ขอความช่วยเหลือ

เพลินตาไม่รู้จริงๆ ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่กับเธอนั้นคืออะไร ความรู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วทั้งตัวจนคอแห้งปากแห้งและยังใจสั่น อาการเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวแล้วเปลี่ยนเป็นการคลั่นเนื้อคลั่นตัวแทน มือไม้สั่นระริกระคนจนแทบจะไม่สามารถควบคุมได้ หากแต่เวลาที่สัมผัสโดนผิวกายของปฏิธานแม้เพียงเล็กน้อย กลับทำให้เธอนั้นอยากทำเรื่องบ้าๆ ด้วยการกระโจนเข้าหาและดึงเขาเข้ามากอดจูบเสียอย่างนั้น 

"พี่เต็ม เพลินเป็นอะไรก็ไม่รู้"

เพลินตาตัดสินใจหันไปพูดบอกกับปฏิธานตามตรง หากแต่จุดโฟกัสสายตากลับกลายเป็นเป็นสันจมูกโด่งและริมฝีปากของเขาที่เธอเคยได้สัมผัส จากนั้นดูเหมือนว่ามันจะยังคงไม่พอ เพลินตายังคงแอบละสายตาจากริมฝีปากของคนข้างๆ ไต่ไล่ลงมายังลูกกระเดือก ช่วงจังหวะที่มันขยับกลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นอยู่ภายในใจจนตามร่างกายยิ่งร้อนวูบวาบ

"เป็นอะไรเพลิน"

"มัน มันรู้สึกร้อนๆ แปลกๆ"

ปฏิธานหันกลับมามองเธอเพียงแค่แวบหนึ่ง สภาพของเพลินตาที่เห็นในตอนนี้ก็คืออีกฝ่ายกำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาที่สุดแสนจะหวานเชื่อม มือไม้ก็อยู่ไม่สุก ไล่เเกะปัดป่ายไปตามเนื้อตัวตัวเอง มองจากสภาพของเพลินตา ถ้าเดาไม่ผิดก็น่าจะรู้อยู่หรอกว่าอาการของคนข้างๆตอนนี้มันคืออะไร สำหรับผู้ชายที่เดินเข้าออกสถานบันเทิงยามค่ำคืนมาเป็นว่าเล่นอย่างเขา ถ้าจะให้เดาบอกเลยว่ามันไม่ยาก อาการแบบนี้ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยเขาพนันได้เลยว่าคงไม่พ้นถูกวางยา

 เพียงแค่นั้นคันเร่งของซุปเปอร์คาร์คันงามก็ถูกกดเหยียบเสียจนแทบจะสุดไมล์เพื่อต้องการพาเธอและเขามุ่งหน้ากลับมายังเพนท์เฮ้าของตัวเองแทนที่จะอ้อมวกกลับไปส่งที่คอนโดมิเนียมของเธอที่อยู่ไกลกว่า 

ดูเหมือนว่านานเข้าอาการของเพลินตาก็จะยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ นาทีนี้เพลินตากำลังรู้สึกว่าร่างกายของเธอเสมือนมีเปลวไฟเผาไหม้อยู่บริเวณจุดกึ่งกลางกาย มือไม้ช่วยกันลูบไล้ไปตามต้นแขนและหน้าอก ส่วนต้นขาสองขาก็บดเบียดถูกันไปมาดูน่าทรมาน

"อื้อ ชะ ช่วยเพลินด้วยค่ะพี่เต็ม เพลินทรมานจัง"

"อดทนไว้หน่อย อีกแปบเดียวก็ใกล้จะถึงแล้ว"

พอทันทีที่รถจอดลงสนิท ปฏิธานก็รีบเปิดประตูอ้อมลงมายังอีกฝั่งเพื่อหวังรีบพาคนตัวเล็กขึ้นไปข้างบน แต่พอวินาทีที่เขาก้มลงเปิดประตูเพื่อจะพาเธอออกมา มือเรียวเล็กของเพลินตาก็โผล่พรวดขึ้นมาแล้วเกี่ยวเกาะบ่าพาดผ่านลำคอของเขาเอาไว้ แถมยังดึงใบหน้าเขาเข้าไปใกล้ๆส่วนเธอก็มุดซบคลอเคลีย

"พี่เต็มช่วยเพลินที มัน มันทรมานเหลือเกิน"

