บทที่ 8 หอนางโลมอันดับหนึ่ง

หลี่หยางรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย ที่กล่าวไปเช่นนั้น ที่จริงเขาไม่ได้จะเหยียดหยามสตรีคนใด เพียงแต่เขาไม่ชอบที่เห็นลู่เสียนสวมอาภรณ์ที่ไม่เรียบร้อยเช่นนี้

            ด้านหนิงอวี่ไม่สนใจหลี่หยางจะคิดเห็นเช่นไร ตอนนี้นางต้องทำหน้าที่เจ้าของหอที่ดีเดินทักทายแขกเสียหน่อย

                “คุณชายไป๋ ชอบการแสดงนี้หรือไม่”

            หนิงอวี่จงใจเดินมาหาเขาโดยตรง เพื่อทำความคุ้นเคยกันเสียใหม่

            ไป๋มู่เฉินละสายตาจากลู่เสียนมาจ้องมองหนิงอวี่ด้วยสายตาเย็นชา

                “ข้ามาที่นี่ไม่ใช่เพราะการแสดงของคุณหนูเว่ย แต่เพราะป้ายลู่เสียน”

            คำพูดของไป๋มู่เฉิน ทำเอารอยยิ้มของหนิงอวี่แข็งทื่อในทันที

                “คุณชายไป๋ถนอมน้ำใจสตรีได้ไม่เก่งเลยนะเจ้าคะ”

            หนิงอวี่กล่าวประชดประชัน วันนี้นางอารมณ์ดีจึงไม่เอาคำพูดเขามาใส่ใจ

            ไป๋มู่เฉินได้แต่ส่ายหน้าให้กับความไม่รู้จักเอียงอายของนาง

                “คุณชายไป๋”

            ลู่เสียนที่มองเห็นเขาพูดคุยอยู่กับหนิงอวี่ จึงเข้ามาทักทาย

                “คุณหนูป้าย วันนี้เสียงพิณของเจ้าช่างไพเราะ”

            มู่เฉินกล่าวชม สายตาของเขากลับไปหยุดที่ไหล่ซ้ายของนางโดยไม่ตั้งใจ จนเขาต้องรีบถอนสายตากลับด้วยความประหม่า

                “ขอบคุณ คุณชายไป๋ที่กล่าวชมเจ้าค่ะ” ลู่เสียนกล่าวอย่างเขินอาย พลางดึงเสื้อของตนขึ้นปิดไหล่ขาว

            หนิงอวี่รู้สึกว่าบัดนี้ตนเป็นเหมือนอากาศธาตุที่ไม่มีตัวตน นางเริ่มทำตัวไม่ถูก

                “ข้า ขอตัวไปจัดการธุระก่อนเชิญทั้งสองคนตามสบาย”

            มู่เฉินได้แต่มองนางด้วยหางตา แต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด ไม่ต่างจาก

หลี่หยางที่เห็นลู่เสียนพูดคุยกับคุณชายไป๋อย่างถูกคอ โดยไม่มองหาเขาเพียงน้อย

            บัดนี้หอบุปผาเริ่มมีชื่อเสียงมากขึ้น เหล่าเศรษฐี คหบดี แม้แต่ขุนนางเอง ก็ต่างมาลงชื่อเพื่อได้เข้าชมการแสดงในแต่ละค่ำคืน ทำให้เหล่าหญิงคณิกาต่างดีใจ ที่ถึงการฝึกซ้อมจะเหน็ดเหนื่อยแต่นายหญิงเว่ยก็ไม่ได้ผิดคำพูด ยังแบ่งค่าตอบแทนให้พวกนางคนละห้าตำลึงในทุกคืน

                “ใต้เท้าทุกท่านเชิญด้านในเจ้าค่ะ”

            หนิงอวี่ ทำหน้าที่ออกมาต้อนรับแขกเช่นเคย การมาต้อนรับแขกของนางช่วยให้นางได้รู้จักผู้มีอำนาจในเมืองนี้มากขึ้น เผื่ออนาคตข้างหน้าจะได้ขอความช่วยเหลือได้

                “นี่ใช่คุณหนูเว่ย เจ้าของหอบุปผา สตรีที่ต่อยตีกับลูกค้าเพื่อหญิงคณิกานางหนึ่งใช่หรือไม่” .ใต้เท้าฟาง รองเจ้ากรมพิธีการที่ออกมาดื่มกินกับเหล่าขุนนางทักขึ้น

