บทที่28

"พี่เสียหาย จะรับผิดชอบยังไง" ประโยคนี้มันดังก้องอยู่ในหูของฉันตลอดทางที่เขาขับรถพาฉันกลับคอนโด เป็นคอนโดของเขาที่ฉันเคยมาหลายครั้งแล้ว จนรถหรูจอดสนิท ฉันก็ยังคงคิดไม่ตกว่าจะแก้ตัวยังไง

ใครจะไปรู้ละ...ว่าเขามีฝาแฝดที่เหมือนมากราวกับเป็นคนเดียวกันขนาดนี้

"ลุง" วันนี้จะยอมง้อก่อนก็ได้ พอคิดได้อย่างนั้น เธอเลยเอื้อมไปจับมือใหญ่อยากจะเดินจูงมือกันเข้าลิฟต์​เหมือนทุกวัน 

"..." โอ้โห เมินกันหรอ? 

นอกจากเขาจะไม่ยอมให้จับแล้วยังทำทีเป็นเดินล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง ปล่อยให้เธอเดินตามหลังเขาเข้าลิฟต์ไป 

เธอมองเขาผ่านกระจกในลิฟต์ ส่วนเขาหลุบตามองพื้นดึงหน้าตึง ไม่สบตากัน 

พรึ่บ! 

ทันทีที่ประตูปิดลง คนตัวเล็กกระโดดขี่หลังแกร่งกอดคอไว้แน่นโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว อยากเมินกันดีนัก ห้อยติดเป็นลูกลิงแบบนี้นี่แหละ ดูซิ! จะยังเมินกันได้อยู่มั้ย? 

ฟอด

"ดีกัน" ฉันทำใจกล้ายื่นหน้าเข้าไปกดจมูกลงแก้มสากฟอดใหญ่ซ้ำๆ เหมือนเวลาที่เขาง้อฉัน

"..." ไม่ได้ผลหรอ? 

เขาพาฉันเดินไปที่โซฟาตัวใหญ่หน้าทีวี ค่อยๆ แกะแขนที่ฉันกอดติดไว้แน่นออก ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำเย็นๆ ดื่ม ปล่อยให้ฉันนั่งหน้าเศร้าสำนึกผิดอยู่คนเดียว 

"พี่ฟิล์ม ดีกัน" เสียงเล็กเรียกชื่อเขาแบบที่เขาชอบ เดินเข้าไปกอดเอวสอบอย่างออดอ้อน

"นะ นะ ดีกัน" 

"สรุปจะรับผิดชอบพี่ยังไง" 

เขาดึงฉันไปยืนตรงหน้า ขยับเข้ามาใกล้จนแผ่นหลังเล็กชิดกับตู้เย็น ยกสองแขนแกร่งมากักกันเอาไว้ราวกับว่าถ้าฉันคิดหนีหรือตุกติกแม้แต่นิด เขาจะได้รวบตัวฉันได้ง่าย

"ฝ ฝันขอโทษที่เข้าใจผิด ก็ฝันไม่รู้นี่นาว่าพี่ฟิล์ม​มีพี่แฝด" เสียงเล็กพูดอ้อมแอ้ม ยอมรับผิดแต่โดยดี โทษหนักจะได้เบาลงหน่อย

"แค่นี้?" ต้องมีอีกหรือไงกัน

"... ฝันทำอาหารให้พี่ฟิล์มกินหนึ่งสัปดาห์​เลยดีมั้ย" 

"ฝันทำผัดกะเพรา​อร่อยมากเลยนะ"​ แววตากลมโตระยิบระยับอวดฝีมือตัวเองอย่างมั่นใจ เขาเคยทำอาหารง้อเธอ เพราะฉะนั้น เธอก็อยากจะทำเมนูเก่งง้อเขาบ้าง

"... " เขาพยักหน้าเล็กน้อยไม่ตอบอะไรไปมากกว่านั้น

ก่อนจะผละตัวออก เดินปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเข้าห้องนอน โดยไม่พูดอะไรอีก ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ!

แต่ก็เอาเถอะ! ฉันเคยอ่านเจอมาว่าคนเป็นแฟนกันไม่ควรปล่อยให้งอนกันข้ามวัน เพราะงั้นฉันเลยเลือกที่จะเดินตามเขาเข้าไปในห้อง...

แกร๊ก! 

ผมหันไปตามเสียงประตู​ห้องน้ำที่ถูกเปิดออกตามมาด้วยร่างเล็กในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว

ในที่สุดปลาตัวใหญ่ก็ติดเบ็ด 'หึ'​

สายตาคมเหลือบมองร่างขาวๆ เพียงหางตาทำเป็นไม่สนใจ พยายามอดทนอดกั้นเพื่อจะได้กินปลาเนื้อหวานๆ ทำเป็นข่มตาหลับพิงอ่างน้ำอุ่นอย่างผ่อนคลาย นับถอยหลังรอเวลาอยากให้เธอง้ออีกสักหน่อย แล้วค่อยจัดการลงโทษเด็กดื้อต่อ

แรงของน้ำที่กระเพื่อม​ในอ่างมาพร้อมกับผิวเนียนลื่นที่สัมผัสตรงขายาวของเขา มือเล็กๆ พยายามโอบล้อมแท่งร้อนขนาดใหญ่ลูบเล่นขึ้นลงไปมาความนุ่มนิ่มของมือเธอทำเขาแทบคลั่งเกือบอดทนไม่ไหว

"ถ้าไม่หายงอน ฝันไม่ง้อแล้วนะ บอกก่อน" 

