บทที่27

เพราะวันนี้เป็นลูกค้าคนสำคัญที่ทำธุรกิจด้วยกันมานานตั้งแต่รุ่นป๊า ทำให้ผมและไอ้แฝดต้องมาเลี้ยงต้อนรับด้วยกัน เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ผมสองคนจะมารับรองพร้อมกันแบบนี้ โดยปกติแล้วเราจะแยกกันไปตามสายธุรกิจของตัวเองซะมากกว่า

"ลูกค้ามาถึงละ กูไปก่อน" 

"อืม เจอกัน" 

ผมมาถึงที่ร้านไอ้ติณก่อนเวลาพอสมควร ส่วนไอ้เลนส์ก็ส่งข้อความมาบอกว่าพึ่งประชุมเสร็จกำลังรีบตามมา ผมเลยขึ้นมานั่งเล่นเกมส์อยู่​บนห้องทำงานเจ้าของร้านอย่างไอ้ติณ รอทุกคนเดินทางมาถึง

ก่อนจะลงมารับลูกค้าตรงทางเข้าหน้าร้านและพาเดินเข้าไปยังโต๊ะโซนวีไอพีที่ผมจองไว้ด้านใน จัดการสั่งเครื่องดื่มราคาแพงพร้อมอาหารทานเล่นสามสี่อย่างทำหน้าที่เจ้าบ้านอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง 

ระหว่างที่นั่งคุยนั่งดื่มกันชิลๆ ผมก็มองนั่นมองนี่ไปเรื่อย จนไปสะดุดกับผู้หญิงโต๊ะ​ข้างๆ ที่นั่งหันหลังให้ เอวเล็กๆ ที่โผล่พ้นเสื้อตัวสั้นเผยให้เห็นผิวขาวๆ ผมยาวสีน้ำตาลคาราเมล ดวงตาคมของผมแสกนแป็บเดียวก็รู้แล้วว่าเธอหุ่นดีมากขนาดไหน ยิ่งเพื่อนอีกสองคนที่นั่งอยู่ข้างเธอหันมายิ้มเจื่อนๆ ให้ผมด้วยแล้ว ผมก็ยิ่งมั่นใจ ว่าเป็นเธอ...เด็กแสบของผม

ทำไมมาไม่บอกกันเลยวะ? ทดหนึ่งไว้ก่อนแล้วกัน

"รู้จัก?" ไอ้แฝดคงเห็นว่าผมมองโต๊ะข้างๆ ไม่วางตาอยู่นาน เลยถามอย่างสงสัย เรียกว่าจับผิดเลยดีกว่า

"อืม" 

"หึ สนิท?" 

"สนิท" กล้าถาม ผมก็กล้าตอบ ไม่มีอะไรต้องปิดอยู่แล้ว แต่ดูไอ้เลนส์​มันถามเยอะกว่าปกตินะ

"อืม สวยดี"​ พูดถูกสุดๆ เมียผมทั้งสวยทั้งน่ารักหุ่นก็ดีมากด้วย 

"มึงเคยเจอ?" ผมยกแก้วขึ้นดื่ม ถามกลับอย่างสบายๆ 

"หน้าห้องน้ำ" 

"มึงห้ามจีบ" ถึงเราสองคนจะไม่เคยมีปัญหากันเรื่องผู้หญิง​แต่ผมก็ต้องพูดให้ชัดเจน

"หวงซะด้วย"

"กวนตีน" 

ผมเลิกสนใจไอ้แฝด แล้วหันไปเพ่งเล็งคนตัวเล็กที่ยกแก้วดื่มไม่หยุดแทน 'หึ' ถ้าเมาขึ้นมาจะฟาดให้ไม่ยั้งเลยคอยดู

"น้องวาดฝันใช่มั้ยครับ"

"อะ เอ่อ​ค่ะ"

ดูเหมือนว่าเด็กแสบจะมีโทษเพิ่มอีกข้อซะแล้วสิ เพราะมีไอ้หน้าจืดไม่ดูตาม้าตาเรือเดินเข้ามาชนแก้วกับเธอหวังทำความรู้จัก เมียผมก็มารยาทดีซะด้วยยื่นแก้วไปชนกับเขา ถึงคุณแพทกับแองจี้เพื่อนของเธอจะชนด้วย แต่ผมก็ไม่ชอบ! 

