ลูกฝาแฝด 3 คน

บทที่ 2    

ลูกฝาแฝด 3 คน

หลายวันผ่านไป ณิชชาเดินทางไปยังเมืองเล็ก ๆ ที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง เธอใช้เงินเก็บที่มีอยู่เพียงน้อยนิดเช่าห้องพักราคาถูก เริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางและความเครียดทำให้ร่างกายของเธออ่อนแอลง แต่สิ่งที่ทรมานเธอมากที่สุดคือความรู้สึกผิดหวังในความรักและความเชื่อใจที่เธอเคยมอบให้กับรามิล

และแล้ว...สัญญาณแห่งการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตของณิชชาก็ปรากฏขึ้น เมื่อเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ เธอก็เริ่มมีอาการคลื่นไส้ วิงเวียน และอ่อนเพลียอย่างหนัก ทำให้เธอเริ่มสงสัยในความผิดปกติของร่างกาย และเมื่อไปพบแพทย์ เธอก็ได้รับข่าวที่ทำให้เธอทั้งตกใจจนแทบเป็นลม...เธอตั้งครรภ์ และเป็นลูกแฝด 3 คน !!

ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาในจิตใจของณิชชา เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป การเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวในสภาพที่เธอเป็นอยู่มันยากลำบากเพียงใด และยิ่งไปกว่านั้น เด็กในท้องของเธอคือผลผลิตจากค่ำคืนอันแสนเลวร้ายกับผู้ชายที่ทำร้ายเธออย่างแสนสาหัส

แต่ในที่สุด สัญชาตญาณความเป็นแม่ก็เริ่มทำงาน ณิชชาตัดสินใจที่จะเก็บเด็กไว้ เธอจะเลี้ยงดูพวกเขาด้วยความรักและความเข้มแข็ง เธอจะไม่ยอมให้ความผิดพลาดของรามิลมาทำลายชีวิตของลูก ๆ เธอ

ณิชชาเริ่มต้นชีวิตใหม่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้อย่างยากลำบาก เธอทำงานทุกอย่างที่สุจริตเพื่อหาเลี้ยงตัวเองและลูกในท้อง เธอเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารเล็ก ๆ รับจ้างซักรีด และทำขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ ขายตามตลาดนัด ความเหนื่อยล้าทางกายนั้นแสนสาหัส แต่ความรักและความหวังที่มีต่อลูกน้อยในท้องคือพลังใจที่ทำให้เธอก้าวข้ามทุกอุปสรรคไปได้

ห้าปีผ่านไป...

ณิชชายืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ในร้าน ‘บ้านขนม ณิชชา’ ร้านเล็ก ๆ ที่เธอสร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงและความรักที่มีต่อลูกแฝดสาม ภูผา วาริน และเมฆา เด็ก ๆ เติบโตมาด้วยความอบอุ่นและความรัก แม้จะไม่มีพ่อ แต่พวกเขาก็ไม่เคยขาดความสุขและความสดใส

เธอกลับมาที่กรุงเทพได้หลายเดือนแล้ว เพื่อสร้างอนาคตที่ดีให้กับลูกๆ เมื่อได้รับโอกาสทางธุรกิจที่เพื่อนสนิทหยิบยื่นให้ เธอจึงตัดสินใจเปิดร้านขนม

ร้านขนมหวานเล็ก ๆ ของเธอเริ่มต้นได้สวยงาม ด้วยรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์และความใส่ใจในทุกรายละเอียด ทำให้ร้านของเธอกลายเป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่ณิชชากำลังสร้างโลกที่อบอุ่นและปลอดภัยให้กับลูก ๆ รามิล เดชาบดินทร์ กลับใช้ชีวิตอย่างหรูหราและประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ข่าวคราวของณิชชาไม่เคยอยู่ในความสนใจของเขา เขายังคงใช้ชีวิตอย่างเย็นชาและไม่ผูกพันกับใคร ความทรงจำเกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่อณิชชาเลือนรางไปจากความคิดของเขา ราวกับเธอเป็นเพียงความผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิตที่เขาต้องการลืมเลือน

รามิลยังคงเป็นผู้ชายอันตราย ในสายตาของคนรอบข้าง เขาเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ ร่ำรวย และมีเสน่ห์ แต่เขาก็เป็นคนเย็นชา ดุดัน และไม่เคยเปิดใจให้ใครอย่างแท้จริง ความสัมพันธ์ของเขากับธัญรสาก็ยังคงเป็นเพียงคู่หมั้นในนาม ที่ต่างฝ่ายต่างก็มีผลประโยชน์ร่วมกัน

เส้นทางชีวิตของณิชชาและรามิลดูราวกับเส้นขนาน

แต่แล้ว...การเผชิญหน้าที่เธอหวาดกลัวมากที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้

วินาทีที่น้องภูผาวิ่งชนร่างสูงใหญ่ในสวนสาธารณะ ราวกับมีกระแสไฟฟ้าช็อตไปทั่วร่างของณิชชา หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความตื่นตระหนก เมื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาคมกริบคู่นั้นอีกครั้ง ความเย็นเฉียบที่แผ่ออกมาจากตัวเขายังคงรุนแรงไม่เปลี่ยนแปลง

"โอ๊ย!" เสียงร้องของน้องภูผาทำให้รามิลหันขวับมา ดวงตาคมกริบกวาดมองเด็กชายตัวเล็กที่เงยหน้ามองเขาด้วยแววตาตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนมาจับจ้องที่ณิชชาอย่างไม่เชื่อสายตา

