มีพลังงานบางอย่าง ทำให้คนบางคนกลับมาบ่อยๆ

บ้านเดี่ยวหลังชั้นเดียวหลังใหญ่ออกแบบมาเพื่อให้คนสูงวัยอยู่ได้อย่างสะดวกสบาย ปลูกอยู่ในเนื้อที่เกือบห้าไร่ รอบบ้านรายล้อมด้วยป่าปลูก สองสามีภรรยากำลังนั่งพักผ่อน หลังจากเพิ่งลงไปเดินออกกำลังกายในสวนมา ผู้เป็นสามีรูปร่างสูงใหญ่ อายุหกสิบห้าปีแล้วแต่ยังดูแข็งแรงมาก

“แม่ทำไมช่วงนี้ลูกชายกลับบ้านบ่อยจังเลย กลับไปยังไม่ถึงเดือนเลยกลับมาอีกแล้ว มีอะไรหรือเปล่า” นายยุทธนาถามสิ่งที่คาใจ สงสัยกับพฤติกรรมของลูกชายคนเล็ก

“แม่ก็สงสัยเหมือนกันว่า เขากลับมาทำไมบ่อยๆ”

“เห็นไปคลุกอยู่แต่ที่ร้านผ้า แม่ไม่ลองถามแม่เยาวภาเขาดูล่ะ เผื่อเขารู้อะไรบ้าง”

“หรือว่าเราชวนลูกมากินข้าวที่บ้านกันดี วันเสาร์นี้ไหมพ่อ” นางบุหงาขอความเห็นจากสามี

“ก็ดี อย่าลืมบอกลูกก่อนนะ เผื่อเขามีนัด”

นายยุทธนา และนางบุหงา สองสามีภรรยา วางมือทางธุรกิจ ปล่อยให้ลูกสาวและลูกชายดูแลต่อ ร้านขายผ้าในตลาดที่ใหญ่ที่สุดในตัวจังหวัด ร้านวัสดุก่อสร้างและออกแบบสร้างบ้าน ห้างร้านปล่อยให้คนเช่า หลายอย่าง สองคนวางมืออยากพักผ่อน เพราะอายุมากแล้ว คอยเป็นที่ปรึกษาให้ลูกๆ

นอกจากนี้ยังมีธุรกิจอยู่ในกรุงเทพฯทั้งโรงแรมและร้านอาหาร ลูกชายคนเล็กรับหน้าที่ดูแลงานที่กรุงเทพฯ ส่วนที่ต่างจังหวัด เป็นลูกสาวคนโตดูแล ลูกสาวอยากให้อยู่ใกล้พ่อแม่หน่อย ทั้งเยาวภาและโยธินต่างก็สานต่อกิจการของครอบครัวได้เป็นอย่างดี เสียอย่างเดียว ทั้งคู่ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีแฟน ทั้งพี่ทั้งน้อง ดูเหมือนจะชอบทำงานกันมากกว่า สองสามีภรรยาได้แต่รอเวลาเลี้ยงหลาน ลุ้นแล้วลุ้นอีก ก็ไม่มีวี่แววว่าจะได้อุ้ม

“แม่เยาวภา วันเสาร์นี้ว่างไหมลูก พ่อเขาอยากกินข้าว ถ้าน้องยังไม่กลับกรุงเทพฯก็ชวนมาด้วยกันนะ”

“ค่ะแม่ ได้เลยค่ะหนูว่างทุกวันอยู่แล้ว เดี๋ยวจะโทรบอกน้องให้นะคะ”

“นี่แม่เยาวภา น้องเขามีงานที่นี่เหรอ ทำไมพักนี้มาบ่อยจัง”

“หนูก็ไม่รู้ค่ะแม่ สงสัยมาซื้อขนมไทยกลับไปกินที่กรุงเทพฯมั้ง” ใบหน้าของเยาวภายิ้ม

“นี่ยังไง พูดกำกวมนะเรา จะเข้ามาบ้านเมื่อไหร่ เดี๋ยวเราต้องคุยกันนะ”

