ไม่อาจห้ามใจ

หลังจากถูกจับลอกคราบออกเสียจนสิ้น เรือนร่างที่แสนงดงามสมส่วนของเพลินตาก็นอนบิดเร่าอยู่บนเตียงใหญ่ ใบหน้างดงามเหยแกเพราะผลจากฤทธิ์ของยาจนไม่สามารถต้านทานต่อความต้องการที่เกิดขึ้นภายในกายได้ จึงได้เอื้อมมือเล็กของตัวเองบี้คลึงลงไปที่ใจกลางเกสรของดอกไม้งาม ก่อนจะแยกเรียวขาออกอย่างไม่นึกอาย

"อ๊า พี่เต็มขาได้โปรดช่วยเพลินด้วย อื้อ เพลินทรมานเหลือเกิน"

ปฏิธานจ้องมองภาพนั้นก่อนจะกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ภาพของเพลินตาที่นอนแหวกอ้าขาออก แล้วใช้มือตัวเองบีบขยี้บี้คลึงปุ่มเกสรกลางกาย ทำเอาต่อมความยับยั้งช่างใจของเขายิ่งตะเลิด ทั้งๆที่ใจจริงไม่เคยได้คิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะกล้าถึงขั้นเลยเถิดลามปามเด็กผู้หญิงตัวน้อย 

หากแต่เป็นตอนนี้ ปฏิธานตัดสินใจแล้วว่าเขาจะต้องช่วยเธอ หากว่าไม่ มีหวังเพลินตาคงต้องช็อกตายเพราะความต้องการที่ไม่ได้รับการตอบสนองเป็นแน่

ราวกับสุนัขจิ้งจอกเตรียมพร้อมที่จะกลืนกินลูกแกะตัวน้อย ปฏิธานจ้องมองเรือนร่างงดงามที่นอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงเขาด้วยความหื่นกระหาย สายตากวาดไล่มองสำรวจตั้งแต่ใบหน้าสวยลากเลื้อยลงมาจนไปหยุดที่กึ่งกลางกาย เพลินตางดงามไปเสียทุกส่วน จนเขาไม่สามารถที่จะทนยืนมองเธอนอนบิดกายเรียกร้องให้เขาสัมผัสเธอได้อีก

"พี่เต็ม อื้อ พี่เต็มช่วยเพลินทีเร็วๆเข้า"

หลังจากวินาทีนั้นเสื้อผ้าของปฏิธานก็ถูกกำจัดออกจากกายแกร่งอย่างรวดเร็ว ตามด้วยเรือนร่างสูงใหญ่ค่อยกดทาบทับลงไปบนกายงาม อย่างกับว่ารอคอยจังหวะ ทันทีที่จับตัวเขาได้ เพลินตาก็ผงกหน้าขึ้นมาแล้วประกบจูบเข้าที่ริมฝีปากคนตัวใหญ่ในทันที ลิ้นเล็กสอดแทรกเข้าไปหาอย่างไม่นึกกลัว ตวัดเกี่ยวดูดควานจนปฏิธานสู้กลับอย่าพออกพอดี

ในเมื่อเห็นแล้วว่าถูกท้าทายจากคนด้านล่าง ปฏิธานก็ตอบสนองด้วยการก้มลงจูบเธออย่างบ้าคลั่ง ลิ้นชื้นสอดแทรกเข้าไปดูดต้อนเรียวลิ้นเล็ก กระทั่งฝ่ามือใหญ่เอื้อมขึ้นมาบีบกุมเต้ากลม ก่อนจะใช้หัวแม่มือขยี้เขี่ยตุ่มไต แล้วจากนั้นจึงได้ก้มหน้าลงมาดูดงับจนเพลินตาหลุดครางมาตั้งหลายหน

"อ๊า พี่เต็มขา เพลินเสียวดีมากๆเลย"

เซ็กส์ของเขาในทุกๆ ครั้งมันไม่เคยธรรมดาอยู่แล้ว มีใครบ้างที่เคยขึ้นเตียงกับ เต็ม ปฏิธาน แล้วไม่ติดใจเรียกร้องอยากจะกลับเวียนแวะเข้ามาซ้ำให้เขาเชยชิมใหม่บ้าง ไม่เคยมี ฉายาคาสโนว่าเตียงไฟลุก นั้นไม่ได้มาเล่นๆ กลัวก็แต่ว่าเด็กน้อยคนนี้พอได้ลองเข้าไป ก็คงมีหวังจะวิ่งตามเกาะเขาไม่ปล่อยเข้าให้อีกคน

