เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1004
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1005
เมื่อได้ยินว่านามสกุลคือหลี่ หลี่ฮูหยินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้ามากยิ่งขึ้นมีโลงศพบางๆ และเสื้อผ้าสองชิ้น ชุดหนึ่งใส่ในตัวหลี่ฮุ่ยซิน และอีกชุดหนึ่งสำหรับฝังศพไปด้วยหลี่ฮูหยินมีเมตตา ไปตามหาร้านเสื้อผ้าที่นางเคยทำงานอยู่ จึงไปซื้อเสื้อผ้าที่นั่น เจ้าของร้านบอกว่าเสื้อผ้าสองตัวที่นางสวมใส่นั้นเป็นชิ้นงานของนางเองหลี่ฮุ่ยซินเกิดเมื่อเดือนมีนาคมสามสิบสี่ปีที่แล้ว และถูกฝังในเดือนมีนาคมปีนี้ วันเกิดและวันตายแค่ห่างกันเพียงแปดวันการตายของหญิงที่ถูกหย่าก็เหมือนกับก้อนหินที่ถูกโยนลงไปในทะเลสาบ มันเพียงแต่สร้างคลื่นเล็กๆ จากนั้นก็ไม่มีการกล่าวถึงอีกเลยทว่ามีนักเล่าเรื่องคนหนึ่งได้เล่าเรื่องที่ทางโรงงานเย็บปักซู่เจินช่วยฝังศพหลี่ฮุ่ยซินออกไป รวมถึงเรื่องใจร้ายใจดำของครอบครัวพ่อแม่และสามีของหลี่ฮุ่ยซินด้วยแขกรับน้ำชาที่ฟังเรื่องราวอย่างนั้นได้สาปแช่งสองสามคำ พอผ่านไปแป๊บเดี๋ยวก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เพราะพวกเขายอมรับและสนับสนุนกฎเกณฑ์เจ็ดข้อที่ว่าการไม่มีบุตรก็จะถูกไล่ออกจากบ้าน เพียงแต่ครอบครัวของสามีใจร้ายจริงๆ พวกเขาแต่งงานกันมาหลายปีแล้ว ไม่แม้แต่ช่วยเก็บศพด้วยซ้ำ แต่เมื่อเทียบกับค
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1006
ซ่งซีซีขมวดคิ้ว "ทำไมนางถึงไปที่นั่นได้เล่า"โรงงานเย็บปักซู่เจินเคยประกาศต่อโลกภายนอก เป็นสถานที่รับผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้งและไม่มีที่ไป ทั้งยังไม่สามารถหาเลี้ยงชีพได้ระยะหนึ่ง แม้ว่าเจียอี้จะถูกหย่าแล้ว แต่นางก็ไม่ถึงขั้นเลี้ยงตนเองไม่ได้ เท่าที่ซ่งซีซีรู้ เจียอี้มีบ้านพักและร้านค้าหลายแห่งและแม้จะหย่าร้างแล้ว นางก็ยังสามารถมีชีวิตที่หรูหราต่อไปได้คนใช้ของตระกูลหลี่กล่าวว่า "นางบอกว่าไม่มีที่ไป เอะอะโวยวายจะเข้าไปให้ได้ ยังด่าฮูหยินด้วย โดยบอกว่าตั้งโรงงานไว้เพื่อรับผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้ง งั้นนางก็ตรงตามเงื่อนไข ถ้านางไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปละก็ งั้นที่ก่อตั้งโรงงานนั้นไว้ก็แค่เสแสร้ง แกล้งทำเป็นมีเมตตา ฮูหยินถูกยั่วให้โมโหเลยสั่งข้าน้อยมาบอกพระชายาและคุณหนูเสิ่นสักหน่อยเจ้าค่ะ"เมื่อเสิ่นว่านจือได้ยินว่าหลี่ฮูหยินถูกรังแก นางจะยอมทนได้ยังไง และพูดขึ้นทันทีว่า "ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"เจ้ากรมหลี่มักจะพูดเสมอว่าหลี่ฮูหยินเป็นผู้หญิงห้าวๆ แต่หลี่ฮูหยินมีเหตุผล เมื่อเจอกับเจียอี้ที่ชอบเอาแต่ใจงี่เง่าก็รับมือยากเช่นกัน โดยเฉพาะตอนนี้เจียอี้ถูกไล่ออกจากบ้าน นางก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว แต่หลี่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1007
