บทที่ 45

นางไม่แน่ใจนักว่าเป็นเสด็จพ่อหรือเสด็จแม่ของนางที่เป็นคนต้นคิด รู้เพียงสิ่งหนึ่งที่เสด็จพ่อและเสด็จแม่ของนางคาดไม่ถึง ก็คือเรื่องที่อาจเกิดมีกองทัพไร้พ่าย ที่ยิ่งรบราก็ยิ่งขยายตัว ด้วยได้เหล่าทหารของแว่นแคว้นน้อยใหญ่ที่ห้อม้าไปรบรา ชักชวนกันมาสวามิภักดิ์ ขอย้ายฝั่ง ติดตามรับใช้ รบชนะมาแล้วทั่วทั้งแผ่นดิน สุดท้ายก็ย่ำเท้าเข้าหาแคว้นป๋ายที่เป็นเป้าหมายสุดท้าย...ซึ่งบางทีสุดท้ายแล้วอาจมิใช่เพราะต้องการตัวนาง หรือต้องการลงทัณฑ์นาง แต่เป็นเพราะต้องการครองความเป็นใหญ่ รวบรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่ง เรื่องคว้าชัยชนะครอบครองหญิงงาม หรือลงทัณฑ์หญิงแพศยาและแคว้นที่ก่อให้เกิดภัยสงครามจนเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้า ก็เป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น

แต่นางจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น

เพราะไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น นางจึงตัดสินใจออกมาพบคนผู้นี้ที่เลี่ยงจินอู่ตั้งแต่แรก ยอมกระทั่งใช้ตัวเองเป็นหลักประกันเพื่อให้เกิดความไขว้เขว และเพื่อสร้างทางรอดให้แคว้นป๋าย รวมถึงสร้างทางรอดให้ผู้ไม่อาจปล่อยวางจากสถานะของตนอย่างเสด็จแม่ของนางสักหนึ่งสาย

จะอย่างไรแคว้นป๋ายก็ไม่อาจต้านทานกองทัพเรือนแสนของเฮยเซ่อเย่ว์ เช่นนั้นแล้วไม่สู้เจรจาสวามิภักดิ์ ยอมตกเป็นเมืองขึ้น ยังดีกว่าสูญเสียแผ่นดิน ถูกผนวกรวมเข้าเป็นแผ่นดินเดียวกับเฮยเซ่อเย่ว์เช่นเดียวกับแว่นแคว้นน้อยใหญ่ทั้งหลายเหล่านั้น

“ตอนนี้ข้ากลับอารามหลวงไปทำหน้าที่สตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้แล้ว”

หนิงซินเบือนหน้าหลบดวงตาที่ราวกับจะอ่านทะลุไปถึงจิตใจคู่นั้น ก่อนถือโอกาสที่คนตรงหน้ากำลังสำนึกผิด เอ่ยสิ่งที่ต้องการออกมา

“หากท่าน...หากท่านรู้สึกผิดต่อข้าอยู่บ้าง...ขอให้ข้าเป็นผู้เขียนสารตอบกลับไปที่วังหลวงได้หรือไม่”

หลังจากที่นางบอกว่าต้องการเขียนสารตอบกลับไปที่วังหลวงด้วยตนเอง แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ก็ให้ทหารรับใช้ต่อโต๊ะความสูงพอเหมาะที่จะนำมาวางคร่อมร่างผู้ที่นอนเอนหลังอยู่บนฟูก เพื่อให้นางสามารถเขียนสารได้โดยไม่กระทบกระเทือนจุดที่อยู่ระหว่างการรักษา

ทีแรกแม่ทัพใหญ่จะให้คนไปตามหญิงหม้ายสกุลอวี๋มาดูแลรับใช้นาง ทว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องบ้านเรื่องเมือง หาใช้เรื่องที่สมควรแพร่งพรายออกไปอย่างไม่ระวัง นางจึงใช้กลวิธีที่มารดาเคยยัดเยียดสั่งสอนมาตั้งแต่ยังเยาว์ จับชายเสื้อเขาไว้ ช้อนตาถามเสียงสั่น

“ท่าน...อยู่กับข้าไม่ได้หรือ...”

ท่าทีเหมือนเด็กน้อยน่าสงสารที่หวาดกลัวไปทุกสิ่ง โดยเฉพาะการถูกทอดทิ้ง ทำให้หยางหยางหักใจผละจากไปไม่ลง

เขาไม่นึกมาก่อนว่าสตรีที่กล้าหาญไม่กลัวตายในคืนนั้นที่เลี่ยงจินอู่ แท้จริงแล้วก็มีด้านนี้ด้วยเช่นกัน

บางทีอาจเป็นเพราะเขาทำร้ายนาง...ทำให้นางหวาดกลัว รู้สึกขาดที่พึ่ง พอเขามาทำดีด้วย จึงกลายเป็นว่าเขาคือที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของนาง นางจึงเกิดยึดติดกับเขาขึ้นมา

เคยมีเหมือนกัน ที่เชลยศึกผู้ถูกจับมาลงทัณฑ์ทรมาน เกิดรู้สึกผูกพันกับผู้ลงทัณฑ์ บางรายสนิทสนมกันถึงกับเรียกกันเป็นพี่เป็นน้องเลยทีเดียว

ในกรณีเขากับนางย่อมไม่ใช่ความสัมพันธ์เฉกเช่นพี่ชายและน้องสาว แต่เป็น...

