7.ขอนะครับ

จากนั้นพวกเขาก็พากันตั้งวงกลางห้อง มีแก้ว เหล้า โซดาและน้ำแข็งกับมีเพลงจากโทรศัพท์ของยอร์ชดังขึ้นมาคลอบรรยากาศเบาๆ อีกด้วย ส่วนบลูเบลล์เธอก็ถูกโรมันลากใหมานั่งเฝ้าอยู่ด้านข้างนี่แหละ เธอจึงนั่งมองพวกเขาคุยดื่มกันไปแบบเงียบๆ

“ฉันบอกไว้เลยนะว่าอย่าคิดดื่มจนเมาแล้วมาทำมิดีมิร้ายกับฉัน” แล้วหญิงสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มอย่างบลูเบลล์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพวกเขาดื่มเหล้ากันไปครึ่งขวดกว่าแล้วโดยเฉพาะโรมันที่ดูท่าจะดื่มเยอะกว่าคนอื่นและเพื่อนสนิทอย่างเธอก็พอจะรู้นิสัยเจ้าเล่ห์เจ้าเหลี่ยมของเขาอยู่บ้างจึงได้เอ่ยดักไว้ก่อน

“ทำไมเธอชอบรู้ทันฉัน?”

“ก็รู้ไง โตมาด้วยกันนี่”

“อืม ดื่มด้วยกันมั้ย?” ถามพลางยื่นแก้วเหล้าของตัวเองไปให้บลูเบลล์ที่ไม่ได้ดื่มร่วมกับพวกเขา ไม่ใช่ว่าไม่ดื่มแต่มาดื่มกับผู้ชายสามสี่คนแบบนี้กลัวว่าเมาแล้วเดี๋ยวจะได้ผัวถึงสี่คนน่ะสิ และไม่ได้กลัวพวกเขาจะข่มขืนนะแต่กลัวตัวเองจะไปข่มขืนพวกเขานี่แหละ

“ไม่ดื่ม นายดื่มไปเถอะในตู้เย็นมีอะไรให้ทำกินมั้ย?”

“มีเบียร์ขวดหนึ่ง”

“ฉันหมายถึงของที่เอาไว้ปรุงสุกทำเป็นอาหาร”

“ก็มีของแห้งไข่ มาม่า แล้วก็ไก่สามสามน่อง ผักชี หัวหอม กระเทียม น้ำตาล น้ำปล..”

“พอแล้ว ฉันขอไปทำไรกินนะ” บอกแล้วร่างบางก็หยัดกายลุกขึ้นยืนเดินตรงเข้าไปในครัวทันที ขืนให้หมอนั่นพูดออกมาคงจะนั่งไล่มาหมดทั้งหม้อไหกระทะแหละมั้ง บลูเบลล์จึงเลือกที่จะทำอะไรง่ายๆ อย่างต้มมาม่าใส่ไข่และเพิ่มน่องไก่ไปสักน่อง ใช้เวลาต้มเพียงสิบกว่านาทีก็สุกเหลือเพียงปรุงรสชาติที่ต้องการ

“มีอีกมั้ย ทำให้บ้างดิ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง บลูเบลล์จึงหันไปมองก็เห็นว่าเป็นฟาร์มที่คงกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำเพราะห้องน้ำอยู่ถัดไปจากครัว ร่างเล็กจึงหันไปมองมาม่าที่เหลือแล้วชูให้เขาดู

“เอารสไหนล่ะ?”

“รสไหนก็ได้” บอกพลางเดินตรงมายืนข้างบลูเบลล์แล้วลอบมองใบหน้าเรียวสวยอีกครั้ง ร่างเล็กจึงถอยหนีเขาเล็กน้อยแล้วก็เดินไปเปิดเตาเพื่อตั้งน้ำอีกครั้งโดยมีฟาร์มยืนมองอยู่แทบจะตลอดเวลา

“นายจะไปเข้าห้องน้ำก็ไปสิ เดี๋ยวฉันทำให้เสร็จแล้วเดี๋ยวเรียก”