“ค่ะแม่ เจอกันวันเสาร์เย็นนะคะ”

“อีกตั้งหลายวัน มาเลยไม่ได้เหรอลูก”

“อีกสองวันเองค่ะแม่ ช่วงนี้ผ้าขายดีที่ร้านวัสดุคนก็เยอะ ไว้เจอกันเย็นวันเสาร์ทีเดียวล่ะกันนะคะแม่”

นางบุหงาวางสายไปแล้ว เยาวภายิ้ม ไม่ใช่แค่พ่อกับแม่ที่สงสัยกับการกลับบ้านบ่อยๆ ของน้องชาย เธอเองก็สงสัยเหมือนกัน ว่าโยธินมีธุระอะไรนักหนา ทำไมต้องกลับบ้านเกือบทุกอาทิตย์

ยังไม่ทันที่จะโทรหา เสียงโทรศัพท์ดัง น้องชาย

“ว่าไงโย มีอะไร นี่อย่าบอกนะว่าอยู่บ้าน”

“ครับ พรุ่งนี้เที่ยงว่างไหมพี่ภา ไปกินข้าวกันผมเลี้ยง”

“นี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วงานที่กรุงเทพฯเป็นยังไง ไม่มีปัญหาเหรอ”

“ไม่มีครับ ผมเพิ่งมาถึงมีขนมอร่อยที่พี่ชอบมาฝากด้วย เผื่อพ่อกับแม่ด้วย”

“ดีเลย เสาร์นี้แม่ชวนไปกินข้าว ว่างใช่ไหม”

“ว่างครับ ผมกลับวันจันทร์เช้า”

โยธินวางสายไปแล้ว เยาวภาเริ่มเก็บร้านพรุ่งนี้เป็นวันหยุดของร้าน เธอมีนัดกับปัทมาจะเอาผ้าไปตัดชุด เธอเห็นปัทมาใส่ชุดเดรสแบบน่ารักมาก เลยอยากใส่บ้าง นานๆ ปัทมาจะว่าง หลังๆ มาเห็นว่าขนมขายดี ผู้หญิงสามคนแทบจะไม่มีเวลาว่างเลย นั่นเพราะขนมไทยของบ้านนั้นอร่อยจริงๆ

เยาวภามีบ้านส่วนตัวอยู่ไม่ไกลจากร้านขายผ้า อยู่ในหมู่บ้านเดียวกับน้องชาย แต่อยู่คนละหลัง เธอติดนิสัยอยู่คนเดียว พ่อกับแม่เลยซื้อบ้านให้คนละหลัง

โยธินโผล่มาหาพี่สาวตั้งแต่ยังไม่สองโมงเช้า

“โย ทำไมมาแต่เช้าจังเลย พี่ยังไม่ตื่นเลยนะเนี้ย มีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าครับ ก็นัดพี่ภาว่าจะเลี้ยงข้าว ผมเลยมาหาแต่เช้า นี่ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย”

“แล้วทำไมไม่ไปหากินก่อน นัดพี่เที่ยงไม่ใช่เหรอ”

“ก็ตื่นแล้ว กินเช้าก็ได้ครับ เที่ยงก็กินอีก หรือเย็นอีกก็ได้ผมเลี้ยง”

“นี่มีอะไรหรือเปล่า ป๋ามาเลย” เยาวภาเปิดประตูให้น้องชาย เดินนำหน้าเข้าบ้านบ่นไม่หยุด เพราะน้องมาปลุกแต่เช้า สายๆ เธอมีนัดกับปัทมาเพื่อวัดตัว”

“เช้าพี่มีนัดวัดตัวตัดชุด เที่ยงก็ได้มั้ง”

“ไม่เป็นไร ส่งพี่วัดตัวเสร็จก่อนก็ได้แล้วก็ไปกินกลางวันกัน ปกติเช้าผมก็ไม่ค่อยกินข้าวอยู่แล้ว กาแฟสักแก้วก็อยู่ได้ถึงเที่ยง”

