บทที่22

"เธอหาคาเฟ่นั่งกัน" อยากเช็คอีเมล์สักหน่อย เพราะเลขาส่งข้อความมาให้ผมช่วยอนุมัติงานให้ด่วน เลยอยากไปหาที่นั่งอ่านเงียบๆ

"คุณลุงเหนื่อยแล้วหรอ..." สองมือเล็กประคองแก้มสากบีบเล่นเบาเบาพร้อมน้ำเสียงหยอกล้อแววตาดูซุกซนเหมือนว่าผมแก่นักแก่หนา

"เดี๋ยวจะโดน" จนผมต้องใช้หลังนิ้วเคาะที่จมูกเชิดรั้นไปหนึ่งทีระบายความมันเขี้ยวที่มี

"งั้นไปที่นี่กันมั้ย รอดูน้ำพุด้วย" เธอเปิดรูปในมือถือให้ผมดูสถานที่ที่เธออยากไป

"อืม"

ผมและเธอเลือกใช้บริการรถไฟฟ้าเพื่อเดินทางไปห้างสรรพสินค้า​ขนาดใหญ่ที่อยู่​ไม่ไกลเพราะเธออยากไปขอพรที่น้ำพุแห่งความมั่งคั่งและรอดูการแสดงน้ำพุประกอบแสงเลเซอร์​และเสียงเพลงอีกหนึ่งแลนด์​มาร์คที่เธอไม่อยากพลาดกลัวจะมาไม่ถึง

"ลุง รออยู่ตรงนี้นะ" หลังจากเดินขอพรครบสามรอบ เราก็พากันมาหาที่นั่งในคาเฟ่ ซึ่งผมเลือกนั่งมุมริมกระจกจะได้มองเห็นวิวด้านนอก

มาก็หลายครั้งแล้ว แต่ผมยังไม่รู้​สึกเบื่อเลยสักนิด อาจเป็นเพราะครั้งนี้มีเด็กช่างพูดอยู่เป็นเพื่อน มองอะไรก็เธอก็พาผมตื่นเต้นไปด้วยทุกอย่าง ชักอยากจะพาเธอใส่กระเป๋าไปกับผมทุกที่แล้วละซิ...

"แล้วเธอ?"

"จะไปซื้อของฝากให้พี่แพทหน่ะ"

"อืม เอาบัตรไปรูด" ผมหยิบแบล็คการ์ดในกระเป๋าสตางค์​ให้เธอไปใช้ช้อปปิ้ง เป็นใบที่ผมตั้งใจทำมาไว้ให้เด็กแสบโดยเฉพาะ

"ไม่เอาอ่ะ" 

"อย่าดื้อ" 

"จะรูดให้หมดเลยคอยดู" 

"ตามสบายครับ" ผมพยักหน้าสบายๆ อยากรู้เหมือนกันว่าจะกล้าใช้เงินของผมเหมือนอย่างที่พูดมั้ย

ปล่อยให้เด็กแสบไปช้อปปิ้งตามประสาผู้หญิง ส่วนผมก็นั่งทำงานรอเธอไปเรื่อยๆ พร้อมกับเช็คข่าวของเธอกับไอ้ติณให้แน่ใจว่าทุกเพจที่ลงข่าวก่อนหน้าได้ลบและลงบทความขอโทษเรียบร้อยแล้วหรือยัง จะได้จัดการคิดบัญชีที่เหลือต่อให้จบ แทนที่จะเอารูปโปรโมทของผมกับเธอไปทำข่าวกลับลงรูปไร้สาระแบบนั้นแทน มันน่าเผาสำนักงานทิ้งให้หมด! 

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงคนตัวเล็กที่ผมรอก็กลับมาพร้อมกับถุงแบรนด์เนม​ใบใหญ่หนึ่งใบและถุงใบเล็กอีกหนึ่งใบทำผมขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจถึงกับต้องหยิบมือถือขึ้นมาดูข้อความแจ้งเตือนยอดใช้จ่ายของบัตรเครดิต​ที่ส่งมาเมื่อครู่

ที่พูดทำทีเป็นจะใช้เงินให้หมดวันนี้ แต่เธอกลับรูดใช้ไปเพียงหกหลักเท่านั้น แต่จะกี่หลักผมก็จ่ายให้ได้อยู่แล้ว ค่อยทบต้นทบดอกทีหลัง 'หึ'​ 

"ได้อะไรมา" 

"กระเป๋า​ให้พี่แพท" 

"สวยมั้ย" เธอหยิบกระเป๋าออกจากถุงผ้าขึ้นมาอวด ก่อนจะเก็บกลับไปเหมือนเดิมเพราะกลัวทำเป็นรอย

"อืม แล้วของเธอ?" 

"ลุงขอข้อมือหน่อยสิ" เธอไม่ตอบคำถามเพราะกำลังยุ่งอยู่กับบางอย่างในกล่องเล็ก แต่ผมก็ยื่นแขนไปตรงหน้าเธออย่างตามใจ

"ทำมือเล็กๆ สิ" ทำยังไงวะ มือเล็กๆ? 

