ตอนที่ 9

หญิงสาวยืนขยุกขยิกอยู่ไม่สุขตลอดเวลา ใจดวงน้อยเต้นระรัวขณะที่สายตาก็จับจ้องตัวเลขบริเวณเหนือแผงควบคุมภายในลิฟต์อย่างไม่วางตา

ความตื่นเต้นสุมอยู่ในอกยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ตามตัวเลขที่เปลี่ยนไปตามลำดับชั้นที่สูงขึ้น

ตื่นเต้น ๆ เสียดายไม่มีโทรศัพท์ ไม่งั้นเธอจะแอบอัดวิดีโอเก็บเอาไว้ดูเป็นหลักฐาน ว่าครั้งหนึ่งเธอมีบุญถึงขนาดได้ขึ้นห้องของหมอณัฐพล นายแพทย์หนุ่มคนดังของโรงพยาบาล

ติ้ง!

ฟ้าใสสะดุ้งเล็กน้อย มีสีหน้าตื่น ๆ ตอนที่ประตูลิฟต์เปิดออกกว้างเมื่อถึงชั้นที่ต้องการ ก่อนที่พนักงานสาวสวยจะผายมือส่งสัญญาณให้เธอเดินออกไปจากลิฟต์ก่อน

“เชิญค่ะคุณฟ้าใส”

แล้วตัวพนักงานสาวสวยจึงค่อยเดินตามออกมาติด ๆ ก่อนที่เจ้าหล่อนจะเดินแซงขึ้นมานำทางให้อีกครั้ง

“ห้องคุณณัฐพลจะอยู่ทางด้านริมสุดทางปีกขวาค่ะ”

ขาเรียวค่อย ๆ ก้าวไปตามทางเดินอย่างเชื่องช้า ดวงตากลมกวาดมองป้ายตัวเลขไล่ไปทีละห้องแล้วหัวใจก็ยิ่งเต้นแรงมากขึ้น เมื่อพบว่าจุดหมายปลายทางอยู่ข้างหน้าไม่ไกล

และแล้วทั้งสองก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องหมายเลข 3014 ซึ่งเป็นห้องพักที่อยู่ในสุดของทางเดินในที่สุด

ชั้นที่เธอกำลังยืนอยู่นี้มีห้องพักในโครงการเพียงแค่ 4 ห้องเท่านั้น แถมเธอยังได้ยินแว่ว ๆ จากพนักงานที่มาส่งเธอว่าห้องของรุ่นพี่เป็นห้องที่มีขนาดใหญ่และแพงที่สุดของโครงการนี้อีกด้วย

“ขอบคุณมาก ๆ นะคะที่มาส่ง”

“ยินดีค่ะ ขากลับคุณฟ้าใสสามารถกดเลือกชั้น G ได้เลยนะคะ ไม่ต้องสแกนบัตรแล้วค่ะ”

ฟ้าใสคลี่ยิ้มหวานพลางก้มหัวให้พนักงานเล็กน้อย รอจนเจ้าหล่อนเดินเลี้ยวหายเข้าไปในลิฟต์ เธอจึงดึงสายตากลับมาหยุดมองป้ายตัวเลขของห้องพักอีกครั้งอย่างชั่งใจ

เธอตื่นเต้นจนมือไม้เย็นเฉียบไปหมด เกิดมาจนจะเข้าวัยทองอยู่แล้ว เธอก็ยังไม่เคยก้าวเท้าเข้าไปในห้องนอนของผู้ชายคนไหนมาก่อน ขนาดเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียน เธอก็ยังรอแค่หน้าห้องเลย

แล้วนี่! ครั้งแรกของเธอจะประเดิมที่ห้องของผู้ชายในฝันเลยเหรอ ฮือ ตื่นเต้น! ตื่นเต้นโว้ย

ฟ้าใสกู่ร้องในใจ ลนลานยกมือขึ้นป้องปากแล้วพ่นลมออกมาเบา ๆ เพื่อเช็คความสะอาดสดชื่น ก่อนจะตรวจดูความเรียบร้อยส่วนอื่น ๆ อีกครั้ง

“ฮ้า~ ฮ้า~ โอเคลมหายใจใช้ได้ เสื้อผ้าหน้าผมโอเคแล้ว เติมน้ำหอมแล้ว ฮึบ ๆ เอาวะ! คนเรามันก็ต้องมีครั้งแรกด้วยกันทั้งนั้นแหละ”

เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ พลางทำท่าฮึกเหิมเรียกความมั่นใจให้ตัวเองหลังยืนทำใจมาสักพักใหญ่ สายตามุ่งมั่นมองบานประตูตรงหน้าก่อนจะกลั้นใจเคาะมันในที่สุด

ก้อกก้อกก้อก

เธอหลับตาปี๋ รอฟังเสียงเปิดประตูด้วยใจลุ้นระทึกทว่าทุกอย่างกลับเงียบกริบ! ไม่มีสัญญาณใด ๆ ตอบกลับมา

