"ได้คับ...งั้นพี่ขอเบอร์โทรของเดียร์ด้วยได้มั้ย...พี่จะได้โทรบอกว่าพ่อกับแม่ของพี่ติชมว่ายังไง"พีทพูด
เขาเห็นสายตาของเดียร์ตอนที่เขาขอเบอร์โทรก็พอจะรู้ว่าเธอระมัดระวังตัวพอสมควร แต่พอเขาบอกเหตุผลสายตาของเธอก็ดูลดความระแวงลงไปได้ "ได้ค่ะ...เอามือถือมาสิคะ..เดี๋ยวเดียร์กดให้ค่ะ"เดียร์บอก พีทส่งมือถือของเขาให้เดียร์ เธอกดหมายเลขโทรศัพท์ของเธอแล้วก็ส่งคืนให้เขา "ขอบใจนะ"พีทยิ้ม "แล้วเย็นนี้คุณเดียร์จะทำกับข้าวอะไรบ้างล่ะคะ...ป้าจะได้ไปตลาดและเตรียมของไว้ให้ค่ะ"ป้านิ่มถาม "เดียร์ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ"พีทถามสีหน้าอึ้งๆ "คุณเดียร์ทำกับข้าวเป็นแทบทุกอย่างเลยค่ะ...แถมอร่อยด้วย..ป้ายังเคยบอกให้เปิดร้านอาหารเลยนะคะ"ป้านิ่มชม "ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ...แค่พอกินได้"เดียร์บอก "งั้น..ถ้าพี่จะขออยู่ทานข้าวเย็นด้วยได้มั้ย"พีทถาม "ได้ค่ะ...ถ้าพี่พีทจะไม่รังเกียจอาหารพื้นบ้านธรรมดาๆ"เดียร์พูด "พี่ไม่รังเกียจหรอกคับ...ถือว่าเป็นเกียรติมากต่างหากที่จะได้ชิมฝีมือเดียร์ทำกับข้าว"พีทมองเธอตรงๆ "เอ่อ..งั้นเย็นนี้เดียร์จะทำยำถั่วพู ต้มยำกุ้งและปลาช่อนลุยสวนนะคะ"เดียร์บอก "ค่ะ...งั้นป้าไปตลาดก่อนนะคะ"ป้านิ่มบอกแล้วเดินออกไป "แล้วเดียร์จะเอาขนมไปให้เด็กตอนไหนและไปยังไงล่ะ"พีทถาม "เดี๋ยวอีกสักพักก็ไปแล้วค่ะ...เดียร์ปั่นจักรยานไป..แค่นี้เอง"เดียร์บอก "พี่ไปด้วยได้มั้ย"พีทถาม "พี่พีทปั่นจักรยานเป็นมั้ยล่ะคะ"เดียร์ถาม "เป็นคับ.."พีทพูด "งั้นก็ไปได้ค่ะ..เดียร์มีจักรยาน2คัน..ปั่นไปคนละคันก็แล้วกัน...และพี่พีทไม่มีธุระที่ไหนเหรอคะ"เดียร์ถาม เธอคิดว่าเขาดูแปลกๆ "พี่ไม่มีธุระที่ไหนหรอกคับ"พีทพูด "ค่ะ..งั้นพี่นุ่นไปบอกน้าชดให้เตรียมจักรยานให้เดียร์2คันนะคะ"เดียร์หันไปบอกนุ่น "ได้ค่ะคุณเดียร์"นุ่นพูดแล้วเดินออกไป "เดียร์ระแวงอะไรพี่หรือป่าว..เห็นมองพี่แปลกๆ"พีทถามตรงๆ "นิดหน่อยค่ะ...เพราะพี่พีทก็รูปร่างหน้าตาดี มีหน้าที่การงานที่มั่นคง ฐานะก็ร่ำรวยแต่กลับไม่มีนัดกับใครในวันหยุดเลย...เดียร์ก็เลยคิดว่ามันแปลกๆน่ะค่ะ"เดียร์พูดอย่างที่คิด "พี่เพิ่งกลับมาไม่นานนี่คับ..