คืนที่ร้าวราน

บทที่ 1

คืนที่ร้าวราน

แสงไฟสีทองสาดส่องต้องร่างสูงสง่าของรามิล เดชาบดินทร์ ที่ยืนอยู่บนเวทีในงานเลี้ยงบริษัท ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองผู้คนเบื้องล่างด้วยความเบื่อหน่ายระคนหงุดหงิด แก้ววิสกี้ในมือถูกยกขึ้นจิบอย่างไม่ใส่ใจนัก หญิงสาวมากมายต่างจับจ้องมาที่เขาด้วยสายตาชื่นชมและปรารถนา แต่ในใจของเขากลับว่างเปล่า

ณิชชาในชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มพยายามหลบเลี่ยงสายตาของผู้คน เธอรู้สึกเหมือนเป็นเพียงอากาศธาตุในงานเลี้ยงอันหรูหรานี้ หัวใจของเธอเต้นระรัวเมื่อแอบมองไปยังร่างสูงสง่าบนเวที ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามา ทั้งความรัก ความเสน่หา และความเจ็บปวดที่ฝังลึก

ค่ำคืนนั้น ในงานเลี้ยงปิดกล้องโปรเจกต์ใหญ่ เธอถูกเรียกตัวให้ไปช่วยงานในส่วนเครื่องดื่ม ด้วยความเกรงใจและอยากช่วยเหลือ เธอจึงอาสาชงเครื่องดื่มพิเศษตามสูตรที่เธอเคยทำให้รามิลดื่มอยู่บ่อยครั้ง แต่แล้วทุกอย่างก็พลิกผัน

รามิลในสภาพมึนเมา ดวงตาแดงก่ำ เดินโซซัดเซมาหาเธอที่เคาน์เตอร์ ดวงตาของเขาจับจ้องมาที่เธอด้วยความขุ่นเคืองและกล่าวหาอย่างไม่ยุติธรรม

"เธอ...เธอวางยาฉันใช่ไหม!" เสียงทุ้มต่ำของเขากระแทกกระทั้น ราวกับกำลังกล่าวหาอาชญากร

"ท่านประธานคะ ไม่ใช่นะคะ ฉันเปล่า ฉันแค่..." หญิงสาวพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอตกใจจนพูดไม่ออก

"อย่ามาเสแสร้ง! แววตาของเธอมันฟ้องทุกอย่าง ผู้หญิงอย่างเธอ ฉันรู้ทันความคิดต่ำ ๆ ของเธอ" รามิลคว้าข้อมือเธออย่างแรง บีบจนณิชชารู้สึกเจ็บร้าว เขาออกแรงลากเธอออกจากงานเลี้ยง ท่ามกลางสายตาตกตะลึงและเสียงซุบซิบนินทาที่ดังตามหลังมา

"ท่านประธาน ปล่อยฉันเถอะค่ะ คนกำลังมองเรานะคะ!" ณิชชาพยายามยื้อยุด ฉุดกระชากแขนที่ถูกบีบแน่นจนเจ็บปวด เธออ้อนวอนด้วยน้ำตาคลอเบ้า แต่รามิลไม่สนใจ เขาลากเธอเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวของเขาที่อยู่ชั้นบน ห้องที่ครั้งหนึ่งเธอเคยรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้อยู่ใกล้เขา บัดนี้กลับกลายเป็นสถานที่ที่น่าหวาดกลัวและอึดอัด

"ท่านประธานคะ ฟังฉันก่อน ฉันไม่ได้ทำจริงๆ นะคะ คุณเข้าใจผิดแล้ว!" หญิงสาวพยายามอธิบายอีกครั้ง เสียงของเธอสั่นเครือ น้ำตาไหลอาบแก้ม แต่รามิลไม่ฟัง เขากลับผลักเธอลงบนโซฟาอย่างแรง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและรังเกียจ

"หุบปาก! ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของผู้หญิงแพศยาอย่างเธอ" ชายหนุ่มตวาดเสียงต่ำ เขาโน้มตัวลงมาใกล้เธอ กักขังเธอไว้ใต้ร่างแข็งแกร่ง "เธอคิดว่าแค่ทำเป็นใส่ใจ เอาเครื่องดื่มมาให้ ฉันจะโง่เชื่อใจเธองั้นเหรอ?"

"ไม่นะคะ ฉันหวังดีกับคุณจริงๆ ค่ะ ฉัน..." ณิชชาพยายามดิ้นรน ขัดขืน แต่ไร้ผล แรงของเขาบดขยี้อิสรภาพของเธออย่างง่ายดาย น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอพร่ำบอกความบริสุทธิ์ใจ อ้อนวอนขอร้อง "ท่านประธานคะ ได้โปรดเชื่อฉัน..."

