15

“เมื่อไรมึงจะยอมไปนอนบ้านกูสักที มากี่หนก็จะนอนแต่โรงแรม” ทยากรเอ่ยกับธีทัตที่เพิ่งมาถึงกรุงเทพฯ เขาขับรถมารับเพื่อนสนิทและหุ้นส่วนที่สนามบิน ชวนแวะกินข้าวร้านประจำก่อนจะไปส่งโรงแรม

“กูชอบอาหารเช้าโรงแรม มึงทำไม่อร่อยไงไอ้ทอยกูเลยไม่อยากไปนอนด้วย”

ธีทัตแกล้งตอบ ทยากรหัวเราะหึ ๆ รู้ว่าเพื่อนเกรงใจเพราะตอนนี้แฟนสาวของเขาย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน ถ้าทยากรอยู่คนเดียวตามประสาหนุ่มโสดแบบเมื่อก่อน ธีทัตก็คงจะไม่ปฏิเสธ

ทยากรคือหุ้นส่วนหนึ่งในสามคนของ ‘ทรีทีพรอเจคต์แอนด์ดีไซน์’ เมื่อสถาปนิกหนุ่มเรียนจบปริญญาตรีที่เชียงใหม่ เขาลงขันเปิดบริษัทกับธีทัตและเพื่อนรักอีกหนึ่งคนที่เรียนสถาปัตย์เหมือนกัน โดยมีธีทัตเป็นหุ้นส่วนใหญ่ที่สุดคือถือหุ้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ทยากรกับเพื่อนอีกคนคนละยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ แบ่งหน้าที่กันไปตามความถนัด

แม้สำนักงานหลักจะอยู่ที่เชียงใหม่ แต่ตัวทยากรเองก็มารับงานที่กรุงเทพฯ ที่เป็นบ้านเกิดของเขา วันนี้ที่ธีทัตเดินทางมาก็เพื่อจะมาช่วยประเมินโครงสร้างอาคารของโปรเจกต์ใหม่ที่บริษัทเพิ่งเซ็นสัญญารีโนเวต

“บ้านเก่าแถวคลองสานเหรอวะ กูนึกว่าแถวนั้นจะโดนนายทุนซื้อไปทำคอนโดหมดแล้ว”

ธีทัตถามเมื่อเปิดดูรูปในแท็บเล็ตที่เพื่อนส่งให้ดูตอนอยู่บนรถ

“หลังนี้ยังรอดเพราะอยู่ใกล้ศาลเจ้า ก็คงมีเศรษฐีติดต่อขอซื้ออยู่เรื่อยนั่นแหละ แต่เจ้าของเก่าใจแข็งไม่ยอมขาย นี่เพิ่งเสียไป  คนที่ได้มรดกเป็นหลาน มีลูกค้าเก่าให้คอนแทกต์เราไป เขาก็เลยติดต่อเรามา”

“อย่างกับนิยาย” ธีทัตเปรย

“ถ้ามึงได้เห็นของจริง จะยิ่งกว่านิยายอีก”

ทยากรบอกอย่างกระตือรือร้น แค่ครั้งแรกที่ลูกค้าส่งรูปถ่ายบ้านมาให้ดู เขาบอกตัวเองในใจว่าจะรับงานรีโนเวตบ้านเก่าริมน้ำเจ้าพระยาหลังนี้ทันทีแบบไม่เสียเวลาคิด ธีทัตก็มีอาการคล้าย ๆ กัน เพราะแม้จะเห็นเพียงแค่รูปถ่าย แต่อาคารสองชั้นกึ่งไม้กึ่งปูนในรูปนี้ก็มีร่องรอยสถาปัตยกรรมโบราณที่ชวนให้เขาตื่นเต้นและรู้สึกท้าทายที่จะได้ทำงาน

“เจ้าของเขาเสียดายลวดลายเก่า ๆ อยากให้เราประเมินว่าโครงสร้างเดิมยังพอไหวไหม ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ก็อาจจะต้องทุบทิ้ง กูนัดเขาพรุ่งนี้”

สถาปนิกหนุ่มบอกระหว่างที่ขับรถพาเพื่อนไปที่โรงแรม

“แล้ววิกกี้เป็นไงบ้าง”

ธีทัตปิดแท็บเล็ตก่อนจะถามถึงแฟนเพื่อนที่เป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินของสายการบินแห่งหนึ่ง

“ก็สบายดี เพิ่งกลับจากบิน”

“เมื่อไรแต่ง”

“รอมึงแต่งก่อนไง”

“เดี๋ยวเหอะไอ้ทอย ไม่รีบแต่งแฟนมึงเขาน้อยใจ รอไม่ได้ เขาจะไปแต่งกับคนอื่นเสียก่อน”

ธีทัตสนิทกับเพื่อนมากพอจะกล้าหยอก ทยากรหัวเราะเบา ๆ

“ไม่หรอก...วิกกี้เขาเข้าใจ”

สถาปนิกหนุ่มตอบด้วยความเชื่อมั่น ตอนนี้ทั้งเขาและวรปรียายังคงทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาให้กัน แต่นั่นก็เพื่ออนาคตของทั้งคู่ ชายหนุ่มคิดไว้ในใจแล้วว่าถ้าเสร็จจากงานรีโนเวตบ้านเก่าที่คลองสานหลังนี้ เขาจะขอวรปรียาแต่งงานสักที และเมื่อถึงวันนั้นเขาก็คงจะเป็นผู้ชายที่โชคดีและมีความสุขที่สุดในโลก