เจียอี้ ผู้ซึ่งเย่อหยิ่งไม่หยุดนั้น จู่ๆ ก็เงียบบลงเมื่อเห็นซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือนางจับชายเสื้อผ้า ยกคางขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าอยู่ในสภาพตกอับก็ไม่ยอมก้มศีรษะ มีต่างหูผีเสื้อทองคู่เล็กห้อยอยู่บนหูของนาง ซึ่งไม่เข้ากับการแต่งตัวของนาง ราวกับว่ายังรักษาศักดิ์ศรีและความเป็นคนมีหน้ามีตาอยู่เล็กน้อยนางมาคนเดียวโดยไม่มีแม้แต่สาวใช้อยู่ข้างกายเลย"พระชายา คุณหนูเสิ่น พวกเจ้ามาพอดี" หลี่ฮูหยินโกรธมากจนหน้าแดง "ข้าเคยเห็นคนงี่เง่าและไร้เหตุผลมาเยอะแล้ว แต่ข้าไม่เคยเห็นคนมาทำเกะกะระรานขนาดนี้มาก่อน ไม่เพียงแต่จะเข้ามาโรงงาน ยังเรียกร้องให้เราเปลี่ยนชื่อด้วย พอถามนางว่าเหตุผลที่ถูกหย่า กลับนิ่งเงียบไม่ยอมบอก"ที่หลี่ฮูหยินโกรธก็เป็นเรื่องธรรมดา เมื่อก่อตั้งโรงงานแรกๆ ซ่งซีซีและหลี่ฮูหยินก็ตั้งกฎขึ้นมาแล้ว หากมีคนถูกไล่ออกเนื่องจากทำสิ่งเลวร้ายหรือเป็นอันตรายต่อคนอื่น ทางโรงงานจะไม่รับดังนั้นพอเจียอี้มาก็ต้องถามต้นสายปลายเหตุก่อนแล้วค่อยทำการสอบสวนอีกทีตอนนี้นางพูดอ้อมแอ้มไม่บอกเหตุผล และยังคงเย่อหยิ่งและกำเริบเสิบสาน แล้วจะให้หลี่ฮูหยินไม่โกรธได้อย่างไร?ซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือนั่งลง เจียอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1008
เมื่อเจียอี้เห็นซ่งซีซีและคนอื่ๆ ขยิบตาให้กัน นางก็ใจร้อนขึ้นมาทันที โดยไม่สนว่าซ่งซีซีจะเป็นคนที่นางจะไปมีเรื่องได้หรือไม่ ก็ตะโกนเสียงดังว่า "พวกเจ้าต่างก็จอมปลอมจริงๆ ไม่อยากรับผู้หญิงที่ถูกรังแกและทอดทิ้งอย่างแท้จริงด้วยซ้ำ มาแกล้งทำเป็นใจดี ข้าจะไปเปิดโปงพวกเจ้าเดี๋ยวนี้"นางตะโกนแบบนี้ แต่กลับไม่ได้ลุกขึ้น ยังนั่งจ้องมองหลี่ฮูหยินด้วยความโกรธซ่งซีซีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นการกระทำของอีกฝ่าย ในตอนแรกที่ได้ยินสาวใช้ของหลี่ฮูหยินมารายงาน นางคิดว่าเจียอี้มาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาแต่พอเห็นสภาพของนางที่โรงงาน ก็รู้สึกว่ามันคงไม่ใช่อย่างที่คิดตอนนี้เห็นนางเอาแต่อาละวาด แต่ไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่แม้แต่ขยับก้น มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ? คงไม่ใช่นางถูกไล่ออกจากบ้าน และใช้ชีวิตอย่างยากลำบากจริงๆ เหรอ"ได้ยินว่าเจ้าวางแผนที่จะเปลี่ยนชื่อโรงงานเย็บปักซู่เจินของเราเหรอ" เสิ่นว่านจือก็รู้สึกถึงว่ามีบางอย่างผิดปกติ และน้ำเสียงของนางก็ไม่ได้ก้าวร้าวนัก หลักๆ คือเมื่อเห็นนางอยากจะทำตัวกำเริบเสิบสานแต่ทำไม่ได้ก็รู้สึกน่าขันเจียอี้เบะปาก "ข้าแค่คิดว่ามันเป็นลางร้ายที่จะตั้งชื่อด้วยชื่อของคนตาม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1009