“อืม” ฟาร์มตอบรับแล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ไม่ถึงห้านาทีก็ออกมาฟาร์มหันไปมองบลูเบลล์อีกแวบหนึ่งเมื่อเห็นว่าเธอยังวุ่นอยู่กับการทำให้เขาโดยที่ของตัวเองเส้นจะอืดอยู่แล้วนั้นเขาจึงเดินไปยืนข้างเธออีกครั้ง

“ฉันทำเอง เธอไปนั่งกินของเธอเถอะ”

“จะเสร็จแล้ว เหลือแค่เอาไก่มาใส่นี่เอง” บลูเบลล์บอกพลางใช้ทัพพีตักน่องไก่มาใส่ชามที่มีมาม่าอยู่ จากนั้นเธอก็ตักน้ำมาใส่พอเล็กน้อยแล้วก็ใส่เครื่องปรุงแล้วใช้ช้อนตักน้ำมันขึ้นมายื่นไปให้ฟาร์ม

“ลองชิมดูก่อน”

“อืม ฉันว่าปรุงอีกหน่อย” เมื่อชิมแล้วฟาร์มก็ดึงช้อนจากมือเล็กมาแล้วทำการปรุงมาม่าในชามนั้น “ทำไม…นายชอบมองหน้าฉัน” บลูเบลล์ที่ยังคงยืนอยู่นั้นเอ่ยถามเขาเพราะขณะที่เขามองเธอนั้นเธอรู้ตัวตลอดเพียงแต่พยายามจะไม่สนใจแต่ก็อดที่จะถามไม่ได้อยู่ดี

“เธอสวย”

“นายชอบฉัน?”

“เปล่า ฉันไม่ชอบ…ไม่ชอบผู้หญิง”

“ห้ะ ห้ะ..” บลูเบลล์ถึงกับสตั๊นไปทันทีเมื่อได้ยินคำว่าไม่ชอบผู้หญิง แบบนี้ก็แสดงว่าเขาชอบผู้ชายงั้นเหรอ? แต่ระหว่างที่เธอกำลังยืนทำหน้าเหวอๆ อยู่นั้นฟาร์มก็ปรุงมาม่าเสร็จและยกชามขึ้นมาก่อนจะยกมือขึ้นมายีผมของเธอเบาๆ

“ใช่ ฉันไม่ชอบผู้หญิงแต่ฉันชอบที่เธอสวย” และพูดทิ้งท้ายไว้ในประโยคที่บลูเบลล์ถึงกับต้องขมวดคิ้วงุนงง จากนั้นเขาก็เดินออกไป ส่วนบลูเบลล์ก็รีบยกชามมาม่าของตัวเองแล้วเดินตามเขาออกไปนั่งข้างโรมันตามเดิม และก็พบว่ามาม่าที่ฟาร์มให้เธอทำนั้นเขาไม่ได้กินเองแต่ทำให้เดลต้าที่นั่งหน้าแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์อยู่

“ใครบอกว่ากูจะกิน” เดลต้าหันมาถามเพื่อนหนุ่มที่วางชามมาม่าตรงหน้าของเขา ฟาร์มไม่ตอบอะไรเพียงแต่หยิบแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่ม ส่วนบลูเบลล์ก็ได้แต่นั่งมองเขาสลับกับเดลต้าจนตอนนี้เส้นมาม่าของเธออืดเต็มทีแล้วเธอจึงต้องหันมาจัดการกับมัน

“อยากกินอ่ะ” โรมันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนข้างกายกำลังซดน้ำมาม่าอยู่ เธอจึงหันมามองเขาแล้วยื่นชามมาม่าไปให้แต่เขากลับส่ายหน้าให้เบาๆ

“ฉันหมายถึงเธอต่างหาก”

“เมาแล้วเหรอ?”

“เปล่าเมาสักหน่อย ฉันคอแข็งจะตาย..พูดจริงๆ นะอยากกินเธอน่ะ รู้มั้ยว่าเธอน่ากินกว่ามาม่าในชามนี่ตั้งหลายเท่า” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอกด้วยแววตาที่เป็นประกายจนบลูเบลล์ต้องขยับหนีเขามาเล็กน้อยแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตากินมาม่าไปอย่างไม่อยากจะไปพูดต่อประโยคกับโรมันเพราะพูดต่อประโยคกับคนแบบเขาไปทีไรรู้สึกอันตรายเมื่อนั้น

