ตอนที่ 28 ความห่วงใยที่ไม่ถูกมองเห็น

ตอนที่

28

ความห่วงใยที่ไม่ถูกมองเห็น

--- Part ของอคิณ ---

เสียงปิดประตูรถของพราวตะวันยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของอคิณ เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน มองบ้านหลังใหญ่ที่บัดนี้เงียบสงัดและอ้างว้างลงไปถนัดตา กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของเธอยังคงหลงเหลืออยู่ในอากาศแต่เจ้าของกลิ่นได้จากไปแล้ว

เขาเดินอย่างไร้เรี่ยวแรงขึ้นไปยังห้องนอน ภาพโซฟาที่ว่างเปล่าตอกย้ำความจริงที่ว่าเขาถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพังอีกครั้ง อคิณทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงกว้าง ความเหนื่อยล้าจากการทำงานเทียบไม่ได้เลยกับความเหนื่อยล้าในหัวใจของเขาในตอนนี้

‘ผมทำอะไรผิด...หรือการที่ผมเปิดใจให้คุณเร็วเกินไป...’

เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมทุกอย่างถึงพังทลายลงได้ง่ายดายขนาดนี้ เพียงแค่การปรากฏตัวของผู้หญิงคนเดียวที่เขาพยายามจะลบออกจากชีวิตมาตลอด

วันต่อมาที่โรงพยาบาล อคิณจมตัวเองอยู่กับงานอย่างหนัก เขาประชุม สั่งงาน และตรวจคนไข้ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยและน่าเกรงขามกว่าเดิม จนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แต่ชวินมองปราดเดียวก็รู้ว่าเพื่อนรักของเขากำลังแตกสลายจากข้างใน

“มึงโอเคนะไอ้คินน์” ชวินเอ่ยถามขึ้นเมื่ออยู่กันตามลำพังในห้องทำงาน

อคิณถอนหายใจยาว “กูไม่รู้ กูไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะทำยังไง”

“แล้วมึงจะปล่อยให้เป็นแบบนี้เหรอวะ”

“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง!” อคิณเผลอตะคอกออกมาเป็นครั้งแรก “บุกไปที่บ้านพ่อตาแล้วลากเมียกลับมางั้นเหรอ! ให้เขาเกลียดกูไปมากกว่านี้หรือไง!”

ความเจ็บปวดและความอัดอั้นทั้งหมดถูกระบายออกมา ชวินตบบ่าเพื่อนเบาๆ อย่างเข้าใจ “ใจเย็นๆ กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

อคิณทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ยกมือกุมขมับอย่างคนหมดหนทาง เขารู้ว่าเขาทำแบบนั้นไม่ได้การบังคับมีแต่จะผลักเธอให้ออกไปไกลยิ่งกว่าเดิม

แต่การจะให้นั่งรอเฉยๆเขาก็ทำไม่ได้เช่นกัน

ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว ในเมื่อเขาเข้าไปดูแลเธอใกล้ๆ ไม่ได้เขาก็จะขอเป็นคนดูแลเธอและคนที่เธอรักจากระยะไกลๆ ก็แล้วกัน

อคิณหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดเบอร์โทรหาหัวหน้าพยาบาลทันที

“คุณสมศรีครับผมต้องการพยาบาลพิเศษที่ดีที่สุด ไปดูแลคุณสุริยะที่บ้านทุกวันใช่ครับแล้วก็ช่วยประสานงานเรื่องเตียงผู้ป่วยไฟฟ้าและอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่จำเป็นทั้งหมดด้วย” เขาสั่งงานด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดและกลับมาเป็นผู้บริหารคนเดิมอีกครั้ง

“เรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้มาลงบัญชีที่ผมโดยตรง.และไม่ต้องแจ้งให้ครอบครัวของท่านทราบเด็ดขาดว่าผมเป็นคนสั่งเข้าใจนะครับ”

เขาวางสายลง แววตาที่เคยสับสนบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เขาอาจจะทลายกำแพงในใจของเธอตอนนี้ไม่ได้แต่เขาจะขอทำหน้าที่ผู้พิทักษ์ที่คอยดูแลเธอและครอบครัวอยู่เบื้องหลังไม่ว่าเธอจะรู้หรือไม่ก็ตาม

หลายวันที่ผ่านมานับตั้งแต่พราวตะวันย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านของพ่อแม่ เธอยอมรับว่าเธอรู้สึกสบายใจขึ้นอย่างประหลาด การได้กลับมาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย ได้ทานอาหารฝีมือแม่ และได้ทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการดูแลพ่อ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นพราวตะวันคนเดิมอีกครั้ง คนที่ไม่ต้องคอยระแวง ไม่ต้องคอยสร้างกำแพงและไม่ต้องต่อสู้กับความรู้สึกที่ซับซ้อนของตัวเอง