**

บ้านสองชั้นขนาดห้าห้องนอนในโครงการหมู่บ้านจัดสรรที่มองเห็นวิวดอยสุเทพ คือบ้านที่ฟ้าลดาอยู่มาตั้งแต่เด็ก ๆ อีกหลังที่ติดกันคือบ้านของอาแท้ ๆ อย่างนุชจรี บิดาของฟ้าลดาเป็นคนเสนอให้พี่น้องซื้อบ้านติดกันเพื่อจะได้ช่วยกันดูแลบุพการี นุชจรีเห็นด้วยและทำให้สองบ้านแทบจะกลายเป็นบ้านหลังเดียวกันแค่มีบ่อปลาคาร์ฟคั่นตรงกลาง ย่าของฟ้าลดาชอบออกมานั่งดูปลาในบ่อ ตั้งแต่หลานสาวคนเดียวกลับมาจากอังกฤษเธอก็จะมานั่งเป็นเพื่อนคุณย่าของเธอด้วยเสมอ

แต่วันนี้หลานสาวบอกว่าตัวเองไม่ค่อยสบาย ย่าน้อยเลยนั่งดูโทรทัศน์กับนุชจรีในห้องนั่งเล่นแทน

เฟื่องฟ้าต้มข้าวต้มแล้วยกขึ้นไปให้ลูกสาวที่อยู่ชั้นสอง เคาะประตูห้องนอนอยู่หลายทีก็ไม่มีเสียงตอบรับ จึงเปิดประตูเข้าไป จังหวะเดียวกับที่ฟ้าลดาเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ดวงหน้าสวยหวานซีดเซียวจนคนเป็นแม่ตกใจ

"ฟ้า เวียนหัวอีกแล้วเหรอลูก"

เฟื่องฟ้าเอ่ยอย่างกังวล รีบวางถาดข้าวต้มที่โต๊ะตัวที่ใกล้ที่สุด

"นิดหน่อยค่ะแม่"

คนเป็นลูกตอบเสียงแผ่ว พาตัวเองไปที่เตียงกว้างหนานุ่มแล้วทิ้งตัวอย่างหมดแรง เฟื่องฟ้ารีบเข้าไปหาลูกสาว จับเนื้อจับตัวด้วยความเป็นห่วง

“ไหวไหม ลุกมากินอะไรสักหน่อยดีไหม แม่ต้มข้าวต้มกุ้งมาให้ ใส่ขิงเยอะ ๆ อย่างที่ฟ้าชอบด้วย”

“ถึงว่าหอมจัง”

ฟ้าลดาบอกทั้งที่ยังนอนหลับตา

“หอมใช่ไหม อย่างนั้นลุกมากินสักหน่อยดีไหมลูก”

“ฟ้ายังกินอะไรไม่ค่อยลงเลยค่ะแม่...”

"เพราะเพิ่งอาเจียนออกไปใช่ไหม แม่ว่าลูกต้องยอมไปหาหมอได้แล้วนะ ไปกับแม่วันนี้เลย"

""ฟ้าไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะแม่ แค่โรคกระเพาะจริง ๆ เป็นมาตั้งแต่ตอนอยู่ที่โน่นแล้ว"

"ยิ่งเป็นมานานแล้วก็ยิ่งต้องไปหาหมอนะลูก นี่แม่ไม่เห็นเราจะมีหยูกยาอะไรติดตัวเลย..."

คนเป็นแม่ถอนหายใจก่อนตัดสินใจถาม

"บอกแม่มาเถอะฟ้า นี่ลูกท้องใช่ไหม"

"แม่! เปล่าสักหน่อย"

"ที่บอกว่าเปล่าเพราะยังไม่ได้ตรวจ หรือตรวจแล้วแต่ยังคิดจะโกหกแม่"

ฟ้าลดาลืมตาขึ้น ฝืนลุกขึ้นนั่งเพื่อมาคุยกับแม่ให้เป็นเรื่องเป็นราว

“ทำไมแม่คิดว่าฟ้าท้องล่ะคะ”

“ก็อาการมันฟ้อง แม่ว่าพ่อกับอานุชก็คงดูออกเหมือนกันแต่เลือกที่จะไม่ถาม ทุกคนแค่รอให้ฟ้าพร้อมที่จะพูด”

สีหน้าฟ้าลดาสลดลงอีกด้วยความละอาย เฟื่องฟ้าจับมือลูกสาวมาบีบไว้

“ไม่มีใครตำหนิอะไรลูกเลยนะ ทุกคนแค่เป็นห่วง ตกลงว่าอย่างไร ได้ตรวจบ้างหรือยัง”

"ยังไม่ได้ตรวจเลยค่ะ”

“แล้วรออะไรอยู่ กลัวใช่ไหม เดี๋ยวแม่จะไปเป็นเพื่อน”

คนเป็นลูกสาวเงียบอีก เฟื่องฟ้าถอนหายใจ

"เดวิดรู้หรือเปล่า”

"ยังไม่รู้ค่ะ หนูโกรธเขา ไม่อยากจะบอก"

"ถ้าเขาเป็นพ่อแล้วหนูจะไม่บอกได้ยังไง ตกลงมีปัญหาอะไรกัน หรือว่า...เลิกกันแล้ว"

ฟ้าลดาส่ายหน้า วินาทีต่อมาน้ำตาก็ไหลเป็นทำนบแตก

เฟื่องฟ้าเองก็ตกใจจนพูดอะไรไม่ออกไปเหมือนกัน ได้แต่กางแขนโอบลูกสาวเอาไว้ ปล่อยให้คนเป็นลูกได้ร้องไห้ระบายออกมาจนกว่าจะพอใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คนเป็นแม่ก็พร้อมจะอยู่ข้าง ๆ คอยกางปีกปกป้องผองภัยให้กับลูกเสมอ ไม่ว่าลูกคนนั้นจะเก่งกล้ามาจากไหนหรือจะอายุเท่าไรแล้วก็ตาม