อีกอย่างพี่ก็เป็นลูกคนเดียวด้วย..พอมาอยู่อย่างนี้แล้วมีเพื่อนก็เลยคิดว่าสนุกดีน่ะคับ"พีทพูด เขาจะบอกตรงๆได้ยังไงว่าที่ทำเพราะอยากอยู่ใกล้ๆเธอต่างหาก ขนาดไม่รู้ยังมองเขาอย่างระแวงถ้าขืนรู้คงไม่ให้เข้าใกล้แน่ๆ "เดียร์ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ระแวงพี่พีท..เป็นเพราะเดียร์ออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวมานานน่ะค่ะ...เลยติดนิสัยขี้ระแวงมาด้วย...อย่าถือสาเดียร์เลยนะคะ"เดียร์ทำหน้ารู้สึกผิดจริงๆ "ไม่เป็นไรหรอกคับ...ดีแล้วล่ะ...เพราะเดียร์เป็นผู้หญิงก็ควรต้องระแวงไว้ก่อนแหละดีแล้ว"พีทบอกยิ้มๆ "ขอบคุณนะคะที่เข้าใจ"เดียร์ยิ้มสดใส พ่อของเดียร์ยืนมองมาจากหน้าต่างห้องทำงานเห็นว่าเดียร์คุยกับพีทอย่างสนิทสนมก็ยิ้มอย่างมีความสุข จริงๆแล้วเขาอยากให้พีทเลือกเดียร์มากกว่าษาเพราะรู้นิสัยลูกสาวสองคนของเขาดีว่าใครเป็นอย่างไร หลังจากนั่งคุยกันอีกสักพัก เดียร์กับพีทก็ปั่นจักรยานตามกันออกไปที่สวนสาธารณะที่หน้าหมู่บ้าน เดียร์เอาขนมไปให้ยามที่ตู้หน้าหมู่บ้านแล้วก็ปั่นจักรยานกลับมาที่สนามเด็กเล่น มีเด็กๆทั้งหญิงและชายหลายคนกำลังเล่นกันอยู่อย่างสนุกสนาน "พี่เดียร์สวัสดีคับ/ค่ะ" เด็กๆที่เล่นกันอยู่หันมาเห็นเดียร์กับพีทเดินถือถุงใส่ขนมเข้ามาจึงวิ่งเข้ามาหาแล้วยกมือไหว้ "สวัสดีจ้า..เด็กๆ..เป็นยังไงกันบ้าง..พี่ไม่ได้มาตั้งนาน..คิดถึงจังเลย"เดียร์ยิ้ม เธอนั่งยองๆลงแล้วเอามือกอดเด็กๆที่วิ่งเข้ามายกมือไหว้เธอ "พวกหนูคิดถึงพี่เดียร์มากเลยค่ะ.." "ทำไมพี่เดียร์หายไปนานเลยล่ะคับ" "ขอโทษนะจ๊ะ...พอดีพี่ติดเรียนน่ะไม่ได้กลับบ้านเลย"เดียร์ยิ้ม "แล้วนี่ใครคะ..พี่เดียร์" "อ้อ!..นี่พี่พีท..พี่ชายของพี่เดียร์เองจ้า..สวัสดีพี่พีทด้วยนะคะ"เดียร์บอกยิ้มๆ "สวัสดีคับ/ค่ะพี่พีท"เด็กๆยกมือไหว้ "สวัสดีคับเด็กๆ"พีทนั่งยองๆข้างเดียร์ "เด็กๆวันนี้พี่เอาขนมมาฝากนะ..เอาไปแบ่งกันทุกคนเลยนะคะ"เดียร์ยิ้มแล้วส่งขนมให้กับเด็กๆ "ที่พี่พีทด้วยนะคับ.."พีทยิ้มแล้วส่งขนมให้เด็กๆเหมือนกัน หลังจากแจกขนมแล้วเดียร์กับพีทก็นั่งมองเด็กๆที่กินขนมกันอย่างอร่อย "เด็กๆคะ...