ทุกๆ วันของเธอเริ่มต้นด้วยการเตรียมอาหารอ่อนๆ ให้พ่อ อ่านหนังสือพิมพ์ให้ท่านฟังในช่วงสาย และช่วยท่านทำกายภาพบำบัดเบาๆ ในช่วงบ่าย

“พ่อรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยลูก ที่มีพราวอยู่ด้วย” คุณสุริยะเอ่ยขึ้นในวันหนึ่งขณะที่เธอกำลังช่วยนวดแขนให้ท่าน รอยยิ้มบนใบหน้าของท่านดูสดใสและมีชีวิตชีวาขึ้นมาก

“พราวก็ดีใจค่ะที่เห็นพ่อแข็งแรงขึ้น” เธอยิ้มตอบ ความสุขจากการได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีช่วยเติมเต็มหัวใจของเธอแต่ดูเหมือนมันจะเติมเต็มได้ไม่ทั้งหมด

เพราะในยามค่ำคืนเมื่อเธอต้องอยู่กับตัวเองตามลำพังในห้องนอนเก่าที่แสนคุ้นเคย ความรู้สึกว้าเหว่กลับคืบคลานเข้ามาในหัวใจอย่างช้าๆ

เธอนอนพลิกตัวไปมาบนเตียงที่เคยนอนมาตั้งแต่เด็ก แต่กลับรู้สึกว่ามันกว้างเกินไปอย่างน่าประหลาด หลายครั้งที่เธอเผลอขยับตัวไปด้านข้างตามความเคยชินเหมือนจะหาอ้อมกอดของใครบางคนก่อนจะต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาพบกับความว่างเปล่า

‘บ้าจริงพราวตะวัน! แกจะไปคิดถึงเขาทำไม!’ เธอต่อว่าตัวเองในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า พยายามข่มตานอน แต่ภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของอคิณในวันที่เธอเดินจากมา ก็ยังคงตามมาหลอกหลอนอยู่ไม่ห่าง

การหนีออกมาจากเขามันคือการหนีออกจากความสับสนก็จริง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะได้พกพาเอาความอ้างว้างกลับมาเป็นของแถมด้วย

ในเวลาเดียวกันนั้น ที่ห้องทำงานบนชั้นสูงสุดของโรงพยาบาลวรวิชญ์ แสงไฟจากตึกระฟ้าของกรุงเทพฯ สาดส่องเข้ามาในห้องที่มืดสลัวมีเพียงแสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ฉายกระทบใบหน้าคมคายของอคิณ

เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ แต่ไม่ได้สนใจเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย เนกไทถูกคลายออกอย่างลวกๆ แววตาของเขาดูเหนื่อยล้าและเหม่อลอย ความเงียบและความว่างเปล่าของบ้านได้ติดตามเขามาถึงที่ทำงาน

ความหรูหราและความสำเร็จที่อยู่รอบกายดูไร้ความหมาย เมื่อคนที่เขาอยากจะแบ่งปันความสุขด้วยกลับไม่อยู่ข้างๆ

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดเบอร์โทรออกด้วยความตั้งใจแน่วแน่ ปลายสายคือคุณสมศรี หัวหน้าพยาบาลอาวุโสที่เขาไว้ใจที่สุด

“คุณสมศรีครับ ผมขอรายงานอาการล่าสุดของคุณสุริยะ สุริยกานต์” เขาเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่จริงจัง

หลังจากรับฟังรายงานอาการอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็สั่งการต่อทันที “โอเค...ผมต้องการให้จัดเตียงผู้ป่วยไฟฟ้าเกรดที่ดีที่สุดส่งไปที่บ้านท่านวันนี้เลยครับ”

ปลายสายคงจะท้วงติงเรื่องขั้นตอนบางอย่าง เขาจึงพูดต่อ

“ใช่ครับ และจัดพยาบาลกายภาพบำบัดที่เก่งที่สุดเข้าไปดูแลทุกสองวันด้วยเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้มาลงบัญชีที่ผมโดยตรง ไม่ต้องส่งบิลไปที่บ้านนั้นเด็ดขาด”

เขาหยุดเว้นจังหวะ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่สำคัญที่สุดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“และที่สำคัญที่สุดอย่าบอกว่าผมเป็นคนสั่ง ให้แจ้งว่าเป็นแพ็คเกจดูแลพิเศษจากทางโรงพยาบาลสำหรับคนไข้ของคุณหมอธีระเข้าใจนะครับ”

เมื่อวางสายลง อคิณก็เอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน เขาทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย นี่คือสิ่งเดียวที่เขาทำเพื่อเธอได้ในตอนนี้การดูแลคนที่เธอรักที่สุดให้ดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

แม้ว่าเธอจะไม่รับรู้แม้ว่าเธอจะเข้าใจผิดแต่เขาก็จะขอทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์ของเธออยู่เบื้องหลังในมุมที่เธออาจจะไม่มีวันมองเห็น