บทที่ 5 ปลอมตัว

หญิงสาวนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นนานนับชั่วโมงจนรู้สึกดีขึ้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาอิงฮวาถือสายรอไม่นานปลายสายก็กดรับ เธอพยายามข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนสาว "แกอยู่คอนโดไหม"

(ฉันอยู่คอนโดแกเป็นอะไรทำไมเสียงเหมือนคนร้องไห้) ปลายสายถามกลับด้วยความเป็นห่วงเมื่อรู้สึกว่าน้ำเสียงของอีกคนฟังดูแปลก ๆ ไป

"อยู่บ้านมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยเดี๋ยวฉันไปหาแกที่คอนโดแล้วจะเล่าให้ฟัง" สิ้นเสียงพูดนิ้วเรียวก็กดวางสายทันทีจากนั้นก็ลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาแต่งหน้าใหม่แล้วขับรถตรงไปคอนโดเพื่อนสาว

@คอนโดอิงฮวา

"เป็นอะไรไหนเล่ามาสิ" ทันทีที่เหมยเมยเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งในห้อง อิงฮวาก็ถามไถ่เพื่อนสาวทันทีด้วยความเป็นห่วง คนโดนถามถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนตอบเพื่อนสาวอย่างเซ็ง ๆ "พรุ่งนี้ป๊าจะให้ฉันย้ายไปอยู่บ้านคู่หมั้น"

"ห๊ะ!"

"ทำไมเป็นงั้นอะ" อิงฮวาร้องอุทานด้วยความตกใจมองหน้าเพื่อนสาวอย่างงุนงงขนาดเธอยังรู้สึกว่ามันกระทันหันเกินไปแล้วเจ้าตัวเองจะเหลืออะไรคงตั้งรับไม่ทัน เธอเอื้อมมือไปตบบนบ่าเพื่อนสาวเบา ๆ เชิงให้กำลัง "สู้ ๆ อย่าเพิ่งถอดใจมันต้องมีสักวิธีสิ" 

"อือ.." เธอขานหืมในลำคอเบา ๆ ก่อนเอนหลังวางศีรษะบนพนักโซฟาดวงตากลมโตจับจ้องเพดานสีขาวด้วยความรู้สึกหนักอก

"ในเมื่อแกปฏิเสธการหมั้นไม่ได้แกก็ทำให้ผู้ชายเป็นฝ่ายขอถอนหมั้นเองสิ" อิงฮวาเสนอความคิดเห็น

"ฉันก็คิดแบบนั้นแหละ...แต่ประเด็นคือจะทำยังไงดีให้ฝ่ายนั้นอยากถอนหมั้นฉัน"

"นั้นสิแกทั้งสวยทั้งเก่งแถมฐานะทางบ้านก็ดีเพอร์เฟ็คไปหมดทุกอย่างใครจะไม่อยากแต่งงานด้วยอะ"

หญิงสาวประมวลผลตามที่เพื่อนสาวพูดก่อนยกยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ "งั้นฉันก็ต้องทำตรงข้ามที่แกพูดสิ"

"ยังไง" อิงฮวาเลิ่กคิ้วขึ้นสูงมองหน้าเพื่อนสาวด้วยความสงสัย

"อันดับแรกที่คนส่วนใหญ่จะมองคือหน้าตางั้นฉันจะทำตัวซกมก ๆ ขี้เหร่ ๆ แบบใครเห็นก็ต้องร้องยี้ดีไหม"

"เป็นความคิดที่ดีแต่แกจะเอาจริงเหรอ"

"ใช่...อะไรที่ทำให้ฉันไม่ต้องหมั้นฉันจะทำ"

"ไหนลองว่าแผนของแกมา"

"ฉันก็จะแปลงโฉมตัวเองให้ดูซกมกที่สุดไง"

"อือหื้อ..แค่คิดก็ตลกแล้วอะ" อิงฮวาลองจินตนาการตามที่เพื่อนสาวพูดก่อนส่ายหน้าไปมาอย่างรับไม่ได้คงตลกมากแน่ ๆ

"ไม่ต้องตลกเลยไปช่วยฉันซื้อเสื้อผ้าอุปกรณ์ที่ต้องใช้ก่อน" เหมยเมยมองค้อนเพื่อนสาวที่นั่งยิ้มจนเห็นฟันสามสิบสองซี่อย่างงอน ๆ ก่อนหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วจับมือเพื่อนสาวลากให้เดินตามไปขึ้นรถขับตรงไปยังห้างดังใจกลางเมืองฮ่องกง

ทั้งสองคนใช้เวลาในการช้อปปิ้งจนค่ำจึงกลับคอนโดของอิงฮวาโดยเหมยเมยได้โทรบอกผู้เป็นพ่อว่าจะขอนอนที่คอนโดอิงฮวาแล้วพรุ่งนี้เธอจะให้เพื่อนสาวไปส่งที่คฤหาสน์หวงเฟยหงเอง เธอเลือกจะนอนห้องเพื่อนสาวก็เพื่อสะดวกต่อการปลอมตัวของเธอ

วันต่อมา..