ทำผมรู้สึกร้อนรนจนแทบนั่งไม่ติด ได้แต่มองเธออย่างคาดโทษ ถ้าแขกไม่เดินกลับมาที่โต๊ะตอนนี้ ผมคงได้ลุกไปลากคอไอ้หน้าอ่อนนั่นโยนออกจากร้านแล้ว เกะกะลูกตาชะมัด!

"คุณเลนส์​ คุณฟิล์ม​ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ที่บ้านโทรตามแล้ว" ลูกค้าของผมพูดอย่างติดตลก เพราะนี่ก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว ไม่แปลกที่คนพึ่งแต่งงานอย่างเขาจะรีบกลับบ้านก่อนเวลาเคอร์ฟิว​

ผมสองคนเลยลุกขึ้นพร้อมกันอย่างมีมารยาท โดยไอ้แฝดรับหน้าที่เดินไปส่งลูกค้าที่รถคอยดูแล​ระหว่างทาง เผื่อเจอพวกเมาเกินพอดีมาหาเรื่องจะได้เคลียร์​ทันเวลา มาร้านเหล้าเรื่องแบบนี้ต้องระวังตัวกันไว้ก่อน

แล้วก็ถึงเวลาของผม เวลาพาเด็กแสบกลับไปลงโทษให้หายดื้อ

"ฝัน พี่ฟิล์ม" แองจี้สะกิดแขนเล็กให้หันมามองเขาที่ยืนอยู่ด้านหลัง

"ฟิล์มไหน ไม่รู้จัก" ห่างไม่กี่ชั่วโมง ลืมกันแล้วหรอวะ? 

เขาทดสามไว้ในใจ! 

"อื้อออ" สองมือหนาประคองหน้าคนตัวเล็กให้เงยขึ้นมามองกัน

"รู้จักมั้ย" 

"..."

แววตากลมโตมองคนตัวสูงเพียงครู่เดียวเท่านั้น ก่อนจะสะบัดหน้าหนีหันไปคุยกับเพื่อนและผู้จัดการส่วนตัวต่อ ปล่อยให้เขาหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ลอยเคว้งเหมือนอากาศ ไม่สนใจเขาเลยสักนิด ทำคนตัวโตนั่งมองเธออย่างงุนงง เขาทำอะไรผิด! 

"กลับกัน"

"ยุ่ง"

"เป็นอะไร" 

"..."

มือหนาดึงมือเล็กมาวางไว้บนตักแกร่งใต้โต๊ะ นั่งบีบเล่นอยู่นาน ก่อนจะกระซิบข้างหูเล็กชวนเธอกลับไปคุย​กันที่ห้อง เกือบห้านาทีที่เขานั่งอยู่ตรงนี้ ใช่ว่าเขาจะสัมผัสบรรยากาศ​ความอึมครึมระหว่างเธอกับเขาไม่ได้ มีแค่ผู้จัดการส่วนตัวและเพื่อนของเธอเท่านั้นที่พยายามชวนเขาคุยไม่ให้เขาต้องรู้สึกเก้อเขินไปมากกว่านี้

จนคุณแพทเหมือนสังเกตอาการของเราสองคนได้เลยเอ่ยปากชวนแองจี้ไปเข้าห้องน้ำ ขยิบตาส่งสัญญาณเปิดโอกาสให้เขาได้คุยกับเธอ

"ทำไมมาไม่บอก" 

"ทำไมต้องบอก"

"แอบมาจับผิดพี่?" เขาพยายามใจเย็นให้มากที่สุด หยอกล้อเธอกลับเผื่อสถานการณ์​จะดีขึ้น

"ไม่ต้องแอบ ก็เห็น" 

ตากลมโตหันมากลอกตามองบนใส่พร้อมกับหน้าดื้อๆ ปากเชิดรั้น ดูก็รู้ว่าเธอกำลังโกรธ ซึ่งระดับความโกรธน่าจะทะลุร้อยไปแล้ว เป็นเขาหรือเปล่าที่ต้องเป็นคนทำหน้าแบบนั้น! 

