บทที่26

วันนี้ฉันมาถ่ายแบบชุดเดรสสวยๆ ของแบรนด์คนไทยเป็นแบบที่ไว้ใส่ไปทะเลไปคาเฟ่สไตล์น่ารักๆ ซึ่งทางแบรนด์เลือกสถานที่ถ่ายทำเป็นคาเฟ่ริมทะเลพัทยาเพราะบรรยากาศลงตัวที่สุดและตอบโจทย์คอลเลคชั่นใหม่ของทางแบรนด์มากที่สุด ฉันชอบนะ ได้ทั้งมาทำงานแล้วก็ได้มาเที่ยวด้วย

"น้องฝันคะ คุณลุงน้องฝันโทรมาค่ะ" พี่ช่างแต่งหน้าวิ่งถือโทรศัพท์ตรงมาให้ฉันที่พึ่งออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นเขา คุณลุงที่ไม่ใช่ลุงอย่างที่คนอื่นเข้าใจ

"ขอบคุณค่ะพี่จินนี่" ฉันขอบคุณช่างแต่งหน้าประจำ เพราะเจอกันแทบทุกกองถ่ายจนเรียกว่าสนิทกันเลยก็ว่าได้

คนตัวเล็กเดินปลีกตัวมาหาที่คุยโทรศัพท์เงียบๆ ห่างจากสายตาผู้คนนิดหน่อยเพื่อที่เธอจะได้ไม่รู้สึกเกร็งเวลามีใครจับจ้องหรือกลัวว่าจะมีใครได้ยินเสียงคนปลายสาย แล้วจะโป๊ะ และที่น่ากลัวกว่าการโป๊ะแตกก็คือการโดนยิงคำถามใส่รัวๆ นี่แหละ

"ฮัลโหล ลุงงง..."

"รับช้า" เสียงทุ้มปลายสายหางเสียงติดงอแงนิดๆ ทำฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าตอนนี้เขามีสีหน้ายังไง

"เปลี่ยนชุดอยู่นี่นา" แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญเลยสักนิด กลับรู้สึกว่าเขาในมุมนี้น่ารักมากซะอีก

"ไหน ดู" พูดจบปุ๊บ เขาก็กดเปิดกล้องปั๊บ ไม่รอให้ฉันตอบหรือถามว่าสะดวกรึเปล่า เพราะแบบนี้ไงละ...ฉันถึงต้องเลือกเดินออกมาคุยที่อื่น

"เดรสเฉยๆ" 

"ไม่มีคอ?" ฉันถึงกับต้องจับที่คอตัวเอง ฉันว่าคอฉันก็มีนะ!

"ว่าฝัน?"

"พี่หมายถึงชุด" อ๋อ...เพราะชุดเป็นแบบเดรสยาวเกาะอกทรงหางปลาผ้าชีฟองทิ้งตัว งั้นก็ไม่แปลกที่เขาจะพูดแบบนั้น

"ไม่มี แต่ไม่สั้นนะ เดรสยาว" แขนเล็กยื่นออกไปจนสุดแขน ปรับองศานิดหน่อยให้เขามองเห็นชุดที่ฉันใส่ได้ชัด ชุดสวยๆ แบบนี้ต้องอวดสักหน่อย

"รับงานเสื้อยืดบ้างก็ได้" ก็อยากจะรับอยู่หรอกนะ ถ้ามีคนจ้างหน่ะ

"ลุงก็จ้างฝันสิ"

เราคุยกันต่ออีกสองสามคำก่อนจะวางสาย เพราะถึงคิวถ่ายฉากต่อไปของฉันแล้ว ส่วนเขาก็ต้องทำงานต่อเหมือนกัน ฉันแอบได้ยินเสียงคุณป๊าของเขามาตามไปประชุมด้วยนะ ฟังจากน้ำเสียงที่คล้ายเขาแล้วดูท่าทางน่าจะใจดี จนฉันเผลอแอบคิดว่าครอบครัวของเขาจะใจดีกับฉันหรือเปล่า

"เหนื่อยมั้ยคะคุณน้อง" พี่แพทถือน้ำมะพร้าวมาให้ฉันดับร้อน เหมือนนางฟ้ามาโปรดมาก

"ไม่เหนื่อย แต่แอบร้อนค่ะ"

"พี่แพท คืนนี้ไปดื่มเบาเบากันมั้ยคะ" ว่าจะชวนแองจี้ไปด้วย ไม่ได้ไปดื่มนานแล้ว แต่สัญญาเลยว่าจะแค่จิบๆ จริงๆ

"เดี๋ยวคุณฟิล์มก็ตีเอาหรอกค่ะ" 

"ไม่ตีหรอกค่ะ เพราะฝันจะไปแอบดูเขา" เผลอๆ เป็นฉันนี่แหละ จะได้ตีเขาแทน

เพราะเขาบอกว่าวันนี้ต้องไปกินเลี้ยงกับลูกค้าสำคัญต่อตอนเย็นเลยมารับฉันที่พัทยาไม่ได้ แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกน้อยใจเลยสักนิด เขาทำงาน ฉันเองก็ทำงาน ต่างคนต่างต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ค่อยกลับไปเจอที่ห้อง ได้อยู่ด้วยกันทุกวันก็พอ