วันนี้พี่เดียร์กับพี่พีทขอกลับก่อนนะ..เอาไว้วันหลังจะมาเล่นด้วยใหม่นะ"เดียร์ยิ้มให้เด็กๆ "คับ..ค่ะ..คราวหน้าพี่พีทมากับพี่เดียร์อีกนะ"เด็กๆบอก "คับ..พี่จะมากับพี่เดียร์อีกอย่างแน่นอนเลยคับ"พีทยิ้ม "งั้น...พี่ไปก่อนนะบ๊าย..บายจ้า"เดียร์ยกมือโบกให้เด็กๆ "บ๊าย..บายค่ะ/คับ"เด็กๆโบกมือตอบ เดียร์กับพีทจึงปั่นจักรยานกลับมาที่บ้าน เมื่อถึงบ้านแล้วเดียร์ก็จะเดินเข้าไปข้างในครัว "พี่พีทไปนั่งเล่นก่อนก็ได้ค่ะ..เดี๋ยวเดียร์ขอไปทำกับข้าวก่อนนะคะ" "พี่ขอเข้าไปดูด้วยได้มั้ย..พี่นั่งคนเดียว..เหงาอ่ะ" เดียร์มองหน้าเขาตรงๆเหมือนอยากจะมองให้ทะลุว่าคิดอะไรอยู่ แต่สายตาของเขาก็ไม่ได้แอบแฝงอะไร "ตามใจค่ะ..ถ้าไม่คิดว่ามันจะสกปรกหรือเลอะเทอะ" "พี่ไม่คิดอย่างนั้นหรอก" เดียร์จึงหันเดินต่อไปข้างในครัวโดยมีพีทเดินตามไป พีทมองออกว่าเดียร์ระแวงและยังไม่ไว้ใจเขาเท่าที่ควร ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา ที่เขาแทบจะไม่ต้องทำอะไรก็พากันเอาตัวเข้ามาใกล้ชิดกับเขาทุกคนอย่างเช่นนาริษาเป็นต้น"เดียร์ไปเอาน้ำมาให้นะคะ" เดียร์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็น เธอถอนหายใจออกมายาวมากเพื่อปรับความรู้สึกของตัวเองให้เข้าที่แล้วจึงเดินถือขวดน้ำออกไป ชัยหันไปยิ้มให้พีท ชาช่าและแอนดิวเพราะทุกคนเห็นเหมือนกันว่าเดียร์เขินจนหน้าเปลี่ยนสี พีทถึงกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข "พี่ๆน้ำค่ะ"เดียร์บอกพร้อมกับส่งขวดน้ำและแก้วให้ "น้ำอะไร..ทำไมถึงมีสีเขียวจางๆล่ะเดียร์"แอนดิวถาม "น้ำใบเตยลอยดอกมะลิค่ะ"เดียร์ยิ้ม "อืม..หอมดีจังเลย"พีทชม "ใช่..พี่ขอเอาไปดื่มที่บ้านบ้างสิ"ชาช่าบอก "พี่ก็ขอด้วยนะ"พีทยิ้ม "ได้ค่ะ..แล้วพี่ๆมากันหมดอย่างนี้..แล้วใครเปิดร้านล่ะคะ"เดียร์ถาม "วันนี้พี่ไม่เปิดร้านหรอกเดียร์..เดียร์ถูกทำร้ายทั้งคน..พี่จะเปิดร้านได้ยังไง"ชาช่าบอก "หา!..ยายช่า..ใครบอกว่าพี่ปิดร้าน"ชัยโวย "ช่าบอกอยู่นี่ไงคะ..หรือพี่ชัยจะขัดคะ"ชาช่ามองหน้าชัยทันที "อ้อ!..จ้าๆพี่จะกล้าขัดใจน้องสาวที่น่ารักได้ยังไง.."ชัยยิ้มนิดๆ "จริงๆแล้ว..เดียร์ก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย..ไปทำงานได้นะคะ"เดียร์บอก "ไม่คือไม่..ใครกล้าขัด"ชาช่าบอกเสียงจริงจัง "ค่ะๆ..ไม่ขัดค่ะ..พี่สาวคนสวย..อย่างอนนะ"เดียร์กอดเอวของชาช่า
