LOGINShare
ซากนก 2
Last Updated:
2025-05-20 07:15:15
Latest chapter
เล่ห์แค้นจินฉาน เน่าเปื่อย 6
...“วาจารุนแรงไม่ถนอมน้ำใจเช่นนั้น เดี๋ยวนางกำนัลของเจ้าก็ลุกไปผูกคอตายเอาหรอก” ปี้อันว่าขณะที่เดินมาหาจินฉานที่ยังอยู่ต่อหน้าองค์พระ“ถึงนางจะน้อยใจที่ข้าดุด่า แต่นางก็ไม่มีทางฆ่าตัวตายแน่นอน เพราะนางนั้นรักและห่วงใยข้าที่สุด นางกลัวว่าถ้าตายจากไป ผู้ใดจะดูแลข้าได้เท่านาง” จินฉานเอ่ยพลางปักธูปหอมละมุนลงบนกระถาง พาในบรรยากาศในห้องคลายกลิ่นไม่พึงประสงค์ไปได้พอสมควร“เจ้าเองก็รักและห่วงใยนางไม่แพ้กัน ระยะหลังนี้จึงได้ใจร้ายต่อนาง ทำตนห่างเหินต่อนาง เพื่อที่นางจะได้ไม่ต้องมาเกลือกกลั้วทางฝั่งนี้ไปมากกว่านี้”จินฉานหลุบตาลงต่ำ “เลิกกล่าวเหลวไหลเถิด วันนี้ทำตนเป็นนางกำนัลผู้ภักดีของหวงโฮ่ว ได้ความเช่นไรบ้าง”“เจ้าต้องได้เห็นหน้าบุรุษผู้นั้น ทำตนอหังการ์ทำร้ายผู้คนมามาก ที่แท้ก็เป็นปุถุชนผู้หนึ่ง เพียงเล่าว่าเจ้าทำอันใดกับมันและคนของมันบ้าง ก็ขวัญหนีดีฝ่อแล้ว”“เล่าหมดเลยหรือ”ปี้อันยิ้มเอ่ย “เล่าหมดก็ไม่สนุกสิ ข้าเล่าเพียงแค่ว่าเจ้ามีหนอนไหมทอง แต่มิได้เล่าว่าหนอนไหมทองที่ใช้กับทรราชย์ผู้นั้นแตกต่างจากผู้อื่น” ว่าพลางก้มกระซิบข้างหูจินฉาน “ข้าตั้งเงื่อนไขเอาไว้อยู่อย่างหนึ่ง ถ้าทุกอย่างคร
เล่ห์แค้นจินฉาน เน่าเปื่อย 5
เป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อเขาสยบป๋ายอี้จนราบคาบแล้ว เผ่าเล็กๆ เช่นนั้นต้องมิอาจโงหัวขึ้นมาต่อกรเขาได้อีก จินฉานควรเป็นเพียงหญิงงามอันเป็นผลพวงจากชัยชนะในครานี้ นางต้องศิโรราบใต้ร่างเขา บำรุงบำเรอความใคร่ให้กับเขา รักเพียงเขา ภักดีเพียงเขา ไฉนจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ เขาไม่เชื่อ ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดปี้อันมองท่าทีของโอรสสวรรค์ที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นก็ให้อมยิ้มบาง ก่อนเอ่ยเรียบๆ “ฝ่าบาทคงคิดว่าป๋ายอี้เป็นเพียงเผ่าเล็กๆ อ่อนแอเผ่าหนึ่ง ที่ถูกพระองค์ปราบปรามจนแตกพ่าย หมดทางลุกขึ้นมาได้อีก”“แต่ผู้ใดจะล่วงรู้ ผู้อ่อนแอก็มีวิธีล้างแค้นอย่างผู้อ่อนแอเช่นกัน”น้ำเสียงของปี้อันนั้นเยียบเย็น ทั้งรอยยิ้มกึ่งเย้ยทำให้หวงโฮ่วรู้สึกหนาวสะท้าน นางโบกมือไล่ให้อีกฝ่ายออกไปจากห้องเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายบอกกล่าวเรื่องราวที่หวงตี้สมควรรู้จนหมดสิ้น จากนั้นนางจึงคว้ามือของหวงตี้เอาไว้แน่น พร้อมกับลมหายใจหอบสะท้าน “ฝ่าบาท ฝ่าบาทโปรดทรงเชื่อหม่อมฉัน อี๋ผินผู้นั้นมิใช่คนธรรมดา นางไม่ต่างอันใดกับผีร้ายทวงแค้นที่ลุกขึ้นมาจากขุมนรก นางมิได้รักพระองค์ นางเพียงต้องการแก้แค้นพระองค์ แก้แค้นต้าเจวียน แก้แค้นพวกเราทุกคน!