การสอบสวนเรื่องนี้ ก็ไม่ต้องให้ซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือออกโรงเองหัวหน้าลู่และพ่อย้านของจวนโหวผิงหยางเป็นเพื่อนเก่ามาหลายปีแล้ว ในวันรุ่งขึ้นทั้งสองคนนัดกินข้าวกัน แล้วทุกอย่างก็ชัดเจนแล้วปรากฎว่าเมื่อปีที่แล้วได้แต่งอนุคนใหม่ อนุคนนั้นแซ่จาว พ่อของนางเป็นซิ่วไฉ ส่วนนางเองก็เรียนหนังสือมา ได้หมั้นหมายกันมาแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าคู่หมั้นได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อน และนางถูกหาว่ามีดวงกินสามี และถูกคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์มาตลอดไม่รู้ว่าได้พบกับโหวผิงหยางอย่างไร แต่โหวผิงหยางก็ถูกใจนางเข้าแล้ว และแต่งนางเป็นอนุตามที่พ่อบ้านเฟิงบอกว่าที่รับอนุจาวคนนี้มาก็เพราะอยากให้นางช่วยดูแลบ้านด้วย เนื่องจากฮูหยินรองป่วยมานานแล้ว และเมื่อฤดูหนาวที่แล้วนางเกือบเสียชีวิต บัดนี้อากาศเริ่มอุ่นขึ้น อาการของนางถึงดีขึ้นมาหน่อยอนุจาวคนนี้ดูแลบ้านได้ดีมาก หลังจากที่แต่งเข้ามาก็ตอยช่วยฮูหยินผู้เฒ่าบริหารฝ่ายใน และฮูหยินผู้เฒ่าก็ชอบนางมากแน่นอนว่าเจียอี้จะไม่ชอบอนุจาว เพราะงั้นเจียอี้เลยเล่นงานนางทั้งเปิดเผยและลับหลัง โดนฮูหยินผู้เฒ่าดุมาหลายครั้งสดท้ายถึงยอมสงบเสงี่ยมเจียมตัวบ้างเมื่อสามเดือนก่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1010
เมื่อซ่งซีซีเห็นเขาวันนี้ได้กลับมาเร็ว ก็ยิ้มหวาน และเลิกคิ้ว "คดีจัดการเสร็จแล้วหรือ?""เปล่า แต่ไม่อยากอยู่ดึกคืนนี้" ดวงตาของเซี่ยหลูโม่สบกับนาง และมีสีหน้าอ่อนลงอย่างไม่รู้ตัว เขาเดินไปนั่งลงข้างๆ ซ่งซีซีด้วยรอยยิ้มอาจารย์หยูสั่งให้คนใช่ชงชา "คอจะลุกไฟอยู่แล้ว ไปทำน้ำชารี่ มาชงน้ำมะนาวมาให้หน่อย""วันนี้อาจารย์หยูยุ่งอะไรมาเหรอ? ถึงขั้นเสียงแหบแห้งไปด้วย" เสิ่นว่านจือถามด้วยรอย"ไปซื้อร้านค้าแล้วต่อรองราคาด้วย" หลังจากที่อาจารย์หยูคารวะซ่งซีซีเสร็จก็นั่งลงนางไม่สนใจเรื่อวซื้อร้านค้า ดังนั้นเสิ่นว่านจือจึงรีบถามเซี่ยหลูโม่ว่า "เมื่อกี้ท่านอ๋องบอกว่ารู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของเจียอี้ มันยังไงกันเหรอ?"เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า "แต่เดิมนางก็ไม่มีเงินมากนักอยู่แล้ว ตอนที่สืบสวนคดีกบฏของเซี่ยอวี้นและพบว่าเงินทั้งหมดที่ทำโดยร้านค้าของเจียอี้นั้นเป็นของเซี่ยอวี้น และร้านค้ที่ร่วมกับพวกฮูหยินและฉีกุ้ยไทเฟย เต๋อกุ้ยไทเฟยนั้นก็ถูกพันพัวด้วย ก่อนหน้านี้เคยสอบสวนมารอบหนึ่งแล้ว แต่ตราบใดที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับดคีนี้ก็ถูกปิดร้านหมด นางยังมีร้านส่วนตัวสองแห่ง แต่น่าเสียดายมันอยู่ใต้ชื่อฝู้หม่ากู้ ห
