ตอนที่12 หนีไปเร็วเข้า

“บังอาจมาจับสาวน้อยน่ารักอย่างข้าได้ไงย่ะ ปล่อยนะ” เบต้าพูดแต่ขวดปิดอยู่ ทำให้ไม่ได้ยินเสียงที่นางพูด

            “ข่อยว่าบ่แม่นผีโขมดดอก อาจเป็นผีที่ใครเขาเลี้ยงก็ได้นะ” คำพูนพูด

            “ผีเลี้ยง ผู้ใดเนี่ยหรือจะเป็นของพ่อใหญ่ฆ้องกัน” โอ่งพูดขึ้นมา

            “บ่แม่นดอก พ่อเคยเว้าให้ฟังว่า ผีของพ่อใหญ่ฆ้อง จะมีหน้าเป็นตาย่านจนแทบจะบ่กล้าเบิ่ง แต่ดูเจ้าตัวนี้ ข่อยว่าหน้าตาน่าฮักหลาย ” คำพูนพูดขึ้นมา ทุกคนมองดู ก็เห็นจริงอย่างที่คำพูนพูด

            “ข่อยว่าน่าสิเป็นนางไม้กะได้” ตาลพูด ขณะที่กำลังสนใจกันอยู่ ก็เสียงแหลม ๆ ดังขึ้นมา พวกเด็ก ๆรีบมองดูรอบตัว เบต้าได้เห็นเจ้าของเสียงก็รีบร้องว่า

            “หนีไปเร็วเข้า” แต่ขวดเก็บเสียงของนางไปหมด นางจึงพยายามเปล่งแสง คำแพงเห็นจึงพูดขึ้นมาว่า

            “เหมือนมัน ย่านอีหยังอยู่เด้”

            สิ่งมีชีวิต ร่างสูงพอ ๆ กับเด็ก หูแหลม จมูกใหญ่ยื่น ตาเป็นสีเหลืองเหมือนกับตาของสัตว์เลื้อยคลาน ผิวสีแดงสดเหมือนเนื้อสด มีฟันแหลม และดูไม่ค่อยเป็นระเบียบเต็มปาก พวกมันคือ ก็อปลินที่ข้ามมาอยู่ที่นี่ตอนที่ประตูมิติเปิด จริง ๆ ถ้าเพียงตัวเดียวนั้นก็อปลินจะไม่มีความน่ากลัวอะไรเลย แต่พวกมันไม่เคยอยู่ตัวเดียวน่ะสิ พวกมักมักมากันเป็นฝูงอย่างน้อยก็ราวสิบกว่าตัวได้ ก็อปลินเป็นสิ่งมีชีวิตที่โหดเหี้ยม มีสติปัญญาน่าจะพอ ๆ กับลิง ชอบกินเนื้อทุกชนิดและพวกมันกินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่มเหมือนจะหิวตลอดเวลา ชอบเอาข้าวของเครื่องใช้ของมนุษย์มาเก็บสะสม สิ่งที่ทำให้พวกมันน่ากลัวก็คือ พวกนี้มีแต่เพศผู้จำเป็นต้องหาเพศเมียจากสิ่งมีชีวิตอื่นเพื่อกำเนิดบุตรซึ่ง มนุษย์เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้ว แต่ว่าผู้หญิงที่ตั้งครรถ์ลูกของพวกมันนั้นมักจะถูกฉุดมา และจะตายจากการให้กำเนิดก็อปลินทั้งนั้น เพราะพวกจะแหวกท้องของแม่ออกมาตอนคลอดและกินร่างของแม่ที่ให้กำเนิด หลังจากนั้นเพียงเจ็ดวัน ก็โตเต็มวัยเป็นวงจรอุบาท ที่ไม่สิ้นสุด

            คำแพง คำพูนหาได้กลัวไม่ คำพูนเก็บขวดใส่เบต้าลงในย่าม ทั้งสองยิงหน้าไปโดนหน้าของมันเขาตัวหนึ่งมันร้องลั่น และแสดงอาการเจ็บปวดออกมา คำแพงยิงซ้ำไปเจ้านั้นตายทันที

            “โธ่เอ๋ย มันคือกระจอกแท้ มาเลยเดี๋ยวข่อยสิจัดการมันเอง” โอ่งพูด

อย่างที่บอก ก็อปลินไม่เคยอยู่ตัวเดียวที่เหลือออกจากที่ซ่อน พวกมันมีไม่ต่ำกว่าสิบตัว ในมือของพวกมันมีอาวุธทำจากหินและไม้ มีบางตัวที่ถือเครื่องไม้เครื่องมือของมนุษย์