"เห็นอะไร"

"อย่ามาทำเป็นไม่รู้" 

เขาลุกขึ้นไปนั่งโซฟาด้านในออกแรงดึงแขนเล็กบังคับให้เธอลุกตามเข้ามานั่ง ก่อนจะจัดการรวบตัวคนแสนงอนขึ้นมานั่งบนตักกอดเอวบางไว้แน่น เขาจะไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปนานกว่านี้

"พูดให้เคลียร์" 

"คนที่ยืนกอดผู้หญิงคนอื่น ไม่มีสิทธิ์​มาทำเสียงแบบนี้นะ" เสียงไหนอีกวะ เขาพยายามพูดปกติที่สุดแล้ว... 

"พี่?"

"ถ้าไม่ใช่ลุง แล้วจะเป็นใคร" เธอหันมาจ้องหน้าเขาเขม่น ไล่สายตามองตั้งแต่กางเกงสีดำขึ้นมาเสื้อที่เขาใส่และมาหยุดอยู่ตรงหน้า ก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง ท่าทางแบบนี้ ทำเขามันเขี้ยว ขอทดสี่อย่างหมันไส้

"ฝันเห็นที่ไหน" ไล่กันไปทีละจุดนี่แหละ เอาให้ชัดเจน 

"จิ๊ ก็หน้าห้องน้ำไง"

"แน่ใจว่าใช่พี่?" เขาเริ่มปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมด นึกย้อนไปถึงที่แฝดของเขาเล่าว่าเจอเธอ มาบวกกับที่เธอกล่าวหาเขาแล้ว ทำเขายกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์​ หาเรื่องทดห้าเธอจนได้

"..." คนบนหน้าตักแกร่งขมวดคิ้วยุ่ง ยังคงไม่ยอมกัน

"มึงอยู่ไหน" เขาเลือกกดโทรศัพท์​หาแฝดพี่ต้นเหตุของเรื่องที่ทำให้เขากลายมาเป็นแพะ

"รถ" 

"รอแป็บ" 

ทันทีที่วางสาย ผมก็อุ้มเธอลงจากตักแล้วคว้ามือเธอมาจับไว้พาเธอเดินออกมานอกร้านเดินตรงไปยังลานจอดรถส่วนตัว ไม่ใช่ว่าจะพาเธอขึ้นรถกลับตอนนี้ แต่พาเธอมาชี้ตัวจำเลยให้แน่ชัด 

แน่นอนว่าไอ้แฝดจำเลยตัวจริงยืนรอข้างรถสีดำอยู่ก่อนแล้ว 

"นี่ไอ้เลนส์​ แฝดพี่" เลนส์มองหน้าน้องชายนัยน์ตายิ้ม เก็บข้อมูลเงียบๆ เขาจำได้ดีว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่ยืนมองเขาตรงหน้าห้องน้ำ ตอนนั้นเขาก็แปลกใจในสายตาของเธอที่มองมา และคำตอบ... ก็อยู่ตรงนี้

"..." 

ตากลมโตมองผมกับไอ้เลนส์สลับกันไปมา ไม่แปลกที่เธอจะเข้าใจผิด เพราะเราสองคนเหมือนกันทุกอย่างแม้แต่ความสูงก็เท่ากัน ต่างกันตรงที่ไอ้แฝดเซ็ทผมตามสไตล์​ผู้ชายเนี้ยบและพูดน้อยกว่า ส่วนผมไม่ค่อยชอบเซ็ทเท่าไหร่ แล้วก็พูดมากกว่า กับแค่บางคนเท่านั้น ซึ่งมีแต่คนในครอบครัวและเพื่อนสนิทที่แยกเราสองคนออก และนี่คือเหตุผลที่ผมทดห้าเธอไว้

"กูไปได้ยัง" 

"อืม" 

ผมเดินไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับของรถสีแดง ส่งสายตาบังคับให้เธอเดินขึ้นมานั่ง ก่อนจะอ้อมไปยังฝั่งคนขับ เปิดแอร์เย็นเฉียบพร้อมกับเพลงคลอเบาเบาอย่างอารมณ์ดี​ ก่อนจะซักทอดเธอกลับ

"จำผัวตัวเองไม่ได้?" ที่จริงความนอยด์ของผมมันหายไปตั้งแต่รู้ว่าเธอหึงกันแล้ว แต่อยากจะรู้ว่าเธอจะทำยังไงต่อ

"..."

"พี่เสียหาย จะรับผิดชอบ​ยังไง" 

 

 

 

#สงสารน้องฝันรอเลย🤭

#อ่านเพลินๆ ฟินๆ สบายๆ เหมือนเดิม