"คุณ...ณิชชา?" น้ำเสียงของเขาแข็งกระด้าง เจือด้วยความประหลาดใจ

"ค่ะ...ท่านประธาน" ณิชชาตอบเสียงแผ่ว พยายามควบคุมไม่ให้มือที่จับจูงลูกชายสั่นเทา

"ยังไม่พอใจอีกหรือไง ถึงกลับมาเหยียบแผ่นดินใกล้ที่ที่ฉันอยู่อีกครั้ง!" รามิลเอ่ยเสียงต่ำ มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ "หรือครั้งนี้จะใช้เด็กมาเป็นเครื่องมือต่อรองล่ะ เธอมันเจ้าเล่ห์อยู่แล้วนี่"

คำพูดที่แสนร้ายกาจเหล่านั้นตอกย้ำให้ณิชชารู้ว่า ห้าปีที่ผ่านมา ไม่ได้ทำให้ความเข้าใจผิดและความเกลียดชังในใจของเขาลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย เธอพยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า

"ฉัน ฉันแค่พาลูกมาเดินเล่นค่ะ ไม่ได้มีเจตนาอื่น"

"เหอะ! เสแสร้ง!" รามิลแค่นเสียงเยาะเย้ย ดวงตาของเขากวาดมองเด็กชายตัวน้อยที่เกาะขาณิชชาแน่นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงสงสัย "เด็กนี่...หน้าคุ้น ๆ เหมือนกันนะ"

ความสงสัยฉายชัดในแววตาของรามิล ณิชชารู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เธอพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ

"เด็กซนตามประสาค่ะ ท่านประธานอย่าได้ถือสาเลยนะ"

แต่รามิลกลับไม่ละสายตาจากน้องภูผา เขาทรุดตัวลงเล็กน้อย จ้องมองใบหน้าเล็ก ๆ นั้นอย่างพิจารณา ดวงตาคมกริบไล่สำรวจทุกรายละเอียด ราวกับกำลังมองหาความลับที่ซ่อนอยู่

"เด็กชื่ออะไร?" น้ำเสียงของเขาเริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย เจือด้วยความสงสัย

"น้อง...น้องภูผาค่ะ" ณิชชาตอบเสียงแผ่ว เธอรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังเต้นระเบิด

"ภูผา..." รามิลทวนชื่อนั้นช้า ๆ ดวงตาของเขาเลื่อนกลับมาจับจ้องใบหน้าของณิชชาอีกครั้ง แววตาของเขาอ่านไม่ออก มันทั้งสงสัย เย็นชา และแฝงไปด้วยความไม่ไว้วางใจ "กลับมาครั้งนี้...เธอต้องการอะไรกันแน่?"

"ฉัน..." ณิชชาอึกอัก ก่อนจะถอนหายใจพรืด “ฉันไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ แค่บังเอิญเจอฉัน อย่าหลงตัวเองไปเลยค่ะ”

และในจังหวะนั้นเอง ธัญรสา...หญิงสาวสวยในชุดราตรีสีแดงเพลิงก็เดินเข้ามาคล้องแขนรามิลอย่างสนิทสนม รอยยิ้มหวานฉ่ำถูกส่งมาให้เขา ก่อนที่สายตาจะหันมาจ้องมองณิชชาอย่างประเมิน

"คุณรามิลคะ ใครกันคะ?" น้ำเสียงของธัญรสาหวานหยดย้อย แต่แววตาที่มองณิชชานั้นกลับแข็งกระด้าง

"ไม่สำคัญหรอก ธัญ" รามิลตอบเสียงเรียบ แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ณิชชาไม่วาง "แค่คนที่ฉันไม่อยากเจออีก"

"อ๋อ..." ธัญรสารับคำเสียงสูงเล็กน้อย ก่อนจะหันมายิ้มให้ณิชชา "สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณ...?"

"ณิชชาค่ะ" ณิชชาตอบเสียงเบา พยายามรักษามารยาท

"คุณณิชชา..." ธัญรสาทวนชื่อช้า ๆ ราวกับกำลังจดจำ "ดูคุ้น ๆ นะคะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน"

"คงเป็นเรื่องบังเอิญค่ะ" ณิชชารีบตัดบท ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด

"ถ้าอย่างนั้น...เราไปกันเถอะค่ะ คุณรามิล" ธัญรสาพูดพร้อมกับดึงแขนรามิลเบา ๆ แต่สายตาของเธอยังคงจับจ้องอยู่ที่ณิชชาอย่างเย้ยหยัน "ลมเย็น ๆ ชักจะไม่ดีต่อสุขภาพแล้วค่ะ"

ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย แต่ก่อนจะเดินตามธัญรสาไป เขายังคงหันกลับมามองณิชชาและลูกชายของเธออีกครั้ง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่ไว้วางใจ

น้องภูผาเงยหน้ามองแม่ด้วยความสงสัย "คุณแม่ครับ คุณลุงคนนั้นเป็นใครครับ ทำไมมองพวกเราแปลก ๆ"

ณิชชาลูบศีรษะลูกชายเบา ๆ ฝืนยิ้ม "ไม่มีอะไรหรรอกจ้ะภูผา คุณลุงเขาอาจจะจำคนผิดน่ะ" แต่ในใจของเธอ...กลับเต็มไปด้วยความกังวลและหวาดหวั่น

นี่เขาเจอลูกของเธอแค่คนเดียว เธอยังใจหายใจคว่ำขนาดนี้ ถ้าเขาเจอลูกๆ ครบทั้งสามคนเลยจะขนาดไหน

โชคดีที่เด็กอีก 2 คนไปเล่นสไลเดอร์ตรงอีกฝั่งหนึ่ง มีเพียงภูผาที่วิ่งเล่นอยู่คนเดียวใกล้ๆ เธอ

แต่ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ไม่สามารถสลัดความกังวลออกไปจากใจได้เลย