“ปากบอกไม่กิน แต่ของเบลล์ยังไปไม่ถึงครึ่งชามเลยมึงหมดแล้ว” เสียงของยอร์ชดังขึ้นทำให้เธอหันไปมองก็เห็นว่าเดลต้ากำลังเอร็ดอร่อยกับการแทะน่องไก่นั่น ส่วนในชามก็เหลือแต่น้ำมาม่าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น คนที่กำลังกินไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเพียงแต่เดินเอาชามไปแช่ไว้ในครัวหลังจากแทะน่องไก่หมดแล้ว

“ก็มันอร่อยนี่นา อิ่มแล้วก็ควรนอน” เดลต้าหันไปบอกยยอร์ชแล้วก็เดินไปล้มตัวนอนลงบนโซฟา ส่วนบลูเบลล์เธอก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปในครัวเมื่อมาม่าในชามหมดแล้วเหมือนกัน

“เบลล์ครับ ขอหอมแก้มหน่อย” แต่ยังไม่ทันได้เดินออกจากครัวโรมันก็เดินเข้ามายืนซ้อนด้านหลังเธอที่ยืนอยู่หน้าซิงค์ล้างจาน และไม่เพียงแค่ยืนซ้อนด้านหลังเพียงอย่างเดียวแต่ยังมากอดเธออีก

“โร! ปล่อยเลยนะ!”

“หอมแก้มฉันก่อน”

“เพื่อนนายอยู่นะ!”

“ก็เรื่องของพวกมันสิ! หอมหน่อย”

“อย่ามาเยอะได้มั้ย หอมไปแล้ว”

“ก็หอมอีกสิ เริ่มจะเมาแล้ว..” บอกพร้อมกับใช้คางเกยหัวไหล่ของบลูเบลล์ไว้ คนตัวเล็กจึงหันตัวกลับมามองเขาโดยที่ลำแขนแกร่งยังกอดเอวของเธออยู่ ดวงตากลมโตจ้องมองคนตรงหน้าแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ฟอดดด!! แล้วก็เขย่งเท้าขึ้นไปหอมแก้มของเขาเพื่อจะได้จบๆ ไป

“ปล่อยได้ยัง?”

“ปล่อยแล้วครับ พาไปนอนหน่อยสิอยากไปนอน”

“เพิ่งหนึ่งทุ่มเองนะ”

“ก็เมาแล้วไง อยากนอน” บอกด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าแล้วซบหน้าลงบนหัวไหล่ของเพื่อนสาวอีกครั้ง

“แล้วเพื่อนนายล่ะ?”

“ก็ให้มันนอนข้างนอกกันนั่นแหละ”

“ใช่ดิ๊ มีสาวมานอนด้วยพวกกูก็ไม่มีความหมายอะไร” ยอร์ชที่ยืนกอดอกอยู่ด้านหน้าของบลูเบลล์เอ่ยขึ้น ทำให้เธอรีบดันตัวของโรมันให้ออก ชายหนุ่มจึงหันไปส่งสายตาค้อนให้เพื่อนหนุ่มแล้วดึงมือเล็กของบลูเบลล์ให้เดินเข้าไปในห้องนอน

“แล้วอย่าเสือกมารบกวนเวลาพักผ่อนของกูนะ!!” และก่อนที่เขาจะปิดประตูห้องก็ไม่ลืมที่จะชะโงกหน้าออกไปบอกเพื่อนหนุ่มที่ต่างก็หันมามองเขาอยู่ ปึง! จากนั้นก็ปิดประตูห้องแล้วเดินไปหาบลูเบลล์ที่ยืนมองรูปภาพของเขากับเธอที่ถ่ายไว้ตั้งแต่เรียนซึ่งอยู่ในชุดมัธยมปลายที่ถูกอัดกรอบติดอยู่ข้างฝาผนัง

“ตอนนั้นเธอน่ารักมากเลยรู้มั้ย”

“แล้วตอนนี้ล่ะ?”

“ทั้งสวยทั้งน่ารักและน่าเอา” บอกด้วยรอยยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่ก็ถอยหนีจนแผ่นหลังไปติดฝาผนัง และเมื่อเธอจะขยับตัวหนี เขาก็ขยับแขนมาโอบเอวของเธอไว้เป็นการล็อคตัวของเธอไม่ให้หนีเขาไปไหน

“ถ้าเป็นแบบนี้จะกลับแล้วนะ!”

