บทที่21

"จะไปไหน"

"ห้องน้ำ"

เสียงทุ้มงัวเงียถามคนในอ้อมกอดที่ค่อยๆ ขยับตัวออกจากอ้อมแขน ก่อนจะยอมปล่อยให้เธอไปทำธุระส่วนตัว ส่วนเขาก็นอนรออยู่ที่เดิมรอเธอกลับมานอนกอดกันต่อ เพราะทั้งเขาและเธอพึ่งพากันนอนเมื่อตอนแสงพระอาทิตย์​ส่องผ่านผ้าม่านมาให้เห็น

"ไปคุยงานกี่โมง"

"สิบโมง"

คนตัวเล็กกลับมามุดผ้าห่มผืนเดียวกับเขาอีกครั้ง ส่วนเขาจากที่นอนคว่ำหน้าก็พลิกตัวตะแคงเลื่อนตัวลงไปซบหน้าอกนุ่มนิ่มของคนน้องแบบที่ชอบพาดแขนแกร่งกอดเอวบางไว้แน่นมีมือเล็กคอยลูบผมเขาเล่นเพลินๆ พากันเคลิ้มจนหลับสนิท

"จะออกไปเดินเล่นรึป่าว" ผมหันไปถามเด็กดื้อที่นั่งมองผมแต่งตัวตาแป๋ว

"อืม ว่าไปถ่ายรูปนะ" 

"รอสักสองชั่วโมง​ได้มั้ย" เพราะผมตั้งใจว่าพอประชุมเสร็จก็จะหนีกลับมาพาเธอไปเดินเที่ยว

"รอทำไมอะ" มองหน้ากวนๆ แบบนี้ คงไม่พ้นจะปั่นประสาทให้ผมหัวหมุนแน่ มีเมียเด็กทำไมมันเหนื่อยจังวะ? 

"ก็อยากไปถ่ายรูป?" 

"อ่าฮะ" เด็กแสบพยักหน้าอมยิ้ม

"แล้วจะให้ใครถ่ายให้" ผมยืนท้าวเอวถามมองเธอหน้านิ่ง เล่นเป็นเพื่อนซะหน่อย ดูซิ จะยั่วโมโหอะไรอีก

"ก็ต้องมีหนุ่มๆ แถวนั้นถ่ายให้บ้างละ" ลอยหน้าลอยตาพูดสุดๆ ถ้าไม่ติดว่าใกล้ถึงเวลาประชุม เธอโดนเล่นงานหนักแน่! 

"อืม มีผัวแล้ว รู้ตัวบ้างก็ดี" ผมทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะหยิบกระเป๋าไอแพดเดินออกจากห้องพัก ปล่อยให้เธอนั่งทำหน้างงเหมือนปลาทองอยู่บนเตียงอย่างนั้น

My secret : รอที่คาเฟ่นะ

หลังจากประชุมเสร็จ ผมก็เปิดข้อความจากเธอที่ส่งมาเมื่อสิบห้านาทีก่อนแล้วรีบเดินไปหาตามโลเคชั่นที่เธอส่งมาให้เป็นร้านกาแฟเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกล ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่ร้านคาเฟ่ที่เธอว่า แต่ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปหาใครบางคนที่กำลังนั่งดื่มกาแฟเพลินๆ ขอแอบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเธอในมุมเผลอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูสวยเหมือนภาพวาดจนผมอยากจะเก็บภาพนี้เอาไว้ 

"ลุง ทางนี้" โชคดีของผม ที่เธอหันมาในตอนที่กดชัตเตอร์​จนได้รูปที่ถูกใจ ไม่อย่างนั้นเกิดโดนจับได้ว่าแอบถ่ายรูปเธอคงได้โวยวายให้ผมลบทิ้งแน่ 

ฟอด

"กินอะไรยัง" เพราะที่นี่คนไม่พลุกพล่านผมเลยกล้าที่จะกดจมูกลงที่หน้าผากมน โดยที่ไม่ต้องแคร์สายตาใครหรือกลัวว่าเธอจะเป็นข่าว

"ยัง รอกินพร้อมลุงไง" 

"อยากกินอะไร" 

"ข้าวมันไก่แล้วต่อด้วยน้ำแข็งใส" 

"ไม่กลัวอ้วน?" นางแบบเขาต้องคุมอาหารไม่ใช่? 

"มาเที่ยวทั้งที กลับไปค่อยลด"

มือหนายื่นมือส่งไปให้คนน้องจับเพื่อพยุงตัวลุกจากเก้าอี้ไม่ให้เธอล้ม ก่อนจะจูงมือกันไปสั่งอเมริกาโน่เย็นอีกหนึ่งแก้วสำหรับเขา เพราะเมื่อเช้าเขานอนไปไม่ถึงสามชั่วโมงดีเลยอยากจะเติมคาเฟอีนเพิ่มอีกสักแก้วให้พอรู้สึกสดชื่นมีแรงไปเดินเที่ยวกับเด็กดื้อของเขา

"ชิมมั้ย" ผมยื่นแก้วอเมริกา​โน่เย็นให้เธอลองชิมความหอมของเมล็ดกาแฟที่นี่ เพราะปกติเธอจะเป็นสายมัทฉะหรือกาแฟใส่นมอะไรแบบนั้นซะมากกว่า

"หืม ขมมากเลย" เด็กดื้อหลับตาปี๋ให้กับรสชาดที่ไม่คุ้นเคย

"คนละจานหรือว่าหนึ่งจานใหญ่กินด้วยกัน" 

