บทที่ 6

บทที่ 6

หนี

               หลายวันที่ผ่านมา หรงหรานตามเหล่ยเซินเข้าป่าทุกวัน ส่วนหนึ่งเพื่อสำรวจเส้นทาง อีกส่วนเพื่อทำความเข้าใจวิถีของผู้คนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านใต้หุบเขาเล่อฉาง

               ในที่สุด หรงหรานก็พอจะคุ้นเคยเส้นทางเข้าออกระหว่างหมู่บ้านกับป่าขึ้นมาบ้างแล้ว

               หนำซ้ำ วิถีความเป็นอยู่ของชาวบ้านใต้หุบเขาเล่อฉางยังเรียบง่ายมากๆ เพราะนอกจากปลูกผักเลี้ยงสัตว์ อาหารการกินเอย สมุนไพรรักษาโรคเอย รวมไปถึงเครื่องนุ่งห่มล้วนแล้วแต่หาได้จากแหล่งธรรมชาติ

               หรงหรานนั้นพอจะมีกำลังภายในอยู่แล้ว เนื่องจากเกิดในตระกูลนักรบ นางจึงได้รับการฝึกฝนวิชายุทธ์จากท่านพ่อ ดังนั้นเมื่อกำลังภายในของนางฟื้นคืนมานิดหน่อย ถึงเวลาที่นางต้องกลับบ้านแล้ว

               วันถัดมาหลังจากเหล่ยเซินเข้าป่าล่าสัตว์ หรงหรานที่บอกว่าจะอยู่เฝ้าบ้าน เปิดประตูมองซ้ายแลขวา เมื่อไม่เห็นวี่แววของเหล่ยเซิน นางจึงถลกชายกระโปรง ก่อนจะวิ่งเต็มเหยียด ลัดเลาะไปตามเส้นทางออกจากหุบเขาเล่อฉาง

               ทว่า...วิ่งมาตั้งไกล และทั้งที่คิดว่าศึกษาเส้นทางมาอย่างดี สุดท้ายนางกลับหลงทางเสียอย่างนั้น 

               นางยืนปาดเหงื่อ หอบหายใจ พร้อมกับมองป่าโดยรอบอีกครั้ง

               ทันใดนั้นเอง...

               บรู้วววว

               เสียงหอนของหมาป่าพลันดังขึ้น

               เนื่องจากหลงทาง ทั้งเสียงหอนยังดังก้องป่า หรงหรานจึงไม่รู้ว่าเสียงของหมาป่าดังมาจากทิศทางใด แต่ที่แน่ๆ มันมีมากกว่าหนึ่งตัว!  

               หัวใจของหรงหรานหดเกร็ง นางกวาดตามองด้วยความระแวดระวัง หากก็เดินหน้าออกจากป่าต่อไป

               เสียงฝีเท้าของหมาป่าดังไล่ตามมา หรงหรานหวาดกลัวจนใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ 

               นางก้าวยาวต่อไปเรื่อยๆ ท้ายที่สุดก็ออกตัววิ่งเต็มฝีเท้า

               หรงหรานพอจะมีวรยุทธ์อยู่เล็กน้อย หากเผชิญหน้ากับหมาป่าแค่ตัวสองตัวยังพอสู้ไหว แต่ถ้ามาเป็นฝูงก็คงรอดยาก เผลอๆ ขืนรั้งอยู่นานอาจเจอหมีหรือเสือก็เป็นได้

               นางวิ่งต่อไป วิ่งไปเรื่อยๆ แบบไม่ลืมหูลืมตา ตอนนั้นเองใบหน้าก็ปะทะเข้ากับเงาร่างสูง

               ตุบ!

               หรงหรานหวาดกลัวว่าจะเป็นหมี แต่หลังจากสูดหายใจลึกสองสามเฮือกนางก็ทำใจเงยศีรษะมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

               ดวงตาคู่สวยพลันเบิกกว้างขึ้นมาทันใด เมื่อสิ่งแรกที่ปะทะเข้ามาในแนวสายตาคือเคราดกครึ้ม

               ละ เหล่ยเซิน!