แม้ว่าลึกๆแล้วปฏิธานรู้ว่าเขากำลังเอาเปรียบเธอ เพราะถ้าเทียบกันเขานั้นคือคนที่มีสติครบถ้วน แต่ว่าเพลินตานั้นไม่มี หรือถึงแม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้มันอาจจะเป็นเพราะว่าฤทธิ์ยา แล้วถ้าตอนตื่นมาเพลินตาจะจำอะไรไม่ได้ก็ตาม แต่ขอแค่เพียงตอนนี้เขาได้ปลดปล่อยความทรมานให้เธอให้ได้ก่อน เพราะดูจากอาการแล้วว่าเพลินตานั้นกำลังจะทนไม่ไหว จนเธอต้องถึงกับขนาดแอ่นดันสัดส่วนกลางกายขึ้นหาเขาอย่างไม่ยอมแพ้และร้องไห้อ้อน

"อื้มเพลิน ต้องเอ็กซ์ขนาดนี้เลยหรือไง"

"เพลินทรมาน ทำไมพี่เต็มถึงยังไม่ยอมทำมันสักที"

"เพลินอยากให้พี่ทำอะไร ไหนบอกมาซิ"

"โธ่พี่เต็ม แก้ผ้ากอดกันขนาดนี้ เพลินคงอยากชวนพี่นั่งกินข้าวหรอกมั้งคะ รีบใส่เข้ามาเร็วๆ เถอะค่ะ เพลินรออีกต่อไปไม่ไหวแล้ว"

ปฏิธานเกือบจะหลุดขำทั้งๆ ที่แอบขำไปแล้วในใจ เข้าใจหรอกว่าเพลินตากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แต่เธอก็ยังมิวายหลุดความเป็นคุณหนูเพลินตาคนเดิมออกมาอยู่ดี

"จะไม่ยอมให้พี่ได้ใส่ถุงยางก่อนเลยหรือไง ยายเด็กใจร้อน"

"งั้นก็รีบใส่เลยสิคะ ไม่งั้นเพลินจะจับของพี่เต็มใส่เข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะ เพราะว่า อื้อ เพลินทนไม่ไหวแล้วจริงๆ"

ปฏิธานผละออกลุกขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือเปิดลิ้นชักข้างเตียงด้วยความเร็ว จากนั้นซองฟลอยด์สีเงินก็ถูกฉีกมันด้วยปากแล้วรีบจับรูดใส่มันลงไปบนตัวตนที่แข็งขืนเต็มขืนเต็มที่ด้วยความรวดเร็ว นิ้วมือยาวปาดรูดลงไปกลางกลีบดอกไม้แล้วควานเขี่ย เพลินตาที่นอนบิดครางจากการสัมผัสนั้นรีบแอ่นกายกระดกสะโพกเข้าหา พลางใช้มือข้างที่ว่างบีบขย้ำหน้าอกตัวเองให้ปฏิธานดู

"Shit!"

อุปกรณ์ป้องกันถูกสวมใส่ลงไปจนมิดตัวตน ก่อนที่ปฏิธานจะขยับแทรกเข้ามาอยู่กลางหว่างขาคู่งาม เขาจับขาเธอทั้งสองข้างแยกออกแล้วใช้นิ้วยาวของตัวเองปาดรูดขึ้นลงอีกครั้ง ซึ่งมันยิ่งเรียกเสียงครางระงมจากทั้งเพลินตา หรือแม้ว่ากระทั่งจากตัวเขาเอง

"อ๊า พี่เต็ม เพลินเสียว"

"อื้ม แฉะลื่นสุดๆ เลยเพลิน"

พอดึงนิ้วออกปฏิธานก็จับแก่นกายที่ขยายจนเหยียดยาวจ่อมุดเข้าไปยังปากทางเข้าที่ฉ่ำแฉะ เขาสอดดันมันเข้าไปช้าๆ แต่ก็เหมือนว่ามันจะไม่น่าที่จะเข้าไปได้ง่ายๆ

"อื้อพี่เต็ม ช่วยด้วยเพลินไม่ไหวแล้ว ฮือๆ"

ไม่ใช่เเต่เพียงเพลินตาที่ไม่ไหวแล้ว ตัวเขาเองก็ไม่ไหวแล้วเช่นกัน หลังจากจ่อส่วนหัวหยักปลายถูไถไปกับกลีบดอกและปุ่มเกสรที่เปียกเยิ้มจนเพลินตาร้องครวญคราง คราวนี้ปฏิธานก็ขยับตอกสะโพกและดันแก่นกายเข้าไปให้มันมากขึ้น แน่นก็แน่น เสียวก็เสียวจนเขาเองต้องซู้ดปาก หากแต่เพลินตากลับร้องออกมาด้วยเสียงอันดังราวกับว่าเธอกำลังเจ็บปวดนักหนา

