บทที่16

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เธอ รอแป็บนะ" ผมบอกคนในสายที่กำลังนั่งตาปรืออยู่คุยเป็นเพื่อนผม

"อืม"

เขาวางแมคบุ๊คลงบนที่นอน และพาร่างสูงเหมือนนายแบบเดินไปส่องตาแมวที่ประตูห้องพักด้วยความสงสัย เพราะเขาไม่ได้โทรไปสั่งอาหารหรือของแต่อย่างใด จะว่าเลขา รายนั้นก็พึ่งส่งข้อความมาบอกว่าขอออกไปช้อปปิ้งเมื่อครู่

"สวัสดี​ค่ะ คุณ​ฟิล์ม" คนตรงหน้าสร้างความแปลกใจให้ผมไม่น้อย เพราะเธอเป็นคู่แข่งทางธุรกิจที่เดินทางมางานเดียวกัน เคยพบปะพูดคุยกันตามงานโดยไม่มีอะไรเกินเลย ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามส่งสายตาอยู่หลายครั้งก็ตาม เธอสวยแต่บอกเลยว่าไม่ใช่สเปคผม

รู้จักห้องผมได้ยังไงวะ? 

"ครับ" ร่างสูงตอบรับด้วยสีหน้านิ่งเฉย ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มใดๆ 

"เมลพักอยู่ห้องข้างๆ นี่แหละค่ะ" 

"อ่อ ครับ" โลกกลมเกินไปมั้ง

"คือเมลอยากชวนคุณ​ฟิล์ม​ไปดินเนอร์ด้วย​กันค่ะ" 

"คือ ผมติดประชุม วันนี้คงไม่สะดวก" ผมคิดว่าการตอบปฏิเสธแบบนี้ดูสุภาพมากที่สุด เพราะคงต้องเจอกันอีกหลายงาน

"งั้น ไว้พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ ห้ามปฏิเสธกันนะคะ" 

"อะ เอ่อ..." 

"จุ๊บ บายค่ะ" เธอคนนั้นกระโดดเข้ามากดจูบที่แก้มสากโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะเดินกลับห้องตัวเองที่อยู่ข้างกัน แต่ยังหันมาสบตาอย่างเขินอายทิ้งท้าย จนผมต้องรีบปิดประตูหนีแล้ว​เดินกลับมานั่งบนเตียง ที่มีใครบางคนรออยู่ในสาย

ไม่รู้​เด็กแสบได้ยินอะไรบ้าง ทำไมถึงรู้สึกขนลุกแปลกๆ แบบนี้วะ

"วางไปแล้ว?" คนตัวโตกดโทรหาคนน้องอยู่เกือบสิบครั้ง แต่ไม่มีวี่แววว่าเธอจะรับสายแต่อย่างใด แบตหมดก็ไม่น่าใช่เพราะเพิ่งชาร์ตไปชั่วโมงก่อน

หรือว่าแบบนี้ที่เขาเรียกกันว่า...งานเข้า! 

จากที่เลื่อนไฟล์ทบินกลับเป็นวันพรุ่งนี้เช้าเพราะอยากไป​เซอร์ไพรส์​เด็กแสบ ก็ต้องกดเลื่อนไฟล์ทอีกครั้งเป็นเที่ยวบินที่เร็วที่สุดของคืนนี้ ใจเขามันร้อนเกินกว่าจะปล่อยให้เวลาล่วงเลยจนเธอเข้าใจผิดกันไปไกลกว่านี้ 

เพราะถ้าเป็นผม ผมก็คงรู้สึกและคิดไปต่างต่างๆ นานาไม่ต่างจากเธอ 

"ทำฉันเป็นบ้าได้ขนาดนี้นะ เด็กแสบ"

เขาตรวจดูความเรียบร้อยของกระเป๋าอีกครั้งว่าไม่ลืมของสำคัญอย่างของฝากของมามี๊น้องสาวและของใครบางคน ก่อนจะหยิบเสื้อแจ๊คเก็ตหนังสีดำมาใส่ เตรียมพร้อมเดินทางไปสนามบิน

 แกร๊ก! 

"ไม่อยู่?" 