"เชื่อเธอ? ผู้หญิงที่คิดจะจับฉันด้วยเล่ห์เหลี่ยมสกปรกแบบนี้เนี่ยนะ  ฝันไปเถอะ!" รามิลเยาะเย้ยเสียงเย็น "เธออยากได้ฉันมากนักไม่ใช่เหรอ อยากจะจับฉันด้วยเล่ห์เหลี่ยมต่ำ ๆ ใช่ไหม" ดวงตาของเขาจ้องมองเธอด้วยความดูถูกเหยียดหยาม "ฉันจะสนองความต้องการของเธอ แต่จงจำไว้ ว่ามันจะเป็นความทรงจำที่น่ารังเกียจที่สุดในชีวิตของเธอ"

คำพูดของเขาราวกับตอกตะปูลงบนความหวังสุดท้ายของณิชชา น้ำตาที่ไหลอาบแก้มร้อนผ่าวราวกับถูกไฟลวก เธอพยายามเบือนหน้าหนีจากสายตาที่เย็นชาคู่นั้น แต่ใบหน้าของเธอก็ถูกมือหยาบกระด้างของเขาล็อกไว้แน่น

"มองหน้าฉันสิ  นี่คือสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่หรือไง?" รามิลบังคับให้เธอสบตา ดวงตาของเขาว่างเปล่า ปราศจากความรู้สึกใด ๆ นอกจากความโกรธเกรี้ยวและการดูถูก

ณิชชาสั่นสะอื้น ตัวเธอเกร็งไปทั้งร่าง ความหวาดกลัวกัดกินหัวใจจนแทบแหลกสลาย เธอพยายามเบี่ยงเบนใบหน้า หนีจากสัมผัสที่น่ารังเกียจนั้น แต่รามิลก็กดเธอไว้แน่น เขาโน้มตัวลงมาทาบทับร่างของเธอ กดทับอิสรภาพและความบริสุทธิ์ของเธออย่างโหดร้าย

"ท่านประธานคะ ได้โปรด...อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ" เสียงอ้อนวอนของหญิงสาวแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ เธอพยายามดิ้นรน ขัดขืน แต่เรี่ยวแรงที่แตกต่างกันราวฟ้ากับดินทำให้ทุกการต่อต้านของเธอไร้ความหมาย

"ทำไมจะไม่ได้  เธอเป็นคนเริ่มเองไม่ใช่เหรอ" มือของเขาบีบเค้นต้นแขนของเธออย่างแรงจนเธอรู้สึกเจ็บปวดเหมือนกระดูกจะแตก สัมผัสของเขารุนแรงและปราศจากความอ่อนโยน

ณิชชารู้สึกเหมือนถูกช่วงชิงทุกสิ่งทุกอย่างไปจากตัว น้ำตาไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ความรู้สึกของการถูกรุกล้ำกลับชัดเจนจนเกินทนทาน ความรู้สึกเย็นเฉียบของความสิ้นหวังเกาะกุมไปทั่วทั้งหัวใจ

ลมหายใจของเธอขาดห้วง เธอพยายามกลั้นสะอื้น แต่ร่างกายกลับสั่นเทิ้มอย่างควบคุมไม่ได้ ทุกสัมผัสของเขาสร้างความรังเกียจและความเจ็บปวดให้กับเธออย่างแสนสาหัส เธอภาวนาในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้ค่ำคืนอันแสนเลวร้ายนี้ผ่านพ้นไปโดยเร็วที่สุด

รามิลไม่ได้สนใจเสียงอ้อนวอนหรือน้ำตาของเธอ เขายังคงกระทำราวกับเธอเป็นเพียงวัตถุไร้ชีวิต ที่เขาสามารถระบายโทสะและความเข้าใจผิดใส่ได้ตามใจชอบ ทุกการกระทำของเขาตอกย้ำให้ณิชชารู้สึกถึงความต่ำต้อยและความไร้ค่า

เสียงครางต่ำของชายหนุ่มแทรกซึมอยู่ในความเงียบ ขณะที่บั้นเอวแข็งแกร่งกระแทกเข้าหาเธออย่างไม่ลืมหูลืมตา

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องในห้องแคบ ราวกับทุกแรงปะทะเป็นการลงโทษ การสะสางความแค้น หรือการปลดปล่อยสัญชาตญาณดิบที่เขาเก็บกดมานาน

ณิชชาเหมือนร่างไร้วิญญาณที่ถูกโยนลงกลางพายุร้าย ทุกสัมผัสของเขาเหมือนมีเปลวไฟแผดเผาผิวเนื้อ หน้าอกของเธอถูกกอบกุมขย้ำรุนแรง ทั้งบีบ ทั้งเคล้นจนเธอแทบหายใจไม่ออก

“เจ็บ...” เธอร้องเสียงเครือ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้ยิน หรือจงใจไม่รับรู้

ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมากัดที่ลาดไหล่เนียน ปลายฟันกดลึกจนน้ำตาเธอไหลพราก ก่อนที่เขาจะลากลิ้นร้อนผ่านรอยกัดอย่างจงใจ ลากลิ้นชื้นไล้จากไหล่ขึ้นไปยังข้างกราม แล้วตะครุบดูดเม้มซ้ำตรงข้างลำคอจนเป็นรอยแดงเข้ม

