ทำไมยังกล้า

เพลินตาเดินกลับออกมาด้วยความรู้สึกที่แสนจะหลากหลาย สมองอื้ออึงและมึนตึงไปพร้อมๆ กันเมื่อคำพูดของปฏิธานเอาแต่รบกวนระบบประสาทของเธออยู่เรื่อย ปฏิธานจะให้เธอยอมไปเป็นผู้หญิงลับๆ ของเขาจนกว่าพี่สาวของเธอจะกลับมา เธอขอสัญญากับตัวเองไว้ตรงนี้เลยว่ายังไงเสียก็จะไม่มีทางยอมให้มันเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด ผู้ชายคนนั้นจะไม่มีทางได้ในสิ่งที่เขาอยากได้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่คนดีเลิศเลอ แต่เธอก็จะไม่ยอมต่ำตมจนต้องยอมทำอะไรผิดพลาดอีก

"อ้าวเพลินกลับมาแล้วเหรอ เห็นคุณต้นอ้อแจ้งมาว่าให้เพลินช่วยไปถ่ายเอกสารให้ที่ข้างบนมาเพราะว่าเตรียมเอาไว้ใช้ในห้องประชุมบ่ายนี้ไม่ทัน เป็นไง เสร็จเรียบร้อยดีแล้วใช่ไหมจ๊ะ"

หลังจากเดินกลับมาถึงยังชั้นที่ตัวเองทำงานอยู่เพลินตาก็เดินเข้าแผนกมาแบบเครียดๆ ในหัวตอนนี้ไหนจะมีเรื่องที่ปฏิธานพึ่งจะพูดกับเธอมา ไหนจะเป็นเรื่องที่ว่าตอนนี้พี่ๆ ในแผนกต่างมากันครบหมดแล้วอีก แล้วเธอควรต้องแก้ตัวว่าอะไร จนกระทั่งเดินเข้ามาเจอกับหัวหน้าแผนกอย่างคุณนิธิพล ที่แจ้งเหตุผลทันทีที่เห็นหน้าเธอว่าคุณต้นอ้อนั้นโทรมาบอกเหตุผลที่เรียกตัวเธอไปใช้งานเรียบร้อยแล้ว

เพลินตาอ้าปากแบบงงๆ คุณต้นอ้อคือใครแน่นอนว่าเธอไม่เคยรู้จัก หากแต่ก็ยอมพยักหน้ารับไปหน่อยๆ ดีเสียกว่าต้องมานั่งตอบคำถามว่าหายไปไหนมาหรือว่าทำไมปฏิธานจึงเรียกเธอขึ้นไปหา

"งั้นเพลินก็ไปช่วยพี่กุ้งกับพี่หนุงหนิงทางฝั่งโน้นเถอะ เดี๋ยวบ่ายนี้พี่ต้องเอาแผนการโพรโมตสินค้าเข้าร่วมประชุมกับทีมถ่ายโฆษณาทีมใหม่ด้วย"

"คงจะเป็นทีมพี่กายใช่ไหมคะ"

"อุ๊ย! นี่เพลินรู้จักหัวหน้าช่างภาพทีมถ่ายโฆษณาคนใหม่ของบริษัทเราด้วยเหรอจ๊ะ พี่ได้ข่าวมาว่าหล่อละมุนมากๆ ไม่รู้ว่าจะจริงไหม"

คุณพี่นิธิพล หัวหน้าแผนกสาวสองที่พยายามแต่งตัวให้แมนสมชื่อกับความเป็นชายออกอาการระริกระรี้ดีใจเป็นพิเศษเมื่อได้ยินว่าเธอเอ่ยชื่อกันตธีร์ขึ้นมา

"อันที่จริงก็พึ่งรู้จักกันมาได้ไม่นานนี้เองค่ะ ถามว่าหล่อไหม เพลินว่าก็หล่อนะคะ แถมยังดูเป็นคนนิสัยดีอีกต่างหาก ที่สำคัญยังพึ่งโสดมาหมาดๆ ด้วยค่ะ"

"ต๊าย! ถ้าอย่างงั้นพี่คงต้องขอเวลาไปเตรียมตัวให้ดีกว่านี้เสียแล้ว เพราะเวลาที่พรีเซนต์งานจะได้ยิ่งมั่นใจ ยังไงฝากเพลินไปช่วยสองสาวนั่นทีนะจ๊ะ ไม่รู้ว่าหน้าเน้อผมเผ้าพี่โอเคดีหรือยัง"

"ค่ะ พี่นิ"

'พี่นิ' เท่านั้นที่ทุกคนจะต้องเรียกขาน หากใครเผลอหลุดปากเรียกชื่อเต็มว่า นิธิพล ขึ้นมา มีหวังวันนั้นคงต้องมีคนเจ็บตัว ถูกสั่งให้ลุยงาน หรือไม่ก็ถูกพี่นิลงโทษให้ทำงานวนไปแบบไม่ต้องพัก โทษฐานปากเสียที่บังอาจไปเรียกชื่อเต็มเธอเข้า

