Chapter.22 ขอโทษ

"กว่าจะหาที่จอดได้ รถเยอะจังเลยนะคะ แต่ก็ดีกว่ากรุงเทพ ต้องนั่งรถเมล์หรือไม่ก็รถไฟฟ้าแล้วก็ลงเดินต่อไปเท่านั้น รถส่วนตัวหมดสิทธิ์ " ไม่อยากให้ตัวเองฟุ้งซ่านก็เลยพูดไปเรื่อย ตลอดทางรู้สึกมีแค่ฉันที่พูดอยู่คนเดียว พี่วีคงไม่รำคาญหรอกมั้งถึงรำคาญก็ต้องฟัง ดูเอาแต่ใจจัง..

"อีกสองเดือนพี่ก็ต้องย้าย ได้ฟังแบบนี้ไม่อยากไปเลย "

"เอ๋.... พี่วีจะย้ายเข้ากรุงเทพหรือคะ"

"ใช่ครับ อาจจะได้เจอกันบ่อยขึ้นนะ " ฉันคิดว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก อย่างน้อยก็มีคนรู้จักให้ได้พึ่งพา อาจไปเป็นภาระเพิ่มอีก

"ยินดีค่ะ "

"เอาละครับ ถึงแล้ว "

"ตื่นเต้นจัง "

"พี่วีอีกแค่ดอกเดียวค่ะ "

"พี่พยายามอยู่ครับ "

ปัง

"เย่ๆ ได้แล้วค่ะ ได้แล้ว "

"เอาตัวสีชมพูค่ะลุง" ฉันชี้บอกลุงเจ้าของร้านว่าต้องการตัวนั้น หมดไปหลายร้อยเลยกับการปาโป่ง ต้องขอบคุณพี่วีที่พยายามและตั้งใจทำเพื่อตุ๊กตาตัวนี้ ฉันกอดตุ๊กตาไว้แน่น ที่จริงเอาเงินไปซื้อใหม่ยังถูกกว่ามายืนเสี่ยงกับลูกดอกที่แหลมบ้างไม่แหลมบ้าง คงเพราะมันไม่ตื่นเต้นล่ะมั้ง ไม่รู้สิตอนนี้คุณหมอวีเหงื่อแตกเต็มหน้าเลย

"เป็นไงในที่สุดก็ได้"

"สุดยอดมากค่ะ " ฉันยกนิ้วโป้งให้พี่วี ท้อตั้งแต่ลูก