Share

บทที่ 726

Author: ฉินอันอัน
บ่าวไพร่ของตระกูลเถียนต่างพากันโกรธแต่ไม่กล้าเอ่ยวาจา ท้ายที่สุดแล้ว ชาวบ้านในตอนนี้ต่างเกลียดพวกเขาจนฟันแทบจะกัดกรอด เกือบจะอยากพุ่งเข้ามาฉีกพวกเขาเป็นชิ้น ๆ กลืนกินให้สิ้น

องครักษ์ขมวดคิ้ว “ผู้บาดเจ็บสิบกว่าคนมีแน่ อีกยี่สิบสามสิบคนก็โดนเหยียบจนบาดเจ็บ ตอนนี้ขยับตัวก็แทบไม่ได้……”

หยุดไปครู่หนึ่ง องครักษ์จึงเอ่ยอย่างลำบากใจว่า “พวกสุนัขพากันวิ่งพล่านไปหมด เกรงว่าตอนนี้ทั้งหมู่บ้านคงเต็มไปด้วยสุนัข อยากจับให้หมดคงไม่ง่ายนัก”

เซียวจิ่งจาวปวดหัวไม่หยุด “ไป ไปดูกันหน่อย!”

พูดจบก็กวาดปรายตาเย็นชาไปยังองครักษ์ของเถียนเป่าซื่ออย่างเย็นชา “พวกเจ้ามัวเฝ้าอยู่ที่นี่ทำไม?! สุนัขพวกนั้นเป็นของจวนเฉิงเอินกงของพวกเจ้า ถ้ายังมัวแต่ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนี้ แล้วหากสุนัขพวกนั้นกัดคนบาดเจ็บหรือตายเพิ่ม พวกเจ้าเองก็ไม่ต้องมีชีวิตรอดอีก!”

พวกองครักษ์รีบลากเถียนเป่าซื่อเข้าไปยังเรือนพักที่เขาใช้ประจำ เอ่ยเสียงต่ำว่า “คุณชายหก เรื่องนี้มันใหญ่โตแล้ว พวกข้าน้อยต้องรีบไปเมืองหลวงไปบอกท่านกั๋วกง อีกทั้งต้องเหลือคนไว้ช่วยจัดการสุนัขพวกนั้น ท่านโปรดพักที่นี่ก่อนเถอะ”

เถียนเป่าซื่อฟังไม่ถนัดว่าพวกเขาพูดอะไร

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 735

    ชีหยวนไม่ได้ใส่ใจนัก “ปล่อยไว้นี่ก่อน รอให้คนของเจ้าเมืองทงโจวตรวจเสร็จแล้วค่อยว่ากัน”อะไรนะ?ชีเจิ้นรู้สึกแปลกใจอยู่บ้างชีหยวนรักและทะนุถนอมอาหวงนัก มักพาติดตัวเลี้ยงดูอย่างดีสุนัขลายจุดตัวนี้ แม้ไม่รู้ว่าชีหยวนได้มาจากแห่งหนใด แต่เมื่อเห็นความคุ้นชินที่ชีหยวนมีต่อมัน ก็พอเข้าใจได้ว่ามันมิใช่สุนัขธรรมดาแน่แต่ชีหยวนกลับยอมทิ้งไว้เช่นนี้?ถึงกระนั้น บัดนี้ไม่ว่าสิ่งใดชีเจิ้นก็ล้วนเชื่อฟังชีหยวนในเมื่อชีหยวนบอกให้ปล่อยสุนัขไว้ที่นี่ก่อน เขาก็เพียงพยักหน้ารับ “ได้ อย่างไรเสียที่นี่ก็วุ่นวายไปหมด อีกเดี๋ยวเกรงว่าคนตระกูลเถียนจะเอ่ยวาจาไม่น่าฟังมาก่อกวน เจ้ารีบกลับไปเสียก็ดีแล้ว”ว่าแล้วตนเองก็โบกมือเรียกรถม้ามาให้ นำชีหยวนขึ้นรถ ส่วนตนเองขี่ม้าตามประกบข้าง ๆเฝิงไฉ่เวยมองพวกเขาจากไปอย่างเย็นชา แล้วค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจยาวออกจากอกคนที่เป็นดาวอัปมงคล ไร้ชะตาชีวิตเช่นนั้น กลับมีผู้คนมากมายตาบอดเห็นนางดุจดั่งแก้วล้ำค่าไม่รู้ว่านางมีมนตร์เสน่ห์ล่อลวงอันใดกันแน่!แต่พอคนออกไปแล้ว ก็สะดวกต่อการลงมือเฝิงไฉ่เวยเกาะแขนซิ่วอี๋ลุกขึ้น กล่าวเสียงเย็นชา “ไป”ซิ่วอี๋เอ่ยด้วยความกังวล “

