บทที่ 44

รุ่งเช้าวันถัดมา ในที่สุดราชสาสน์จากวังหลวงแคว้นป๋ายก็เดินทางมาถึง เนื้อความในราชสาสน์สรุปสั้นๆ ได้ว่า

‘แม้เราห่วงใยทหารหาญและราษฎร แต่ทหารส่วนใหญ่รักภักดีต่อแว่นแคว้น ยอมตายไม่ยอมจำนน แม่ทัพใหญ่โปรดให้เวลาเราเกลี้ยกล่อมคนเหล่านั้น และได้โปรดส่งตัวลูกสาวเราคืนมา’

          หยางหยางอ่านสาสน์แล้วแค่นหัวเราะ หนิงซินเห็นดังนั้นก็พอคาดเดาเนื้อความในราชสาสน์นั้นได้ นางแสร้งขยับตัว ก่อนร้อง ‘โอ๊ย’ เสียงดัง

            อันที่จริงนางตั้งใจเอาไว้ว่าจะแสร้งทำ คาดไม่ถึงว่าเพียงขยับตัวนิดเดียว จะเจ็บกร้าวร้าวระบมไปหมด

            หยางหยางได้ยินนางร้องเสียงดังก็ลืมตัว รีบวางสาสน์ในมือ ขยับเข้าประคองให้ร่างน้อยเอนหลังลงนอนพักดังเดิม

            “หญิงหม้ายสกุลอวี๋กล่าวว่าเจ้าไม่ควรขยับกายมากนัก” เขากล่าวเสียงขรึม

            หนิงซินข่มความรู้สึก วางมือทาบทับแผงอกแกร่ง ปากก็ถามเสียงสั่น

“ในสาสน์ว่าอย่างไรบ้าง เสด็จพ่อ...เสด็จพ่อยอมทำตามเงื่อนไขแต่โดยดีหรือไม่”

ยามนี้นางร้อนใจนัก เกรงว่าคนผู้นี้อ่านราชสาสน์แล้วจะเกิดบันดาลโทสะ สั่งเรียกรวมกำลังพลออกรบ บุกเข้าเมืองหลวงแคว้นป๋าย

            แม้ไร้เรี่ยวแรง หนิงซินกลับจับข้อมือบุรุษตรงหน้าไว้แน่น ถามน้ำตาคลอเบ้า

“ว่าอย่างไรเล่า ท่านแม่ทัพ ได้โปรด...ขอร้องล่ะ...ฮึก...” ตอนนี้น้ำตาสีใสถึงกับไหลอาบแก้มงามแล้ว

            หยางหยางทอดถอนใจ เขาหยิบผ้าสะอาดขึ้นซับน้ำตาให้นาง ก่อนหยิบราชสาสน์ออกมากางให้นางได้อ่านด้วยตนเอง

            ทันทีที่อ่านจบ หนิงซินแทบหยุดหายใจ

            อันที่จริงนางพอจะคาดเดาได้ว่าบิดาอาจจะลังเล คาดไม่ถึงว่าจะลังเลจนถึงขั้นไม่อาจตัดสินใจเรื่องที่นับว่าไม่ได้แย่สักเท่าใดในสามวัน

หรือว่า...

จู่ๆ ภาพใบหน้ามารดาของนางก็วาบขึ้นมาในห้วงคิด

เสด็จพ่อของนาง เดิมทีก็มีพื้นนิสัยโลเล จะเลือกสิ่งหนึ่งก็เกรงว่าจะไม่ดี จะเลือกสิ่งนี้ก็เกรงว่าจะไม่เหมาะ การตัดสินใจในเรื่องสำคัญแทบทั้งหมด ล้วนต้องมีมารดาของนางคอยให้คำปรึกษาอยู่ข้างกาย ด้วยเสด็จพ่อของนางรักใคร่และเชื่อถือในตัวมารดาของนางเป็นอย่างยิ่ง

แต่ไหนแต่ไรมา แม้จะไม่ได้กล่าวออกมาโดยตรง ทว่าทุกถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ย เสด็จแม่ของนางล้วนสอนสั่งให้นางแก่งแย่งแข่งดีกับพี่หญิงน้องหญิง ทั้งยังหมายใจจะให้นางเป็นสตรีที่ยิ่งใหญ่เหนือผู้ใดเสียยิ่งกว่าตนเอง ในตอนที่นางเลือกเสนอตัวเข้าอารามศักดิ์สิทธิ์ เสด็จแม่จึงโกรธจนถึงขั้นขู่จะตายให้นางดู...นับว่ายังดีที่ท้ายที่สุด มารดาก็จนด้วยเหตุและผลทั้งหมดทั้งมวลของนาง

มารดาของนาง แต่แรกก็เป็นชายารัก จากนั้นก็กลายเป็นมารดาของแผ่นดินที่สามีและราษฎรรักใคร่ ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของแคว้นป๋ายซึ่งอยู่เหนือแว่นแคว้นน้อยใหญ่นับไม่ถ้วน ยามนี้หากต้องสูญเสียทุกสิ่งไป เกรงว่าไม่ว่าจะอย่างไร มารดาของนางคงไม่แคล้วเลือกยอมตายไม่ยอมแพ้...