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1011
ซ่งซีซีนึกถึงเงินไม่กี่เบี้ยนั้นนางยังเก็บไปด้วย เห็นได้ชัดว่าจนตรอกไปจริงๆทว่าเรื่องนี้ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่เข้า แม้ว่าเดิมทีนางแค่ต้องกันเล่นงานท่านแม่ของอนุจาว แต่สุดท้ายกลับทำให้อนุจาวแท้งลูก จากนั้นยังผลักจ้านเส้าฮวนลงไปในทะเลสาบ ที่จ้านเส้าฮวนว่ายน้ำไม่เป็นนางก็รู้เรื่องด้วย เท่ากับว่านางจงใจจะสังหารจ้านเส้าฮวน"ข้ารู้ว่ามันไม่ควร" เสิ่นว่านจือพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "แต่เมื่อจ้านเส้าฮวนถูกผลักลงไปในทะเลสาบ ข้าอยากจะหัวเราะจริงๆ"เมื่อพูดจบแล้วก็กล่าวขอโทษเบาๆ ราวกับชดเชยกับเสียงหัวเราะได้ซ่งซีซีขมวดคิ้วเล็กน้อย "สิ่งที่ข้าไม่เข้าใจคือทำไมนางยังโง่ขนาดนี้ นางไม่ใช่ท่านหญิงอีกแล้ว และทางจวนโหวผิงหยางก็ไม่ชอบนาง ท่านแม่ถูกกักบริเวณ และท่านพ่อของนางถูกประหารชีวิต นางยังก่อเรื่องอะไรกัน ไม่อยากมีชีวิตต่อใช่ไหม""ถ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป แล้วจะขอความช่วยเหลือจากโรงงานเย็บปักได้อย่างไร" อาจารย์หยูกล่าวซ่งซีซีหันศีรษะมองไปที่เซี่ยหลูโม่ "ท่านคิดว่ายังไง"เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า "อาจมีเรื่องแอบแฝงก็ได้ พ่อบ้านเฟินไม่ทราบต้นสายปลายเหตุทั้งหมด เรื่องอื้อฉาวบางเรื่องในตระกูลใหญ่มักจะถูก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1012
ยังไม่ทันที่ซ่งซีซีจะไปหาฮูหยินผู้เฒ่าโหวผิงหยาง ในวันรุ่งขึ้นก็มีข่าวลือเกี่ยวกับโรงงานที่ข้างนอกหมดว่ากันว่าพระชายาเป่ยหมิงอ๋องและหลี่ฮูหยินต่างก็เป็นคนจอมปลอม แกล้งทำเป็นคนดี เมื่อมีผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้งไปขอความช่วยเหลือ พวกนางไม่เพียงแต่ปฏิเสธและยังหาเรื่องด้วยเดิมทีก็มีผู้คนจำนวนมากไม่ชอบโรงงานนั้น โดยคิดว่าพวกนางรับผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้งคือท้าทายจริยธรรม ในเมื่อถูกทอดทิ้งก็ย่อมสมควรได้รับมัน ต่อให้เป็นเพราะอิจฉาหรือไม่มีบุตรก็เป็นบาปขณะนี้เกิดข่าวลือขึ้นมาเป็นกระแส เมื่อมีข่าวลือผู้คนก็รุมกันกระทืบซ้ำ ในเวลานั้นประชาชนก็ด่าทอโรงงานยกใหญ่ไปทั่ว มีหาว่าจอมปลอมบ้าง โดนหาว่ามีเจตนาแอบแฝงบ้าง และมีคนหาว่าอยากโกงเงินด้วยในตอนเย็น เสิ่นว่านจือโกรธมากจนทุบโต๊ะแล้วพูดเสียงดังว่า "เจียอี้คนเดียวจะสร้างกระแสเช่นนี้ได้เหรอ ข้าไม่เชื่อหรอก"หลังจากพูดอย่างนั้น ก็วิ่งออกไปราวกับลมกระโชกแรง ซ่งซีซีถามอยู่ข้างหลังว่า "เจ้าจะไปไหน""ตึกว่างจิง หาคนไปสอบสวน" เสิ่นว่านจือจากไปโดยไม่หันกลับมามองนางโกรธมากจนตัวสั่นไปทั้งตัว นางทุ่มเทความพยายามอย่างมากในโรงงาน และมีเจตนาที่ดี นางเห็นอกเห็นใจก