“ไม่ได้นะโย ไม่ดียังไงก็ต้องกินข้าวเช้า เดี๋ยวรอพี่อาบน้ำก่อนแล้วออกไปหาอะไรกินกัน”

เยาวภาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เกือบสองโมงเช้า พร้อมออกจากบ้าน เกือบได้เวลานัดกับป้ทมา เธอนัดเจอกันที่ร้านของปัทมาเก้าโมงเช้า วันนี้ตรงกับวันหยุดของร้านขนม ดีเหมือนกันจะได้แวะไปไหว้ย่ากุลกับคุณน้าประภาพรแม่ของปัทมาด้วย หญิงสาวแวะซื้อเครื่องดื่มบำรุงกำลังไปฝากย่ากุลกับแม่ของปัทมา คิดว่าที่บ้านของปัทมาน่าจะยังมีขนมที่กินกับกาแฟ เธอจะไปขอกาแฟดื่มสักหน่อย

“ซื้อไปไหนครับพี่ภา ไปเยี่ยมใครเหรอครับมีใครป่วยเหรอ”

“เปล่า เช้าพี่มีนัดกับน้องปัท วัดตัวตัดชุด วันนี้ตรงกับวันหยุดร้านเขาพอดี พี่เลยซื้อของพวกนี้ไปเยี่ยมย่ากุลกับคุณน้าแม่ของน้องปัท ซื้อขนมกับเขาบ่อยๆ”

“เข้าใจแล้วครับ” โยธินยิ้มเล็กน้อย

“โย แน่ใจนะว่าจะรอไหว บางทีผู้หญิงเจอกันก็ต้องมีเรื่องคุยกันยาวนะ”

โยธินนิ่ง เป็นบุคคลิกของเขา เงียบขรึมไม่ค่อยพูด ก็แสดงว่าเขาไม่มีปัญหา

โยธินทำหน้าที่ขับรถ สองพี่น้องตรงไปที่บ้านของปัทมา ซึ่งอยู่ห่างออกไปคนละฝั่งของถนน แต่ไม่ไกลกันมากนัก ผ่านตลาดสดและผ่านร้านขนมไทย วันนี้ปิดร้านเพราะเป็นวันหยุด

“หนูปัท ใครมากันล่ะลูก ลูกค้ามาตัดผ้าหรือจะมาซื้อขนม”

“นั่นหนูเยาวภานี่คะแม่ เอ...มีธุระอะไร ไม่น่าจะมาสั่งขนมนะเพราะเขารู้ว่าเราหยุด”

“พี่ภามาวัดตัวตัดผ้าค่ะย่า แม่ มาเร็วกว่าที่คิด”

“อ่อๆ เรียกมากินข้าวเช้าด้วยกันไปลูก”

“ค่ะย่า” ปัทมาออกมาต้อนรับเยาวภา แปลกใจว่าทำไมเจ้าของร้านขายผ้ามาหาเธอเร็วกว่าเวลาที่นัดกันไว้ทางโทรศัพท์ว่าจะมาเก้าโมงเช้า เธอไม่คิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้ เช้านี้หญิงสาวสวมชุดเดรสระบายเป็นชั้นๆ ลายผ้าเป็นลูกไม้ดอกเล็กๆ แขนพองที่ตัดเอง ออกมารับสองพี่น้อง

“สวัสดีค่ะพี่ภา ย่าชวนกินข้าวเช้าค่ะ เรากำลังกินข้าวเช้ากันพอดีเลย”

“สวัสดีค่ะพี่โยธิน” ปัทมาเรียกเขาพี่ตามที่เยาวภาเคยบอกให้เรียก นึกแปลกๆ เธอเพิ่งเคยเรียกผู้ชายแปลกหน้าว่าพี่เป็นครั้งแรกคงเป็นเพราะเธอไม่มีพี่ชาย

สองพี่น้องรับไหว้จากปัทมา “เรามากวนแต่เช้าเลยน้องปัท ขอโทษด้วยนะคะที่มาเร็ว”

