ตอนที่  16   ราชาปีศาจ

มิวแทบจะเบะปากใส่คนที่พึ่งพูดออกมาด้วยความมั่นใจว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่หวงเนื้อหวงตัว ซึ่งเท่าที่เธอทราบวีรกรรมของภาวินทร์มามันไม่ใช่อย่างที่เขาพูดเลยสักนิด

“ทำไมทำหน้าเหมือนไม่เชื่อกันแบบนั้นล่ะ”

“ก็มันมีตรงไหนน่าเชื่อบ้าง”

“อ้าวยัยลูกแกะน้อย นี่มานี่เลยไม่เชื่อได้ยังไง”

“โอ๊ย! ปล่อยนะพี่วินทร์”

เขาดึงเธอเข้ามาและปลุกปล้ำอยู่บนเตียงก่อนจะใช้ขาเกี่ยวเอวเธอเอาไว้ไม้ให้หนี

“บอกมาว่าเชื่อ”

“แต่มันฝืนใจนี่คะ”

“ไม่งั้นจะกินอีกรอบนะ”

“เอ๊ะ แต่ว่า…”

“แล้วทำไมถึงไม่เชื่อล่ะ เพราะข่าวลือในมหาลัยงั้นเหรอ หรือเพราะว่าพวกเพื่อนพี่ที่มันชอบแซวมิวตั้งแต่ปีหนึ่ง จนแค้นฝังใจและมองว่าพวกพี่เป็นพวกราชาปีศาจเหมือนที่คนอื่นพูดกัน”

“พี่วินทร์รู้ด้วยเหรอคะ”

“ต้องรู้อยู่แล้ว แต่ก็แปลกนะที่ใคร ๆ ก็ต่างอยากเข้าหาปีศาจอย่างพวกพี่”

“หึ”

“ทำเสียงแบบนั้นทำไม อยากจะโดนเหรอ”

“เปล่าสักหน่อยก็แค่ขำนิดหน่อยว่าไปเอาความมั่นแบบนั้นมาจากไหนกัน”

“เอามาจากนี่ไง…”

วันนั้นมิวแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยเพราะกว่าจะได้ลุกจากเตียงก็เกือบสองทุ่ม แต่เขาก็ยอมไปส่งเธอและมีข้อแม้ว่าต้องทำคะน้าปลากระป๋องให้เขากินก่อนจะกลับ

หอพักมิว

“เจอกันพร