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1620
หลังปีใหม่ สินค้าจะถูกส่งออกจากแม่น้ำจูเจียง ท่าเรือจึงเริ่มคึกคักขึ้นเรื่อยๆอำเภอหนานไห่มีผ้าไหมเป็นสินค้าขึ้นชื่อ ล้วนเป็นผ้าราคาแพง ในอดีตเมื่อจะขนสินค้าลงเรือ มักต้องแจ้งทางการล่วงหน้า ทางการจึงจะส่งคนมาคอยสอดส่อง ป้องกันการถูกปล้นเพียงแต่ช่วงปีสองปีมานี้โจรผู้ร้ายไม่ค่อยปรากฏตัว บางพ่อค้าจึงอยากประหยัดเวลา เพราะหากต้องรอให้ทางการจัดคนมา ต้องใช้เวลาตระเตรียมอย่างน้อยหนึ่งถึงสองวัน ทำให้ต้องเลื่อนเวลาขนสินค้าลงเรือพวกเขาคิดว่าไม่น่าจะมีอันตราย จึงสั่งให้ขนของลงเรือโดยไม่รอทางการผลคือ เรือเพิ่งออกจากอ่าวได้ไม่นาน ก็พบเรือเก่าๆ ผุพังห้าหรือหกลำ แล่นเข้ามาบนเรือมีคนกลุ่มหนึ่งกระโจนออกมา ขว้างเชือกที่มีตะขอขึ้นไปยังเรือพ่อค้า แล้วปีนขึ้นเรืออย่างรวดเร็วในขณะเดียวกัน เรือประมงลำหนึ่งก็แล่นเข้ามาใกล้เรือพ่อค้าอย่างรวดเร็ว บนเรือมีเพียงหัวหน้าเรือกับคนอีกสองคน คือเซี่ยเจิงกับซวงเยว่นางทั้งสองสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง แต่งตัวเป็นเด็กรับใช้ลำบากๆ อยู่ที่ท่าเรือมาสามสี่วันแล้วหลังจากที่พวกนางได้ยินจากใต้เท้าเหยียนว่ามีโจรร้ายออกอาละวาด นางจึงปลอมตัวปะปนอยู่ที่ท่าเรือเพื่อตรวจสอบข้อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1619
ใต้เท้าเหยียนเดิมคิดว่า ท่านหญิงกว่างหนานยังเยาว์วัย อีกทั้งข้างกายมีเพียงสาวน้อยอีกคนหนึ่ง มิได้นำที่ปรึกษาติดตามมาด้วย น่าจะเป็นเป้าหมายที่จัดการได้ง่ายดาย ไม่คาดเลยว่าจะต้องพบกับความล้มเหลวอย่างไม่ทันตั้งตัวฎีกาขออนุญาตการสร้างเรือรบส่งขึ้นไปนานแล้ว แต่จนบัดนี้ก็ยังไม่มีการตอบกลับ พวกเขาร้อนใจยิ่งนักราชสำนักในช่วงปีหลังๆ นี้ทุ่มเงินให้กับกองทัพมาก ตอนแรกก็นึกว่าสิ่งนี้จะไม่ยากเลย ใครจะคิดว่ากลับติดขัดอยู่นานเพียงนี้จวนองค์หญิงนั้น นึกจะสร้างก็สร้างเลย แล้วไยเพียงเรือรบไม่กี่ลำกลับลังเลชักช้า?ในใจของใต้เท้าเหยียนย่อมมีความขุ่นเคือง เพียงแต่เขาเป็นคนที่ยึดหลักความจริง ไม่ฝืนทำสิ่งที่เปลี่ยนไม่ได้ การไปขัดใจผู้อื่นก็ไม่มีประโยชน์อันใดสู้ลองเริ่มจากตรงนี้ดู บางทีอาจจะมีผลดีต่อพวกเขาบ้างถึงจะถูกปฏิเสธอย่างสุภาพ เขาก็หาได้หมดกำลังใจ เขารู้ดีว่าไม่ควรล่วงเกินท่านหญิงกว่างหนาน นางอาจไม่ช่วยก็ได้ แต่หากนางโกรธและกราบทูลว่าร้ายต่อเนี่ยเจิ้งอ๋อง เช่นนั้นเรือรบก็คงหมดหวังโดยสิ้นเชิงหลังจากต้อนรับพวกนางด้วยไมตรีจิตแล้ว ก็ปล่อยให้พวกนางเที่ยวดูด้วยตนเอง เพียงแค่ส่งคนลับติดตามเพื่อกั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1618
