บทที่ 111

ตลอดการเดินทางไปยังหมู่บ้านว่อหลงที่มีซู่ซินรออยู่ หลี่จือหลินซื้อรถม้าคันหนึ่งให้นางนั่งอยู่ด้านใน ส่วนตัวเขาขับรถม้าด้านนอก เขาให้เหตุผลว่าจะทำให้การเดินทางสะดวกขึ้น

นั่นก็จริงอยู่

นับตั้งแต่มีรถม้า นางก็ไม่เคยต้องนอนบนพื้นหินพื้นหญ้าให้เจ็บหลังปวดเอว หรือคันเนื้อคันตัวเหมือนก่อนหน้านี้

หลังจากที่เปิดเผยตัวตนแล้ว หลี่จือหลินปฏิบัติต่อนางอย่างดียิ่ง ไม่ว่านางอยากกินอยากดื่มอะไร เมื่อผ่านเข้าไปในหมู่บ้านหรือเมืองเล็กๆ ก็จะหาซื้อให้นางทุกอย่าง หากเป็นกลางป่ากลางเขา ไม่ว่าจะจับสัตว์ใดได้เขาก็จะแบ่งเนื้อส่วนที่ดีที่สุดให้นาง ปรุงรสด้วยเกลือหรือเครื่องเทศต่างๆ เท่าที่จะหาได้เพื่อให้นางเจริญอาหารยิ่งขึ้น ทั้งยังบ่นพึมพำทุกคืนว่านางผอมลงไม่น้อย ไม่เต็มไม้เต็มมือ...

น่าเกลียดที่สุด ปากบอกว่านางผอมเกินไป แต่ใครกันที่คอยจับนางกินทุกคืน!

คนเจ้าเล่ห์พรรค์นั้นตั้งใจทำให้นางได้พักผ่อนเต็มที่ในเวลากลางวันเพื่อรับใช้เขาในเวลากลางคืนชัดๆ!

แม้จะรู้เช่นนั้น แต่เซียงหรงก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงอ้อมกอดนั้นได้เลย

เวลากลางคืนช่างหนาวเหน็บนัก แม้ว่าจะเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด แต่นางไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าหลังจากนั้นแล้ว อ้อมกอดอบอุ่นและถ้อยคำกระซิบกระซาบของเขาจะทำให้นางผล็อยหลับไปอย่างสบายตัวในทุกราตรี

ในคืนที่แสงจันทร์อ่อนโยนสาดส่องผ่านหน้าต่างวัดร้าง เซียงหรงนอนซุกอยู่ในอ้อมแขนของหลี่จือหลิน แม้หัวใจของนางจะยังสับสน ว้าวุ่น และเจ็บปวดจากชะตากรรมที่เหมือนถูกกำหนดโดยเขา แต่ความอบอุ่นจากร่างกายของหลี่จือหลินกลับทำให้นางรู้สึกสงบและหลับสนิทอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ทว่าคืนนี้ นางฝัน

ขณะนางกำลังนั่งปักผ้าอย่างสงบอยู่ในสวนอันรื่นรมย์ร่มรื่นของเรือนอี้หรง ปรากฏมีเด็กชายและเด็กหญิงตัวเล็กน่ารักสองคนยืนยิ้มหวานอยู่ตรงหน้า ดวงตาของพวกเขางดงามน่ามองเหมือนธารน้ำใส เด็กชายมีไฝแดงเล็กๆ ที่หูเหมือนนาง ส่วนเด็กหญิงเกล้าผมมวยสองข้าง ขยับเข้ามาใกล้พลางจับมือนางไว้

“ท่านแม่ พวกเราหนาวเหลือเกิน” เด็กหญิงพูดเสียงแผ่ว ใบหน้าเยาว์วัยซบลงบนตักของนางอย่างน่าเอ็นดู

“หืม...” นางขมวดคิ้ว “ข้าไม่ใช่ท่านแม่ของเจ้าหรอกนะ”

“แต่ข้าชอบท่านนี่นา ข้าอยากให้ท่านเป็นแม่” เด็กหญิงเอียงหน้า ช้อนดวงตาแป๋วๆ ขึ้นสบตานาง “ท่านแม่...นับจากนี้ให้ข้าเรียกท่านว่าท่านแม่ได้หรือไม่”

“นะขอรับ” เด็กชายพูดสำทับ “ท่านแม่…”

ใบหน้าออดอ้อนทั้งสองมองจ้องนางอย่างหวาดหวั่นและมุ่งหวัง

คงพลัดหลงกับบิดามารดากระมัง…

อืม...พวกเขายังเล็กนัก มีเหตุผลอะไรถึงต้องทำร้ายจิตใจพวกเขา…

นางคิดครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า “หากพวกเจ้าอยากเรียกข้าว่าท่านแม่...ก็เรียกว่าท่านแม่เถิด”

เด็กน้อยสองคนยิ้มเผล่ ทำเอาคนมองเห็นแล้วหัวใจอ่อนยวบ

“ท่านแม่ขอรับ...” เด็กชายดึงชายแขนเสื้อนางเบาๆ เอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ “ข้ากับน้องสาวขออยู่กับท่านแม่ได้หรือไม่...ที่ที่พวกข้าอยู่แม้จะงดงามแต่อ้างว้างและหนาวนัก”

“นะเจ้าคะท่านแม่” เด็กหญิงกอดนางแน่นขึ้น “ข้ากับพี่ชายไม่อยากอยู่ที่เช่นนั้น”

เซียงหรงรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด นางยิ้มบางๆ ก่อนวางเข็มกับผ้าในมือ ลูบศีรษะน้อยๆ ทั้งสอง ก่อนค้อมตัวลง สวมกอดพวกเขาแนบแน่น

“ได้สิ เจ้าทั้งสองมาอยู่กับข้าเถิด อันที่จริงข้าเองก็เหงาเช่นกัน”

เด็กทั้งสองพลันเปล่งแสงงดงามสว่างจ้า