เมื่อถึงคอนโดพีทก็รีบขึ้นลิฟต์ตรงไปที่ห้องของเดียร์แล้วกดกริ่งทันที สักพักเดียร์ก็เปิดประตู "เดียร์เป็นอะไรหรือป่าว..น้าเบิ้มบอกพี่ว่ามีคนไปทำร้ายเดียร์ที่ตลาด" พีทรีบเข้ามาจับตัวของเดียร์แล้วมองสำรวจไปจนทั่ว "เดียร์ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ..น้าเบิ้มนี่นะ..น่าตีจริงๆ" เดียร์งงๆและแปลกใจที่เห็นพีททำท่าทางตกใจมากและเข้ามาจับตัวของเธอเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเขาไม่เคยถูกตัวเธอเลยสักครั้ง "ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว..และทำไมไม่รับสายพี่ล่ะ...พี่เป็นห่วงจะแย่รีบขับรถจนแทบจะฝ่าไฟแดงเลยนะ" "ขอโทษค่ะ..เดียร์ลืมมือถือไว้หน้ารถน่ะค่ะ..เอ่อ..พี่พีทปล่อยเดียร์ได้แล้วล่ะค่ะ" "เอ่อ..คับ..พี่ขอโทษ..พี่ตกใจน่ะ" พีทปล่อยมือจากตัวของเดียร์ เขาเห็นหน้าของเธอมีสีระเรื่อนิดๆ "พี่พีทเข้ามาก่อนสิคะ..แล้วนี่..พี่พีทไม่ทำงานหรือคะ"เดียร์เริ่มเขิน "พอพี่รู้เรื่องเดียร์..พี่ก็รีบมาเลย..เรื่องอะไรก็ไม่สำคัญเท่าเดียร์หรอก" "เอ่อ..แล้วกินข้าวกลางวันหรือยังคะ" "ยังเลย..ใครจะกินลงล่ะคับ..คนที่รักถูกทำร้ายทั้งคน"พีทยิ้ม เขาจ้องหน้าของเดียร์ที่มีสีแดงนิดๆที่แก้ม "เอ่อ..คือ..เอ่อ..พี่พีทไปนั่งก่อนค่ะ..เดียร์ทำก๋วยเตี๋ยวลุ
เดียร์เงยหน้ามองพวกมันทุกคนแล้วยิ้มที่มุมปาก เธอเห็นว่าน้าเบิ้มกับคนอื่นๆจะเข้ามาช่วยจึงสั่นหัวเบาๆไม่ให้เข้ามา น้าเบิ้มกับคนอื่นๆจึงถอยออกไปมองห่างๆแต่พร้อมจะเข้ามาช่วยทันทีถ้ามีอะไร "ไม่ดีกว่าค่ะ..ไม่ว่าง" "ว่างหรือไม่ก็ต้องไป" พวกมันพูดแล้วก็ทำท่าจะเข้ามาจับตัวเดียร์ แต่เดียร์หลบแล้วจับแขนมันบิด ก่อนจะเตะเข้าที่กลางลำตัว อีกคนวิ่งเข้ามาเดียร์จึงถีบจนหงายหลัง คนสุดท้ายจะเข้ามาต่อยแต่โดนเดียร์เตะจนล้มลงไป หลังจากนั้นพ่อค้าแม่ค้าแถวนั้นก็ถือไม้เข้ามาช่วยกันตีพวกมันสามคนจนต้องวิ่งหนีไปทางหลังตลาด น้าเบิ้มสั่งให้คนของเขาตามพวกมันไป เขาอยากรู้ว่าใครเป็นคนบงการอยู่เบื้องหลัง "ไอ้พวกเวร..