บทที่ 9 กังวลใจ

หนิงอวี่ตกใจที่ตนเองเผลอเล่าเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในอนาคตให้เขาฟัง นางจึงลุกขึ้นยืนในทันที

                “ข้ามองจากหน้าตา รูปร่างที่สง่างาม ความองอาจของคุณชายจ้าว จิตใจอันดีงามที่ซ่อนอยู่ส่วนลึกภายในใจจึงเดาได้ไม่ยากว่าอนาคตของท่านต้องไม่ธรรมดาแน่”

            หนิงอวี่กล่าวแก้ตัว พลางชี้มือชี้ไม้ไปทางหลี่หยางอย่างตั้งอกตั้งใจ โดยในสายตาของหลี่หยางแล้วท่าทางนี้ของนางดูประหลาดเกินจะมองได้

                “เช่นนั้นข้าขอตัวไปดูแขกก่อนนะ”

            กล่าวจบหนิงอวี่ก็รีบวิ่งหนีหายไป ทิ้งไว้เพียงขวดยาสมานแผลให้กับหลี่หยาง

                ‘ช่างทำตัวแปลกประหลาด เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย’

            หลี่หยางส่ายหัวให้กับท่าทางไม่เหมือนคนปกตินั้นของนาง พลางหยิบขวดยาที่นางทิ้งไว้ให้ ในใจของเขาก็รู้สึกยินดีที่อย่างน้อยวันนี้ก็ยังมีคนมองเห็นความพยายามของเขา

            คืนนี้ถึงแม้จะมีคนของหอมรกตเข้ามาก่อความวุ่นวาย แต่ด้วยการร่ายรำที่งดงาม ยั่วยวนของหอบุปผา จึงทำให้แขกไม่นำเหตุการณ์ก่อนหน้ามาใส่ใจ ยังคงนั่งชมการแสดงของเหล่าหญิงคณิกาตั้งแต่ต้นจนจบ

            หนิงอวี่ที่ตอนนี้เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด นางอยากจะล้มตัวลงนอนเสียตอนนี้เลย แต่กระนั้นเจียลี่ก็ยังเข้ามาขัดเวลานอนของนางจนได้

                “คุณหนูเจ้าคะ พ่อบ้านเจียงแจ้งว่าวันนี้คุณชายจ้าวไม่ได้มารับเงินค่าจ้างเจ้าค่ะ”

                “เช่นนั้นเจ้าก็เอาไปให้เขาเถอะ เดี๋ยวหาว่าข้าผิดคำพูดอีก”

                “คุณหนูเอาไปให้เองไม่ได้หรือเจ้าคะ” เจียลี่ที่นับวันยิ่งกล้าต่อรองกับนาง

                “เหตุใดต้องเป็นข้า?”

                “ก็คุณหนูไม่กลัวเขา แต่ข้ากลัวเจ้าค่ะ คุณชายจ้าวมักมีสายตาแข็งกร้าวและใบหน้าเย็นชา” เจียลี่บรรยายจนนางนึกหน้าของคนผู้นั้นออก

            ‘ใครบอกว่านางไม่กลัว นางสมควรกลัวเขาที่สุด เพราะคนแรกที่เขาจะสังหารคือนาง’ หนิงอวี่ได้แต่บ่นในใจ 

.................รถม้าวิ่งเข้ามาในถนนอันเปล่าเปลี่ยว บ้านเรือนแถวนี้เงียบสงบ ต่างจากถนนเส้นหลักของเมือง รถม้าวิ่งเลยบ้านสกุลป้ายที่บัดนี้ถูกทิ้งร้าง ด้วยผู้คนในจวนถูกสังหาร บ้างก็ถูกขายด้วยโทษฐานกบฏ ทำให้บรรยากาศน่าวังเวงไม่น้อย

                  รถม้าหยุดลงที่เรือนหลังหนึ่งที่ยู่ติดกับจวนสกุลป้าย เมื่อหนิงอวี่ลงจากรถม้า จากที่รู้สึกว่าบรรยากาศโดยรอบวังเวงอยู่แล้วเมื่อออกมาอยู่ด้านนอกยิ่งทำให้นางขนลุกยิ่งกว่าเดิม เจียลี่เดินมาเกาะแขนนางด้วยความหวาดกลัว ด้วยมีข่าวลือว่ามักมีเสียงร้องไห้ออกมาจวนสกุลป้ายอยู่ทุกค่ำคืน

                “ทำไมเรือนคุณชายจ้าว ไม่จุดไฟเลยล่ะ”

                “เจ้าเข้าไปดูหน่อย” หนิงอวี่หันไปบอกคนขับรถม้า

            เพียงชั่วครู่คนขับรถม้าก็ออกมา “คุณหนู ดูเหมือนคนชายจ้าวจะนอนซมเพราะพิษไข้ขอรับ” คนขับรถม้าวิ่งออกมาแจ้งหน้าตาตื่น

            หนิงอวี่เมื่อรู้ว่าเขามีไข้ นางจึงเดาได้ว่าน่าจะมาจากอาการบาดเจ็บเมื่อช่วงค่ำนี้แน่

                “เจ้าไปตามหมอ” หนิงอวี่สั่งคนขับรถม้าอีกครั้ง

            เมื่อสั่งคนไปตามหมอเรียบร้อย หนิงอวี่ก็ตรงเข้าไปภายในเรือนทันที โดยภายในเรือนมืดสนิทมีเพียงแค่แสงไฟสลัว จากห้องนอนเท่านั้น