ที่เสาโจว พวกนางได้รู้จักกับเพื่อนท้องถิ่นหลายคน เป็นพวกพ่อค้าเร่ที่เดินขายของตามตรอกซอกซอย ซึ่งเป็นของเล่นพื้นเมืองเฉพาะถิ่นของกว่างหนานตงลู่ล้วนเป็นของเล่นสำหรับเด็ก เซี่ยเจิงปากบอกว่าตนเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่แท้จริงกลับชอบของเล่นพวกนี้ที่สุดนางซื้อหัวสิงโตเล็กๆ สองอัน เป็นแบบย่อส่วนของการเชิดสิงโต ดูน่ารักยิ่งนักแถบกว่างหนานตงลู่ล้วนมีธรรมเนียมเชิดสิงโตกันทั้งสิ้น ไม่ว่าจะในเทศกาลปีใหม่หรือเมื่อมีงานมงคลในบ้านใด ก็สามารถเชิญทีมเชิดสิงโตมาได้ โดยเฉพาะช่วงปีใหม่จะคึกคักเป็นพิเศษช่วงปีใหม่ที่เสาโจวก็มีการเชิดมังกรเชิดสิงโตกันในหมู่บ้านด้วย ครึกครื้นยิ่งนัก พวกนางดูจนเพลินไปหมดหลังจากผ่านปีใหม่แล้ว นางก็เขียนจดหมายกลับไปยังเมืองหลวงและภูเขาเหม่ยชาน แล้วจึงออกเดินทางต่อมาถึงมณฑลกว่างโจวในเดือนสอง อากาศไม่หนาวไม่ร้อน กำลังพอดีนางไปหาใต้เท้าเหยียน ข้าหลวงประจำกว่างหนานตงลู่ นำตราองค์หญิงออกแสดง ใต้เท้าเหยียนก็รีบให้การต้อนรับอย่างแขกผู้มีเกียรติ และพาไปดูความคืบหน้าในการสร้างจวนองค์หญิงจวนองค์หญิงตั้งอยู่บนแนวแกนกลางของมณฑลกว่างโจว อยู่ไม่ไกลจากที่ว่าการ มีพื้นที่กว้างใหญ่ ช่าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1617
เช้าวันถัดมา เซี่ยเจิงก็พาซวงเยว่ไปเที่ยวเล่นทั่วชายแดนเฉิงหลิงนางหนานเดิมทีจัดคนมาเป็นคนนำทางให้พวกนางแล้ว แต่เซี่ยเจิงไม่ต้องการ บอกว่าเที่ยวตามใจดีกว่าชายแดนเฉิงหลิงทุกวันนี้เป็นเมืองชายแดนที่เชื่อมต่อสองแคว้น วัฒนธรรมทั้งสองผสมกลมกลืน มีของแปลกใหม่มากมาย จนพวกนางมองจนตาลายขนมบางอย่างจากเมืองซีจิง ที่ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังหากินได้ที่ชายแดนเฉิงหลิง เซี่ยเจิงยังเห็นโรงงานปักเย็บซู่เจิน ก็รู้สึกแปลกใจยิ่งนักเพราะโรงงานเย็บผ้านั้นมีอยู่ทั่วไป แต่ที่ชื่อว่าโรงงานปักเย็บซู่เจินมีเพียงที่เมืองหลวง แล้วเหตุใดที่นี่ก็มีอีกแห่ง?นางสงสัยจึงกลับไปถามนางหนาน นางหนานบอกว่านี่คือโรงงานปักเย็บซู่เจินที่หวังชิงหรูตั้งขึ้นด้วยเงินบริจาค แตกต่างจากของเมืองหลวง ที่นี่เป็นเพียงโรงปักเย็บธรรมดา ปักเย็บได้ทั้งที่โรงงานหรือที่บ้าน แล้วนำชิ้นงานมาขายให้โรงงานปักเย็บซู่เจินที่ชายแดนเฉิงหลิงก็มีหญิงที่ถูกหย่าร้างอยู่บ้าง แต่โดยมากก็ยังได้รับการยอมรับจากบ้านเดิม ไม่เคร่งครัดเหมือนในเมืองหลวงหากหญิงใดไม่ได้รับการยอมรับจริงๆ จึงจะมาอยู่โรงงาน แต่ความจริงแล้ว ตอนนี้ผู้ที่อาศัยในโรงงานมีอยู่น้อยดังน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1616