"ฮ่าฮ่า..โอ๊ยไม่ไหวแล้ว" เสียงหัวเราะของอิงฮวาดังก้องกังวานอยู่ภายในห้องเมื่อเธอแปลงโฉมให้เพื่อนสาวเสร็จแล้ว

"มันตลกขนาดนั้นเลยรึไงอิง" เหมยเมยมองค้อนเพื่อนสาวที่เอาแต่นั่งหัวเราะเธอไม่ยอมหยุดด้วยแววตาขุ่นเคือง ก่อนดึงสายตากลับมามองสำรวจหน้าตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่

"ทำไมฉันต้องมาทำอะไรไร้สาระแบบนี้ด้วยเนี่ย" เธอถึงกับยกมือกุมขมับจากใบหน้าที่ขาวใสกลายเป็นหมองคล้ำมีกระฝ้าเต็มไปหมดบวกกับทรงผมพองฟูและแว่นตาหนาเตอะที่เธอสวมใส่อยู่ทำให้ไม่หลงเหลือความสวยและราศีคุณหนูอยู่เลยสักนิดสภาพของเธอตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับยัยเฉิ่มซกมก

"เอาน่าเพื่ออิสระภาพ" อิงฮวาเอ่ยพร้อมกับชูสองนิ้วเชิงให้กำลังใจ

"อืม" เหมยเมยเพียงพยักหน้าก่อนหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าเดินออกจากห้องไปขึ้นรถโดยมีอิงฮวาตามหลังมาติด ๆ

@คฤหาสน์หวงเฟยหง

ผ่านไปกว่าหนึ่งชัั่วโมงรถหรูที่มีอิงฮวาเป็นคนขับก็เคลื่อนตัวมาจอดลงหน้าคฤหาสน์หวงเฟยหง

เหมยเมยกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บริเวณคฤหาสน์อันกว้างใหญ่ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ เธอไม่ได้รู้สึกยินดีหรือตื่นเต้นเลยสักนิดที่ได้ย้ายมาอยู่คฤหาสน์หลังใหญ่โตหรูหราโออาแบบนี้ถ้าเลือกได้เธออยากมีชีวิตที่สงบสุขแบบเดิมมากกว่า

"ฉันต้องมาอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอเนี่ย" เธอบ่นเปรย ๆก่อนเปิดประตูลงจากรถ

"สู้ ๆ ยัยเหมยฉันไปก่อนนะ" อิงฮวาเลื่อนกระจกรถลงแล้วชะเง้อคอพูดกับเพื่อนสาว ก่อนขับรถออกไปด้วยความเร็วเพราะเธอก็มีธุระที่ต้องรีบไปทำต่อ

เหมยเมยมองเพื่อนสาวขับรถจากไปจนลับสายตาก่อนหันกลับมามองคฤหาสน์หลังโตที่มีการ์ดยืนเฝ้าไม่ต่ำกว่าห้าคนด้วยความสงสัย ทว่าเธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อเสียงของลูกน้องหวงเฟยหงดังขึ้นทางด้านหลัง "คุณเหมยเมยใช่ไหมครับ"

"ค..ค่ะ" เธอลอบกลืนน้ำลายลงลำคออึกใหญ่ก่อนหันไปตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"เชิญครับคุณเหมยเมยคุณพีชกับคุณหวงเฟยหงรออยู่ด้านใน" อาเหว่ยระบายยิ้มให้หญิงสาวอย่างเป็นมิตรพร้อมกับเดินนำเธอเข้าไปยังห้องโถงภายในคฤหาสน์ที่มีพีชและหวงเฟยหงนั่งรออยู่

"สวัสดีค่ะหนูเหมยเมยค่ะ" เหมยเมยมองหน้าพีชและหวงเฟยหงสลับไปมา ก่อนทักทายทั้งสองคนอย่างนอบน้อมแล้วเดินไปหย่อนสะโพกนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามผู้ใหญ่ทั้งสองคน