“แล้วเธอคิดว่าฉันจะให้เธอกลับเหรอ หื้ม?”

“โร! เราคุยกันแล้วนะ”

“คุยตอนไหน?”

“เมื่อตอนที่ฉันมาไง” บอกพลางเบือนหน้าหนีโรมันที่ขยับเข้ามาหาเธอเรื่อยๆ ฟอดด! แล้วเขาก็หอมแก้มของเธอเบาๆ

“แต่ฉันไม่ได้รับปากสักหน่อย ขอแค่ครั้งเดียวรอบเดียวน้ำเดียวพอ”

“ไม่ก็คือไม่!”

“เบลล์ครับ น่านะ…จะถนอมที่สุดไม่ให้ช้ำเลย” ใบหน้าคมก้มต่ำลงมาคลอเคลียอยู่บริเวณต้นคอของร่างบางที่ตอนนี้แทบจะหายใจไม่ทั่วท้องอยู่แล้ว ยิ่งฝ่ามือที่อุ่นซ่านข้างที่กอดเอวของเธอไว้อยู่นั้นขยับมาลูบคลำหน้าท้องมันยิ่งให้ความรู้สึกที่ปั่นป่วนท้องไปหมด

“โร ฉันจะโกรธนายจริงๆ นะ”

“เธอไม่รักฉันเหรอ ฉันไม่อยากซื้อกินแล้วมันไม่อิ่มแถมไม่อร่อย” โรมันขยับใบหน้ามาจ้องดวงตาของเพื่อนสาวที่เม้มปากตัวเองแน่น เขาจึงขยับมือจากที่ลูบหน้าท้องขึ้นไปบีบเคล้นหน้าอกอวบใหญ่นั่นเบาๆ จนมือเล็กต้องรีบปัดมือของเขาออกโรมันจึงขยับมากอดเอวของเธอไว้ตามเดิม

“ฉันก็ไม่อร่อย…”

“แต่ฉันคิดว่าอร่อยนะ เบลล์ครับ..ขอนะ”

“…ไม่”

“ฟอดดด! นะๆ …ฉันอยากกินเธอมากเลย ไม่เชื่อลองจับเจ้านี่ดูสิ” โรมันหอมแก้มป่องๆ ของบลูเบลล์อีกครั้ง แล้วจับมือเล็กนั้นให้มาจับแท่งลำที่แข็งเปล่งของเขาทำเอาเจ้าตัวเล็กถึงกับตาโตทันทีเมื่อนอกจากความแข็งแล้วมันยังทั้งใหญ่จนเต็มมือเธออีกและเมื่อเงยหน้าขึ้นไปสบตากับโรมันเธอจึงรีบชักมือตัวเองกลับมา

“มะ ไม่เอา…นายก็ใช้มือชักไปสิ”

“เบลล์ครับ ใจร้ายจังเลย…ไม่สงสารฉันบ้างเหรอ นะๆ เบลล์ครับอย่าใจร้ายสิ…” น้ำเสียงของโรมันเริ่มอ่อนลงไปเรื่อยๆ เมื่อเจ้าเพื่อนสาวไม่ยอมตกลงเสียที ใจจริงคืออยากจะจับกระแทกให้รู้แล้วรู้รอด แต่ถ้าทำแบบนั้นต้องโดนโกรธจนเกลียดแหงๆ เลยต้องใจเย็นทั้งที่ท่อนล่างของเขามันก็ไม่ได้เย็นด้วยเลยสักนิด!

“ฉันกลัว…” บลูเบลล์บอกพลางเม้มปากตัวเองแน่นแล้วก้มหน้าลงหลบสายตาที่ออดอ้อนของคนตัวใหญ่

“พูดแบบนี้แปลว่าให้แล้วใช่มั้ย” โรมันถามด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเล็กคงเริ่มจะใจอ่อนแล้ว บลูเบลล์ไม่ได้พยักหน้าหรือส่ายหัวให้มีเพียงความเงียบ ทั้งที่ใจดวงน้อยนั้นเต้นแรงเสียจนจะปะทุออกมาจากอกอยู่แล้ว