“ไม่เป็นไรค่ะ ปัทไม่มีปัญหา เข้าไปข้างในบ้านดีกว่าค่ะ เรากำลังกินข้าวเช้ากัน”

สวัสดีค่ะย่ากุล น้าพร ขอโทษด้วยนะคะเราสองคนพี่น้องมากวนแต่เช้าเลย”

“ไหว้พระเถอะหลาน ไม่เป็นไรๆ มาได้เวลาพอดีเลย กำลังกินข้าวเช้า มากินด้วยกันเลย”

“แหม....แค่เห็นกับข้าวก็หิวแล้วค่ะ ไม่ปฏิเสธแล้วนะคะ”

“มาๆ ลูกมา หนูปัทตักข้าวให้พี่ๆ เขาเลยลูก”

“แล้วนี่น้องชายเหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลย” ย่ากุลหันไปหาโยธิน

“ใช่ค่ะย่ากุล โยธินไม่ได้อยู่ที่นี่ค่ะ เขาดูงานอยู่ที่กรุงเทพฯนานๆ ถึงกลับบ้าน”

บทโต๊ะกินข้าวไม้สักขนาดใหญ่ ที่นั่งสิบคน ย่ากุลนั่งหัวโต๊ะ ขวามือคือนางประภาพร ซ้ายมือคือปัทมา เยาวภาเข้าไปนั่งติดกับนางประภาพร โยธินนั่งติดกับปัทมา สองพี่น้องโชคดีมาถึงก็ได้กินข้าวเช้าเลย

“อาหารน่ากินทุกอย่างเลยค่ะย่า”

“น่ากินก็กินเยอะๆ นะลูก ทั้งหมดนี่แม่พรเขาทำย่าน่ะทำไม่ไหวแล้ว วันหยุดทีก็นอนพักผ่อน เอาแรงไว้ไปขายของที่ตลาด”

“เห็นว่าจะย้ายมาขายที่บ้านใช่ไหมคะ แล้วนี่น้องปัทได้ช่างได้แบบหรือยัง”

“แบบดูไว้บ้างแล้วค่ะพี่ภา แต่ยังไม่ได้ดูเรื่องผู้รับเหมา พอดีช่วงนี้ขนมขายดีมาก ไม่มีเวลาหาช่างเลย ปัทเลยช่วยย่ากับแม่ขายของเอาเงินก่อนค่ะ”

“ย่าเป็นคนท้องที่ก็จริงนะ แต่ย่าก็ไม่รู้จักเลยต้องไปหาช่างฝีมือดีๆ ได้ที่ไหน”

“ถ้าไม่รังเกียจ ผมดูให้ก็ได้นะครับ” โยธินเอ่ยขึ้น หลังจากที่เขานั่งเงียบมาสักพัก

“จริงด้วย นี่ภาลืมไปเลยนะคะว่า โยธินมีบริษัทฯรับเหมาก่อสร้าง”

“งั้นรึ ถ้าอย่างนั้นหนูปัทก็ไม่ลองคุยกับพี่เขาดูล่ะลูก เราจะได้ไม่ต้องไปหาเอง เรื่องแบบหรือเรื่องอื่นๆ ก็ลองคุยกับพี่เขาดูว่าต้องการแบบไหน แล้วก็ให้พี่เขาออกแบบร้านตัดเสื้อให้ใหม่เลยก็ดีนะแม่ว่า แม่ว่าห้องมันเล็กไป ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย เดี๋ยวแม่จ่ายให้”

“อันนี้จริง ย่าเห็นด้วย ไอ้ห้องเย็บผ้า ย่าว่ามันเล็กไป หน้าร้านต้องกว้างกว่านี้จะได้ตั้งหุ่นโชว์เสื้อผ้าได้หลายตัว”