เพียงเท่านี้ สาวน้อยสองคนก็ขี่ม้ามุ่งหน้าไปยังชายแดนเฉิงหลิงแล้วเซี่ยเจิงกับซวงเยว่สนิทสนมกันมาก หลังจากซวงเยว่เข้ามาอยู่ในสถาบันว่านซงเหมินแล้ว แม้แต่กินข้าวก็ยังเกรงใจไม่กล้ากินมาก เป็นเซี่ยเจิงที่คอยคีบกับข้าวใส่ถ้วยให้นางอยู่เรื่อยซวงเยว่กล่าวว่านางชินกับชีวิตยากลำบาก พอได้มาใช้ชีวิตแบบนี้ก็ราวกับฝันไป ฝันที่แช่อยู่ในไหน้ำผึ้งเลยทีเดียวเซี่ยเจิงจึงหัวเราะแล้วตอบว่า เช่นนั้นก็ต้องฝันเช่นนี้ไปตลอดชีวิตแม้เป้าหมายของสองคนคือชายแดนเฉิงหลิง แต่ตลอดทางกลับเที่ยวเล่นไปด้วย ไม่ได้เร่งรีบเดินทางไปถึงที่ใด ต้องลิ้มลองอาหารพื้นเมืองของที่นั่น ซึมซับบรรยากาศผู้คนท้องถิ่น เคยแอบร่วมงานแต่งหลายงาน หัวเราะเฮฮาอย่างมีความสุขครั้นมาถึงชายแดนเฉิงหลิง ก็เป็นฤดูหนาวที่หิมะตกหนักแล้วเซี่ยเจิงไปคารวะท่านตาทวดก่อน เห็นท่านแม้ผมเผ้าขาวโพลน แต่ยังเปี่ยมด้วยพลัง เซี่ยเจิงจึงคุกเข่าคารวะตามระเบียบเรียบร้อยท่านแม่ทัพใหญ่เซียวดีใจจนยิ้มไม่หุบ หัวเราะพลางบ่นว่า นางมัวชักช้าอยู่บนทาง รับจดหมายว่านางจะมาแต่เนิ่นๆ แต่กลับให้เขารอจนถึงฤดูหนาวเช่นนี้เมื่อเซี่ยเจิงเล่าเรื่องราวระหว่างทางให้ท่านฟังที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1615
พิธีปักปิ่นจัดขึ้นอีกครั้งที่ภูเขาเหม่ยชาน ณ สถาบันว่านซงเหมินนั่นจึงเป็นเหตุผลที่เหรินหยางอวิ๋นไม่ยอมมาเมืองหลวงเพื่อร่วมพิธีปักปิ่นของนาง เขากล่าวไว้ว่า ภูเขาเหม่ยชานของพวกเราจัดพิธีปักปิ่นไม่ได้หรือ? เหตุใดต้องไปเมืองหลวงให้ลำบากพูดคุยกับคนแปลกหน้ามากมายด้วยเล่าสถาบันว่านซงเหมินนั้นไม่ได้คึกคักเช่นนี้มานานแล้ว เหรินหยางอวิ๋นในชุดยาวสีแดง ราวกับประทัดที่แขวนห้อยอยู่ นั่งอยู่บนเก้าอี้ประมุขสูงสง่าของเขา มองดูศิษย์น้องอูโซเว่ยคอยต้อนรับแขกเหรื่อด้วยรอยยิ้มเขานั้นแทบไม่ค่อยสุงสิงกับผู้คน โดยเฉพาะเมื่ออายุมากขึ้นก็ยิ่งเกลียดการเข้าสังคมแต่บางครั้ง เขาก็ชอบบรรยากาศครึกครื้น ชอบมองคนอื่นสนุกสนานเช่นในเวลานี้ มองดูทุกคนรายล้อมเหลนศิษย์ตัวน้อยของเขา ความอิ่มเอมและพึงใจผุดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวเพียงแต่ ในใจก็มีอีกความรู้สึกหนึ่งแทรกเข้ามาอย่างช้าๆเขารู้สึกเวทนาซีซี ศิษย์น้อยของเขา ปีที่นางอายุสิบห้าคือจุดเปลี่ยนในชีวิต จากเด็กหญิงร่าเริงไร้กังวล กลายเป็นสาวน้อยเงียบขรึมเศร้าหมองแต่ก็ดี ที่ตอนนี้นางใช้ชีวิตได้ดีและยังดีที่เด็กหญิงตรงหน้านี้ จะสามารถใช้ชีวิตอย่างเสรีและเบิกบานที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1614
