บทที่ 57

“มะ...ไม่ได้นะ...”

“ข้ารับปากว่าจะไม่สังหารผู้ใดหากไม่จำเป็น”

“แต่เหล่าทหารของทั้งเฮยเซ่อเย่ว์และแคว้นป๋ายก็ต้องเสียเลือดเสียเนื้อมิใช่หรือ” นางจ้องตาวิงวอนไม่ยอมแพ้

อาจเพราะความกังวล มือที่ทาบทับแผงอกแกร่งพลันแข็งเกร็ง ขยับเหมือนหนึ่งจะกำ ท้องน้อยเองก็หดเกร็งเช่นกัน

หยางหยางสะดุ้งเล็กน้อยเพราะการกระทำนั้น ทำเอาหนิงซินสะดุ้งตาม แต่เพราะนางพยายามข่มใจไม่ให้รามือโดยง่าย มือที่ควรผละออกจึงกลายเป็นเคลื่อนไหวอยู่บนแผงอกแกร่งเหมือนหนึ่งแตะไล้หยอกเย้า

จู่ๆ ส่วนที่ยังค้างคาอยู่ในกายนางส่วนนั้นก็ขยายตัวขึ้นอีกครา

หนิงซินหน้าแดงจัด รู้สึกร้อนวูบไปทั้งหน้าทั้งตัว มือน้อยที่ทาบบนแผงอกกว้างยิ่งสั่นระริกไปกันใหญ่

อา...

นางช่าง...น่ารัก...

หยางหยางพลันตื่นตัวเต็มที่อีกครั้ง ทำเอาเคร่งเครียด คิดหนัก

...เมื่อครู่เพิ่งรังแกนางหนักหน่วงถึงเพียงนั้น หากลงมือซ้ำ เกรงว่าร่างกายเล็กๆ บอบบางใต้ร่างเขาอาจล้มป่วยลงอีกหน...

“นะเจ้าคะ...ท่านแม่ทัพ ได้โปรด...” นางขอร้องเสียงสั่น

เหล็กกล้ายังพ่ายแพ้ให้ดอกไม้งาม

สุดท้ายแล้ว เขาก็ต้องยอมตามใจนางจนได้

หยางหยางข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่านตอบเสียงขรึม

“ครั้งเดียวเท่านั้น ข้าให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย”

เขากอดร่างน้อยแนบแน่น รอจนจิตใจสงบลงจึงค่อยถอดถอนส่วนที่ยังค้างคาอย่างนุ่มนวล ช่วยนางจัดแต่งเสื้อผ้า โอบประคองนางขึ้นนั่ง แล้วยกโต๊ะเล็กมาวางพาดให้นางได้เขียนสารอย่างถนัดถนี่

หนิงซินเห็นว่ากลยุทธ์สาวงามนี้ได้ผล จึงคิดตอกตรึงความรู้สึกยามนี้ไว้ให้แน่นหนา นางฉวยจังหวะนี้ ใช้กระบวนยุทธเดียวที่มี อย่าง ‘วิชาความเป็นสตรี’ ที่มารดาเพียรสอนสั่ง แกล้งหันไปหาแม่ทัพใหญ่ คล้ายตั้งใจจะคุยเรื่องบางอย่าง ทว่ากลับพบว่าใบหน้าทั้งเขาและนาง ‘บังเอิญ’ อยู่ห่างกันไม่ถึงครึ่งนิ้วก้อยด้วยซ้ำ

หนิงซินแสร้งกลืนน้ำลายลงคอ สบตาอย่างประหม่า ยิ่งหลุบตาหลบสายตาเห็นว่าริมฝีปากแทบจะชนกัน ก็แสร้งสะดุ้งตกใจจะถอยหนี

เป็นหยางหยางที่กลัวนางจะเจ็บตัว เขารีบกอดนางไว้ ทำเอาริมฝีปากนาง ‘บังเอิญ’ ประกบริมฝีปากเขา แล้วตอนนั้นเสื้อผ้านางก็พลันคลายออกอีกหน ทำเอาเลือดลมสูบฉีดไปทั่วร่าง แท่งหยกที่เพิ่งจะสงบลงได้เล็กน้อยพลันขยายตัวอย่างรวดเร็ว สัญชาตญาณขับให้นึกอยากลงมือแทบขาดใจ แต่เกรงว่าหากยังฝืนข่มเหงรังแกนางมากไปกว่านี้ สตรีร่างเล็กบอบบางบนตักจะล้มป่วยไปจริงๆ

“เจ้านี่มัน...” พูดได้เท่านั้น หยางหยางก็อดใจไม่ไหว กดริมฝีปากจุมพิต กอดรั้งร่างน้อยเข้าแนบชิด

หนิงซินรู้สึกได้ถึงส่วนที่ใหญ่โตของแม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ มันแข็งเกร็งมาก...มากกว่าเมื่อครู่เสียอีก มากเสียจนนางนึกกลัวขึ้นมา

สิ่งนี้มัน...ใหญ่โตมากจริงๆ นั่นแหละ...

แค่คิดว่าของแบบนี้จะเข้ามาในกายนางอีกหน ร่างน้อยๆ ก็พลันสั่นสะท้าน ไม่รู้แล้วด้วยซ้ำว่าหวาดกลัวหรือเสียวซ่านมากกว่ากัน

“ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก” เขากระซิบ แต่สองมือกลับเคล้นคลึงหน้าอกนางไม่หยุด ทำเอาหนิงซินรู้สึกตึงเห่อร้อนที่ส่วนนุ่มนิ่มอ่อนไหวไปหมด นางถึงกับอยาก...อยากให้บางอย่างทะลวงผ่านเข้ามา อยากได้รับการเติมเต็มจนถึงขั้นทรมาน...ทรมานจนน้ำตาเล็ด

หยางหยางเห็นอาการนั้นก็เข้าใจ เขาเองก็ทนไม่ไหวเต็มที จากที่ตั้งใจว่าจะไม่ทำอะไรแล้ว ก็ค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปในกายนาง ไม่นานนัก ส่วนอ่อนนุ่มที่ชุ่มโชกไปด้วยน้ำกามารมณ์ที่ยังค้างคาอยู่ข้างในก็เต้นตุบรัวถี่ ราวกับจะตอบรับและเชิญชวน

หนิงซินพยายามรวบรวมสติ กลั้นใจบอกเสียงสั่น

“เราต้อง...ฮึก...รีบเขียนสาร...”

“เจ้าเขียนสิ” เขาบอกเสียงแหบพร่า รั้งร่างนางเข้าแนบชิด พรมจูบไล่จากหลังใบหูลงมาถึงซอกคอ

“ท่านทำแบบนี้...ข้า...อ๊ะ...!!!” เสียงสุดท้ายดังขึ้นเพราะเขากดนิ้วเข้าไปจนสุด พร้อมกับเลื่อนมืออีกข้างที่กอดเอวนางไว้ขึ้นกอบกำปทุมถัน แล้วบีบคลึงที่ยอดสุด