เพลินตาช่วยงานพี่กุ้งกับพี่หนุงหนิงด้านการจัดเตรียมเอกสารที่ฝ่ายการตลาดจำเป็นจะต้องนำเข้าไปร่วมประชุมการเปิดตัวสินค้าตัวใหม่ของบริษัทในตอนบ่ายนี้ จนกระทั่งมันถึงเวลาทานข้าวกลางวัน โทรศัพท์มือถือของเธอก็แจ้งเตือนข้อความมาจากแอพพลิเคชั่นหนึ่ง เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นกันตธีร์นั่นเองที่เป็นคนส่งข้อความมา โดยฝ่ายนั้นร้องขอให้เธอพาเขาไปทัวร์ที่ห้องอาหารของบริษัทหน่อย โดยฝ่ายนั้นอ้างว่าตนพึ่งจะเข้ามาทำงานในบริษัทวันแรกและยังไม่รู้จักใคร 

เพลินตาอ่านแล้วก็ยิ้มออกมาก่อนจะพิมพ์ตอบตกลงไปทันที หน้าจอคอมพิวเตอร์ถูกพับปิดการใช้งานและเอกสารก็ถูกเก็บลงกระเป๋าจนเรียบร้อย ก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นคล้องไหล่แล้วเดินออกไปยังจุดที่บอกนัดกับกันตธีร์เอาไว้

พอเข้ามาถึงยังห้องอาหารของบริษัท เพลินตาก็เห็นว่าเขานั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะก่อนแล้ว จึงได้รีบโบกมือทักทายตอนที่อีกฝ่ายมองมา สองเท้าเล็กรีบสาวก้าวเดินเข้าไปหา หากแต่ก็สังเกตได้ว่ามีสายตาหลายคู่ที่มองมาที่โต๊ะของเธอจนรู้สึกได้ เพลินตาคิดว่ามันออกจะแปลกๆ แต่พอลองถามกับกันตธีร์ดูเขาก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคนถึงได้มองมา หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะว่าทั้งเขาและเธอต่างหน้าตาดีด้วยกันทั้งคู่ก็ได้มั้ง คนก็เลยมอง

เพลินตาหลุดยิ้มขำให้กับคำตอบของคนตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ หลังจากนั่งกินกันไปเพลินๆ อยู่ๆเสียงคนโต๊ะข้างๆ และโต๊ะอื่นๆ ต่างก็เริ่มกระซิบกระซาบเรียกความสนใจ จนทำให้เธอต้องวางช้อนในจานข้าวมันไก่ทอดของเธอลงและหันหลังกลับไปดูตามทิศทางที่คนส่วนใหญ่มองกัน

หลังจากที่เห็นว่าคืออะไร ก็รีบหันกลับมามองหน้ากันตธีร์ ที่เวลานี้ก็กำลังมองไปที่ตรงหน้าประตูทางเข้าของห้องอาหารเหมือนกันกับคนอื่นๆ แน่นอนว่าคงไม่ใช่ใครที่ไหน หากแต่เป็นปฏิธานที่กำลังเดินควงแขนเข้ามากับนางแบบสาวสวยคนนั้น คนที่เป็นแฟนเก่าของกันตธีร์

'ทำไมเขาถึงยังกล้า'

ขณะที่ทั้งสองคนพากันเดินตรงมาทางที่เธอและกันตธีร์นั่งอยู่ เพลินตาก็ทำเป็นหลุบสายตาลงกับจานข้าว มือเล็กจับช้อนและส้อมขึ้นมาเขี่ยข้าวในจานเข้าหากันด้วยอาการสั่นๆ ก่อนจะทำเป็นตักจิ้มเนื้อไก่ทอดในจานขึ้นมาแล้วส่งไปตรงหน้ากันตธีร์ด้วยรอยยิ้ม

"นี่ค่ะ"

กันตธีร์คงน่าจะงง เพราะเขาหันมามองเธอด้วยความแปลกใจ หากแต่ก็เลือกที่จะงับลงมาที่ปลายส้อมที่เธอยื่นส่งไปให้ในขณะที่ปฏิธานและนางแบบสาวคนนั้นเดินผ่านกันไปพอดี ทั้งคู่เดินเลยเข้าไปยังโต๊ะด้านในที่เป็นห้องกระจกมีผ้าม่านบางเบาสีครีมขาวแบบตาข่ายบังกั้นสายตาเอาไว้อีกที และที่หน้าห้องเขียนติดแผ่นป้ายกำกับเอาไว้ว่า 'สำหรับผู้บริหาร'

พอทั้งคู่เดินผ่านเลยจากโต๊ะเธอไปแล้ว มือเล็กที่จับส้อมเอาไว้ก็วางลงในจานด้วยอาการใจสั่น เพลินตาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆ ถึงได้อยากทำแบบนี้ มิหนำซ้ำตอนที่ปฏิธานเดินควงนางแบบคนนั้นผ่านไป เธอว่าเขาเองก็คงไม่ได้สนใจชายตามองมาเห็นสิ่งที่เธอทำไปเลยแม้แต่น้อย

"ขอบคุณนะครับน้องเพลิน ที่พยายามช่วยพี่"

"คะ?"