สนมฮุ่ยไทเฟยย่อมมีฐานะมั่นคงเช่นนี้ หลายปีมานี้ไม่ค่อยมีค่าใช้จ่าย รายรับกลับมากไม่น้อยเบี้ยหวัดจากในวัง ของกำนัลจากทุกบ้าน อีกทั้งบรรดาลูกหลานที่โตแล้วต่างก็สามารถตัดสินใจเองได้ บรรดาผู้ที่กตัญญูต่อท่านมีไม่น้อย โดยเฉพาะเสิ่นว่านจื่อ ยิ่งกตัญญูไม่ยั้งมือสำหรับหลานสาวคนเดียวนี้ ท่านไม่มีสิ่งใดที่เสียดายเลย คำพูดที่มักติดปากคือ เมื่อท่านสิ้นไป สมบัติทั้งปวงย่อมตกเป็นของหลานสาวบัดนี้เมื่อแม่ลูกสองคนไปถึงที่อยู่ของท่าน ท่านก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถึงเรื่องที่เซี่ยเจิงจะไปภูเขาเหม่ยชานฝึกวรยุทธ์อีกครา"ไม่ใช่ว่าข้าไม่เห็นดีเห็นงาม เพียงแต่การไปนานถึงเพียงนั้น ปีหนึ่งกลับมาได้ไม่กี่ครั้ง อนาคตยังบอกว่าจะออกไปผจญภัยอีก เด็กหญิงน้อยๆ เช่นนี้ จะไปฝ่าโลกภายนอกได้อย่างไร? ข้าขัดท่านพ่อของเจ้าไม่ไหว เขาเป็นคนไม่เข้าใจโลก พูดอะไรก็ไม่เคยพูดให้เข้าใจได้ ข้าก็ไม่มีทาง""ท่านยาย หลานไม่ใช่เด็กสาวบอบบางหรอกเจ้าค่ะ ท่านลองดูหมัดของหลานเถิด" เซี่ยเจิงชูหมัดขึ้น โบกไปมาอยู่ตรงหน้าสนมฮุ่ยไทเฟย กล่าวอย่างภาคภูมิว่า "หมัดนี้ของหลาน แม้แต่หมูป่ายังต้องสลบเหมือด"สนมฮุ่ยไทเฟยทอดถอนใจ "บุตรีบ้านอื่น มือเอา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1613
สองสามีภรรยาเอ่ยถึงเรื่องราวในอดีต ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกอบอุ่นในใจ โดยเฉพาะซ่งซีซี ที่แต่เดิมรู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนั้นเป็นการถูกบังคับ แต่ใครจะคาดคิดว่าจะได้พบกับความสุขเช่นวันนี้ช่างเป็นเรื่องที่ยากจะคาดเดานักทันใดนั้นก็มีคนวิ่งพรวดพราดเข้ามาทางประตู ยังไม่ทันเห็นหน้าชัด ก็โผเข้ากอดเซี่ยหลูโม่แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นยินดี "ท่านพ่อ ของขวัญพิธีปักปิ่นที่ท่านมอบให้ข้านั้น ข้าชอบมากนัก ขอบคุณท่านพ่อ ข้ารักท่านพ่อที่สุดเลยเจ้าค่ะ"เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า "ยังคงซุกซนเช่นเดิมหรือ? โตเป็นสาวแล้ว ต้องสุขุมให้มากหน่อย"แม้ว่าจะเอ่ยเช่นนั้น ทว่าดวงตากลับเปี่ยมด้วยความเอ็นดู มือช่วยจัดปิ่นที่นางสวมในพิธีปักปิ่นให้เรียบร้อย แล้วเอ่ยต่อว่า "เครื่องประดับหัวทับทิมแดงนั่นเจ้าไม่ชอบหรือ? ท่านแม่ของเจ้าตั้งใจเลือกให้นัก""ชอบเจ้าค่ะ ชอบทุกอย่างเลย" เซี่ยเจิงยิ้มจนตาหยี รักทุกสิ่งที่พ่อแม่มอบให้เซี่ยหลูโม่มองรอยยิ้มของบุตรสาวแล้วพลันรู้สึกเคลิ้มใจบุตรสาวยิ่งโต ยิ่งเหมือนซ่งซีซี ในวันแรกที่พบซ่งซีซีที่ภูเขาเหม่ยชาน นางก็ยิ้มเช่นนี้แต่หลังจากนั้น นางก็แทบไม่เคยยิ้มแบบนี้อีก ต่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