ความว่างเปล่าของห้องนั่งเล่นทำผมใจแป้ว ทิ้งกระเป๋า​เดินทางใบใหญ่ไว้ตรงทางเดิน ถือวิสาสะเปิดประตูห้องนอนเข้าไปหาหวังว่าเธอจะอยู่ในนั้น 

"หึ หลับขนาดนี้ ปล้ำซะดีมั้ย" ได้แต่คิดแค่นั้น ก่อนจะมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนใหญ่ทับร่างบางฝังหน้าเข้ากับอกนุ่มๆ สูดความหอมที่โหยหาเข้าเต็มปอด ค่อยหายเหนื่อยหน่อย

"อุ้ย กรี๊ดด" 

"..." ตกใจอะไรขนาดนั้นวะ

"คนหรือผี ฉันกลัวนะ" 

"ผี" 

"ฮือ พี่ฟิล์มอย่ามาจองเวรจองกรรมกันเลย เดี๋ยวน้องฝันทำบุญไปให้" เรียกพี่ซะด้วย

คนตัวโตเงยหน้ามองคนน้องที่นอนหลับตาปี๋ไม่กล้าลืมขึ้นมามองหน้าพร้อมกับยกมือไหว้สวดมนต์หวังให้เขาหายไป จนเขาต้องยื่นนิ้วไปดีดหน้าผากมนเบาเบาด้วยความหมันไส้ ที่กล้าคิดว่าเขาเป็นผี ผีที่ไหนจะหล่อขนาดนี้วะ

"..." เธอค่อยๆ ลืมตาปรับโฟกัสมองคนบนร่าง

"มองให้ชัด"

"ผีจริงๆ ด้วย" เสียงหวานตอบแผ่วเบา ก่อนจะเบือนหน้าหนีทำหน้านิ่งใส่ต่างจากเมื่อครู่​ราวกับเป็นคนละคน

"เดี๋ยว​จะโดน" สองมือเล็กผลักหน้าอกแกร่งให้ลุกออกไปจากตัว จนเขาต้องใช้มือข้างหนึ่งรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างของเธอขึ้นไปเหนือหัว

"ไหนบอกกลับพรุ่งนี้ไง โกหกกันหรอ" หน้างอนๆ ตาดุๆ ก็น่ารักเหมือนกันแฮะ

"แล้วเด็กที่ไหนมันงอน" นิ้วยาวเกลี่ยเส้นผมข้างแก้มใสไปทัดใบหู ก่อนจะกดปากจูบปากเชิดๆ ให้หายมันเขี้ยว วางทาบไว้อย่างนั้น

จุ๊บ

"คระ ใครงอน ไม่มี"

"โทรกลับมาทำไมไม่รับ" 

จุ๊บ​ 

หนึ่งคำถามหนึ่งจูบ... 

"มะ ไม่ได้ยิน" 

ป๊อก! 

"นี่ เจ็บนะ" คำตอบของเธอชวนให้นิ้วผมดีดหน้าผากมนอีกครั้ง ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากขึ้นไปจูบปลอบประโลมให้หายเจ็บ

"ไม่มีอะไรอย่างที่เธอคิด" เสียงแหบพร่ากระซิบแผ่วเบาข้างหู ใช้จมูกคลอเคลียแก้มนุ่มอยู่ไม่ห่าง เลื่อนขายกขาเล็กให้เลื่อนออกพอให้เขาทิ้งตัวลงไปได้มากขึ้น

"เชื่อมั้ย"

ฟอด

"เชื่ออะไร" 

"เชื่อใจกันมั้ย" 

ฟอด

"เจ้าชู้ขนาดนั้น"

"นั่นมันเมื่อก่อนครับ" 

ผมพูดแก้ต่างให้ตัวเองเพียงเท่านั้น ก่อนจะปิดปากเล็กๆ ที่เตรียมจะต่อว่ากันให้กลืนทุกคำลงไป เปลี่ยนมาเป็นรับจูบที่แสนโหยหาจากผมแทน 

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เราทั้งสองคนนอนลิ้มชิมความหวานของกันละกัน

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเริ่มทำมือซุกซนปลดกระดุมเสื้อให้กันจนท่อนบนอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ชวนให้มือหนาขยับเข้าไปสัมผัสก้อนนุ่มนิ่มขยำไปมาอย่างมันเขี้ยว

"อ๊ะ เจ็บนะ" ปากร้ายๆ เลื่อนลงมาฟัดก้อนกลม แอบฝากรอยไว้จนร่างบางรู้สึกเจ็บ

"ซี๊ด" ก่อนที่คนน้องจะเงยหน้าขึ้นมากัดซอกคอแกร่งเป็นการเอาคืนอย่างไม่ยอมแพ้

จากความโหยหาของเขาและเธอเปลี่ยนเป็นอารมณ์​ที่พลุ่งพล่านจนเตียงกว้างกลายเป็นสนามรบระหว่างคนสองคน

เขากลืนกินเธอทีละนิดให้หายคิดถึง ส่วนเธอก็ปล่อยใจไปกับเขาด้วยความเต็มใจ บอกให้เขารู้เป็นนัยนัย ว่าเธอเองก็คิดถึงเขาเหมือนกัน

 

 

 

 

#กลัวจะลืมว่าพี่ฟิล์มเป็นคนแซ่บ❤️‍🔥