“ปัทขอดูแบบก่อนได้ไหมคะ เรื่องห้องทำงานไว้ทีหลังก็ได้ค่ะ อยากทำร้านก่อน คร่าวๆ อยากให้ย่ากับแม่ได้ทำงานสะดวก ขอเป็นแบบร่วมสมัย ประมาณว่าย่า แม่ แล้วก็ปัทชอบ ประมาณนี้ค่ะ” ปัทมาหันมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ นึกในใจว่าเขาเต็มใจที่จะช่วยแน่ๆ ใช่ไหม เพราะหน้าเขานิ่งมาก

“ได้ครับ เดี๋ยวกินข้าวอิ่มแล้ว พี่จะส่งแบบให้ปัทมาดูก่อน ส่วนรายละเอียดค่อยคุยอีกทีก็ได้ครับ”

จากนั้นทุกคนพูดคุยกันต่อ พร้อมกินข้าวไปด้วย โยธินแอบสำรวจบ้านของย่ากุล สะอาดและเป็นระเบียน แยกโซนทำขนมออกไปจากตัวบ้านต่างหาก เขาชอบบ้านสะอาดๆ แบบนี้ สมกับเป็นร้านขนมไทยที่อร่อยมาก แต่บางอย่างอาจต้องปรับปรุง เพื่อให้สะดวกกับการทำขนม

ปัทมาทยอยเก็บถ้วยจานไปล้าง โดยมีเยาวภาช่วย จากนั้นหญิงสาวชงกาแฟให้ทุกคน เธอมีเครื่องชงกาแฟขนาดเล็ก หญิงสาวทำเครื่องดื่มได้หลายอย่าง สองพี่น้องถูกใจมาก กาแฟเสริฟพร้อมกับขนมไทยอร่อยๆ

“น้องปัท แบบนี้ถ้าเปิดร้าน สงสัยพี่ต้องแวะมาทุกวันแน่เลย”

“ยินดีค่ะพี่ภา ดีเลยค่ะปัทจะได้มีเพื่อน”

“น้องปัทคงจะเหมือนพี่ กลับจากกรุงเทพฯมาอยู่บ้าน เพื่อนหายหมดเลย ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปมีอาชีพมีครอบครัวอยู่ต่างจังหวัด เราไปอยู่กรุงเทพฯนานเกินไป”

“จริงค่ะพี่ภา ตั้งแต่กลับมาอยู้บ้าน ปัทยังไม่เจอเพื่อนสมัยเรียนเลยสักคน อาจเป็นเพราะช่วงที่เรียนเราเรียนอย่างเดียว เลิกเรียนกลับบ้านก็ช่วยงานบ้าน ไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยว พอจบมัธยมก็ต้องเข้ากรุงเทพฯเพื่อต่อปริญญาตรี จบแล้วก็ทำงาน”

“ดอกจำปีนี่หอมจังเลยนะค่ะย่ากุล ภาชอบจังเลย”

“หนูปัทเขาเก็บทุกวัน เดี๋ยวแบ่งไปบ้างนะลูก ย่าใส่กระทงไว้เยอะเลย”

“ขอบคุณมากค่ะย่า”

“งั้นเดี๋ยวปัทพาพี่ภาไปวัดตัวที่บ้านก่อนนะคะ”

“ไปๆ ลูก เดี๋ยวย่ากับแม่จะเอนหลังสักหน่อย แล้วเดี๋ยวเที่ยงอยู่กินข้าวด้วยกันนะแม่เยาวภา” ย่ากุลมีน้ำใจ ต่างจังหวัดมักเป็นแบบนี้เสมอ

"ขอบคุณมากค่ะย่ากุล "

สองพี่น้องเดินตามป้ทมาไปที่บ้านหลังเล็กของเธอ ชอบที่รอบบริเวณบ้าน สะอาด แยกเป็นสัดส่วน

โยธินสำรวจพื้นที่รอบบริเวณบ้าน เขามีแบบก่อสร้างอยู่ในหัวแล้ว พยายามวนเวียนกลับบ้านบ่อยเพื่อสิ่งนี้ และวันนี้สมใจเขานัก หลานสาวเจ้าของร้านขายขนมไทยถูกใจเขามาก