"คนละจานมั้ย อยากถ่ายรูปอะ"

"อืม" ซึ่งผมก็สั่งอาหารให้เธออย่างตามใจ เพราะเข้าใจว่าเธอชอบถ่ายรูปอาหารลงโซเชียลไม่ต่างจากหมูอ้วนน้องสาวผม

"อุ้ย ทำไมของลุงน่ากินกว่าละ" น่ากินกว่ายังไง เหมือนกันทุกอย่าง ต่างกันตรงของผมมีหนังของเธอไม่มีหนัง

"เธอไม่กินหนัง" 

"หรอ" เด็กแสบมองจานข้าวมันไก่ของผมตาห้อยจนผมสงสารตักแบ่งเนื้อไก่ติดหนังให้เธอครึ่งหนึ่ง ส่วนเธอก็ตักแบบไม่มีหนังในจานมาวางแทนที่กัน

"ทีนี้เหมือนกันยังครับ"

"อืม อืม" คนตัวเล็กนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ถ่ายรูปเมนูแนะนำของสิงคโปร์ ก่อนจะหยิบช้อนตักกินคำโตเคี้ยวตุ้ยๆ เหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด ก็เป็นเด็กของผมนี่นะ... 

"อิ่มจนพุงออกเลยอะ" 

"ไม่เห็นมี" มือหนายื่นไปบีบเอวบางให้ยืดออกแต่กลับไม่เหมือนอย่างที่เธอกังวลเลยสักนิด

"โอ๊ย เจ็บนะ" ทำเธอยู่ปากหน้ามุ่ยราวกับว่าเจ็บนักเจ็บหนาจนผมมันเขี้ยวยื่นมือไปตีหน้าผากมนเบาเบาก่อนจะก้มลงไปเป่าบริเวณที่ตัวเองตีหวังช่วยคลายความเจ็บ ทำเองปลอบเองนักเลงพอ! 

หลังจากเขาและเธอเลือกร้านน้ำแข็งใสได้ แขนแกร่งก็โอบไหล่บางพาเดินไปยังร้านน้ำแข็งใสอย่างเอาอกเอาใจ คอยเลือกมุมถ่ายรูปให้อย่างรู้หน้าที่ ทำคนน้องยิ้มจนตาหยีเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้มาเดินเที่ยวกับเขาแบบนี้ และเป็นอีกครั้งที่เขาทำให้เธอรู้สึกสนุกและมีความสุขที่สุดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา 

เขาทำให้เธอยิ้ม คอยแกล้งให้เธอหัวเราะ

"ลุง ไม่มีงานต่อหรอ" 

"ก็มี แต่ค่อยกลับไปอ่านเมล์ที่เลขาสรุปมาให้"

"รู้สึกผิดเลยอะ พาคนโดดงาน" 

"ไถ่โทษสิ"

เมื่อมีโอกาสดีดีผ่านเข้ามา แน่นอนว่านักธุรกิจหนุ่มไฟแรงอย่างเขาก็ไม่พลาดที่จะคว้าโอกาสนี้ไว้

ฟอด

ร่างสูงย่อตัวเล็กน้อยให้ใบหน้าดูในระดับเดียวกันกับร่างบางทำแก้มป่องเหมือนกำลังอมลูกอมอยู่ข้างหนึ่งให้คนน้องกดปลายจมูกเชิดรั้นลงมาที่แก้มสากเป็นการไถ่โทษในแบบที่เขาชอบ ทำคนตัวเล็กยืนหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศเพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะ​มาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยื่นปลายจมูกไปแตะแก้มใสๆ ของเขาเบาเบาก่อนจะวิ่งหนีปิดบังความเขินอายที่มันมีมากจนรู้สึกไม่เป็นตัวเอง 

"เธอสั่งถ้วยเดียวพอนะ" 

"ลุงไม่กินหรอ"

"กินกับเธอ" เพราะของหวานกับเขาไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ แต่ถ้ามีคนคอยป้อนและนั่งกินเป็นเพื่อนเขาก็พอสู้ไหว

"แต่อยากกินสองอย่างเลยอะ ปิงซู กับอันนี้สาคูมะม่วง" 

ตากลมโตเงยหน้าขึ้นมามองอย่างออดอ้อนทำแก้มป่องยู่ปากอย่างน่าสงสาร เพราะไหนๆ ก็มาถึงที่แล้ว เธออยากจะลองกินหลายๆ อย่างให้คุ้มกับค่าตั๋วเครื่องบินและเวลาอันมีค่าของเขา 

สุดท้ายตรงหน้าเขาก็มีถ้วยสาคูมะม่วงวางหนึ่งถ้วย ส่วนฝั่งตรงข้ามก็มีปิงซูถ้วยใหญ่ที่ให้เธอได้ถ่ายรูป และค่อยๆ ขยับเลื่อนเข้ามาใกล้ถ้วยของเขาเข้าทุกที ตัวก็เท่าลูกแมวจะกินเท่าไหร่กันเชียว คงหนีไม่พ้นให้เขาต้องรับผิดชอบกินทุกอย่างที่เธอคอยป้อน

ไม่เป็นไรคืนนี้ชวนเด็กแสบออกกำลังกายให้หนักหน่อย เขาจะได้ไม่ลงพุง! 

 

 

*แอบมาสปอยล์​สักหน่อย ตอนต่อไปเขาจะเป็นแฟนกันแล้วนะ

"เป็นแฟนกันป่ะ"

#อ่านเพลินๆ ฟินๆ สบายๆ กันเหมือนเดิมนะคะ