หยางหยางมองใบหน้าน้ำตาคลอของนางแล้วเหมือนหัวใจถูกบีบรัด พลันรู้สึกว่าตัวเองยิ่งกว่าเลวทรามต่ำช้า จะชดใช้อย่างไรก็ไม่สาสมกับความผิดที่ได้กระทำไว้สักนิด

เขาขยับเข้านั่งลงเคียงข้างนาง โอบร่างน้อยไว้ ใช้สองมือช่วยจับโต๊ะตัวนั้นให้มั่นคง

“เจ้าเขียนสิ จนกว่าเจ้าจะหายดี ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

“แล้ว...ถ้าพ้นจากสามวันนับจากนี้แล้วข้ายังไม่หาย...”

นี่เป็นสิ่งที่หยางหยางใคร่ครวญอยู่เหมือนกัน

ไม่ใช่เพียงเรื่องที่จะดูแลกระทั่งนางหายป่วยจริงๆ หรือดูแลจนถึงแค่วันไหน แต่เป็นเรื่องที่ นับจากนี้ ระหว่างตัวเขากับองค์หญิงรองผู้นี้ สมควรอยู่ในสถานะอะไร และจะทำเช่นไร จึงจะสามารถรักษาชื่อเสียงอันดีงามของนางเอาไว้ได้

เขาเคยบอกว่าจะรับผิดชอบนาง การรับผิดชอบนั้นย่อมต้องควบรวมไปถึงสถานะและชื่อเสียงของนางด้วย

เขาไม่กลัวว่าพวกทหารในกองทัพจะปากเปราะ ด้วยเหล่าทหารในกองทัพทมิฬล้วนเคร่งครัดวินัยทัพเป็นอย่างยิ่ง  กลัวก็แต่หากกระทำการอย่างไม่ระวัง ผู้คนทั่วทั้งปฐพีจะริษยาอาฆาต กล่าวโทษ หรือจงเกลียดจงชัง ดูหมิ่นดูแคลน เหยียดหยามนาง

แค่ทุกวันนี้ เหล่าผู้แพ้สงครามก็พลิกลิ้นกล่าวว่าทั้งหมดล้วนเป็นเพราะ ‘นางจิ้งจอกแพศยาจากแคว้นป๋าย’ ไม่ได้นึกโทษความเขลา ความไร้กำลัง และฝีมือของตนเองเลยสักนิด

คนเหล่านั้น ก่อนออกรบ ปากก็พูดอยู่ปาวๆ ว่ารบกันเพื่อแย่งชิงนาง บ้างก็กล่าวกันว่า ‘ศึกครั้งนี้ เพื่อเกียรติยศ เพื่อศักดิ์ศรี’ บางรายถึงกับอ้างว่าออกรบเพื่อเกียรติขององค์หญิงรองแคว้นป๋ายอย่างนางด้วยซ้ำ ทว่าหลังพ่ายแพ้ในสงคราม คนเหล่านั้นเจ็ดส่วนกลับกล่าวโทษนางกันอย่างหน้าด้านๆ ส่วนเกียรติยศศักดิ์ศรีอะไรนั่น ก็ไม่รู้ว่าทำหล่นเอาไว้ ณ ที่ใดในสนามรบอันกว้างใหญ่

ตัวเขาเองก็เคยเป็นผู้หนึ่งที่กล่าวโทษนางหลังจากสูญเสียบิดา เหล่าพี่ชายน้องชาย จนสุดท้ายก็เหลือตัวคนเดียวในตระกูล ต่อมาออกรบก็ยังมาสูญเสียทหารหาญที่เคยคุ้นหน้าคุ้นตากันอีกมาก จากที่เคยกล่าวโทษนางอยู่ก่อนแล้ว การกล่าวโทษด้วยความโกรธนั้นก็ยิ่งกลายเป็นความเกลียดชัง เป็นความคลั่งแค้น ที่ทำให้พลาดพลั้งกระทำเรื่องขาดสติยั้งคิดอย่างโหดร้ายป่าเถื่อนยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน...และผลของการกระทำนั้น ก็คือภาพของสตรีกล้าหาญไม่กลัวตายที่แตกสลายและขวัญเสียจนแยกไม่ออกแล้วว่าผู้ใดคือคนที่ควรเข้าใกล้ ผู้ใดคือคนที่ควรออกห่าง

ทั้งๆ ที่เขาทำร้ายนางถึงเพียงนั้น เพียงเขามาดูแลนาง นางกลับยึดติดกับเขา มอบความไว้วางใจให้เขา ยอมให้เขาโอบกอด นอนแนบกายอย่างสนิทชิดเชื้อ ราวกับ...เป็นคนรัก…