บทที่ 856

เมื่อเห็นทั้งสองคนเกือบจะดึงดาบบ้าง ออกกระบี่บ้าง เวินซื่อตะลึง จึงรีบตะโกน “หยุดนะ!”

“ทุกคนกำลังทำอะไร?”

เมื่อได้ยินเสียงของเวินซื่อ เป่ยเฉินหยวนรีบหยุดการกระทำในมือ จากนั้นก้าวเร็ว ๆ ไปหานาง

“อู๋โยว เป็นอย่างไรบ้าง ท่านไม่เป็นไรนะ?”

เวินซื่อเห็นสีหน้าเขากังวล จึงส่ายหน้า “ข้าไม่เป็นไร กลับเป็นพวกท่านนะสิ จู่ ๆ ต่อสู้กันได้อย่างไร?”

จู๋เยวี่ยกลับไปข้างกายนางเช่นกัน ยืนอยู่ด้านหลังนาง พร้อมจ้องเป่ยเฉินหยวนอย่างเอาเรื่อง

เป่ยเฉินหยวนนิ่งไปครู่หนึ่ง “ไม่มีอะไร ท่านไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

ความจริง เขากลัวเวินซื่อจะเก็บกดมากเกินไป ดังนั้นเมื่อครู่จึงตามมาถึงหน้ากระโจม อยากเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนนาง

แต่นึกไม่ถึงว่าจู๋เยวี่ยปรากฏตัวกะทันหัน ขวางหน้าเขาเอาไว้ ท่าทางแข็งกร้าวไม่ยอมให้เขาเข้าไป

แต่เป่ยเฉินหยวนที่อยู่ข้างนอกสัมผัสไม่ถึงกลิ่นอายของเวินซื่อ กลัวนางสะเทือนใจเกินไปแล้วเกิดเรื่อง ดังนั้นทั้งสองคนจึงต่อสู้กันทั้งอย่างนี้

ทว่ายามนี้เวินซื่อปรากฏตัวแล้ว เป่ยเฉินหยวนกลับใจเย็นกะทันหัน

เขานึกถึงความผิดปกติบางอย่างที่สังเกตได้จากตัวเวินซื่อก่อนหน้านี้ บางทีจู๋เยวี่ยอาจรู้บางอย่าง ดังนั้