ตอนที่7 กล่าวหา

ครึ่งเดือนต่อมา ณ จวนสกุลลั่ว

         ท่านแม่ทัพชรากำลังนั่งเผชิญหน้า กับแขกที่เขาไม่ได้เชื้อเชิญ และดูเหมือนการมาของคนตรงหน้า จะไม่ได้เป็นมิตรเท่าใดนัก แต่กระนั้นท่านแม่ใหญ่ ก็ยังคงต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี ด้วยมารยาทของเจ้าบ้าน

         “ข้าอยากรู้ว่าทำไม ท่านแม่ทัพใหญ่ ต้องรับการสู่ขอจากสกุลหยาง ทั้งที่ข้ารอนางมาตั้งหลายปี สกุลลั่วทำแบบนี้มาเห็นแก่หน้าข้าเลยหรืออย่างไร”

         อ๋องจิ้งหยวน เอ่ยถามบิดาของหญิงสาวที่เขาหมายตา อย่างไม่คิดที่จะอ้อมค้อม น้ำเสียงที่เขาใช้กับเจ้าบ้าน มันแฝงไปด้วยความขุ่นเคือง

เรื่องเมื่อครั้งที่เขาถูกปฏิเสธการขอหมั้น ยังไม่กระจ่างแก่ใจ ครานี้นางกับตอบรับการแต่งงานจากคนไร้ค่า โดยไม่แม้แต่จะสนใจว่าเขารอนางมานานแค่ไหน

นางเลือกที่จะหันหลังให้แก่การแต่งงานกับเขา ก้าวสู่กองทัพ จนเวลาก็ล่วงเลยมานับสิบปี แทบจะเรียกว่าผ่านวัยของเรือนของหญิงชั้นสูงมาแล้ว พอนางคิดว่าต้องแต่ง ใครมาสู่ขอก็ตอบรับเลยอย่างนั้นรึ! น่าตายนัก!

         “ท่านอ๋องเองก็มีคนรักอยู่แล้วมิใช่หรือ ไยยังต้องวนเวียนเฝ้ารออันเอ๋อร์อยู่อีกเล่า”

         ท่านแม่ทัพใหญ่เอ่ยถามอ๋องหนุ่ม ที่ไม่ยอมแต่งภรรยาเอกเข้าจวนเสียที หากจะว่ากันตามจริง เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจ ต่ออ๋องตราตั้งผู้นี้ เพราะอย่างไรสกุลจิ้งก็มีคุณงามความดีมาหลายรุ่น

         และหากจะว่ากันตามความจริงแล้ว ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจบุตรสาวเช่นกัน ว่าทำไมจึงหันหลังให้แก่ชายที่นางปักใจรักมาตั้งแต่เยาว์วัย

         บุตรสาวคนโตเลือกที่จะละทิ้งความสุขสบาย และตำแหน่งชายาเอกเอาไว้เบื้องหลัง ก้าวสู่กองทัพที่มีแต่อันตรายและความลำบาก แต่เมื่อลูกเห็นดีเช่นไร เขาที่เป็นพอย่อมไม่คิดขัดขวาง แม้ลึกๆ จะห่วงนางมากก็ตามที

         “นางเป็นได้เพียงแค่ชายารองเท่านั้น ไหนเลยจะเทียบกับคังอันได้”

         เป็นคำตอบที่ทำให้ท่านแม่ทัพลั่ว ถึงกับตวัดสายตามอง นี่อ๋องจิ้งตั้งใจให้คนที่รักเป็นรอง ส่วนบุตรสาวของเขาคือความเหมาะสมให้เป็นเอก เหอะ! คิดจะให้บุตรสาวของเขาอยู่อย่างชอกช้ำใจ ไม่มีวันเสียล่ะ

         “สกุลลั่วเราไม่รับอนุ และถ้าบุตรสาวของข้า ต้องแต่งออกไปแล้วระทมใจ ข้าก็ไม่เห็นงามด้วย”

