3

"หลี่เล่อเยียน...นี่...หลี่เล่อเยียน หล่อนจะนอนตื่นสายแบบนี้ไม่ได้นะ ..." เสียงแหลมแสบแก้วหูตะโกนเรียกหญิงสาวผมดำยาว ขัดกับผิวสีขาวราวหิมะ ร่างผอมบางที่นอนไม่ได้สติ เนื่องจากเธอไม่เคยทำงานหนักจนส่งผลให้เธอล้มป่วยจับไข้ไม่ได้สติทั้งคืน ใครเลยจะคิดว่าการที่เธอถูกเกณฑ์ให้มาใช้แรงงานของค่ายปัญญาชน จนทำให้เธอเสียชีวิต เพราะไม่เคยทำงานหนักมาก่อน

" อือ... นะ น้ำ คอแห้งจัง " หลี่เล่อเยียนที่เหน็ดเหนื่อยจากการตระเวนซื้อของเข้ามิติถูกรบกวนการนอน โดยเสียงของหญิงสาวแหลมปี๊ดก็เกิดอาการมึนงงเล็กน้อย หรือเมื่อคืนเธอเปิดทีวีทิ้งไว้ทั้งคืนกันนะ

" หล่อน...... ได้เวลาทำอาหารเช้าแล้ว หล่อนจะกินแรงคนอื่นไม่ได้นะ ฮึ่ย ตัวซวยจริง ๆ เลย" ฟ่านเหมยเหมย หญิงสาวอายุราว ๆ 18 ปีเอ่ยเสียงเขียว เนื่องจากเธอก็ถูกส่งมายังพื้นที่ห่างไกลบ้านเพื่อมาเป็นปัญญาชนชั้นแรงงาน ทำงานแลกแต้มค่าแรงเหมือนกันกับหลี่เล่อเยียน ผ่านมาได้ 10 วันแล้ว เธอรู้ซึ้งถึงสันดานของหลี่เล่อเยียนดี ทำตัวสูงส่ง งานหนักไม่เข้าใกล้ กินข้าวก็ต้องค่อยๆ เคี้ยว เห็นแล้วขัดหูขัดตานัก เป็นลูกหลานตระกูลสูงส่งมาจากไหนกันเชียว อีกทั้งสายตาดูแคลนที่มองมายังเพื่อนปัญญาชนด้วยกันอีก เรียกได้ว่าไม่มีใครถูกชะตากับหลี่เล่อเยียนเลยสักคน

เนื่องจากว่าหลี่เล่อเยียนนั้นเรียนจบถึงชั้นมัธยมปลาย ตอนมาถึงจึงถูกเสนอชื่อให้ไปเป็นครูสอนหนังสือ แต่ด้วยความที่หน้าตาผิวพรรณของเธอนั้น มันช่างโดนเด่นเกินใครในหมู่ปัญญาชน รวมไปถึงเธอไม่มีมนุษยสัมพันธ์กับใครเลย จึงไม่มีใครสนับสนุนเธอสักคน ตำแหน่งครูจึงตกไปเป็นของ หมิงเสี่ยวฮวา สาวงามอีกผู้หนึ่ง กิริยาอ่อนหวาน นอบน้อมถ่อมตน เป็นที่รักของเพื่อนปัญญาชนที่เดินทางมาร่วมกันเป็นเวลา 4 วันเต็มๆ เธอได้หัวใจของเพื่อนปัญญาชนเกินครึ่ง จึงไม่ต้องทำงานหนักเพียงแค่ออกไปสอนหนังสือแถมยังได้ค่าแรงเดือนละ 10 หยวนอีกด้วย

" อือ.. เธอเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้อย่างไร " หลี่เล่อเยียนที่พอได้สติมาบ้าง หลังจากมึนงงกับอาการไข้ นี่เธอซื้อของแค่นี้ถึงกับไข้จับเชียวหรือ หลี่เล่อเยียนได้แต่สงสัยกับตัวเองว่าเธอกลายเป็นคนอ่อนแอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน อีกทั้งผู้หญิงฟันดำคนนี้อีกที่มาตะโดนเรียกจนแก้วหูแทบแตก