“รู้รึยังว่าฉันรังเกียจการเสแสร้งของเธอแค่ไหน” เสียงทุ้มต่ำราวกับงูพิษที่กระซิบข้างหู ก่อนที่เขาจะจูบเธออีกครั้ง ไม่ใช่จูบที่มีความอ่อนโยน ไม่แม้แต่จะเรียกว่าจูบได้

เขาบดขยี้ริมฝีปากเธอราวกับจะกลืนกิน มือหนาร้อนจัดลูบไล้ไล่ลงต่ำ ลากผ่านหน้าท้องแบนราบไปจนถึงต้นขาด้านใน เขาแยกเรียวขาของเธอออกด้วยความไม่ปรานี และบดเบียดตนเองเข้าไปลึกจนสุดทางอีกครั้ง เสียงครางต่ำในลำคอของเขาสั่นสะท้าน ร่างของเขาเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ ขณะที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่เหนือร่างของเธอ ทุกแรงกระแทกหนักแน่น เร็ว แรง...เหมือนเขาไม่สนใจว่าร่างเธอจะรับไหวหรือไม่

“จะเสแสร้งไปถึงไหน” เขากระซิบขณะมองใบหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตาของเธอ “น้ำตาน่ะมันใช้หยุดฉันไม่ได้หรอก” เขากระแทกตัวเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้แรงจนร่างของเธอกระเด้งขึ้นจากเตียง หอบหายใจถี่ สั่นระริกเหมือนคนใกล้ขาดใจ

ณิชชารู้สึกราวกับร่างกายกำลังแตกสลาย ความรู้สึกของการเป็นเพียง ของเล่น ที่ถูกใช้สนองอารมณ์ ทำให้เธอเจ็บจนแทบกลืนไม่ลง หัวใจของเธอเต้นช้าเหมือนจะหยุดเต้น ทุกเสียง ทุกสัมผัส ทุกแรงผลักดัน กลายเป็นฝันร้ายที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เขาเคลื่อนไหวรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนเสียงกระแทกดังชัดเจน “ของฉัน...”

เขากระซิบเสียงแหบพร่า ชั่วขณะที่ขยับตัวเข้าไปลึกสุดปลายทาง เขาฝังตัวแน่นอยู่ในกายเธอ ร่างแกร่งกระตุกเล็กน้อยก่อนจะปลดปล่อยทุกอย่างออกมาโดยไม่สนเสียงสะอื้นที่ยังคงดังอยู่ในความเงียบ

เขาทิ้งตัวลงแนบกับเธอ ใช้หน้าผากซบไหล่เธอ แค่ชั่วครู่ ก่อนจะถอนกายออกอย่างเย็นชา

บนผ้าปูที่นอนสีขาวบริสุทธิ์ เปื้อนรอยแดงจาง ๆ จากรอยข่วน รอยฟัน และร่องรอยของน้ำตา

ณิชชานอนนิ่ง ไม่แม้แต่จะสบตาเขา

เธอไม่เหลืออะไรเลย...แม้แต่ศักดิ์ศรี

รุ่งเช้าของวันต่อมา ณิชชาตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่บอบช้ำและจิตใจที่แตกสลาย ร่องรอยของการถูกกระทำยังคงปรากฏอยู่บนร่างกายและในความทรงจำของเธอ ข้างกายเธอคือรามิลที่นอนหลับใหลอย่างไม่รู้สึกผิด ดวงตาของเขาปิดสนิท เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับสิ่งที่เขาทำลงไปเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่เขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจ

เมื่อเขาตื่นขึ้นมาและเห็นเธอ สายตาของเขาก็ยังคงเย็นชาและไร้ความรู้สึกผิด ราวกับเธอเป็นเพียงสิ่งแปลกปลอมที่เขาต้องการกำจัด

"ออกไปจากห้องของฉัน" รามิลสั่งเสียงแข็ง โดยไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ

"ค่ะ..." หญิงวสาวตอบเสียงแผ่วเบา เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบาก เก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายด้วยมือที่สั่นเทา น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเงียบ ๆ เธอไม่พูดอะไรสักคำ เดินออกจากห้องนั้นไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานหลังจากนั้น คำสั่งไล่ออกก็ถูกส่งมาถึงมือเธอพร้อมกับสายตาเหยียดหยามจากเพื่อนร่วมงาน ข่าวลือกระฉ่อนไปทั่วบริษัทว่าเธอเป็นผู้หญิงหน้าด้าน ใจง่าย หวังใช้มารยาหญิงยั่วยวนท่านประธาน

ณิชชาตัดสินใจหนี หนีจากเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความทรงจำอันเลวร้าย โดยที่ไม่รู้เลยว่าในท้องของเธอกำลังมีชีวิตน้อย ๆ ถึงสามชีวิต กำลังก่อกำเนิดขึ้นจากค่ำคืนอันแสนเลวร้ายนั้น...