เพลินตาหลุดออกมาจากภวังค์ทันทีที่กันตธีร์เอ่ยคำขอบคุณ ถึงแม้ว่าตอนที่อีกฝ่ายพูด สายตาของเขาจะยังคงปักหมุดโฟกัสอยู่ที่ห้องกระจกข้างหลังเธอโน่นก็ตาม

"ก็ที่เพลินช่วยทำเป็นป้อนพี่เมื่อตะกี้ไง คงอยากทำให้แฟนเก่าพี่เห็นสินะ"

"เอ่อ คือว่าพี่กายคะ..."

"แต่พี่ว่า ต่อให้ต่อไปพี่จะมีใครอะไรยังไง ชมพูเขาก็คงจะไม่สนใจพี่แล้วล่ะ เพราะว่าตอนนี้เขาได้รู้จักกับคนที่เขาแอบปลื้มมาตลอดแล้ว"

"แอบปลื้ม นี่พี่กายหมายความว่า.."

"ชมพูเขาเคยบอกพี่ว่าที่อยากมาเป็นนางแบบอยู่ในบริษัทนี้ก็เพราะว่าเขาเป็นแฟนคลับของคุณปฏิธานน่ะ"

ถึงว่า นางแบบคนนั้นถึงได้ดูท่าว่าจะหลงใหลได้ปลื้มปฏิธานเอาเสียมาก เพลินตาลองพยายามหันหลังเพ่งมองเข้าไปข้างใน ก็พอที่จะได้เห็นเงาตะคุ่มๆ ว่าฝ่ายหญิงเอะอะก็ซบแขน เอะอะก็ซบไหล่ และเมื่อพอปฏิธานเดินผ่านเข้าไปนั่งข้างในห้องกระจกนั่น เสียงซุบซิบจากโต๊ะด้านหลังเธอก็เล่าวีรกรรมของผู้เป็นนายออกมาฉอดๆ แบบไม่คิดเกรงใจว่าคนที่กำลังตกเป็นประเด็นในการถูดพูดถึงนั้นจะเข้ามาได้ยิน

'เปลี่ยนหน้ามาใหม่อีกแล้ว คุณเต็มนี่เสน่ห์แรงดีไม่มีตกเลยจริงๆ ดูท่าว่าน่าจะกวาดนางแบบมาทั่วทั้งบริษัทแล้วล่ะ'

'จะทำไงได้ ก็คนมันทั้งหล่อและก็รวยขนาดนี้ ผู้หญิงคนไหนเห็นก็เป็นต้องอยากกระโดดเข้าหากันทั้งนั้น แต่ว่าคนนี้น่าจะไปไวกว่าคนอื่นหน่อย ดูจากที่ผ่านๆ มาแล้ว ออเซาะออดอ้อนคุณเต็มขนาดนี้ ไม่น่าจะอยู่ได้นาน คนไหนเล่นๆ คุณเต็มก็พามาทานข้าวที่นี่แหละ ไม่ได้สนใจเทคแคร์อะไรมาก แค่ถ้าคนไหนสำคัญก็โน่นแหละภัตราคารอาหารหรูดังๆ นะแกว่าไหม'

'เออใช่ จริงๆ ด้วย'

และอีกมากมายหลายประโยคที่พนักงานสามสี่คนด้านหลังยังคงนั่งตั้งหน้าตั้งตาเม้าท์มอยกันต่อ เพลินตาตักช้อนค้างไว้แล้วหันไปมองพี่กาย ซึ่งฝ่ายนั้นก็มีท่าทีชะงักไป ก่อนจะก้มลงตักข้าวกินต่อตามเดิมแบบเงียบๆ ด้วยสีหน้าที่ค่อนไปในทางเรียบเฉย ผิดต่างไปจากเมื่อตะกี้โดยสิ้นเชิง

"พี่กาย โอเคไหมคะ"

"อื้ม โอเคสิ"

กันตธีร์เงยหน้าขึ้นมาฝืนยิ้มให้เธอ หากแต่สายตายังคงมีแอบมองไปทางห้องกระจกอยู่เป็นระยะ จนกระทั่งทั้งเธอและเขาทานข้าวกันจนหมดลง จึงได้พากันแยกย้าย ต่างคนก็ต่างเดินกลับออกมา โดยที่ก่อนไปก็ยังอดที่จะหันกลับไปมองทางห้องกระจกอีกทีไม่ได้