" เหอะ หลี่เล่อเยียน เธอนี่มัน.... หึ ..ฉันก็คือปัญญาชน ฟ่านเหมยเหมย เพื่อนร่วมบ้านพักเดียวกันกับหล่อนอย่างไรเล่า " ฟ่านเหมยเหมย คาดไม่ถึงว่าอาศัยอยู่ร่วมกันมาเป็นเวลาสิบวัน ไม่ช่วยให้สมองของหล่อนจำชื่อเธอได้เลยหรืออย่างไรกันนะ เจอหน้าทีไรหล่อนเป็นต้องถามทุกทีว่าเธอเป็นใคร น่าเจ็บใจยิ่งนักนางจิ้งจอก

" แล้วเธอมาห้องฉันทำไม เข้ามาได้อย่างไร " หลี่เล่อเยียน ที่มึนงงกับพิษไข้ ก็ยิ่งมึนหนักเข้าไปอีก แต่พอมองสำรวจสภาพแวดล้อมที่เธออยู่แล้วนั้น ก็คงพอจะเดาได้ว่าเธอคงมายังอีกโลกหนึ่งเป็นที่เรียบร้อยแล้วแน่นอน ดูจากการแต่งตัวรวมไปถึงเตียงที่เธอนอน เฮ้อ...

"ฉันก็มาปลุกเธอไปทำอาหารหนะสิ อย่าคิดว่าได้จะกินแรงคนอื่นนะ ทุกคนทำงานเหนื่อยเหมือนกัน วันนี้เป็นวันที่เธอที่จะต้องทำอาหาร รีบๆ ลุกขึ้นมาได้แล้ว " ฟ่านเหมยเหมย กอดอกมองหลี่เล่อเยียนด้วยความอิจฉา พร้อมกับคิดในใจว่า ขนาดเพิ่งตื่นนอนหล่อนยังสวยเลย ฮึ่ย..ขัดใจนักเชียว ปีศาจจิ้งจอกชัดๆ

" วันนี้คงไม่ได้ ฉันไม่ค่อยสบาย แต่ฉันมีซาลาเปาอยู่พวกเธอเอาไปกินแทนอาหารเช้านี้แล้วกัน ฝากบอกหัวหน้าด้วยว่าฉันขอลาพัก " หลี่เล่อเยียนลุกขึ้นพร้อมกับมองซ้ายขวาทำทีเป็นเปิดตู้เสื้อผ้าพร้อมกับรีบหยิบซาลาเปาจำนวน 6 ลูกออกมาจากมิติ

" ซาลาเปาแค่ 6 ลูกนี่หนะหรือ มันจะไปพอกินอะไร " ฟ่ายเหมยเหมยเอ่ยออกมาเสียงเหยียดๆ แต่ดวงตากลับเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น นี่มันซาลาเปาอะไรกันทำไมถึงลูกใหญ่ สีขาวน่ากินอะไรเช่นนี้

" ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องกิน ฉันมั่นใจว่าซาลาเปาของฉันเป็นอาหารที่ดีที่สุดแล้วตั้งแต่ที่มาถึงที่นี่ " หลี่เล่อเยียนไม่พูดพร่ำอะไรมาก รีบชักซาลาเปากลับ แต่เนื้อเข้าปากเสือไปแล้วมีหรือที่มันจะคายออกมา

" อา อา... ได้ยังไงกัน นี่ก็สายมากแล้ว พวกเราต้องรีบไปทำงาน ไม่มีเวลามาขี้เกียจสำออยแบบหล่อนหรอก ไปกันเถอะพวกเราดีกว่าไม่มีอะไรลงท้อง

อ้อ...ฉันหวังว่าเย็นนี้จะมีอาหารเตรียมไว้ให้พวกฉันกินนะ" หลังจากคว้าซาลาเปาได้แล้ว ฟ่านเหมยเหมยก็รีบสาวเท้าออกจากห้องทันที ไม่รอให้เจ้าของห้องเอ่ยไล่ให้เสียเวลา