"ตั้งสติหน่อยสิเพลินตา ไหนบอกว่าไม่อยากอยู่ใกล้พี่แล้วไง กระโจนกอดเข้ามาแบบนี้เดี๋ยวก็ได้โดนดีเข้าอีกหรอก รีบออกมานี่เลยมา"

ร่างของเพลินตาก็ถูกปฏิธานก้มลงเข้าไปช้อนตัวขึ้นมาก่อนจะอุ้มเธอออกมาไว้ในอ้อมแขน แล้วจัดการเดินตรงไปยังลิฟท์ที่มีจอดรอเอาไว้อยู่สำหรับเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น พอพาเพลินตาเข้ามาในตัวลิฟท์ได้ก็ค่อยวางตัวเธอลงไปกับพื้น แล้วจากนั้นจึงได้เอื้อมมือเพื่อไปกดปุ่มประตูลิฟท์ให้ปิด

ปฏิธานพ่นลมออกจากปากคล้ายกับรู้สึกว่าตัวเองกำลังควบคุมสถานการณ์ได้ หากแต่พอทันทีที่หันกลับมา ก็กลับพบว่าเพลินตานั้นกำลังพยายามที่จะถอดปลดเสื้อผ้าของตัวเองออกอยู่จนต้องรีบเข้าไปห้าม

"ร้อนจังเลยพี่เต็ม ช่วยเพลินถอดหน่อยสิคะ เพลินอยากอาบน้ำมากๆเลย อื้อ"

ไม่ทันถึงไหน ทั้งเสื้อสายเดี่ยวที่ปกติก็แสนจะสั้นอยู่บนสะดืออยู่แล้วนั้นถูกเพลินตาถอดมันออกมาเกือบหมดเสียจนได้ ก่อนจะเหลือไว้เพียงแค่เสื้อชั้นในตัวงามตัวเดียว จนเผยให้เห็นถึงความอวบอิ่มของเนินเนื้อคู่สวยล่อหน้าล่อตา ทำเอาคนที่อยากทำตัวเป็นสุภาพบุรุษลูกผู้ชายที่พยายามจะไม่มองแล้ว แต่ก็กลับละใบหน้าออกจากความงดงามนั้นไม่ได้ ก่อนจะต้องรีบเรียกสติตัวเองกลับมา เมื่อมือของเพลินตาทำท่าว่าจะเลื่อนลงไปปลดตะขอกระโปรงตัวสั้นข้างล่างอีก

"นี่เพลิน พี่บอกแล้วไงว่าอย่าพึ่ง ไม่ต้องกลัวหรอกว่าเพลินจะไม่ได้อาบน้ำ เดี๋ยวพอถึงบนห้องพี่เพลินแล้วเพลินจะได้อาบแน่ๆ แต่มันต้องยังไม่ใช่ตอนนี้"

"พี่เต็ม แต่เพลินไม่ไหวแล้วจริงๆ นะคะ ตัวเพลินมันร้อนไปหมดเหมือนมีเปลวไฟเผาแน่ะ มันทรมานมากๆเลย มะ ไม่เชื่อพี่เต็มก็ลองจับดูสิคะ ดูสิขนาดนมเพลินก็ยังร้อน"

น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคอทันทีที่เพลินตาควานหามือของเขาจนเจอ ก่อนจะดึงมันวางทับลงไปบนหน้าอกตัวเองแล้วออกแรงบีบนำพาฝ่ามือใหญ่นั้นให้ทำตาม หากแต่เพียงไม่นานปฏิธานก็ดึงมือออก คนอะไรบทจะใจกล้าก็บ้าดีเดือดขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"เพลิน ใจเย็น ขืนเพลินยังทำแบบนี้อีก พี่ก็ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ"

"ทนอะไรไม่ไหว เพลินต่างที่กำลังจะทนไม่ไหว บอกแล้วไงว่าเพลินร้อนๆๆพี่เต็มไม่เข้าใจหรือไง ถ้าจะไม่ช่วยงั้นพี่ก็หุบปากไปเลยดีกว่า เพลินก็แค่อยากจะถอดเสื้อผ้าพวกนี้ทิ้งไปให้มันหายร้อนเท่านั้น พี่เต็มเลิกห้ามเพลินสักทีได้ไหม"