เล่ห์แค้นจินฉาน เน่าเปื่อย 4
หวงตี้ขมวดคิ้วน้อยๆ ถ้าหากเป็นฝีมือของผู้อื่น จะมีใดอุตริเอาซากทารกตายไปใส่ไว้ในครรภ์ของนางจนกระทั่งติดเชื้อได้เช่นนี้ จึงได้แต่สันนิษฐานว่าคำพูดของอีกฝ่ายเป็นการพูดเลื่อนเปื้อนหาความจริงมิได้ของคนป่วย แต่ก็ไม่ได้กล่าวอันใดให้หวงโฮ่วเจ็บช้ำน้ำใจได้อีกหวงโฮ่วเมื่อเห็นท่าทีนั้นของหวงตี้จึงรู้ได้ว่าอีกฝ่ายไม่เชื่อตน จึงค่อยๆ หันไปยังหลังม่านมุกระย้าแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้า ออกมาได้”คนผู้นั้นเมื่อได้รับคำสั่งจึงก้าวออกมาจากหลังม่านมุกอย่างแช่มช้า ก่อนคุกเข่าโขกศีรษะเบื้องหน้าหวงตี้ “ถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ”หวงตี้เบิกตาน้อยๆ เมื่อเห็นสตรีผู้นั้นเต็มตา “เจ้า เราจำได้ว่าเป็นนางกำนัลของตำหนักผิงอัน ที่ชื่อ ปี้อัน”นางกำนัลสาวน้อยตอบด้วยน้ำเสียงฉะฉานน่าฟัง “เพคะ เป็นหม่อมฉัน”“แต่เราจำได้ว่าเจ้าเป็นใบ้มิใช่หรือ?” หวงตี้หรี่ตาลงมองอีกฝ่าย หวงโฮ่วเห็นเช่นนั้นจึงเอ่ย “หม่อมฉันขอประทานอภัยที่ปิดบังพระองค์ ปี้อันเป็นนางกำนัลที่หม่อมฉันกับหลิวกุ้ยเฟยเลือกเฟ้นเพื่อส่งไปแทรกซึมในตำหนักผิงอันเพคะ”หวงตี้ทำท่าจะกล่าวตำหนิ หวงโฮ่วจึงเอ่ยต่อ “ที่หม่อมฉันทำลงไปมิได้มีเจตนาร้ายกับพระองค์ เพียงแต่ระแวงว่าอี๋ผ
เล่ห์แค้นจินฉาน เน่าเปื่อย 3
...ด้วยประกาศิตของหวงตี้ถือเป็นคำขาด หมอหลวงแม้อยากจะหนีไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวอย่างไร แต่เพื่อเห็นแก่ศีรษะของเหล่าสมาชิกในตระกูลที่ยังไม่อยากขาดจากตัวตลอดเก้าชั่วโคตร หมอหลวงชราจึงจำใจรักษาโรคของหวงโฮ่วไปตามอาการ ทำให้ถึงแม้จะรักษาไม่หายขาด แต่ก็สามารถยื้อลมหายใจได้ถึงสิบสี่วัน กระทั่งวันที่สิบห้าหวงโฮ่วทนความเจ็บปวดทรมานต่อไปไม่ไหว ได้แต่ร้องขอให้หลี่ฮุ่ยไปทูลเชิญฝ่าบาทมาดูใจนางเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งสำหรับบุรุษที่ไม่ชอบสังขารที่ร่วงโรย ร่างกายที่ใกล้จะแตกดับของสตรีเช่นหวงตี้จึงพยายามหลีกเลี่ยงไม่เผชิญหน้า มักตอบปัดว่ามีราชกิจติดค้างบ้าง ติดประชุมเช้าบ้าง รวมถึงข้ออ้างสารพัดสารพันร้อยแปดที่จะยกเอามาอ้าง สุดท้ายหลี่ฮุ่ยจำต้องทูลเชิญถึงสามครั้งสามครา หวงตี้จึงยอมเสด็จเยือนตำหนักเฟิ่งหวงในที่สุดทันทีที่หวงตี้ก้าวเข้ามาในตำหนักเฟิ่งหวง พลันถูกควันจากกระถางกำยานนับสิบๆ ใบสาดเข้าหน้าและดวงตาจนแทบลืมตาไม่ขึ้น อีกทั้งกลิ่นหอมเข้มข้นของเครื่องหอมที่จุดทั่วตำหนักจนแทบสำลัก หวงตี้ยกแขนเสื้อปิดจมูกก่อนหันไปถามชิงเสียที่ออกมาต้อนรับ “เกิดอันใดขึ้น เหตุใดจึงจุดเครื่องหอมกำยานมากมายเช่นนี้”ชิงเสียน้