               “จะไปไหน”

               เสียงทุ้มเอ่ยถาม มิเพียงเท่านั้น มือหนายังกุมไหล่แบบบางทั้งสองข้างของหรงหรานแน่น 

               ลางสังหรณ์สั่งให้หรงหรานตอบออกไปตามตรง ขืนโกหกคงเป็นเรื่องใหญ่แน่

               “ข้า...จะกลับบ้าน” 

               “กลับบ้าน? เหตุใดไม่บอกข้าสักคำ”

               น้ำเสียงของเหล่ยเซินแสดงถึงความไม่สบอารมณ์ และไม่ได้ละสายตาไปจากหรงหราน 

               นางหวาดกลัวจนตัวสั่น หากกระนั้น ห้วงหนึ่งของหัวใจก็มีความคำถาม 

               ...เขาตามนางจนเจอได้อย่างไร 

               ...เขาจะโกรธและลงโทษนางหรือไม่

               ยิ่งคำถามเหล่านั้นวนเวียนในหัว นางก็ยิ่งใจฝ่อ เข่าแทบทรุด

               กรรรร!!

               ประจวบเหมาะกับตอนนั้น ข้างหลังของหรงหรานมีฝูงหมาป่าวิ่งไล่ตามมาพอดี มันส่งเสียงขู่และตั้งท่าหยั่งเชิง

               เหล่ยเซินผละสายตาจากหรงหราน ก่อนจะดึงร่างแบบบางไปหลบข้างหลัง

               เขายืนเผชิญหน้ากับฝูงหมาป่าอย่างไม่มีท่าทีเกรงกลัว จากนั้นโก่งคอคำรามใส่

               เสียงขู่ของเขาดังก้องทั่วเขาทำเอานกที่เกาะตามกิ่งไม้ทั้งที่อยู่ละแวกนี้และละแวกใกล้ๆ แตกตื่นบินเตลิดหนี

               ฝูงหมาป่าวิ่งหางจุกก้น 

               หรงหรานเองยังตกใจจนเข่าอ่อนพับ ถึงตรงนี้ นางทรุดลงไปนั่งกองบนพื้นดินเสียแล้ว

               “เป็นอะไรไป”

               เหล่ยเซินนั่งยองๆ ถาม

               พลันนั้น ความอัดอั้นต่างๆ นานาผุดขึ้นมากลางอก ทั้งเรื่องของหยวนหลิงอวี้ เรื่องของลู่เมิ่งซุย และการพบเจอระหว่างนางกับเหล่ยเซิน แม้เขาจะช่วยเหลือนางให้รอดพ้นจากความตาย หากก็ไม่เคยทะนุถนอมนางเลยสักนิด พอคิดถึงเรื่องนี้ น้ำตาหยดใสก็ล่วงแหมะๆ ลงบนตัก จากที่ร้องไห้กระซิกๆ กลายเป็นฟูมฟายยกใหญ่

               “ฮื่อ...เหล่ยเซินคนบ้า คนป่าเถื่อน!”

               “เป็นอะไร”

               เหล่ยเซินเปลี่ยนท่าทีจากโกรธเป็นห่วงใย

               “เพราะท่านนั่นแหละ เพราะท่านคนเดียว”

               ด้วยไม่รู้จะกล่าวโทษใคร นางจึงนำความโกรธทั้งหมดมาลงที่เหล่ยเซิน

               “ข้า?”

               “ใช่ ทั้งหมดเป็นเพราะท่าน” นางแผดเสียงใส่เหล่ยเซินพร้อมกับร้องไห้โฮ ตอนพูดประโยคถัดมาก็ตบอกตัวเองอย่างคับแค้นใจไปด้วย “ข้ารู้ว่าท่านหวังดีช่วยชีวิตข้า แต่สำหรับข้ากลับเป็นฝันร้าย ท่านแบกข้ากลับมาเหมือนแบกเหยื่อที่เพิ่งล่า ท่านจับข้ากรอกยาเหมือนอยากล้างลำไส้เหยื่อก่อนจะจับชำแหละ ท่านจับข้าถอดเสื้อผ้า เช็ดตัวให้ข้าทุกซอกทุกมุม ไม่สนใจว่าข้าจะอายหรือไม่ แม้แต่ส่วนลับของข้า...ท่านก็ไม่เว้น และยัง…และยังจับข้ากินอีกด้วย”

               ถึงตรงนี้หรงหรานระบายความอึดอัดคับอกออกมาจนสิ้น

               “เพราะเจ้าใกล้ตาย ข้าต้องรีบพาเจ้ากลับมารักษา”