ขนาดปฏิธานพูดจบ แต่เพลินตาก็ยังคงวุ่นวายอยู่กับร่างกายของตัวเธอเองไม่หยุด ทั้งพยายามแกะดึงเสื้อชั้นในจนกระทั่งเลื้อยลามไปถึงการพยายามที่จะปลดซิปตะขอกระโปรงอีกครั้ง พอไม่สำเร็จก็ยิ่งลนลานตัวสั่น จนปฏิธานเห็นเข้าก็ยิ่งสงสาร เลยต้องจัดการดึงคนตัวเล็กให้ขยับเข้ามาหา แล้วจัดการประกบปิดปากที่กำลังพูดพร่ำไม่หยุดนั่นเสีย

"ให้ตายสิเพลิน อยู่เฉยไม่ได้เลยจริงๆ สินะ มานี่"

"อื้อๆ"

แน่นอนว่าเพลินตาไม่แม้แต่จะขัดขืน เธอรีบเปิดปากอ้างับเรียวลิ้นเขาไว้ด้วยความรวดเร็วทันทีที่เขาสอดแทรกมันเข้ามาราวกับว่าหิวกระหาย ก่อนที่ทั้งสองต่างจะประกบจูบปากแลกลิ้นกันด้วยความมัวเมา เพลินตาเมายา ส่วนปฏิธานกำลังเมาจูบที่ผลัดเปลี่ยนกันแลกดูดลิ้นกันไปมากับเด็กคนนี้ 

'ให้ตายสิเพลิน'

มือไม้ที่เคยจับห้ามข้อมือของคนตัวเล็กเอาไว้ เวลานี้กลับปล่อยมันลงแล้วใช้สองมือจับประครองใบหน้างามเพื่อปรนเปรอจูบให้กับเธอเเทน รสชาติหวานหอมบวกกับกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ ที่เจืออยู่ในโพรงปากของเพลินตา ทำเอาปฏิธานตื่นตัวจนแทบจะทนไม่ได้ อาการเว้าวอนอ้อนขอให้เขาจูบเธอแรงๆ ซ้ำอีกด้วยน้ำเสียงแสนหวานนั้นทำให้ปฏิธานหน้ามืด ไหนจะท่าทีอ่อนโยนราวกับลูกแมวที่พยายามลูบไล้สัมผัสไปตามเนื้อตัวของเขาอย่างไร้เดียงสา แล้วสติสัมปชัญญะของเขาก็หลุดกระเจิง ประหนึ่งกับว่าความจริงที่เพลินตานั้นถูกวางยานั้นได้ถูกลบเลือนหายไปเมื่อภาษากายของเธอนั้นเอาแต่คอยเชื้อเชิญให้เขาเข้าหา

"อื้อรู้สึกดีจังเลย จูบเพลินอีกสิคะพี่เต็ม เพลินอยากได้อีก"

"อยากให้พี่ช่วยเพลินมากกว่าจูบหรือเปล่า"

"อื้อ อยากค่ะ พี่เต็มช่วยเพลินทีนะคะ เพลินทรมานจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว อื้อ"

หลังจากที่บานประตูลิฟท์ถูกเปิดออก ปฏิธานก็จัดการยกเอวคนตัวเล็กให้กระโดดหนีบขึ้นมาไว้บนเอว ในขณะที่เขาเลือกที่จะประกบปิดปากเธอเอาไว้อีกครั้งเพราะว่าตัวเองก็ทนไม่ไหว 

ประตูเพนท์เฮ้าท์ถูกเปิดออกให้อัตโนมัติเมื่อผู้ที่ถือคีการ์ดนั้นเดินเข้ามาในบริเวณใกล้ๆ อุณหภูมิเย็นของเครื่องปรับอากาศภายในห้องที่ยังคงคอยทำงานแม้ว่าเจ้าของห้องจะไม่อยู่นั้นกลับไม่ได้ทำให้เพลินตารู้สึกผ่อนคลายความร้อนของร่างกายลงได้บ้างเลย ปากเล็กยังคงพร่ำบอกว่าตัวเองร้อนอยู่อย่างนั้น และอ้อนวอนร้องขอจูบจากเขาไม่หยุด ก่อนที่ร่างของเธอจะถูกอุ้มพาเข้าไปภายในห้องนอน แล้วจัดการวางตัวเธอลงไปที่บนกลางเตียงขนาดใหญ่ โดยที่มีเจ้าของห้องตามทาบทับลงไปติดๆ

"ให้พี่ช่วยเพลินนะ เด็กดี"