บทที่ 56

เขากอดร่างนางไว้แน่น กระแทกแรงๆ อีกหลายครั้ง ก่อนดันอาวุธร้ายเข้าลึก จากนั้นบางอย่างก็ระเบิดโพลงอยู่ข้างในนั้น ทำเอาในกายนางอุ่นร้อนชุ่มแฉะไปหมด

เขา...ปลดปล่อยสิ่งนั้นข้างในอีกแล้ว? หนิงซินเสียวซ่านสุดจะหาคำบรรยาย ส่วนอ่อนนุ่มกระตุกเกร็ง สองขาหนีบเข้าหากันแน่นโดยไม่รู้ตัว

หยางหยางฟุบตัวลง กอดร่างนางไว้แน่น เนิ่นนานนักถึงเลื่อนมือขึ้นลูบศีรษะน้อยๆ ของนางอย่างเบามือ ก่อนเคลื่อนตัวขึ้นจูบหน้าผากทั้งที่บางส่วนยังคงค้างคากันอยู่ แล้วลูบหลังปลอบโยนอย่างแผ่วเบา

สำหรับบุรุษเช่นเขาแล้ว ความสัมพันธ์ทางกายกับความรักนั้นเป็นคนละเรื่องกัน ทว่าครั้งนี้ กับองค์หญิงน้อยผู้นี้ เขากลับรู้สึกต่างออกไป

เขาไม่เคยเอ็นดูใส่ใจ เฝ้าถนอมและหวงแหนผู้ใดเท่าสตรีในอ้อมกอดร่างน้อยนี้มาก่อน

“เมื่อครู่...เจ็บหรือไม่” หยางหยางถามอย่างไม่มั่นใจนัก

ตัวเขาเองก็พยายามยั้งมือ ยับยั้งชั่งใจมากแล้ว ทว่า...ช่วงสุดท้ายนั้น มันสุดจะระงับจริงๆ

หนิงซินได้ยินคำถามแล้วใบหน้าตึงและเห่อร้อนขึ้นทันที

นางก้มหน้างุด ซุกแผงอกแกร่ง ส่ายหน้าน้อยๆ

“ทะ...ที่เคยเจ็บ...ไม่เจ็บเท่าใดแล้ว...” นางตอบเสียงเบา

“แต่?”

“ในท้อง...มัน...”

หยางหยางเดาได้ทันที

“เพราะ...สิ่งนั้น...เอ่อ...” นางไม่กล้าพูดต่อแล้ว!

หยางหยางพลันรู้สึกคันยิบๆ ในหัวใจ มุมปากยกสูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ท่าทางน่ารักไร้เดียงสา กับรอยแดงที่ใบหูจิ้มลิ้ม ทำให้แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์อดยิ่งนึกเอ็นดูยิ่งขึ้นมิได้

หนิงซินรอจนจิตใจสงบลง จึงค่อยขยับริมฝีปากน้อยๆ ถาม น้ำเสียงติดจะแหบพร่า

“ท่านแม่ทัพ...คิดจะเรียกระดมพลหรือไม่”

“ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น...ทว่าข้ากลับถูกองค์หญิงรองใช้กลยุทธ์สาวงามมาหลอกล่อเสียก่อน” ประโยคข้างท้าย น้ำเสียงเขาติดจะเย้า

นึกไม่ถึงว่าคนผู้นี้จะเป็นบุรุษผู้เดียวกับที่ฉุดร่างนางขึ้นบนหลังม้า พาตัวมาที่ค่ายพักทัพ กระทำตัวหยาบช้าป่าเถื่อนเหมือนนางไม่ใช่มนุษย์

เขา...เปลี่ยนไปมากจริงๆ

หรือคืนนั้นจะไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเขา?

หากมิใช่เช่นนั้น...หรือเป็นเพราะยามนี้ ใจเขายอมรับนับว่านางเป็นคนของตนแล้วจริงๆ ถึงได้...

หนิงซินกัดริมฝีปากข่มความรู้สึก พยายามหยุดคิดเรื่องที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องบ้านเมือง นางเงยหน้ามองสีหน้าแววตาแม่ทัพใหญ่ประเมินอารมณ์ความรู้สึก ก่อนค่อยๆ ขยับริมฝีปากถามอย่างระมัดระวัง

“เช่นนั้น...ข้าหลอกล่อท่านสำเร็จแล้วใช่หรือไม่” นางไม่ใคร่จะแน่ใจนัก

หนิงซินไม่รู้ตัวสักนิดว่าท่าทีนั้นน่ารักน่ารังแกเพียงใด

“ก็เพียงชั่วคราว” หยางหยางไล้ปลายนิ้วไปตามกรอบหน้างาม

แม้อีกฝ่ายจะแตะต้องสัมผัสอย่างอ่อนโยน ทว่าประโยคสั้นๆ ประโยคนั้น ทำเอาหนิงซินใจกระตุก