            “คำพูน คำแพง ยิงมันโลด” โอ่งพูด สองพี่น้องรีบยิงหน้าไม้ไป นั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิด หลังจากมีพวกมันบาดเจ็บ ที่เหลือก็เข้าโจมตีทันที ตาลเหวี่ยงแหไป คลุมร่างพวกมันได้บางส่วนแต่ก็ไม่ได้ทำให้พวกมันกลัวเลย โอ่งทำอะไรไม่ถูกแล้ว สองพี่น้องยิงหน้าไม้อีกแต่ เนื่องจากต้องใช้เวลานาน พวกมันใกล้เข้ามาแล้วหน้าไม้เลยกลายเป็นอาวุธที่ใช้ฟาดแทน ซึ่งก็ทำให้พวกมันถอยหนีไปบ้างแต่ที่เหลือก็ยังจะพยายามเข้ามาอยู่ดีสองพี่น้องต้องใช้เชิงมวยบวกกับการฟาดหน้าไม้เพื่อป้องกันตัว แต่หน้าไม้ใช่อาวุธที่ออกแบบมาสำหรับฟาด ไม่นานนักมันก็หักคามือของทั้งสองคน คำพูน ตัดสินใจเปิดกระปุกแก้วออก เบต้าบินออกมาโปรยผงทำให้พวกก็อปลินแสบหูแสบตา และหันมาพูดว่า

            “รีบตามข้ามาเร็ว”

            “เจ้าเว้าได้” คำพูนตกใจไม่น้อย

            “เจ้ายังพูดได้เลย รีบตามมาเร็วเถอะ หรืออยากจะเป็นเหยื่อพวกก็อปลินนี่หรือไง” เบต้าพูด ทุกคนรีบตามไปทันที พวกก็อปลินหายไอและจามแล้ว พวกมันวิ่งตามมาอย่างไม่ลดละ เจ้าโอ่งเริ่มเหนื่อยและล้มลงไปแล้ว คำพูนรีบไปดูเพื่อนทันที

            “เจ้าลุกขึ้นมาได้บ่ บ่งั้นเจ้าได้เป็นศพแท้ ๆ”

            “ข่อยวิ่งบ่ไหวแล้วอ้ายคำพูน อ้ายห้ามทิ้งข่อยเด้” โอ่งพูดน้ำตาเริ่มไหลออกมา เพราะความกลัว ขณะนั้นมีเสือดำตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา และพอมันเดินเข้ามา ใกล้ ๆ ทุกคนก็กลัวจนทำอะไรไม่ถูก

            “หนีผี ย่างปะเสืออีก โอยหมู่เฮาบ่รอดแท้” ตาลพูด แต่เจ้าเสือดำนั้นกระโดดไปเล่นงานพวกก็อปลินแทน เบต้ามองมันดี ๆ พบว่าที่หางของมันห่วงสีเงินอยู่ จึงร้องว่า

            “บากีร่า เจ้าเองเหรอเนี่ย !” เจ้าเสือดำคำรามหนึ่งครั้งเหมือนจะตอบว่าใช่

            “เจ้าเป็นหมู่กับเสือดำด้วยดิ” คำแพงตกใจไม่น้อย

            “ไม่เวลาอธิบายพวกเรารอดแล้วล่ะ ดิสมัสอยู่นี่” เบต้าพูด ยังไม่ทันไร ก็มีหินลอยมาโดนพวกก็อปลินไปหลายตัว ดิสมัสก็เดินออกมา ด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่ ผิวซีด แถมใส่ชุดที่เหมือนกับโครงกระดูก ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกับว่า

            “บักปอบด่อน !” เหมือนดิสมัสจะไม่ได้สนใจเขาเอาสลิงเหวี่ยงหินใส่พวกมันและโยนให้คำแพง นางมองอย่างงง ๆ

            “เมื่อกี้เห็นแล้วนะว่าทำไง เอาไว้ป้องกันตัวซะ” ดิสมัสพูด เจ้าเสือดำโจมตีด้วยความรวดเร็ว ดิสมัสชักดาบออกมาเข้าฟาดฟันพวกก็อปลินทันที ทุกดาบที่ฟันไปนั้นทำให้ก็อปลินบาดเจ็บและล้มตายจนเลือดเริ่มท่วมตัวเขา ดิสมัสมองหาอะไรบ้างอย่าง เขาเห็นก็อปลินตัวหนึ่ง แต่งตัวคลุมหัวด้วยผ้าลายหมากรุกเก่า ๆ ซึ่งถ้ามีก็อปลินตนไหนที่ได้มีเสื้อผ้าของมนุษย์ติดตัวมันนั่นล่ะจ่าฝูง จึงร้องบอกว่า

            “สองคนนั่นน่ะ ใครก็ได้ยิงไอ้ตัวที่คลุมหัว” คำแพงรีบหาหินมาแต่เธอกำลังจะถูกพวกมันอีกกลุ่มรุมทำร้ายแต่คำพูนได้เอามีดออกมาฟันพวกมันและเอาตะบองของพวกมันมาเป็นอาวุธอีกอย่าง นั้นเป็นโอกาสของคำแพงแล้วเธอเหวี่ยงหินไปโดนเข้าที่หน้าเจ้าก็อปลินตัวนั้น แต่เนื่องจากคำแพงออกแรงน้อยไปทำให้มันแค่บาดเจ็บ แต่ก็เป็นจังหวะให้เจ้าบากีร่า เข้าโจมตี เจ้าจ่าฝูงรีบหนีแต่กลายเป็นเข้าทางของดิสมัสแล้ว เขาฟันหัวมันขาดกระเด็นเลือดไหลอาบร่างเขา พวกก็อปลินทีเหลือเห็นจ่าฝูงตายก็วิ่งหนีไปดื้อ ๆ คนอื่นคิดจะตามไปแต่ดิสมัสร้องห้ามเอาไว้