"สวัสดีจ้ะหนูเหมย" พีชกับหวงเฟยหงพยักหน้าด้วยความงุนงง ๆ เมื่อได้เห็นหน้าว่าที่ลูกสะไภ้เพราะตอนเฉินกงเอารูปบุตรสาวของเขาให้ดูเธอหน้าตาสะสวย และดูสะอาดสะอ้านไม่ได้มีหน้าตามอมแมมแบบนี้ ทว่าทั้งสองก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมาพอเดาทางออกว่าบุตรสาวของเฉินกงคงไม่อยากหมั้นกับบุตรชายของเขาเหมือนกันเลยทำตัวเองให้ดูขี้เหร่เพื่อที่ให้พวกเขารับไม่ได้ แต่กลับกันหวงเฟยหงและพีชชอบใจซะด้วยซ้ำไปเมื่อได้เห็นความคิดบ้าบิ่นของเธอทั้งสองคิดว่าคนแบบเธอนี่แหละเหมาะจะมาเป็นลูกสะไภ้ของพวกเขาที่สุด

"แล้วนี่ไอ้ลูกชายตัวดีคุณไปไหนละไม่มาต้อนรับว่าที่คู่หมั้น" หวงเฟยหงละสายตาจากเด็กสาวก่อนหันไปถามเมียสาวเมืื่อกวาดสายตามองไปทั่วคฤหาสน์ก็ไร้เงาของบุตรชาย

"ยะ.."

"มีอะไรป๊า" เสียงทุ้มดังแทรกขึ้นในขณะที่พีชกำลังจะอ้าปากบอกผู้เป็นสามี ก่อนเผยให้เห็นร่างสูงโปร่งของเจ้าของเสียงที่เดินลงจากบันใดมาหย่อนสะโพกนั่งบนโซฟา

เหมยเมยถึงกับหน้าเหว่อใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ๆ เมื่อได้เห็นใบหน้าของว่าที่คู่หมั้นตัวเองไม่คิดเลยว่าเมืองจีนจะแคบขนาดนี้คนที่เธอต้องหมั้นด้วยคือผู้ชายใจร้ายที่สามารถฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น เธอรู้สึกหวั่นใจไม่น้อยกลัวมาเฟียหนุ่มจะจับได้ว่าเธอปลอมตัวมาดูเหมือนทุกอย่างจะไม่ได้ง่ายดายเหมือนที่คิดไว้

"นี่เหรอผู้หญิงที่ป๊าจะให้ผมหมั้นด้วยสกปรกฉิบหาย" มาเฟียหนุ่มตวัดสายมองผู้หญิงที่เป็นว่าที่คู่หมั้นตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนเปล่งคำพูดแสนร้ายกาจออกมาโดยไม่คำนึงสักนิดว่าคนฟังจะรู้สึกยังไง

"ระวังคำพูดหน่อยมังกร" พีชหันไปเอ็ดบุตรชายเสียงดุเมื่อได้ยินคำพูดร้ายกาจของเขา แต่มาเฟียหนุ่มหาได้แยแสคำเตือนของผู้เป็นแม่ไม่ตวัดสายตาคมกริบมองร่างบางอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหยัดกายลุกเดินออกไปไม่สนใจคำพูดของผู้เป็นพ่อที่ตะโกนตามหลังสักนิด

พีชมองตามหลังบุตรชายด้วยความหนักใจก่อนหันกลับมาพูดกับหญิงสาวต่อ "ม๊ากับป๊าต้องขอโทษแทนลูกชายด้วยนะจ๊ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณน้าหนูไม่ได้ใส่ใจอะไร" เหมยเมยระบายยิ้มบาง ๆ ทั้งที่ภายในใจรู้สึกไม่พอใจมาเฟียหนุ่มเป็นอย่างมากที่ว่าเธอแบบนั้น

"เรียกม๊าดีกว่าอีกไม่นานหนูก็จะมาเป็นสะไภ้บ้านนี้แล้ว"

"ค่ะม๊า" เธอฝืนยิ้มแห้ง ๆ ตอบรับด้วยความจำใจ

"อยู่ที่นี่ก็ทำตัวตามสบายนะหนูเหมยคิดซะว่าเป็นบ้านตัวเองส่วนเจ้าลูกชายตัวดีของป๊าก็ไม่ต้องไปสนใจมัน" หวงเฟยหงพูดเสริม

"ค่ะป๊า ขอบคุณป๊ากับม๊ามากนะคะที่เมตตาหนู" เหมยเมยน้อมศีรษะให้ทั้งสองด้วยความซาบซึ้งใจถึงแม้เธอจะมาอยู่ต่างบ้านแต่ก็นับว่าเป็นโชคดีที่ผู้ใหญ่ทั้งสองเอ็นดูเธอ

"จ้ะเดี๋ยวม๊าพาไปดูห้องนอนนะว่าชอบไหมหงส์ฟ้าลูกสาวของม๊าตั้งใจจัดห้องให้เลยนะพอรู้ว่าพี่สะไภ้จะย้ายมาอยู่ด้วย" พีชเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำเด็กสาวขึ้นไปยังห้องนอนชั้นสองของบ้าน