                “ทำไมกลิ่นอับชื้นถึงแรงเช่นนี้ อากาศก็หนาวเย็นเขาไม่เคยจุดไฟให้ความอบอุ่นเลยหรือไง”

                “คุณชายจ้าว ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”

            เมื่อเข้าไปยังห้องของเขาได้ นางก็ถามขึ้นในทันทีหากแต่ไม่มีเสียงตอบจากเจ้าของเรือน

                “เจียลี่ เจ้าหาเทียนมาจุดเพิ่ม”

            หนิงอวี่สั่งสาวใช้ส่วนตัว นางเองก็อังมือที่หน้าผากของหลี่หยาง หน้าผากของเขาร้อนราวกับไฟเผา นั่นแสดงว่าเขามีไข้สูงไม่น้อย

            เมื่อแสงเทียนเพียงเล่มเดียวที่เจียลี่หาเจอถูกจุดขึ้น ทำให้เห็นภายในเรือนที่เก่า ผุพังเสียหาย ไม่มีเครื่องเรือนแม้แต่ชิ้นเดียว มีเพียงกาน้ำชาเก่า ๆ และถ้วยชาที่บิ่นแล้วเพียงใบเดียว

                “ทำไมเรือนนี้ถึงได้พังจนไม่น่าอยู่เช่นนี้” หนิงอวี่เวทนาหลี่หยางไม่น้อย ที่มีชีวิตลำบากขนาดนี้

                “เป็นคุณหนูให้คนมารื้อเองเจ้าค่ะ”

            หนิงอวี่ตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน “ทำไมข้าต้องทำเช่นนั้นเล่า”

                “คุณหนูโกรธคุณหนูป้าย ที่มีแต่คนคอยปกป้องเมื่อทำร้ายนางไม่ได้ ด้วยเกรงกลัวคุณชายไป๋ท่านจึงมาลงที่คุณชายจ้าวเจ้าค่ะ”

            ยิ่งฟังคำอธิบายของเจียลี่ นางเองก็ยิ่งไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน หากนี้เป็นนิยายของนางจริง ฉากการทำลายข้าวของเช่นนี้นางไม่ได้เขียนลงไป ตอนนี้หนิงอวี่เริ่มหวาดกลัวกับสิ่งที่จะเป็นไป หากเนื้อเรื่องจะไม่ดำเนินตามสิ่งที่นางเขียนไว้

                “ท่านหมอมาแล้วเจ้าค่ะ” เจียลี่พูดขึ้นทำให้ความคิดของนางหยุดลง

                “เขาเป็นอย่างไรบ้าง” หนิงอวี่ถามหมอที่พึ่งตรวจอาการเสร็จ

                “คุณชายท่านนี้มีไข้จากบาดแผลที่บาดเจ็บ ให้ยาสมานแผลแลดื่มยาลดไข้ สองสามวันก็จะดีขึ้น”

            เมื่อหมอออกไป หนิงอวี่ก็สั่งให้เจียลี่ต้มยาและน้ำร้อนให้กับ

หลี่หยางทันที ส่วนนางเอาแต่นั่งจ้องหน้าเขาพลางครุ่นคิดว่า หากนางทำดีกับเขามันจะสามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตของนางได้จริงหรือ แล้วเหตุใดหลายอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่จึงแตกต่างจากที่นางเขียนในนิยายไม่น้อย

            เพื่อเป็นการไถ่โทษที่นางเคยทำร้ายเขา หนิงอวี่จึงคอยอยู่ป้อนยา และเช็ดตัวให้เขาทั้งคืน จนนางเองก็ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีเสียงเย็นชาที่คุ้นหูดังขึ้น

                “เจ้ามาทำอะไรที่นี่”

            นั่นคือคำแรกที่เขากล่าวทักทายนาง ผู้มีพระคุณที่ช่วยให้เขามีชีวิตรอดจากพิษไข้เมื่อคืนนี้ได้

                “ข้าคิดว่าคำแรกที่ท่านควรพูดกับข้าคือขอบคุณมิใช่หรือ”

                “ทำไมข้าต้องขอบคุณเจ้า”

                “ก็ข้าอยู่ช่วยป้อนยาและเช็ดตัวลดไข้ให้ท่านทั้งคืนอย่างไรเล่า” นางพูดพลางยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ นางเมื่อยไปทั้งตัวจากการนั่งบนโต๊ะตัวเล็กๆทั้งคืน

                “ข้าไม่ได้ร้องขอ” หลี่หยางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

            หนิงอวี่หมดคำที่จะพูดกับชายเย็นชาผู้นี้ในทันที

                “เอาเถอะ ๆ ถือว่าข้ายุ่งไม่เข้าเรื่องแล้วกัน” หนิงอวี่พูดแล้วลุกขึ้นยืนอย่างเมื่อยล้า

                “ส่วนเงินสองตำลึง ค่าจ้างของท่านเมื่อวานถือเป็นค่าหมอ ค่ายา และของพวกนี้แล้วกัน” นางผายมือทั้งสองข้างออกเพื่อให้เขามองเห็นความเปลี่ยนแปลงของห้องนี้ จากนั้นส่งยิ้มที่ปนความหมั่นไส้ให้กับเขาและจากไป