เล่ห์แค้นจินฉาน เน่าเปื่อย 2
“ฉานเอ๋อร์ เสียเวลาดูนกกระเต็นสองตัวเต้นแร้งเต้นกาอยู่นาน สนุกไหม” หวงตี้หันไปถามจินฉาน เด็กสาวกดริมฝีปากกลั้นยิ้ม เนิ่นนานจึงเอ่ย “ฝ่าบาทอย่าได้ตรัสเช่นนั้น พี่หญิงทั้งสองลำบากฝึกฝนระบำเหมยแดงอยู่นานนับเดือนจึงออกมางดงามปานนี้ นกกระเต็นอันใดกัน”“นกกระเต็นเวลาเรียกร้องหาคู่ก็ส่งเสียงไพเราะ กระโดดโลดเต้นด้วยท่วงท่างดงามน่ารัก เฉกเช่นเดียวกันกับพวกนาง ลงทุนลงแรงฝึกฝนร่ายรำอีกทั้งยังแต่งกายยั่วยวนสีสันบาดตา ทั้งหมดนั่นก็เพื่อให้เราหันกลับมามอง เช่นนั้นเราก็จะไม่ทำให้พวกนางสมหวัง เพื่อที่จะได้ไม่ผิดต่อคำขอร้องของเซวียนชูเฟยกับหลิวกุ้ยเฟย”จินฉานช้อนตาขึ้นหมายมองดวงหน้าของหวงตี้ยามที่กล่าวถึงสตรีสองนางให้ชัดๆ นางเห็นอีกฝ่ายกล่าวได้อย่างแนบเนียนอย่างยิ่งโดยสีหน้าไม่เปลี่ยน และไม่เผยพิรุจอะไรออกมาทั้งที่เขารู้แก่ใจดีว่าสตรีทั้งสองไม่เคยกล่าววาจาเช่นนั้นออกมา จึงอดกังวลเล็กน้อยไม่ได้ว่าถ้าหวงตี้องค์ต่อไปขึ้นครองราชย์ จะตลบตะแลงเฉกเช่นหวงตี้พระองค์นี้หรือไม่ ก่อนคลี่ยิ้มเอ่ย “ฝ่าบาทเป็นบุรุษที่ไม่ผิดคำพูดกับผู้ใด หม่อมฉันเลื่อมใสพระองค์จากใจจริงเพคะ”หวงตี้เพียงยกยิ้มพอใจกับคำชม มิเอ่ยอันใดให
เล่ห์แค้นจินฉาน เน่าเปื่อย 1
...เมื่อผ่านพ้นเทศกาลสุดท้ายในเดือนสารท ไม่นานนักฤดูหนาวก็มาเยือนยังต้าเจวียน เพื่อขับไล่บรรยากาศหดหู่ซึมเซาที่มาพร้อมกับลมหนาว หวงตี้จึงมีรับสั่งให้จัดงานต้อนรับหิมะแรกของปีที่สองนับตั้งแต่จินฉานเข้าวังมาด้วยงานรับประทานเกี๊ยวในวันลี่ตง (立冬 – วันเริ่มต้นฤดูหนาว) โดยให้เหล่าสนมนางในที่มีความสามารถในการทำอาหารสามารถส่งเกี๊ยวหลากหลายรูปร่างหลากหลายไส้เข้าร่วมงาน และถ้าหากยกเว้นหลิวกุ้ยเฟยที่สติฟั่นเฟือนหลังจากสูญเสียบุตรชาย สนมนางในทุกนางล้วนได้รับเชิญ ส่วนหวงไทโฮ่วนั้นเพียงแต่ส่งคนมาบอกว่าร่างกายต้องลมเย็นทำให้ล้มป่วยกะทันหัน มิสะดวกมาร่วมงาน จึงได้ให้สือม่านถัว นางกำนัลคนสนิทส่งตัวแทนอาหารประจำวันลี่ตงสองอย่าง คือน้ำแกงแพะตุ๋นสมุนไพรหม้อใหญ่ กับขนมเจี่ยวตงจื่อที่ทำจากข้าวเหนียวนึ่งเสร็จใหม่ๆ ใช้ครกตำจนเนื้อเหนียว ตัดแบ่งเป็นชิ้นแล้วคลุกน้ำตาลผสมผงถั่ว ส่งมาร่วมงานแทน ทำให้หวงตี้และผู้คนที่อยู่ภายในงานต่างซาบซึ้งในพระกรุณาอย่างยิ่งนอกจากอาหารประจำวันลี่ตงอันเลิศรส เวินไฉ่เหรินร่วมกับหลิวเหม่ยเหรินก็ได้ร่วมแสดงระบำเหมยแดงต่อหน้าพระพักตร์ ทั้งสองสวมอาภรณ์สีแดงดอกเหมย เนื้อผ้าบางราวปีกจ