อย่ามาอีกนะโว้ย!" ป้าแม่ค้าตะโกนตามหลังพวกมันไป "ยายหนูเป็นอะไรหรือป่าวลูก"ลุงพ่อค้าถาม "หนูไม่เป็นไรค่ะ..ขอบคุณคุณลุงกับคุณป้าทุกคนเลยนะคะที่ช่วย"เดียร์ยกมือไหว้ "ไม่เป็นไรหรอกหนู..ป้ากับลุงที่นี่จำหนูได้..หนูมาซื้อของที่ตลาดนี่บ่อยๆใช่มั้ย"ป้าแม่ค้าถาม "ใช่ค่ะ..นี่ลุงกับป้าจำหนูได้ด้วยหรือคะ"เดียร์ยิ้ม "ทำไมลุงกับป้าจะจำหนูไม่ได้ล่ะ..สาวๆรุ่นหนู..ที่มาเดินซื้อของที่นี่..ไม่มีใครเหมือนหนูเลยสั
"เฮ้ย!..วันนี้ไม่ใช่วันอาทิตย์..ทำไมมึงมาพร้อมกับเดียร์ได้วะ"ชัยถาม "กูออกมาพบลูกค้าแล้วรู้ว่าเดียร์อยู่ที่คอนโด...เลยเข้าไปหาอะไรกินน่ะ..เลยมาด้วยกัน" พีทมองหน้าชัยแบบเคร่งเครียด ชัยเห็นจึงไม่ถามอะไรต่อเพราะคิดว่าต้องมีอะไรแน่ๆ เพียงแต่พีทไม่พูดต่อหน้าเดียร์ "พี่พีททำงานจนไม่มีเวลากินข้าวกลางวันเลย..เพิ่งมากินเมื่อกี้ล่ะค่ะ"เดียร์บอก "แล้วนี่เดียร์ทำอะไรมาล่ะ"ชาช่าถามเธอก็เห็นว่าพีททำหน้าตาไม่สบายใจเท่าไหร่ "เดียร์ทำยำปลาหมึกมาให้ค่ะ..พี่ๆกินกันไปก่อนนะคะ..เดียร์ไปทำงานก่อน"เดียร์บอกแล้วจะเดินออกไป ครืด...ครืดมือถือของเดียร์ดัง "ค่ะ..พ่อ" "ทำอะไรอยู่ลูก" "เดียร์อยู่ที่ร้านพี่ชัยค่ะ..พ่อมีอะไรหรือป่าวคะ..เดียร์ว่าจะเข้าบ้านวันเสาร์นี้ล่ะค่ะ" "ลูกไม่ต้องเข้าบ้านแล้วล่ะ...พ่อวานให้หนูช่าไปเป็นเพื่อนลูก..หาซื้อเสื้อผ้ากับของสำหรับไปทำงานน่ะ..เป็นเลขาส่วนตัวต้องออกไปพบลูกค้ากับตาพีทบ่อยๆ..ลูกต้องแต่งตัวบ้าง..ไม่อย่างนั้นตาพีทจะอายคนอื่นได้นะ..ไม่นึกถึงตัวเองก็ต้องนึกถึงคนข้างๆบ้าง..เออ..แล้วหนูช่าบอกว่า..วันอาทิตย์จะจัดงานเลี้ยงให้ลูก..ฉลองที่สอบเสร็จน่ะ..หนูช่าบอกลูกหรือยัง..เห
แล้วหลังจากวันนั้นทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม วันจันทร์เดียร์ก็ไปมหาลัยเพื่อสอบ เธอขับรถไปตามปกติแล้วสังเกตุว่ามีรถคันหนึ่งที่เหมือนจะขับตามเธอตลอด มันไม่ใช่รถของน้าเบิ้มแต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอจึงคิดว่าอาจจะระแวงมากไป น้าเบิ้มที่คอยขับรถตามดูแลเดียร์ก็สังเกตุเห็นเหมือนกัน