               น้ำเสียงของเหล่ยเซินยังคงเรียบนิ่งไม่เปลี่ยน

               นางสูดหายใจลึกด้วยความฉุนเฉียว 

               “แต่ท่านก็ควรเบามือกับคนใกล้ตายไม่ใช่หรือ ตอนจับข้ากรอกยาอีก ท่านไม่กลัวว่าข้าจะสำลักยาตายหรืออย่างไร”

               “ข้าไม่ทันคิด หมอชราฮั่วบอกว่าหากเจ้าไม่รีบดื่มยาทันทีเจ้าจะตาย”

               คำตอบนั้นทำเอานางอึ้งจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

               ต่อให้รีบร้อนอยากช่วยรักษา แต่สตรีเปราะบาง ซ้ำยังมีสภาพล่อแล่ใกล้ตาย เขาควรจะใช้วิธีอื่น อย่างใช้ช้อนป้อนยาให้นางทีละคำ แต่เรื่องพวกนั้นช่างเถอะ นางอยากกลับบ้าน ป่านนี้ท่านพ่อท่านแม่นางคงเป็นห่วงแทบตายแล้วกระมัง

               “ข้าอยากกลับบ้าน”

               นางบอก

               ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองนางนิ่ง ผ่านไปหลายอึดใจ ในที่สุดเหล่ยเซินก็ยอมตอบนาง

               “ไม่ได้”

               น้ำตาของนางพรั่งพรูออกมาอีกระลอก

               ชายหนุ่มเคราดกมองนางอย่างร้อนรนเหมือนทำอะไรไม่ถูก ชั่วครู่สั้นๆ เขาก็กอดนางเต็มวงแขน ก่อนจะผละตัวออกมาแล้วช่วยเช็คน้ำตาให้

               “อย่าร้อง”

               “สำหรับคนป่าเถื่อนอย่างท่านเป็นเรื่องธรรมดา แต่ข้าไม่ใช่สัตว์เลี้ยง ข้าเป็นคน มีพ่อมีแม่ มีครอบครัว ข้าอยากกลับบ้าน ท่านเข้าใจหรือไม่!”

               คำพูดของหรงหรานทำเอาเหล่ยเซินนิ่งอยู่นานสองนาน แต่แล้ว ในที่สุดเขาก็ขยับปากพูด

               “ข้าจะไปกับเจ้า”

               “หา?”

               “ข้าจะไปกับเจ้า”

               เขาพูดซ้ำ

               “ข้าไม่ต้องการ”

               “แต่ข้าเป็นสามีเจ้า” เหล่ยเซินพูดเนิบๆ

               หรงหรานสูดหายแรงๆ ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก

               คนที่ถูกบังคับแต่งงานคือนาง ยังมีหน้ามาบอกว่าเป็นสามีนางอีกหรือ

               “ก็บอกว่าไม่ต้องการอย่างไรเล่า เหล่ยเซิน ข้าจะบอกตรงๆ เลยก็ได้ ข้าอยากกลับบ้านเพราะอยากหนีท่าน เข้าใจชัดหรือไม่”

               ทว่า…

               เหล่ยเซินยังคงหน้านิ่ง นั่งจับมือนาง ทั้งยังบอกว่า “ในป่าอันตราย ข้าจะไปกับเจ้า และข้าก็ต้องเจอพ่อแม่เจ้าด้วย”

               นางปวดใจยิ่งนัก ผู้ชายคนนี้จะหน้าด้านไปถึงไหน

               “ทำไมต้องทำกับข้าเช่นนี้” 

               หรงหรานถามพลางทำไหล่ห่อเหี่ยว 

               “เพราะข้าชอบเจ้า”

               “...”

               แน่นอน คำตอบของเหล่นเซินทำให้หรงหรานพูดไม่ออก เสี้ยวหนึ่งของหัวใจนางอ่อนยวบอย่างไม่รู้ตัว

               “ข้าจะกลับบ้านพร้อมเจ้า”

               เขายืนยันเมื่อเห็นนางเงียบ

               หรงหรานหลบสายตาสีดำสนิทที่จ้องมองมา ก่อนจะตอบออกไป

               “กะ...ก็ได้ ในเมื่อพูดไปท่านก็ไม่ฟังข้าอยู่ดี เช่นนั้นอยากทำอะไรก็เชิญ!”