สุดท้ายเหลือใครกัน

สุดท้ายแล้วก็มาจบที่โรงพัก  เคลียร์เรื่องอะไรเสร็จต่างก็แยกย้ายกัน  เจนนั้นไม่เอาความเพราะรีบพาแฟนหนุ่มไปหาหมอต่อ  โชคดีที่สองคนนั้นไม่กล้ามีเรื่องอีกหน  จึงจบกันและต่างคนต่างไป  

เธอเดินออกมานั่งอยู่หน้าโรงพักเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว  กว่าจะปล่อยตัวเสร็จอะไรเสร็จและหาอุปกรณ์ทำแผลมาทำให้ซันเพราะเธอกลัวเขาจะเจ็บมาก  และอาจจะติดเชื้อเอาได้

"นั่งรอแท็กซี่แป๊บนะ  มานี่กูทำแผลให้"

เธอเรียกซันให้มานั่งข้างทั้งที่ตัวเองขากะเผลกเล็กน้อย  นั่นเพราะเธอถูกโยนลงกับพื้นจนหัวเข่าและแขนถลอกมีเลือดซึมเล็กน้อย  แต่แผลแค่นี้ไกลหัวใจมาก  เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด

"หมิว  ขอโทษนะ  ทำมึงลำบากเลย"

จู่ ๆ ซันก็เกิดซึ้งในบุญคุณเธอขึ้นมา  เขาพูดเสียงเบาคล้ายกับคนรู้สึกผิดมาก  นั่นก็เพราะเขารู้ตัวว่าความงี่เง่าไม่เข้าเรื่องของเขาทำเอาเธอต้องมาเดือดร้อน  หนำซ้ำยังเจ็บตัวอีกด้วย  ทำให้เขาไม่สบายใจเป็นอย่างมาก  ทุกคนในกลุ่มเพื่อนต่างดูแลหมิวมาเป็นอย่างดี  ไม่เคยมีใครได้แตะเนื้อต้องตัวทำให้เกิดรอยช้ำบนตัวเธอแม้เพียงจุดเล็ก ๆ มาครั้งนี้หมิวกลับโดนทำขนาดนี้  เขาไม่อยากยกโทษให้ตัวเองเลยด้วยซ้ำ

"ไม่เป็นไรน่า คราวหน้าก็จำไว้  จะทำอะไรต้องถามกูก่อน  มึงคิดเองไม่ได้กูช่วยคิด  เข้าใจ?"

เธอไม่ติดใจจะว่าเขาแต่อย่างใด  นั่นก็เพราะเข้าใจซันดีที่สุด  เพราะซันเป็นแบบนี้แหละเธอถึงอดห่วงเขาไม่ได้

"เข้าใจแล้ว" ซันพยักหน้าหงึก ๆ 

"มานี่มา  กูทำแผลให้ก่อน"

"ขอบคุณนะ"

ซันเอ่ยขอบคุณพร้อมกับเบียดตัวนั่งข้างกายเธอ   ที่นั่งอยู่บริเวณข้างถนน  สภาพทั้งสองคนไม่มีใครดีไปกว่าใครเลยสักนิด ชุดนักศึกษาชุดนี้คงต้องทิ้งไปสินะ  น่าเสียดายจัง  นี่เธอต้องซื้อชุดนักศึกษาใหม่อีกแล้วเหรอเนี่ย

"จำไว้นะซัน  มึงอย่าตัดสินใจอะไรบุ่มบ่ามเข้าใจไหม  ทำอะไรต้องคิดก่อนเสมอ"

เธอบ่นเขาแต่นั่นก็เป็นคำบ่นที่เป็นคำสอนชั้นดี  ไม่มีใครหวังดีกับซันได้เท่าเธออีกแล้ว  

"ถ้ามึงหาคนที่หวังดีกับมึงได้ไม่เท่ากู  มึงอย่าเอามาทำเมียนะ  เดี๋ยวจะลำบากกูอีก"

"หึ"

ซันที่โดนเปิดหน้าผากสำรวจแผลบนหน้าก็หลุดยิ้มออกมา  ใบหน้าบอบช้ำแต่กลับไม่ทำให้ความหล่อที่กร้าวใจนี้ลดลงเลยสักนิด  ยิ่งเวลาซันยิ้มน้อย ๆ ยิ่งดูมีเสน่ห์น่าหลงไหล  ทำเอาคนมองแบบเธอถึงกับนิ่งค้าง  จ้องหน้าเขาอยู่แบบนั้นไม่ขยับไปไหน  จนกระทั่งมือหนาสองข้องยกขึ้นจับใบหน้าของเธอไว้ทั้งสองฝั่ง  ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้

"กูรู้แล้วน่า  ว่านอกจากป๊ากับมี๊ก็มึงนี่แหละที่หวังดีกับกูที่สุด" ซันยิ้มให้กับคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า

นั่นเพราะสุดท้ายแล้วเขาเหลือใครกัน  หากไม่ใช่เธอคนนี้  ต่อให้เขาจะดีจะเลวแค่ไหนก็มีเธอคอยอยู่ข้าง ๆ เสมอ  เธอเป็นมิตรภาพที่เขาไม่รู้จะหาจากไหนได้เท่านี้อีกแล้ว  หมิวเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเขาจริง ๆ 

"อะ เอ่อ อื้อ" 