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 734

    ซิ่วอี๋รู้สึกว่าคุณหนูเฝิงผู้นี้ช่างเพ้อเจ้อเกินไปนัก คนมากมายอยู่เต็มไปหมด ตอนนี้ยังมีทั้งอ๋องโจวและเฉิงเอินกงอยู่ด้วยจะฆ่าคุณหนูใหญ่ชีต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?!“เจ้าเป็นสวะหรือไร?!”เห็นซิ่วอี๋นิ่งเงียบ สีหน้าเต็มไปด้วยความลำบากใจ โทสะของเฝิงไฉ่เวยก็ลุกโชนขึ้นทันทีนางจ้องซิ่วอี๋อย่างเย็นชา “เจ้าใช้สมองบ้างสิ! คนตั้งสามสิบกว่าคนฆ่านางเพียงคนเดียว หากยังทำไม่ได้ พวกเจ้ายังมีประโยชน์อันใด?! นางเป็นนักฆ่า แล้วพวกเจ้าไม่ใช่หรือ?!”ริมฝีปากซิ่วอี๋สั่นระริก อยากจะพูดว่านั่นมันไม่เหมือนกัน พวกนางเป็นเพียงผู้คุ้มกันที่มีวิทยายุทธ์ที่อ๋องฉีที่รวบรวมมาจากทั่วทุกสารทิศ ยังต่างชั้นจากนักฆ่าจริง ๆแต่ยามนี้บอกเฝิงไฉ่เวยไป นางก็ไม่มีทางฟังนางได้แต่ตอบรับเสียงเบาตรงที่ถูกสุนัขกัด บัดนี้ยังปวดร้าวแทบทำให้คลุ้มคลั่ง เฝิงไฉ่เวยกุมขาตนเองไว้ ดวงตาเย็นชามองผู้คนพลุกพล่านเข้าออกในเรือนพักนอกเมือง แล้วพลันคิดอุบายหนึ่งขึ้นมาได้นางคว้าซิ่วอี๋ที่กำลังจะไป กระซิบเสียงต่ำ “สุนัขของนาง หาสุนัขของนางให้เจอ ปล่อยมันออกมา...”หากจะหาคนรับผิดชอบ จะให้เถียนเป่าซื่อรับผิดไปผู้เดียวไม่ได้