หนิงซินไม่รู้ว่าตัวเองลืมหายใจ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่นิ้วมือบิดเกร็ง จีบเข้าหากัน แน่นอนว่านิ้วเท้าเองก็ด้วย

หยางหยางเห็นภาพนั้นก็รีบวางราชสาสน์จากแคว้นป๋าย จับมือนาง มองสบตา

“จ้องตาข้า หนิงซิน หายใจยาวๆ”

เขาเรียกข้าว่าหนิงซิน?

นั่นมันออกจะ...

หนิงซินพยายามไม่คิดเล็กคิดน้อย พยายามทำตามที่เขาว่า

“พวกเราหายใจเข้าออกพร้อมกัน”

เขาสูดหายใจเข้าลึก สีหน้าผ่อนคลาย

นางทำตาม

เขาระบายลมหายใจออก สีหน้าผ่อนคลาย

นางก็ทำตาม

ทั้งเขาและนางทำแบบเดิมซ้ำๆ อยู่อย่างนี้ ท้ายที่สุด อาการผิดปกติที่เกิดขึ้นกับนางก็ค่อยๆ ทุเลาลง

ตอนนี้น้ำตานางหยุดไหลแล้ว

คงจะ...ตื่นตกใจและหวาดกลัวเพราะอาการเมื่อครู่จนเผลอลืมเรื่องอื่นไปชั่วครู่กระมัง

แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ยังคงบีบมือนางอยู่ แม้จะถนอมแต่ก็ไม่ยอมให้ถอดถอนออกไปโดยง่าย คล้ายกับว่าเขาจะเป็นห่วงกังวลเรื่องนางมากจริงๆ

แต่จะเชื่อได้หรือ? หนิงซินตัดสินใจลองถามดูสักครั้ง

“ท่านไม่โกรธเกลียดข้าแล้วหรือ?” นางถาม น้ำเสียงสั่นเครือ

เป็นอีกครั้งที่ผู้เป็นแม่ทัพต้องทอดถอนใจ

“มิใช่ข้าหรอกหรือที่ต้องเป็นฝ่ายถาม” เขาจ้องลึกลงในตานาง “สิ่งที่ข้าได้กระทำลงไปเพราะความเขลาและขาดสติ ข้าจะไม่แก้ตัวใดใดทั้งนั้น คืนนั้นเจ้าพูดถูกทุกคำ ทุกเรื่องที่เกิดขึ้น แม้จะมีสาเหตุมาจากการแย่งชิงตัวเจ้า ทว่าผู้ที่คิดและลงมือรบราฆ่าฟันล้วนเป็นผู้อื่นทั้งนั้น กระนั้นก็ตามที เมื่อเรื่องราวเริ่มจะบานปลาย ตัวเจ้าเองก็มิได้เพิกเฉยต่อปัญหา เจ้าถึงกับยอมสละความสุขชั่วชีวิตของสตรี ก้าวเข้าสู่อารามหลวง กลายเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ของแว่นแคว้นที่ต้องครองพรหมจรรย์ไปชั่วชีวิต แม้จะเป็นเช่นนั้นสงครามก็ยังไม่ยุติ มีแต่จะขยายใหญ่โต ไม่ว่าจะเป็นยอดฝีมือหรือแว่นแคว้นใดก็ล้วนยึดถือเหตุผลของตนเป็นที่ตั้ง จากแต่เดิมเพียงหมายปองหญิงงามก็กลายเป็นเรื่อง ‘ฆ่าได้ หยามไม่ได้’ เดือดร้อนวุ่นวายกันไปทั่วทุกหย่อมหญ้า”

หนิงซินน้ำตาไหลเป็นสาย

นี่คือความรู้สึกอัดอั้นตันใจทั้งหมดของนาง

ไม่เคยมีเลย ไม่เคยมีใครถามนางเลยสักคน ว่านางรู้สึกอย่างไร เจ็บปวดหรือไม่ ไม่มีแม้แต่การแสดงความเห็นอกเห็นใจหรือคำพูดปลอบโยนเลยสักคำ ตรงกันข้าม บิดามารดากลับชอบใจที่ผู้คนเหล่านั้นรบราฆ่าฟัน กล่าวกันว่า “พวกเขาบาดหมางฆ่าฟันกันเองจนแว่นแคว้นล่มสลายเช่นนี้ก็ดี พวกเราเพียงยืนบนภูดูฝูงสุนัขกัดกัน รอจนเหลือสุนัขตัวสุดท้ายที่กัดกับตัวอื่นมาจนบาดเจ็บสาหัส พวกเราก็ค่อยเข้าไปทุบตี สังหาร ชิงบ้าน ชิงเมือง ชิงทุกสิ่งที่คนผู้นั้นไปรบราช่วงชิงจนได้มา!”