เธอตั้งสติได้พอดีกับจังหวะที่เขานั่นบีบแก้มเธอ  คนตัวเล็กรีบดึงตัวเองให้หลุดออกจากภวังค์  เพราะกลัวใจตัวเองจะเผลอคิดไปไกลมากกว่านี้  เธอพยายามท่องไว้เสมอว่าเธอกับซันไม่มีทางเป็นได้มากกว่าคำว่าเพื่อนเเล้ว

"หูย ตรงนี้บวมมาก"

เธอถึงกับร้องเมื่อมองเห็นข้างแก้มของซันที่บวมปูด  พร้อมกับมือเรียวบรรจงทำแผลให้เขาอย่างเอาใจใส่  ซันไม่ได้ร้องเจ็บเลยสักนิด  นั่นเพราะหมิวมือเบามาก  หรืออาจจะเพราะเขาหนังหนาด้วยส่วนหนึ่ง  ตอนเด็กมีเรื่องต่อยตีเป็นประจำ  แค่นี้คงไม่คณาหนังเท่าไรนัก

"อะ  เสร็จแล้ว"  

เธอลดมือลงก่อนจะเอ่ยบอกคนตัวโตตรงหน้าที่เอาแต่มองเธออยู่ตลอดเวลา  คล้ายกับอยากสำรวจเธออย่างไรอย่างนั้น

"เอาสำลีกับยามานี่" ซันเอ่ยขึ้น

"เอาไปทำไม  อันนี้เคี้ยวไม่ได้นะจ๊ะ"  

เธอพูดกวนประสาทเขา  เธองงเล็กน้อยเมื่อจู่ ๆ ซันก็เอ่ยขอเอาอุปกรณ์ทำแผล  อย่างเดียวที่พอสันนิษฐานและมีความเป็นไปได้มากกว่าการที่ซุนนำไปทำประโยชน์  คนแบบเขาคงเอาไปเคี้ยวเล่นน่ะสิ

"เอามาทำแผลให้มึงไง  มึงก็เจ็บไม่ใช่เหรอ"

เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยปากพร้อมกับทำตาโตเล็กน้อย  เขาก็ไม่ได้โง่จนเคี้ยวสำลีเล่นหรอกน่า  เขาสักเกตหมิวอยู่สักพักแล้ว  เธอเองก็มีแผล  เขาไม่อยากปล่อยให้แผลเธอเสี่ยงติดเชื้อเหมือนกันนี่  

"ไอ้ซันมึงสมองกระทบกระเทือนหรือเปล่า  กูกลัวนะเนี่ย" 

เธอทำท่าตกใจระคนเหลือจะเชื่อ  นั่นเพราะซันไม่ค่อยมีมุมนี้สักเท่าไร  ส่วนมากจะเป็นเธอที่เป็นฝ่ายดูแลซัน    และเกือบจะทั้งหมดที่ซันไม่เคยดูแลเธอเป็นการตอบแทน

"จริงจัง  มึงเจ็บเพราะกูนะ" คนตัวโตเอ่ยอย่างจริงจัง  แววตาที่สื่อออกมาล้วนไม่ผิดเพี้ยนไปจากคำพูด 

"ไม่ต้อง  แผลแค่นี้ไกลหัวใจเว้ย" เธอพูดไปงั้นแหละ  จริง ๆ ใช่ว่าเธอจะไม่เจ็บนี่  คนนะไม่ใช่หุ่นยนต์ดีที่ไส้ไม่ทะลักออกมา  แต่เพราะความที่ทนมือทนเท้าล่ะมั้ง  เธอถึงได้บอกว่าเรื่องแค่นี้จิ๊บ ๆ

"ไกลหัวใจมึง  แต่ใกล้ตากูเว่ย" 

ว่าแล้วเขาก็แย่งเอาอุปกรณ์ทำแผลไปอย่างดื้อ ๆ นั่นเพราะเขาไม่สบายใจหากไม่ได้ทำ  เวลามองเเล้วก็จะรู้สึกขัดตาขัดใจหน่อย ๆ เพราะสาเหตุล้วนมาจากตนเองทั้งนั้น  เขาลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอ  ก่อนจะลงมือทำแผลทั้ง ๆ ที่ไม่เคยทำมาก่อนเลยในชีวิต

"อะ โอ้ยยย มึงก็ทำเบา ๆ หน่อยซี้!" คนตัวเล็กถึงกับร้องลั่นเมื่อฝ่ามือที่ใหญ่เกือบเท่าหน้าของเธอนั้น  ใช้สำลีเช็ดแผลตรงหัวเข่าให้  ซันที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอชักมือกลับ  ก่อนจะยื่นมือมางับขาสองข้างเธอให้หนีบเข้ากันอย่างเรียบร้อย  นั่นเพราะเธอเจ็บเลยเผลออ้าขาเล็กน้อยก็เท่านั้น

"นั่งดี ๆ กูทำเบาสุด ๆ ละ"

"นี่เบาเเล้ว?"

"ก็เออน่ะสิ  มา  เดี๋ยวไม่เสร็จสักที" พูดจบเขาก็กดสำลีลงอีกครั้ง  คงไม่ต้องเดาใช่ไหมว่าเธอจะเป็นอย่างไรต่อนอกจากแหกปากร้องเจ็บ

"อ๊ากกก  มึงหยุดดดดด"