                “ใช่เจ้าค่ะ” หนิงอวี่ได้แต่ยิ้มหน้าเจื่อน ‘นี่ชื่อเสียงของนางมีเรื่องดี ๆ บ้างหรือไม่’

            “ได้ยินชื่อเสียงมานาน นับถือ ๆ” ใต้เท้าฟางกล่าวอย่างอารมณ์ดี

            เมื่อถึงเวลาการแสดง ลู่เสียนก็เริ่มบรรเลงพิณด้วยความอ่อนหวาน แต่เสียงพิณพึ่งบรรเลงไม่ทันไร หอมรกตก็พาคนมาพังการแสดงของนางเสียก่อน

                “พวกหอบุปผาชั้นต่ำ กล้าดีอย่างไรมาใช้เล่ห์กลแย่งแขกจากหอมรกตของข้าไปจนหมดเช่นนี้”

            แม่เหล้าหอมรกตโวยวายเสียงดัง พลางกระชากแขนของลู่เสียนจนล้มลง

            บรรดาแขกพากันตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ที่ด้านบนเวทีมีสตรีแต่งกายสีฉูดฉาดพร้อมชายฉกรรจ์หลายคนกำลังทำร้ายคนอยู่

                “เจียลี่นั่นใคร?” หนิงอวี่ถามอย่างรีบร้อน ด้วยกลัวว่านางจะไปยุ่งเกี่ยวกับคนที่ไม่ควรยุ่ง

                “นายหญิงเถาอี้ซุน เจ้าของหอมรกตเจ้าค่ะ นางคงไม่พอใจที่หอเรามีแขกเยอะกว่า”

            ยังไม่ทันที่หนิงอวี่จะเข้าไปเจรจา นายหญิงเถาก็ดึงผมของลู่เสียนขึ้นมาเตรียมง้างมือตบ หนิงอวี่ตกใจเตรียมวิ่งไปช่วย แต่ก็ยังช้ากว่าหลี่หยางที่ไม่รู้มาจากไหน

                “หยุดนะ หากเจ้าไม่ปล่อยนาง ข้าจะฆ่าเจ้าแน่”

            หลี่หยางพูดด้วยความเย็นชา แต่มีหรือที่เถาอี้ซุนจะกลัว ในเมื่อนางมีคนมากกว่า

                “ไพร่ชั้นต่ำอย่างเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนข้า”

            แค่เพียงเถาอี้ซุนส่งสัญญาณ ชายฉกรรจ์เหล่านั้นก็ตรงเข้าทำร้าย

หลี่หยางในทันที โดยที่หลี่หยางไม่มีทางสู้กับศัตรูที่มีคนมากกว่าได้ เขาได้แต่ยืนรับหมัดรับเท้าอยู่อย่างนั้น

                “หยุดนะ! เจ้ากล้าดีอย่างไรมาทำร้ายคนถึงในหอบุปผา”

            หนิงอวี่พูดขึ้นด้วยความเกรี้ยวกราด นางเกรงว่าหากช้ากว่านี้

หลี่หยางต้องตายคาเท้าพวกนั้นแน่

                “โผล่หน้ามาสักทีนะคุณหนูเว่ย”

            เถ้าอี้ซุนละมือจากลู่เสียนมาจ้องมองหนิงอวี่แทน

                “วันนี้ทุกคนในหอบุปผาต้องคุกเข่าขอโทษข้า ที่ใช้เล่ห์กลแย่งแขกของข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะพังหอบุปผาทิ้งซะ!” อี้ซุนถือว่าตนเป็นญาติของผู้ตรวจการ จึงไม่เกรงกลัวผู้ใด

                “เจ้าสิต้องขอโทษ บุกมาทำร้ายคนยังกล้าข่มขู่ผู้อื่นอีก”

            หนิงอวี่เดือดดาลจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

                “ข้าเป็นถึงญาติผู้ตรวจการเมืองเจียงป่าย ทำไมต้องขอโทษสตรีไร้วงศ์ตระกูลอย่างเจ้าด้วย”

            อี้ซุนกล่าวอย่างเย่อหยิง ไม่เกรงกลัวเหล่าขุนนางที่อยู่ตรงนี้แม้แต่น้อย

            “เช่นนั้นแล้ว นายหญิงอี้ซุนลองไปถามผู้ตรวจการสักหน่อยดีหรือไม่ ว่ายินดีนับญาติกับคนเช่นเจ้าหรือไม่”

