนี้ก็เขินเป็นเหมือนกันนะ หญิงสาวตอบรับอย่างเขินอายที่โดนชม

“หึ ทำเป็นประจบ” เอ้อหลางปรายตามองซานเซียงพร้อมกับพูดจิกกัดอีกฝ่าย

“นี่เจ้าเงียบไปเลยนะ อยู่เฉย ๆ ก็ไม่มีผู้ใดว่าเจ้าเป็นใบ้หรอก” ซานเซียงต่อว่าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ"

“พูดเรื่องจริงทำเป็นรับไม่ได้” เอ้อหลางยังคงยั่วโมโหอีกฝ่ายให้อารมณ์เสีย

“เจ้าคนปากเสียมาสู้กันให้รู้ผลกันไปเลย หากข้าชนะเจ้าต้องเรียกข้าพี่” ซานเซียงเดินออกมาประจันหน้าพร้อมกับชักกระบี่ในมือออกมาพร้อมกับการต่อสู้

“เหอะ หน้าอย่างเจ้าไม่มีทางชนะหรอก ข้ายินดีรับคำท้า หากเจ้าแพ้เจ้าต้องเชื่อฟังข้า”

หยุนชิงมองทั้งสองที่ทะเลาะกันเหมือนเด็ก ๆ เริ่มจะปวดหัวกับสองคนนี้เต็มที เรื่องแค่นี้ก็หาเรื่องกันได้ นี่ถึงขนาดท้าตีท้าต่อยกันอีก เป็นลูกนางไม่ได้จะต้องโดนอบรมกันยกใหญ่แน่

“หยุด เลิกทะเลาะกันสักที หากยังทะเลาะกันเช่นนี้ก็ไม่ต้องไปกับข้า” เมื่อทนไม่ไหวเพราะไม่มีใครยอมใครร่างบางรีบแยกทั้งสองออกจากกัน เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องวุ่นวายไปมากกว่านี้

เอ้อหลางและซานเซียงถึงกับหยุดชะงักทันที ไม่ได้นะนานแค่ไหนกว่าที่พวกเขาจะมีเวลาได้หยุดพัก ท่านยมใช้งานไม่ได้หยุดหย่อน จะพลาดโอกาสนี้ไม่ได้เด็ดขาด

“ท่านหยุนชิง ข้าไม่ทะเลาะกับเจ้าบ้านั่นแล้วเจ้าค่ะ ให้ข้าไปอยู่ด้วยเถอะนะ”

“ข้าก็จะไม่ถือสากับหญิงบ้าอย่างนางแล้วก็ได้ขอรับ”

ถึงแม้ปากจะบอกว่าเลิกทะเลาะ หากแต่สายตาและปากของทั้งสองยังขยับต่อว่ากันเหมือนเดิม หยุนชิงเห็นแล้วก็ได้แต่ระอา ส่วนยายเมิ่งได้แต่เป็นห่วงว่าหญิงสาวจะรับมือกับทั้งสามได้หรือไม่ เพราะทั้งโลกวิญญาณทั้งสามเป็นผู้คุมที่แสบที่สุดได้หรือไม่ ขนาดท่านยมยังยอมแพ้ นางก็ได้แต่ภาวนาให้หยุนชิงโชคดีแล้วกัน