บทที่ 26 เจ้าพ่อไหน้ำส้ม ( ขี้หึง )

“ท่านอ๋องเพคะ อ่างน้ำในห้องหม่อมฉันเล็กนิดเดียว คงลงไปพร้อมกันไม่ได้ ถ้าอย่างนั้น ไม่สู้พระองค์”

“ข้าจะอาบให้เจ้าเอง อยู่เฉยๆ”

เขาค่อยๆ หย่อนขานางลงในอ่างน้ำช้าๆ เขาหยิบเสื้อคลุมมาคลุมตัวเขา

“เจ้าหนาวหรือไม่ ซีเฟย”

“ไม่เพคะ หม่อมฉันชอบอาบน้ำเย็นมากกว่าเพคะ สดชื่นกว่า”

“หันหลังมาสิ”

เขาบอก นางยอมทำตามที่เขาสั่งแต่โดยดี เขาค่อยๆ เอาผ้าชุบน้ำ เช็ดหลังนางอย่างเบามือ เขามองผลงานของเขาที่ทำไว้เมื่อคืนอย่างชื่นชมตัวเอง

“ลำบากเจ้าแล้วนะ”

“พระองค์ว่าอย่างไรนะเพคะ”

“ทั้งหลัง หน้าอก คอ ต้นขา ล้วนแต่มีรอย คงต้องลำบากเจ้า อยู่จวนเงียบๆ ไปอีกหลายวัน”

ซีเฟยหน้าแดงถึงหู เขารู้สึกขำนางเล็กน้อย ปฏิกิริยาของนางช่างรวดเร็วมากจริงๆ

“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าอยากแช่น้ำด้วย”

เขาไม่พูดเปล่า เขาถอดเสื้อคลุมและเดินลงไปในอ่างนั้น ซึ่งพอเขาเข้าไป ทำให้อ่างนั้น ดูแคบไปถนัด ซีเฟยกำลังจะลุก เขาก็ฉุุดนางลงมานั่งที่ตักเขา

“เจ้าจะไปไหน ข้ายังอาบให้ไม่เสร็จเลย ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ทำอะไรเจ้า ในอ่างแคบๆ นี่หรอกน่ะ มันไม่ถนัด”

ซีเฟยหันไปค้อนให้เขาวงใหญ่ เขาเริ่มอาบน้ำให้นาง และอาบให้ตัวเอง ทั้งคู่ใช้เวลาในการอาบน้ำค่อนข้างเร็ว เ