"อื้อ เจ็บค่ะพี่เต็ม เพลินเจ็บ ทำไมมันถึงได้เจ็บแบบนี้ ฮือๆ"

"นี่เพลินยังไม่เคยใช่ไหม" เพลินตาพยักหน้าอยู่หลายที พอถึงบทที่จะว่าง่ายเธอก็เลือกที่จะบอกปฏิธานไปในที่สุดลลล

"ไม่น่าเชื่อว่าเปรี้ยวเข็ดฟันอย่างคุณหนูเพลินตาจะยังไม่เคยจริงๆ สินะ"

"แล้วไงคะ เพลินเปรี้ยวเข็ดฟัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเพลินจะต้องแรดร่านนะ"

"พี่ก็ไม่ได้ว่าเพลินร่าน แต่ต่อไปนี้ถ้าเกิดว่าเพลินอยากจะร่าน ก็ขอให้มาร่านแค่กับพี่ก็พอ"

"งั้นแล้วตอนนี้เพลินยังร่านใส่พี่เต็มไม่พออีกเหรอคะ"

ริมฝีปากร้ายของปฏิธานยกยิ้ม แววตาฉายความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ ก่อนจะยิ้มออกมาและก้มกลับลงไปประกบจูบปากของคนตัวเล็กอีกครั้ง สะโพกแน่นขยับถี่ขึ้นและใช้สองมือตัวเองแหวกเรียวขางามให้มันกว้างขึ้น เพลินตาคงน่าจะเจ็บมาก อาจเพราะว่าเธอไม่เคย หรือไม่ก็เป็นเพราะว่าตัวตนของเขาที่มันดูใหญ่เกินไป เสียงครางอู้อี้ยังคงเล็ดออกมาเป็นระยะ สองข้างแก้มปฏิธานสังเกตเห็นว่ามันมีหยุดน้ำตาอาบไว้ หากแต่กระนั้นเนินเนื้อของภาคส่วนด้านล่างกลับยังคงแอ่นเข้าหาเขาไม่มีหยุด

ราวน่าจะเกือบหนึ่งชั่วโมงผ่านไปที่ปฏิธานช่วยเพลินตากำจัดฤทธิ์ยาที่ออกฤทธิ์ต่อเนื่องมายังไม่หยุด จนกระทั่งต่างฝ่ายต่างเสร็จสม กลับเป็นเธอเองที่ตามขึ้นมานั่งคร่อมขึ้นขี่อยู่บนลำตัวของเขาในขณะที่นอนแผ่หราด้วยน้ำเสียงอ้อนสุดแสนจะน่ารัก

"ขออีกนะคะพี่เต็ม เพลินยังไม่หายรู้สึกแบบนั้นเลย"

"ได้สิ แต่ว่าเพลินขึ้นมานั่งคร่อมพี่เอาไว้แบบนี้ กะว่าจะขึ้นโยกเองเลยหรือไง"

เพลินตาพยักหน้าเร็วจี๋ เเม้ว่าประสบการณ์ตรงจะไม่มี แต่ทางทฤษฎีก็ถือว่าแน่นอยู่ อุปกรณ์ป้องกันถูกรีบหยิบออกมากัดฉีดให้ เพลินตาจัดการถอดอันเก่าทิ้งไป แล้วสวมอ้นใหม่แทนที่ จัดการปลุกปั่นเพิ่มด้วยการนั่งบดลงไปบนท่อนเนื้อแล้วถูกุหลาบงามกลางกลางกายขึ้นลง ชโลมด้วยหยาดน้ำหวานที่ยังคงทะลักออกมาท่วมท้น แล้วเพลินตาก็จับมันตั้งขึ้นแล้วยัดส่วนปลายเข้าไปอีกครั้ง

"อ่า เพลิน"

"อื้อ เสียวจังเลยค่ะพี่เต็ม"

"พี่ก็เสียว ดีมากเลยเพลิน ใช่บดขี่พี่อย่างงั้น เอาเลยเด็กดี ซี้ด"

"อ๊า พี่เต็ม เพลินทรมาน"

ฝ่ามือใหญ่ตุ้มรองเอาไว้สะโพกงามแล้วค่อยช่วยเธอยกมันขึ้นลง เพลินตาก้มโน้มริมฝีปากลงมาหา ขณะที่ฝ่ามือใหญ่ของปฏิธานยังคงบีบขย้ำสองเต้าอวบอย่างหลงใหล ใช้นิ้วโป้งบิดขยี้เขี่ยเม็ด ทำเอาเพลินตายิ่งนั่งกระแทกขึ้นลง จนกระทั่งต่างฝ่ายต่างก็อดทนอดกลั้นกันเอาไว้อีกต่อไปไม่ไหว