ฟ้าใสขมวดคิ้วเข้าหากันพลางเหลือบตาไปมองป้ายตัวเลขของห้องพักอีกครั้ง

เธอก็มาถูกห้องแล้วนี่นา หรือว่าเธอจะเคาะเบาไปจนรุ่นพี่ไม่ได้ยินเสียง

คิดดังนั้นเธอจึงออกแรงเคาะประตูดูอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเก่า

ก้อกก้อกก้อก

ก็ยังคงไร้เสียงตอบรับอีกตามเคย ฟ้าใสทำหน้ามึนงง ก่อนจะแนบใบหูเข้ากับบานประตู ตั้งใจฟังเสียงความเคลื่อนไหวด้านใน แต่ว่าบานประตูนั้นก็หนาเกินไปจนเธอไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

“หรือว่าจะอาบน้ำอยู่!”

จบประโยคมือเล็กก็เคาะประตูห้องให้ดังขึ้นไปอีก เร่งเร้าให้อีกฝ่ายมาเปิดประตูไว ๆ ด้วยหวังว่าเธออาจจะโชคดีได้เห็นรุ่นพี่ในเวอร์ชันมีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอวสอบอย่างในซีรี่ส์ก็เป็นได้

ก้อกก้อกก้อก

“พี่นัทคะ ฟ้าใสเองค่าาาา”

เสียงใสร้องตะโกนจนดังก้องไปทั่วโถงทางเดิน เพียงแค่นึกภาพร่างสูงกำลังอยู่ในสภาพล่อแหลมแบบนั้น ใจดวงน้อยก็เต้นตึกตักเสียงดังแข่งกับเสียงเคาะประตูแล้ว

อาย อยากเห็น ๆ ๆ!

แกร่ก!

ในจังหวะที่เธอกำลังจะเคาะเป็นรอบที่ 5 เสียงปลดล็อกจากด้านในก็ดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะเปิดออกกว้างด้วยฝีมือของผู้เป็นเจ้าของห้อง

“โอ๊ะ!”

ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นพร้อมกับแก้มนวลที่แดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย เพราะสภาพของเจ้าของห้องดูไม่ค่อยเรียบร้อยนัก แถมยังงัวเงียคล้ายกับคนเพิ่งตื่นนอนมาหมาด ๆ

ทรงผมที่ปกติเคยเซตไว้อย่างดี บัดนี้ยุ่งเหยิงชี้โด่ชี้เด่อย่างน่าเอ็นดู เสื้อเชิ้ตถูกปลดกระดุมออกถึงสองเม็ดจนสามารถมองเห็นแผงอกขาว ๆ ที่แสนน่าสัมผัส

ลุคสบาย ๆ ในตอนนี้ ส่งผลให้รุ่นพี่ที่มักจะมีภาพลักษณ์ ‘คุณชายเนี้ยบ’ ที่เรียบร้อยทุกกระเบียดนิ้ว กลายมาเป็นผู้ชายหล่อร้ายและเซ็กซี่อย่างร้ายกาจ

ถึงจะไม่ใช่ในแบบล่อแหลมที่ฝัน แต่สภาพนี้ก็ดูดีไม่เลวแฮะฮี่ฮี่

ฟ้าใสกัดปากเบา ๆ มองไล่ไปตามรอยแยกของสาบเสื้อเชิ้ตพลางนึกจินตนาการถึงความขาวสะอาดที่อยู่ภายในร่มผ้านั้นไปด้วย ดวงตากลมโตเปล่งประกายวิบวับจนเผลอฉายแววร้อนแรงออกมาอย่างลืมตัว

“จะจ้องพี่อีกนานไหม ฮึ!”

เสียงแหบแห้งเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับสายตาขบขัน ทำให้ฟ้าใสสะดุ้งหลุดออกจากห้วงความคิดแล้วรีบดึงสายตากลับคืน

“อ่า ฟ้าใสมารับโทรศัพท์คืนค่ะ”

ก่อนจะหัวเราะแห้งเบา ๆ แก้เก้อ รู้สึกอับอายเล็กน้อยที่ถูกจับได้ว่าเผลอจ้องแผงอกขาว ๆ นั่นนานเกินไป

แต่แหม....เธอก็แค่มองไหม ยังไม่ได้จับซะหน่อย ทำเป็นหวงตัวไปได้!

“อืม เข้ามาสิ”

นัทเบี่ยงตัวหลบให้หมอสาวเดินเข้ามาด้านในห้องก่อนจะดึงประตูให้ปิด มองหญิงสาวที่หันซ้ายหันขวามองสำรวจไปรอบ ๆ ห้องด้วยสีหน้าตื่นเต้นแล้วนึกขำในใจ

ห้องของเขามันดูแปลกไปจากห้องพักทั่ว ๆ ไปหรือยังไง?