มือบางจับรวบนิ้วยาวที่แบอยู่ให้ติดกันแล้วจับห่อเหมือนขนมจีบ ก่อนจะหยิบกำไรหนังแบรนด์​ดังสองเส้นจากกล่องขึ้นมาใส่เข้าที่ข้อมือใหญ่ ลองมองดูดีดีเป็นแบบเดียวกันกับที่ข้อมือของเธอ ทำผมเอ็นดูจนเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว 

ในชีวิตยังไม่เคยใส่อะไรแบบคู่กับใครเลย ขนาดไอ้แฝดก็ไม่เคยมีโมเมนต์​แบบนี้

"พอดีเลยแฮะ" เธอยื่นข้อมือที่มีกำไรหนังแบบเดียวกันมาวางขนานกับข้อมือผม ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้

"ห้ามถอดนะ" 

"จะถอด"

"จิ๊" เด็กแสบทำหน้ามุ่ยพลิกมือเตรียมจะถอดกำไรที่เธอพึ่งใส่ให้ออก

"ถอดตอนอาบน้ำครับ" จนผมต้องรีบคว้ามือนุ่มมาจับประสานไว้แน่นให้หลังมือผมวางลงบน​โต๊ะ​หลับมือสวยๆ จะได้ไม่เป็นรอยพร้อมกับใช้นิ้วโป้งลูบหลังมือเบาเบาหวังให้เธอใจเย็น ทำเธอแก้มแดงระเรื่อหันมองออกไปนอกหน้าต่าง

"หาอะไรกินก่อนมั้ย ระหว่างรอน้ำพุรอบสองทุ่ม"

"อยากกินอาหารจีน" 

"อืม ในตึกนี้มี" 

คนตัวโตเก็บไอแพดลงกระเป๋าก่อนจะพาฉันเดินไปร้านอาหารจีนที่ฉันอยากกิน มื้อนี้ถึงฉันจะเป็นคนอยากกินแต่ให้เขาเป็นคนเลือกเมนู​และสั่งอาหารแทนเพราะฉันไม่กล้าสั่งกลัวเลือกมาแล้วไม่ถูกปากเลยมอบหน้าที่ให้ผู้เชี่ยวชาญอย่างเขาที่บอกว่าแวะมากินทุกครั้งที่มา และฉันก็คิดไม่ผิด ทุกเมนูที่เขาสั่งมาอร่อยทุกจาน

เวลาได้กินของอร่อยๆ เนี่ยมีความสุขสุดสุดไปเลยนะ

"นั่งดูตรงนั้นกัน" 

"อืม" 

ฉันรีบชวนเขามาจองที่นั่งก่อนถึงเวลาแสดงเพื่อจะได้มุมดีดีถ่ายรูปสวยๆ ระหว่างรอฉันก็เลยเล่นมือถือไปเรื่อย อันที่จริงก็ทำใจกล้าแอบเข้ามาดูข่าวตัวเองนั่นแหละ แต่ปรากฏ​ว่าทุกอย่างกลับหายเกลี้ยงไม่หลงเหลือแม้แต่คำค้นหายอดฮิต เป็นเขา...คนที่นั่งตัวตรงให้ฉันพิงไหล่อยู่​ข้างๆ เก่งจังเลยนะ...คุณ​ลุงของฉันเนี่ย

จนเสียงดนตรีดังขึ้นฉันเลยเก็บมือถือลงกระเป๋าสะพายใบเล็ก แต่ก็ต้องหยิบขึ้นมาใหม่อีกครั้งเพราะแสงสีเสียงตรงหน้าสวยมากจนฉันอยากจะถ่ายคลิปลงสตอรี่ไว้

"เธอ" 

"..." 

"เป็นแฟนกันป่ะ" เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับเสียงน้ำพุและจังหวะดนตรี ทำให้ฉันได้ยินที่เขาพูดไม่ค่อยชัด เลยต้องขอให้เขาพูดใหม่อีกครั้ง ให้แน่ใจว่าที่ได้ยินเมื่อครู่​ฉันไม่ได้เข้าข้างตัวเอง

"ห๊ะ ว่าอะไรนะ" ครั้งนี้ฉันหันไปมองหน้าหล่อๆ นั่น แล้วตั้งใจอ่านปากที่กำลังขยับ

"เป็นแฟนกันมั้ย" เขาพูดว่า...? 

"เป็น แฟน กัน มั้ย" ปากเล็กๆ ขยับตามปากคนข้างๆ ตามที่ตัวเองจับใจความได้ 

"เป็นครับ" ตากลมโตเบิกกว้างทันทีที่เขาตอบประโยคที่ฉันพูดตามเขา ใจดวงน้อยเต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมาข้างนอก ไม่รู้ว่าตอนนี้เสียงหัวใจของฉันหรือเสียงน้ำพุหรือเสียงดนตรีที่ดังกว่ากัน

ไม่รู้​ว่าสรุปใครเป็นคนขอเป็นแฟนกันแน่ เป็นเขา หรือที่จริงแล้วเป็นฉัน

จุ๊บ​

ยังไม่ทันที่ฉันได้ตั้งสติก็เหมือนมีกฎของแรงดึงดูดผลักให้เราสองคนเข้าหากัน เป็นเขาที่กดปากลงมาจูบปากของฉันก่อน

ใช่ว่าเราสองคนจะไม่เคยจูบกันมาก่อน แต่สำหรับฉัน ครั้งนี้ถือเป็นจูบแรกหลังจากที่ฉันขอเขาเป็นแฟน ไม่ใช่สิ! เขาต่างหากเป็นคนขอฉันเป็นแฟน 

เป็นจูบที่ไม่เอาแต่ใจ ไม่ดุดัน แต่พาให้ฉันหลงใหลไปกับรสจูบนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้นเลย...

 

 

 

 

#อ่านเพลินๆ สบายๆ ฟินๆ กันเหมือนเดิมนะคะ