นางฝืนทำใจกล้าวางมือทาบทับแผงอกเขา พยายามกระทำตาม ‘กลยุทธ์สาวงามพิชิตใจ’ ที่เคยเรียนรู้มา ปากก็รีบบอกเสียงสั่น

“ท่านอย่าเพิ่งเรียกระดมพลเลยนะ ได้โปรด...อย่างน้อยๆ ก็ช่วยรออีกสักนิด ชะ ใช่แล้ว ข้าสมควรเขียนสารอีกสักหน”

เมื่อสติสัมปชัญญะกลับคืนมา ความคิดของนางก็พลันกระจ่างใส

“ท่านแม่ทัพ...ข้าคิดจะเขียนสารขึ้นมาอีกสักฉบับ ครั้งนี้ก็รบกวนท่านให้ม้าเร็วนำไปส่งให้เสด็จพ่อของข้าอีกครั้ง ข้าจะลองเกลี้ยกล่อมเสด็จพ่อดูอีกที เสด็จพ่อแต่ไหนแต่ไรมาก็เป็นผู้รู้จักหนักเบา ไม่มีทางที่...”

หยางหยางพ่นลมหายใจออกมาอย่างรำคาญ

เขาหาได้รำคาญนาง แต่รำคาญการประวิงเวลา ปล่อยให้ศึกสงครามถูกยืดเวลาออกไปให้ทหารกล้าในกองทัพได้กลับบ้านเกิดอันสงบสุขช้าลงอย่างไม่จำเป็น

เขาแทรกขึ้นทันที “เห็นทีเสด็จพ่อของเจ้าที่เจ้ารู้จัก กับเสด็จพ่อของเจ้าที่ข้ารู้จัก จะเป็นคนละคนกันแล้วกระมัง”

หนิงซินตกใจเพราะท่าทีนั้น

นางพยายามทำใจให้สงบ ก่อนกล่าวเสียงเศร้า

“แคว้นป๋ายสู้พวกท่านไม่ได้อยู่แล้ว เหตุใดไม่ลองให้โอกาสพวกเราอีกสักครั้ง”

หากเป็นหญิงอื่น เขาคงบอกปัดคำขอไปทันที แต่กับองค์หญิงรองผู้นี้ หยางหยางกลับไม่อาจหักใจบอกปัดตัดไมตรี ทำร้ายจิตใจนาง ทว่าเขาเองก็ไม่อาจตามใจนางในเรื่องนี้เช่นกัน

“เจ้ายังไม่หายสนิทดีกระมัง เมื่อครู่เองก็หักโหมถึงเพียงนั้น ยังจะคิดเขียนสารถึงบิดาอะไรอีก”

หนิงซินกัดริมฝีปากแน่น กล่าวอย่างไม่ยอมแพ้

“เช่นนั้นท่านก็ประคองข้านั่งเขียนสารอีกครั้งดีหรือไม่ ครั้งนี้พวกเราช่วยกันเขียนโน้มน้าวเสด็จพ่อของข้า ข้า...ข้าจะเชื่อฟังท่านทุกอย่าง” นางพูดถึงขนาดนี้แล้ว คิดว่าเขาคงไม่ถึงขั้นบอกปัดตัดไมตรีกระมัง?

ดังคาด หยางหยางนิ่งไปทันที

เนิ่นนานนัก เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ แหบห้าว

“สำหรับบางคนแล้ว ให้เปลี่ยนใจคนผู้นั้น เทน้ำรดลงบนศิลาทุกวันให้ศิลานั้นกร่อนลงยังง่ายกว่า เจ้ารู้หรือไม่ เสด็จพ่อของเจ้าตอบสารกลับมาว่าอย่างไร”

หนิงซินยังคงสบตาพยัคฆ์ด้วยแววตาเว้าวอน นิ่งรอฟัง

“เสด็จพ่อของเจ้าเรียกให้ข้าเข้าไปเจรจาสงบศึกถึงในวังหลวง”

หนิงซินตกใจเมื่อได้ยิน

หยางหยางยกมุมปากยิ้ม เอ่ยกึ่งเยาะ

“บิดาเจ้าคิดเล่นเล่ห์เช่นนี้ ไม่สู้ให้ข้ารับคำเชิญ พาทหารบุกเข้าไปจบเรื่องทุกอย่างให้เร็วหน่อยยังดีกว่า”

หนิงซินใบหน้าเผือดสีทันที