         แม่ทัพใหญ่ตอบกลับด้วยน้ำเสียง ที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองเช่นกัน ถึงเขาจะมีภรรยาสองคนแต่ใช่จะมีพร้อมกัน อดีตภรรยาก็คือมารดาของเยี่ยนคังและคังอันตายไปแล้วหลายปี

เขาจึงแต่งภรรยาใหม่เพื่อมาดูแลลูกและบ้านให้เรียบร้อย ซึ่งก็คือฮูหยินคนปัจจุบันมารดาของบุตรสาวคนเล็ก แต่กระนั้นลูกเมียของเขาล้วนปรองดอง ไม่ริษยาต่อกันรักใคร่กลมเกลียว

         “อย่างไรคังอันก็คือที่หนึ่ง เรื่องแค่นี้เองหรือ ที่ทำให้นางทอดทิ้งข้าไป ทั้งที่นางก็รักข้ามาตั้งหลายปี”

         อ๋องหนุ่มพูดอย่างไรรู้สึกถึงความผิดแผก สกุลใหญ่ๆ ที่ไหนก็มีภรรยาหลายคนทั้งนั้น แล้วทำไมเขาจะมีบ้างไม่ได้ ขนาดสาวใช้อุ่นเตียงของเขาก็มีนับสิบ ไยไม่เห็นมีใครจะเป็นจะตาย

         “ท่านอ๋องจะกล่าวเช่นนั้นก็ไม่ถูก นางในตอนนั้นอายุยังเพียงเท่าไหร่เอง ปักปิ่นแล้วก็เพิ่งแค่สิบหก จะแยกแยะเรื่องรักใคร่ หรือทอดทิ้งใครไปได้เล่า”

         ท่านแม่ทัพใหญ่ยังคงคุมน้ำเสียง ให้ดูไม่เต็มไปด้วยโทสะ จนทำให้เขาพลาดท่าต่อการสนทนา เรื่องการสู่ขอของสกุลหยางน่ะหรือ เบื้องหลังก็เป็นเขาต่างหาก ที่ไปเอ่ยปากกับตาเฒ่าบ้านหยาง ตามคำร้องขอของบุตรสาว

         “แต่ใครๆ ก็รู้ว่าข้าตั้งใจหมั้นหมาย แต่งนางเป็นชายาเอก แบบนี้มันมิใช่การฉีกหน้าข้าซ้ำสองหรอกหรือ”

         “แต่ตอนนี้นางคือว่าที่ฮูหยิน ทายาทสกุลหยาง ท่านอ๋องจะกล่าวอะไรก็เห็นใจคู่หนุ่มสาวทั้งสองด้วย”

         เมื่ออีกฝ่ายดื้อแพ่ง เขาก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ นี่บ้านของเขา แต่อีกฝ่ายก้าวเข้ามา ต่อว่าบุตรสาวของเขา เหมือนทำผิดต่ออีกฝ่ายอย่างไรอย่างนั้น

ทั้งที่ยังไม่มีการสู่ขอหมั้นหมายแต่อย่างใด เป็นพียงคำกล่าวว่าจะทาบทามสู่ขอ เพื่อหมั้นหมายบุตรสาวของเขา แต่พอนางหันหลังให้เมืองหลวง ก็กล่าวหาว่าทางทอดทิ้ง ช่างเห็นแก่ตัวสิ้นดี!

         “เห็นใจพวกเขา แล้วใครเห็นใจข้าบ้าง! ข้ากับนางคือคนที่คู่ควรที่สุด”

         “ใช่หรือ!”

         เป็นคำถามจากบุคคลที่สาม ก่อนที่บุรุษต่างวัยทั้งสอง จะหันมองไปยังเจ้าของเสียง

         อ๋องจิ้งถึงกับรู้สึกหนาวสะท้านอยู่ลึกๆ เมื่อเห็นแววตาเฉยชาของผู้มาใหม่