เล่ห์แค้นจินฉาน ซากนก 3
ชิงเสียขมวดคิ้ว “เจ้าพูดจาเหลวไหลอันใด”นิ้วเล็กของปี้อันชี้ไปยังแขนเสื้อข้างหนึ่งของชิงเสีย “กำไลหยกเขียวครอบทองวงนั้น ข้าจำได้ว่าเคยเห็นพระนางสวมใส่ มีค่าควรเมืองเกินกว่าที่นางกำนัลอย่างข้าและพี่จะเป็นเจ้าของได้”ชิงเสียสะดุ้ง รีบยกมืออีกข้างปิดบังกำไลหยกเขียวนั้นอย่างรวดเร็ว “ข...ข้าเองก็ดุจเดียวกับเจ้า ทำความดีความชอบถวายพระนางฮองเฮา จึงได้รับประทานมา”ปี้อันยิ้มอ่อนหวาน “เช่นนั้นหรือ ตอนที่ข้าได้รับประทานของมาจากพระนาง ข้าก็เอ่ยทักถึงกำไลหยกเขียวครอบทองที่พระนางเคยสวมใส่ พระนางตรัสกับข้าว่าความจำดียิ่ง และยังว่าพี่เป็นคนเตือนความจำพระนางเองว่าได้ประทานให้พี่เฉินปี้ไปแล้ว แต่กลับมาอยู่ที่พี่เช่นนี้ หรือว่าพี่เฉินปี้ใจดี ให้ท่านยืมใส่หรือเจ้าคะ? เช่นนั้นไว้ว่างๆ ข้าจะลองไปขอเครื่องประดับสวยๆ จากนางมาใส่บ้างดีกว่า”“เจ้า” ชิงเสียกัดฟันกรืดกรอด ไม่นึกว่าการโยนความผิดให้ผู้อื่นบ่อยครั้งเช่นนี้จะเป็นภัยย้อนกลับเข้าตัว ยิ่งถ้านางไปรีบร้อนอธิบายกับฮองเฮาก็มีแต่เสียกับเสีย ความรู้สึกอัดอั้นคับแค้นที่มีต่อคนตรงหน้าทำให้มือข้างที่ปิดบังกำไลหยกจนถึงเมื่อครู่กลับบีบกำไลหยกเนื้อเย็นเสียแน่นจนแ
เล่ห์แค้นจินฉาน ซากนก 2
...เมื่อถึงวันนัดพบ ชิงเสียที่ตื่นมาตั้งแต่แสงเงินแสงทองของดวงตะวันยังมิทันจับขอบฟ้า ปรนนิบัติฮองเฮาล้างหน้าสางผมเปลี่ยนอาภรณ์อย่างเอาใจใส่ ขณะที่ชิงเสียกับเทินถาดที่มีฮวาเตี้ยนทองคำ (หรือ จิ่นเตี้ยน เป็นดอกไม้ประดับหน้าผาก บ้างเป็นแผ่นเงินหรือแผ่นทองบางๆ ฉลุเป็นลวดลายดอกไม้ แต่ส่วนมากนิยมใช้สีชาดวาดแต้ม) เรียงราย ฮองเฮาพลันย่นคิ้วน้อยๆ แล้วเอ่ยถาม “จะว่าไปต่างหูทับทิมแดงของข้าหายไปคู่หนึ่ง ชิงเสีย เจ้าเห็นมันบ้างหรือไม่”“ต่างหูทับทิมแดงหรือเพคะ” ดวงตาของชิงเสียกลอกไปมาก่อนเอ่ย “หม่อมฉันจำได้ว่าคราวก่อน เฉินปี้มวยผมได้เป็นที่พอพระทัยของฮองเฮา พระนางจึงประทานต่างหูทับทิมแดงเป็นรางวัลให้นางเพคะ”ฮองเฮาเพียงปรายตามอง นางจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยมีเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน ชิงเสียเห็นดังนั้นจึงเอ่ยถามเสียงเบา “ถ้าฮองเฮามีพระประสงค์จะสวมใส่ หม่อมฉันจะไปทวงคืนจากเฉินปี้...”