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 733

    ไม่รู้เพราะเหตุใด นางกลับรู้สึกไม่สบายใจอยู่ในอก เหลือบมองไปยังเฝิงไฉ่เวยที่หมอบหลบอยู่กับพื้น ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงลองวิ่งไปหาเซียวจิ่งจาวก่อนแต่ในยามนี้ เซียวจิ่งจาวจะยังเหลียวแลนางอยู่อีกหรือ?ท้ายที่สุด ต้นตอของเรื่องราวทั้งมวลนี้ก็มาจากเฝิงไฉ่เวยมีใจไม่ซื่อ หากมิใช่นางที่ใช้ทุกวิถีทางเพื่อกำราบชีหยวน แต่เดิมผู้คนมากมายเหล่านี้ก็คงไม่ต้องตายเซียวจิ่งจาวมิใช่ไม่อยากชนะ ทว่าเขาปรารถนาแผ่นดินนี้!อาจารย์พร่ำสอนอยู่เสมอว่า ‘ผู้ใดได้ใจราษฎร ผู้นั้นย่อมได้แผ่นดิน’อาจารย์ยังสอนด้วยว่า ‘น้ำสามารถพยุงเรือ และน้ำก็สามารถคว่ำเรือได้’ราษฎรต่างหากคือผู้ที่ควรให้ความสำคัญอย่างแท้จริงหากเขากลายเป็นคนเช่นเดียวกับเฝิงไฉ่เวย มองราษฎรเป็นเพียงเบี้ย เป็นเพียงหญ้าข้างทาง เช่นนั้นเขาก็อย่าได้หวังถึงบัลลังก์นั้นเลยเขาเพียงหัวเราะเย็นชา แล้วสั่งองครักษ์ให้ขับไล่ซิ่วอี๋ออกไปเสียซิ่วอี๋กัดริมฝีปากแน่น รู้สึกอับอายอยู่บ้าง จึงต้องกลับไปบอกกับเฝิงไฉ่เวยเสียงแผ่วเบา “คุณหนู... ท่านอ๋อง... ท่านอ๋องเขา...”เห็นนางเอื้อนเอ่ยไม่ออกแม้แต่ครึ่งคำ เฝิงไฉ่เวยก็มิจำเป็นต้องคิดก็พอจะเดาได้แล้วถึงท่า

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 732

    ในเวลานี้ ชีเจิ้นกับท่านโหวผู้เฒ่าชีก็เบียดฝูงชนเข้ามาหาชีหยวนได้สำเร็จ พอเห็นว่านางปลอดภัยก็โล่งใจ รีบถามว่า “แม่หนูหยวน แล้วตอนนี้เราจะทำอย่างไร?”“ทำอย่างไรอะไรหรือเจ้าจะ?” ทั่วบริเวณเต็มไปด้วยความอลหม่านวุ่นวาย นางหาได้เกรงว่าผู้ใดจักได้ยินวาจาของตนไม่ ชีหยวนเพียงแย้มมุมปากกล่าวตรงไปตรงมา “เถียนเป่าซื่อตายแล้ว สุนัขของเขาก็ตายแล้ว ในเมื่อเขารักสุนัขปานนั้น ก็สมควรฝังร่วมกับสุนัขของเขาไปเสีย”......ชีเจิ้นพลันเข้าใจชีหยวนไม่ได้ต้องการเพียงประลองสุนัขเท่านั้นเป้าหมายที่แท้จริงของการประลองสุนัขก็เพื่อให้ความลับที่มิอาจเปิดเผยของเถียนเป่าซื่อถูกแฉออกมาต่อหน้าผู้คนแล้วจึงฆ่าเถียนเป่าซื่อเสียตั้งแต่แรก นางก็ไม่คิดจะไว้ชีวิตเถียนเป่าซื่อด้วยเหตุนี้ชีหยวนจึงย้ำอยู่เสมอ ว่าเป็นเพียงแค่เรื่องของเด็ก ๆ เท่านั้น ก็แค่ประลองสุนัข อย่าได้รบกวนผู้ใหญ่ อย่าได้ลามไปถึงเบื้องหน้าญาติผู้ใหญ่เลยนางมิใช่หวั่นเกรงไทเฮากับจวนเฉิงเอินกงแต่เกรงว่าหากไทเฮากับจวนเฉิงเอินกงรู้เรื่องเข้า นางก็จะไม่สามารถสะสางได้ฉับไวเช่นนี้ต่างหาก!ท่านโหวผู้เฒ่าชียังใจเย็นกว่าลูกชาย เขายังจำได้ว่ามีเฝิงไฉ่เ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 731