            น้ำเสียงเย่อหยิ่งไม่แพ้กันของมู่เฉิน ที่ดังขึ้นจากด้านหลังของหนิงอวี่ ทำให้เถาอี้ซุนหน้าเสียไม่น้อย ด้วยนางรู้จักคุณชายไป๋เป็นอย่างดี เขาเป็นลูกชายคนรองของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย เป็นหลานชายคนโปรดของฮองเฮา ในเมืองหลวงไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขา

                “คุณชายไป๋กล่าวหนักไปแล้ว แค่เรื่องเข้าใจผิดกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น” อี้ซุนพยายามแก้ตัว

                “แต่จากสิ่งที่ข้าเห็นมันไม่ใช่” มู่เฉินมองผ่านหนิงอวี่ที่ส่งยิ้มอย่างขอบคุณมาให้ สายตาเขาไปหยุดอยู่ที่ร่างบางของลู่เสียนที่บัดนี้นั่งสั่นอยู่บนพื้นด้วยความหวาดกลัว

                “คุณชายไป๋ อย่าเห็นเป็นเรื่องใหญ่ ข้าน้อยจะชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมดเองดีหรือไม่”

                “เจ้าต้องชดใช้อยู่แล้ว และเจ้าจะต้องรับโทษด้วย” ไป๋มู่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงไร้เมตตา โดยมีหนิงอวี่พยักหน้าอย่างแรงเพื่อแสดงให้เห็นว่านางเห็นด้วย

                “ทหารคุมตัวไป” สิ้นคำพูดของมู่เฉิน เถาอี้ซุนก็ถูกลากออกไปในทันที

                “คุณชายไป๋...” หนิงอวี่ที่เห็นเขาเดินมาทางตน จึงเตรียมกล่าวขอบคุณ แต่ยังกล่าวไม่ทันจบก็โดนไป๋มู่เฉินผลักออกไปด้านข้าง และประคองลู่เสียนที่ล้มอยู่ขึ้นมา ทำเอาหนิงอวี่กลืนคำพูดขอบคุณลงท้องแทบไม่ทัน

                “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” มู่เฉินถามลู่เสียนด้วยความเป็นห่วง

                “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ขอบคุณคุณชายไป๋ที่ยื่นมือเข้าช่วย”

            หลี่หยางที่ยืนเจ็บอยู่เห็นเหตุการณ์เบื้องหน้าอย่างชัดเจน เขารู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์ เพียงสตรีนางเดียวก็ปกป้องไม่ได้ ต่างจากไป๋มู่เฉินแค่เอ่ยปากทุกอย่างก็เรียบร้อย เมื่อเป็นเช่นนี้หลี่หยางก็ได้แต่เดินถอยหลบออกไป

            หนิงอวี่ที่สังเกตเห็นท่าทางเช่นนั้นของหลี่หยางก็รู้ได้ทันทีว่าเขาเองกำลังเศร้าใจที่ปกป้องลู่เสียนไว้ไม่ได้ นางจึงคิดเข้าไปปลอบ

                “คุณชายจ้าว ขอบคุณที่ช่วยห้ามมิให้อี้ซุนทำลายการแสดงของหอบุปผา”

            หนิงอวี่กล่าวขอบคุณหลี่หยางที่บัดนี้หลบมาอยู่ภายในสวนแทน

                “หากเจ้าไม่สังเกต ข้าไม่ได้ช่วยอันใดได้ เจ้าควรไปขอบใจคุณชายไป๋ต่างหาก”

            หลี่หยางไม่ได้รู้สึกขอบคุณนางที่มาปลอบเขาแต่เพียงน้อย  กลับยังพูดกับนางด้วยความเย็นชาเช่นเดิม

                “เอาเถอะ ถึงอย่างไรท่านก็มีแก่ใจจะช่วยเหลือ” หนิงอวี่กล่าวพลางนั่งลงข้าง ๆ เขา

                “อีกอย่างนะ ท่านไม่จำเป็นต้องคิดมาก อย่างไรเสียภายภาคหน้าท่านก็ต้องยิ่งใหญ่ยิ่งกว่าผู้ใดในแผ่นดิน แม่นางลู่เสียนย่อมอยู่เคียงข้างท่านแน่”

            คำกล่าวของหนิงอวี่ ทำให้หลี่หยางถึงกลับงุนงง

                “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะยิ่งใหญ่เหนือทุกคนในแผ่นดิน”