"ต้องง้อ" ดวงตาคมลืมขึ้นจ้องเขม่นใบหน้าสวย บอกอย่างเอาแต่ใจ

"อื้ออ" 

ก่อนจะดึงหน้าเล็กเข้ามาประกบปากจูบสั่งสอนที่ชอบพูดขัดใจเขาเบี่ยงเบนความสนใจมือใหญ่ที่กอบกุมมือเล็กนำจังหวะให้เธอสัมผัสไปตามใจเขา ความหัวไวของคนตัวเล็กทำเขาว้าวุ่นผละมือออกจากมือเล็กกระชับเอวบางให้แนบชิดจนอะไรต่อมิอะไรเกือบจะเข้าหากันและกัน ทั้งที่อยากจะใส่เข้าไปในตัวเธอตอนนี้เขากลับเลือกส่งนิ้วร้ายเข้าไปสำรวจความคับแคบนี้แทน เวลานี้...เป็นของคนง้อ 

เขาให้เวลาเธอง้อเขาเพียงสามสิบนาทีเท่านั้น เพราะหลังจากนี้เป็นเวลาของเขาแล้ว

คนตัวโตพาคนตัวเล็กไปล้างตัวหอมๆ จากน้ำสบู่ใต้เรนชาวเวอร์​อย่างเอาอกเอาใจ มีมือใหญ่คอยช่วยล้างตรงนั้นทีตรงนั้นทีราวกับกลัวว่าเธอจะล้างไม่สะอาด ทำคนน้องมองตาขวางให้กับความเจ้าเล่ห์​ของเขา แต่ทำยังไงได้ในเมื่อเธอหลวมตัวมาเป็นเหยื่อของเขาเอง

"5น้ำ ห้ามหลับ" 

เพี๊ยะ! 

เสียงทุ้มบอกอย่างอารมณ์ดีทำตากรุ่มกริ่มมองปลาตัวใหญ่ที่เขาอุ้มมานั่งตรงปลายเตียง ทำคนตัวเล็กถลึงตาใส่จนตาเขียวอดไม่ได้ที่จะฟาดมือเล็กลงไปตรงกล้ามท้องแน่นๆ 

"หรือจะ 6 น้ำดีวะ"

ถึงเขาจะไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรแต่เขาก็แอบทดหกเพิ่มโทษเธอไว้พูดถามตัวเองอย่างลังเลเบาเบาไม่ให้เธอได้ยิน เดินไปหยิบซองสีเงินในลิ้นชักหัวเตียงมายืนนับตามจำนวนที่เขาทดไว้จนครบ โยนลงจนกระจายเต็มที่นอน

"ค ครบยัง" 

"ยังไม่ครบ" 

ผ่านไปนานเกือบหกชั่วโมงที่เขาใช้เวลาเคี่ยวกรำคนตัวเล็กครบทุกข้อกล่าวหาที่เขาจดไว้ในใจอย่างละเอียดรวมถึงที่เธอตีเขาด้วย จนผิวที่เคยเนียนขาวเต็มไปด้วยรอยคิสมาส์กที่เขาตั้งใจทิ้งไว้ทุกซอกทุกมุม ไม่ต่างจากแผ่นหลังแกร่งที่เต็มไปด้วยรอยเล็บที่เธอหวังเอาคืนกัน

"ฝัน พี่อยากกินผัดกะเพรา" ผมบอกคนตัวเล็กที่ยังคงนอนคุดคู้​อยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่ผลจากที่โดนผมรังแก ไม่ใช่สิ! ลงโทษมาตลอดทั้งคืน ต่างจากผมที่รู้สึกสดชื่นมาก สดชื่นสุดๆ

"ไม่ทำแล้ว" เสียงงัวเงียบอกอย่างงอแง

"แต่ฝันบอกว่าจะทำให้พี่กินหนึ่งสัปดาห์" ผมไม่มีทางลืมเรื่องนี้เด็ดขาด และผมต้องได้กิน! 

"ไอ้พี่ฟิล์ม!" คนตัวเล็กเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความโมโหอย่างลืมตัวทำให้รู้สึกเจ็บแปลบจนต้องนิ่วหน้า แต่ก็ไม่สามารถทำให้ลืมความโมโหนี้ได้ เขาเอาแต่ใจตัวเองรังแกเธอมาตลอดทั้งคืน ยังจะมาถามหาเมนูเก่งจากเธออีกหรอ! 

"พี่ทดนะ" 

"..."

นิ้วเรียวยาวเคาะจมูกเชิดรั้นอย่างมันเขี้ยวแกล้งพูดขู่เธออย่างยียวนเลิกคิ้วเข้มมองหน้าคนน้องที่มองเขาตาขวางอย่างเหนือกว่า ก่อนจะพาร่างเปลือยเปล่าเดินเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ

ในเมื่อเธอไม่ยอมตื่นขึ้นมาทำผัดกะเพราให้เขากินตามที่พูดเอาไว้ เขาก็เลยสั่งวัตถุดิบจากซุปเปอร์​มาร์เก็ตมาทำให้เธอกินซะเอง 

กลิ่นหอมฉุนของพริกกระเทียมและใบกะเพรา​ลอยตลบอบอวลไปทั่วท้อง ทำเอาคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอนต้องลืมตาตื่นด้วยความหิวเดินขยี้ตางัวเงียตามกลิ่นหอมมาจนถึงห้องครัว

ฟอด

"หิวหรอ" 

"ฝันหิวมาก"

"หึ" 

 

 

#ขอตั้งชื่อบทนี้ว่า....ว่าอะไรดี?🤔

#อ่านเพลินๆ ฟินๆ ไปด้วยกันเหมือนเดิมนะคะ