ช่วยไม่ได้เมื่อถูกส่งมาก็ใช่ว่าจะได้กินอยู่อย่างสบาย ทุกคนยังคงต้องทำงานแลกแต้มค่าแรง เพื่อรับส่วนแบ่งปันผลหลังการเก็บเกี่ยว ก่อนผลผลิตทั้งหมดจะถูกส่งไปยังทางการ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ใช่ว่าจะมีคนที่ยินดีมา แต่ไม่มีใครสามารถขัดคำสั่งได้ ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นปัญญาชนที่เป็นผู้หญิงมากกว่า ผู้ชายส่วนใหญ่จะถูกเกณฑ์ไปเป็นทหาร

" ฉันจะบอกหัวหน้าให้ เธอพักผ่อนเถอะจ้ะ " เหอหมี่เมี่ยน หญิงสาวร่างผอมบางหน้าตาถือว่าสวยใช้ได้เลยทีเดียวแต่ไม่มีอะไรโดดเด่นรีบเอ่ยบอกหลี่เล่อเยียนก่อนที่เธอจะเดินตามหลังพวกของฟ่านเหมยเหมยไป

ทางด้านของหลี่เล่อเยียนนั้นไม่รับรู้อะไรภายนอกอีกแล้ว เนื่องจากตอนนี้สมองของเธอกำลังจดจำเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นมาในหัวของเธอ

ซึ่งเจ้าของร่างเดิมนี้มีชื่อว่า หลี่เล่อเยียน เหมือนกับเธอเลย แต่ต่างกันตรงที่ร่างนี้อายุเพียง 17 ปีเท่านั้น อีกอย่างคือ เธอเรียนจบชั้นมัธยมปลาย เธอมีพี่น้อง 3 คนรวมเธอด้วย มีพี่ชายพี่กำลังจะจบระดับมหาวิทยาลัย มีน้องชายที่กำลังจะขึ้นชั้นมัธยมปลาย เธอจึงต้องเสียสละตัวเอง เพราะทางการจัดให้ปัญญาชนแต่ละครอบครัวต้องมีตัวแทนไปใช้แรงงานแลกแต้มค่าแรงยังดินแดนห่างไกล เพื่ออนาคตของครอบครัว เธอจึงเป็นผู้ถูกเลือก ด้วยเหตุผลว่าเธอเป็นหญิง อีกหน่อยก็แต่งงานออกเรือน เหมือนน้ำเน่าที่สาดออกจากบ้าน พี่ใหญ่เธอจะต้องมีอนาคตที่ดี ส่วนน้องเล็กจะต้องก้าวตามพี่ใหญ่แน่นอน

เอาล่ะในเมื่อไม่มีใครต้องการ ฉันก็จะทำให้ร่างนี้มีชีวิตที่ดี และใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุด แต่ก่อนอื่นจะต้องสำรวจของใช้ส่วนตัวของร่างนี้ก่อนว่ามีอะไรติดตัวมาบ้าง

เมื่อพอรู้ที่มาที่ไป ก็ได้เวลาสำรวจ มีเสื้อผ้าอยู่ทั้งหมด 3 ชุด แป้ง 2 ชั่ง ข้าว 2 ชั่ง เกลือ น้ำตาลอย่างละก้นกระปุก ไข่ไก่ 1 ชั่ง เงินอีก 40 หยวน อืม...ยังถือว่าไม่ลำบากอะไรมากนัก ทางครอบครัวคงไม่คิดจะทอดทิ้งเธอจริง ๆ หรอก เพราะหากจะทิ้งจริง ๆ เธอคงไม่มีเงินติดตัวมากเพียงนี้

ถ้าจำไม่ผิดนี่คงจะอยู่ในช่วงปี 1956 -57 สินะ ในยุคที่ปัญญาชนจะต้องมาใช้แรงงานในค่ายชนบท อยู่ในยุคมืดดำของยุคเลยก็ว่าได้ แล้วเธอจะรอดใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเช่นไรเล่า