ตอนแรกก็ไม่คิดอะไรแต่รถคันนั้นขับตามรถของเดียร์ไปทุกที่ตั้งแต่คอนโดถึงมหาลัยและจากมหาลัยจนถึงคอนโด แม้กระทั่งตอนที่เดียร์ไปทำงานที่ร้านของชัยก็เหมือนกัน น้าเบิ้มยังไม่ได้บอกใครจนกระทั่งผ่านมา3วันแล้ว รถคันนั้นก็ยังคงขับตามรถของเดียร์อยู่ จึงได้โทรหาพีททันทีเพราะมันไม่ปกติแล้ว พีททำงานอยู่ที่บริษัท เขากำลังเตรียมเอกสารที่จะออกไปพบลูกค้า ครืด..ครืดมือถือส่วนตัวของพีทดังขึ้น เขาเห็นเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นแต่ก็ลองกดรับ "สวัสดีคับ"พีทพูด "สวัสดีคับคุณพีท...ผมเบิ้มนะคับ" "คับน้าเบิ้ม..ผมก็นึกว่าเบอร์ใคร..มีอะไรหรือป่าวคับ" "2-3วันมานี้..ผมสังเกตุว่ามีคนขับรถตามรถของคุณหนูน่ะคับ..ขับตามไปทุกที่ๆคุณหนูไป" "อะไรนะคับ..แล้วเดียร์รู้หรือป่าวคับ" "ผมก็ไม่แน่ใจคับว่ารู้หรือป่าว..ที่ผมโทรมาบอกคุณพีทเพราะจะได้รู้ไว้น่ะคับ.
ชาช่า พีท ชัยและแอนดิวรีบเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานเพราะไม่อยากให้ษาเห็น เดียร์พอเห็นษาเดินเข้าไปในร้านก็เอาหลังพิงกับรถ ถอนหายใจแล้วแหงนหน้ามองฟ้า เธอไม่คิดว่าษาจะดื้อรั้นได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่ษาก็รู้ว่าพีทไม่ได้ชอบษา แต่ก็ยังจะพยายามบังคับให้เธอออกห่างจากพีทและโทษว่าที่พีทไม่ชอบษา เป็นเพราะเธอ "คุณหนู..เป็นอะไรหรือป่าวคับ..คุณษาทำร้ายคุณหนูหรือป่าว"น้าเบิ้มวิ่งเข้ามาถาม "น้าเบิ้มเห็นหรือคะ"เดียร์ถาม "เห็นคับ..คุณหนูไม่เป็นอะไรนะคับ"น้าเบิ้มมองอย่างสำรวจ "เดียร์ไม่เป็นอะไรค่ะ..น้าเบิ้มไม่ต้องบอกพ่อนะคะ..ว่าพี่ษามาหาเดียร์"เดียร์บอก "แต่ว่า.."น้าเบิ้มลังเล "เดียร์ไม่อยากให้พ่อไม่สบายใจค่ะ..นะคะ"เดียร์บอก "คับ..ผมจะไม่บอกท่าน..แต่คุณหนูต้องระวังตัวนะคับ"น้าเบิ้มบอก "ค่ะ"เดียร์บอก "น้าเบิ้มคับ..น้าเบิ้มขับรถของเดียร์ไปที่คอนโดทีคับ..เดี๋ยวให้เดียร์กลับไปกับผมเอง"พีทบอก เดียร์หันไปมองหน้าพีทเมื่อได้ยินเขาบอกน้าเบิ้ม นี่เขาเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ "ได้คับ..คุณพีท"น้าเบิ้มบอก "ทำไมต้องให้น้าเบิ้มขับไปล่ะคะ..เดียร์ขับไปเองก็ได้ค่ะ"เดียร์บอก "ไม่ต้องไปฟังเดียร์หรอกค่ะ..น้าเบิ้ม..แล้