“ไม่ต้องหรอก ของที่ให้ผู้อื่นแล้วมีใครเขาทวงคืนกัน อีกอย่างต่างหูนั่นข้าก็ใช้จนเบื่อแล้ว ที่ข้าถามก็เพียงเพราะว่านึกขึ้นได้ว่ามันเคยมีอยู่ในกล่องเครื่องประดับเท่านั้น” ฮองเฮาว่าพลางนิ้วมือเรียวงามกรีดไปตามแผ่นฮวาเตี้ยนแ
เล่ห์แค้นจินฉาน ซากนก 1
ในค่ำคืนที่เปลี่ยนชะตาชีวิตของนางกำนัลผู้หนึ่งไปแล้วนั้น ทว่าที่ตำหนักเฟิ่งหวงกลับยังไม่มีผู้ในหลับตาเอนกายลงนอน โดยเฉพาะนายตำหนักซึ่งพ่วงตำแหน่งมารดาแห่งแผ่นดินนั้นยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้กุ้ยเฟยตัวยาว ข้างตัวมีกระถางกำยานทองเหลืองซึ่งปี้อันนำมาจากตำหนักผิงอัน นางหยิบกระถางใบนั้นพลิกดูไปมาก่อนเอ่ย “นี่หรือ ของอัปมงคลที่เด็กนั่นว่า ตัวข้ามองอย่างไรก็เป็นเพียงกระถางกำยานธรรมดา”ชิงเสีย นางกำนัลส่วนตัวของฮองเฮาเห็นว่าเจ้านายของนางหยิบจับของที่มีผู้อ้างว่าเป็นสิ่งที่ปรากฏในพิธีไสยศาสตร์เช่นนั้นก็ให้นึกกังวล “ฮองเฮา เราไม่รู้ที่มาที่ไปของกระถางกำยานนี้ หม่อมฉันว่าพระนางไม่ควรหยิบมันด้วยมือเปล่า แต่ถ้าพระนางต้องการดู หม่อมฉันจะถือให้เองเพคะ”ทว่าอีกฝ่ายกลับยกมือกันไม่ให้ชิงเสียแตะต้องกระถางกำยานนั้น ดวงตามีแววมั่นใจเต็มเปี่ยมระคนหลงใหลสิ่งของตรงหน้า “ชิงเสีย เจ้าคิดมากเกินไป อันว่าฮองเฮาเช่นตัวข้านั้นได้เป็นมารดาแห่งแผ่นดิน อีกทั้งได้ปกครองฝ่ายในหกตำหนัก ย่อมมีบุญวาสนามากล้น ธาตุหยางแรงกล้า ไม่ว่าภูตผีปิศาจ สิ่งอัปมงคลอันใด หรือแม้กระทั่งกระถางกำยานใบน้อยเช่นนี้ก็มิอาจแผ้วพานตัวข้าได้หรอก”
You may also like
เมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง
หย่งเอ๋อร์9.2K viewsชาตินี้ ขอใช้ชีวิตในแบบง่าย ๆ
ประดับดิน11.2K viewsโทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น
สั่งไม่หยุด64.8K viewsมเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน
เย่ว์เหมี่ยว191.8K viewsหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง1.1K viewsทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ
ฤดูหนาวที่เงียบเหงา990 viewsสายลับทะลุมิติ ไปเป็นคุณหนูที่ถูกทิ้ง
มายุมายูมายา1.7K viewsหลินซือเยว่ผู้นี้มีสามชะตาในคราเดียว
หิมะที่ปลิดปลิว9.3K views