Film.lff : ถึงร้านแล้วครับ

ระหว่างรอพี่แพทไปทำธุระและกลับไปอาบน้ำ ฉันก็พาตัวเองมานอนแช่ในอ่างส่งข้อความคุยกับเขา เป็นเขานั่นแหละที่แชทมารายงานตัวทุกชั่วโมง ทุกชั่วโมงไม่เกินจริงทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้อยู่กับเขาตลอดเวลาเลยก็ว่าได้ ทำตัวดีขนาดนี้จะหมดโปรเร็วรึเปล่าก็ไม่รู้

"เบาจังค่ะน้องฝัน"

"ฝันอยากชิลเฉยๆ ค่ะ" เสื้อยืดครอปสีดำกับกางเกงยีนส์ขายาวรองเท้าผ้าใบนี่แหละ แต่งตัวจัดเต็มมาทั้งวันแล้ว วาดฝันขอแต่งแบบสบายๆ บ้าง

แน่นอนว่าพอฉันขึ้นรถก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาแองจี้ให้นางลงมาด้านล่างรอฉันกับพี่แพทไปรับ ตามคอนเซ็ปต์ทางเดียวกันไปด้วยกัน 

"ขอโต๊ะมุมนะคะพี่แพท" ลำพังฉันไม่เท่าไหร่หรอก ห่วงแต่แองจี้นี่แหละ

"ได้ค่ะ ไปกันค่ะ"

ฉันกับแองจี้เดินตามหลังผู้จัดการส่วนตัวฝ่าผู้คนมากมายเข้าไปนั่งโต๊ะด้านในโซนวีไอพี ได้ยินพี่แองจี้เล่าให้ฟังในรถว่า ร้านนี้เป็นร้านของคุณตริติณเจ้าของบริษัทรถยนต์หรูที่เคยจ้างฉันไปเป็นพรีเซ็นเตอร์และคนที่ตกเป็นข่าวกับฉันแบบงงๆ เมื่อไม่นานมานี้ มิน่าละ! ตาลุงถึงพาลูกค้ามานั่งดื่มที่นี่ มาอุดหนุนร้านเพื่อนตัวเองนี่เอง

"พี่แพท ฝันไปห้องน้ำก่อนนะคะ" 

"พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ยคะ"

"วาดฝันโตแล้วนะ เผื่อพี่แพทลืม" ตากลมโตขยิบหยอกล้อ ทำพี่แพทพยักหน้ารับเบาเบาอย่างจำยอม

หลังจากทำธุระเสร็จ ฉันก็รีบเดินกลับโต๊ะเพื่อไม่ให้ทุกคนรอนาน แต่แล้ว...ใจดวงน้อยกลับไหววูบ ร่างเล็กๆ ยืนตัวชาจนทำอะไรไม่ถูกกับภาพตรงหน้า ผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมสามเม็ดเผยให้เห็นกล้ามอกแน่นๆ พับแขนเสื้อขึ้นมาถึงข้อศอกกับกางเกงแสล็คสีดำชุดเดียวกับตอนที่เราวิดิโอคอลคุยกันเมื่อกลางวันกำลังยืนกอดกับผู้หญิงคนหนึ่งอย่างสนิทสนมอยู่ตรงข้างๆ ทางเดิน  

รูปร่างแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ เป็นเขา คุณลุงของฉัน! 

และที่ทำให้ฉันรู้สึกจี๊ดตรงหัวใจไปกว่านั้นก็คือ แววตาเย็นชาที่มองมาเหมือนคนไม่รู้จักกัน ไม่แม้แต่จะยิ้มให้เลยสักนิด

ไหนบอกว่าไปดื่มกับลูกค้าไง แล้วนี่ลูกค้าแบบใดกัน

ฉันพยายามหายใจเข้าหายใจออกลึกๆ ให้ร่างกายที่สั่นเทาใจเย็นลงให้เร็วที่สุด ก่อนจะพาตัวเองเดินกลับไปที่โต๊ะ จากที่จะมาผ่อนคลายสนุกๆ จิบเบาๆ แล้วกลับไปรอเขาที่ห้อง กลับต้องมานั่งฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้พี่แพทกับแองจี้ผิดสังเกตจนหมดสนุกไปด้วย แต่เหมือนยิ่งพยายามเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งหลุดอาการให้เพื่อนได้เห็น

"น้องฝัน นั่นคุณฟิล์มนี่คะ"

"อะ อ่อค่ะ" ฉันกวาดสายตาไปตามทางที่พี่แพทบอก เขาเดินมากับผู้ชายอีกคน แล้วผู้หญิงคนนั้นละ? แต่ก็ช่างเถอะ! ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย

"เป็นอะไร ทะเลาะกัน?" มีแค่แองจี้กับพี่แพทเท่านั้นที่รู้ว่าเขาป็นแฟนฉัน แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันยังเป็นแฟนเขาด้วยรึเปล่า

"เปล่าสักหน่อย"

ฉันค่อยๆ ขยับมาที่นั่งข้างๆ หันหลังให้โต๊ะเขาเพื่อที่ฉันจะได้ไม่เห็นอะไรที่มันทำร้ายใจกันอีก ใครจะไปคิดว่าจะต้องมาเจอแฟนตัวเองยืนกอดกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ แล้วฉันก็ไม่คิดว่าที่เราคุยกันมาตลอดทั้งวัน จะเป็นเรื่องหลอกกันจากเขา