    เถียนป๋อจือหาได้มีความเคารพต่อจวิ้นอ๋องแม้แต่น้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาฆาต หม่าเหวินเซวียนที่ยืนกั้นอยู่ตรงกลางยังตกใจสะดุ้ง รีบขวางอยู่เบื้องหน้าจวิ้นอ๋อง รีบร้อนพูดว่า “ท่านกั๋วกง ท่านกั๋วกงมีเรื่องอะไรก็ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันเถิด!”“ข้าจะค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จาได้อย่างไร?!” เถียนป๋อจือไม่สนใจแม้แต่อ๋องโจวและหม่าเหวินเซวียนที่ขวางไว้ ยังพยายามจะพุ่งเข้าไป “เจ้าฆ่าลูกข้า เซียวจิ่งจาว เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร?! เจ้าคิดว่ามีสิทธิ์อันใดมายุ่งกับคดีนี้ แล้วยังฆ่าคนอีก?!”เซียวจิ่งจาวรู้สึกว่าเถียนป๋อจือช่างแปลกประหลาดโดยแท้!เขาเป็นเชื้อพระวงศ์สายตรง ต่อให้ถูกเซียวอวิ๋นถิงกดไว้ ก็เป็นเพียงต่อหน้าเซียวอวิ๋นถิงเท่านั้นส่วนคนอื่น คนอื่นนับเป็นอะไรได้เล่า?!เขาแค่นหัวเราะเยาะหนึ่งเสียง ชี้ไปที่จมูกเถียนป๋อจืออย่างไม่ไว้หน้า “เจ้าเป็นตัวอะไรได้เล่า?! เถียนป๋อจือ เจ้าเป็นเพียงกั๋วกงคนหนึ่ง เจ้าใช้ถ้อยคำเช่นใดพูดกับจวิ้นอ๋องเช่นข้า?! เจ้าลองดูให้ดี ลูกเจ้าก่อเรื่องร้ายแรงเพียงใด สุนัขของเขากัดคนตาย กัดคนบาดเจ็บไปเท่าใด?! ข้าตบเขายังถือว่าเบา! หากเสด็จปู่ของข้าประทับอยู่ที่นี่ คงจะสั่งประหารเขาทั

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 730

    ไม่รู้จักกลัวเลยว่า ถึงตอนนั้นฝ่าบาทจะทรงกริ้วแล้วคาดโทษลงมาถึงจะมีฮองไทเฮาอยู่ แต่บุญคุณของฮองไทเฮาจะใช้ได้อีกกี่ครั้งกันเชียว?นี่มันช่างอวดดีเกินขอบเขตนักเขารู้สึกว่าตนควรต้องกลับมาคิดทบทวนเรื่องการแต่งงานครั้งนี้ใหม่แล้วแต่ยังไม่ทันคิดให้กระจ่าง จู่ ๆ เถียนป๋อจือก็ตะโกนลั่นขึ้นมา “เป่าเอ๋อร์! เป่าเอ๋อร์! เจ้าเป็นอะไรไป เป่าเอ๋อร์?!”อ๋องโจวหันมองอย่างเคลือบแคลง เห็นเถียนป๋อจือพลิกร่างคนขึ้นมา ปรากฏว่าใบหน้าของเถียนเป่าซือกลายเป็นสีม่วงคล้ำไปหมด เลือดไหลออกจากหูและจมูก มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าตายแล้วครานี้อ๋องโจวเองก็ตกใจจนผงะ รีบก้าวเข้าไปย่อตัวลง แล้วเอามือไปอังลมหายใจอย่างรวดเร็วจากนั้นก็เบิกตากว้างพูดอย่างตกตะลึง “…...นี่ นี่ตายแล้ว…...”ไม่ถูกต้อง!เซียวจิ่งจาวเพิ่งบอกว่าเถียนเป่าซือไม่เป็นไร แค่ถูกขังไว้ในเรือนของตัวเองเท่านั้นแล้วทำไม…ทำไมตอนนี้ถึงได้ตายไปแล้ว?!อ๋องโจวรีบคว้าแขนเถียนป๋อจือไว้ “เหล่าเถียน ใจเย็นก่อน! ทำใจเถิด......”ทำใจงั้นหรือ?!จะให้เขาทำใจได้อย่างไรเล่า?!เถียนป๋อจือในตอนนี้มีแต่ความรู้สึกอยากฆ่าคนเขานั่งอยู่ข้างร่างเถียนเป่าซื่อ รา

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status