คนนิสัยไม่ดี

พอพี่กายเห็นว่าแฟนสาวของตัวเองเดินหัวเราะควงแขนออกไปกับปฏิธาน เขาก็รีบลุกออกจากโต๊ะตามออกไปทันที ทำเอาทั้งพี่แชมป์ มินตรา รวมถึงเธอต่างก็ต้องพากันรีบวิ่งตามออกไปด้วยด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน จนกระทั่งออกมาทันเห็นว่าพี่กายพุ่งตัวเข้าไปคว้าแขนของนางแบบคนนั้นเอาไว้ จนทั้งสองคนนั้นต้องหยุดและหันกลับมามอง

"ไหนชมพูบอกเราว่าวันนี้จะไปเยี่ยมแม่ที่ต่างจังหวัดไง แล้วทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้"

นางแบบคนนั้นหน้าเสีย แต่ก็เลือกที่จะสะบัดมือพี่กายทิ้ง ส่วนปฏิธานจากที่เพลินตาเห็นเขากลับมีท่าทีเมินเฉยและดูไม่แคร์เลยสักนิดว่าตัวเองนั้นกำลังเป็นคนที่ทำให้คู่รักสองคนนี้มีปัญหากันอยู่หรือเปล่า

"ปล่อยชมพูนะกาย ทำบ้าอะไร ชมพูก็แค่มาคุยกับคุณเต็มเรื่องงาน"

"งั้นเหรอ แล้วจากนั้นยังไงต่อ หรือว่าคุยกันที่นี่ยังไม่พอจนต้องพากันกลับไปคุยต่อที่ห้อง"

ดูก็รู้ว่าพี่กายคงจะกำลังโมโหเอามากๆ จากสุภาพบุรุษแสนอบอุ่นเมื่อสักครู่ที่เธอเห็น เวลานี้กลับเปลี่ยนไปเป็นคนที่กำลังโมโหแบบขั้นสุดจนแทบจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ หากแต่ว่าเพลินตากลับเข้าใจสถานการณ์ของเขาดี เป็นเธอเองก็คงจะโกรธจนแทบจะหักกระดูกใครบางคนให้แหกคามือได้เลยเหมือนกัน

"จะมากไปแล้วนะกาย บอกแล้วไงว่าระหว่างเรามันจบไปนานแล้ว ชมพูอยากทำอะไรกายก็ไม่มีสิทธิ์

ในขณะที่พี่กายกำลังพูดเคลียร์กับแฟนสาวยังไม่ทันจะรู้เรื่อง คนที่ดูท่าว่าน่าจะเกี่ยวข้องมากที่สุดก็สะบัดมือของนางแบบที่ยังคงพยายามเกาะเกี่ยวต้นแขนล่ำนั้นเอาไว้ให้หลุดออกแล้วเดินจากไปอย่างง่ายดาย ท่ามกลางความตกใจของเพลินตาว่าปฏิธานไม่คิดที่จะชี้แจงหรือแก้ตัวอะไรเลยหรือ ทำไมเขาถึงได้ใจดำนัก ทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีส่วนในการทำให้คนรักทั้งสองคนนี้ทะเลาะกันแท้ๆ จากที่ว่าไม่อยากจะยุ่ง ทำไปทำมาเพลินตาก็หันกลับไปบอกมินตราว่าครั้งนี้เธอคงอดที่จะไม่ยุ่งไม่ได้อีกแล้ว ในเมื่อสักครู่เธอกับพี่กายก็คุยกันถือว่าถูกคอดี เธอก็เลยจำเป็นต้องรีบวิ่งตามปฏิธานมาเพราะว่าอยากจะช่วยพี่กาย

"พี่เต็มหยุดก่อนค่ะ"

"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเด็ก เพลินถอยไป"

ปฏิธานไม่ได้หยุดตามคำที่เธอบอก แถมเขายังเอาแต่เดินหนีให้เธอวิ่งตามจนเหนื่อยหอบ พอเห็นว่าวิ่งตามคนขาวยาวนั่นอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว เพลินตาเลยจำเป็นต้องดึงกระชากแขนยาวๆนั่นเอาไว้ให้เขาหยุดเดิน

"หยุดว่าเพลินเป็นเด็กสักที เพลินไม่ใช่เด็ก เพลินโตแล้ว"

"อืมแล้วไง จะวิ่งตามมาบอกพี่แค่นี้เหรอ"

"ทำไมพี่เต็มถึงต้องยุ่งกับนางแบบคนนั้นด้วยคะ ไม่รู้บ้างเลยหรือไงว่าผู้หญิงคนนั้นเขามีแฟนแล้ว แล้วพี่กายเขาก็รักแฟนของเขามากด้วย พี่เต็มทำแบบนี้ก็เท่ากับว่าเป็นมือที่สามทำให้คนรักเขามีปัญหากัน เพลินสงสารพี่กาย"

"ฮึ"

ปฏิธานหยุดยืนเท้าสะเอวมองคนตรงหน้าก่อนจะหัวเรายิ้มหึออกมาอย่างแกนๆ ริมฝีปากร้ายประดับไปด้วยรอยยิ้มเยาะที่บริเวณมุมปาก ขายาวก้าวเข้ามาหยุดยืนประชิดเธอจนใกล้ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปหา แล้วกระซิบถ้อยคำหลายประโยคออกมาจนเพลินตาต้องขยับถอยหนี

"เลิกยุ่งวุ่นวายกับพี่เสียทีเถอะเพลิน ขืนเพลินยังตามตอแยพี่อีกทั้งๆ ที่เราคุยกันแล้ว คราวนี้พี่จะคิดจริงๆ แล้วนะว่าที่เพลินพยายามวุ่นวายกับพี่แบบนี้ เป็นเพราะว่าเพลินอยากเอาตัวเองมาอยู่ใกล้ๆ พี่ หรือว่า..คราวที่แล้วเพลินยังไม่เข็ด ไม่ก็คงอาจจะติดใจ อยากจะให้พี่ทำแบบนั้นกับเพลินอีก ใช่ไหม"

"ไม่ใช่นะ พี่เต็มอย่าได้คิดอะไรบ้าๆ แบบนั้นโดยเด็ดขาด เพลินก็แค่สงสารพี่กายที่เขาถูกผู้ชายแบบพี่เข้าไปยุ่มย่ามกับแฟนของเขา พี่กายเขาเป็นคนดีแล้วเขาก็รักแฟนมาก ไม่เหมือนผู้ชายแบบพี่ที่เดี๋ยวก็ควงคนนั้นทีคนนี้ทีให้ต้องเสื่อมเสียมาถึงพี่พราว"

"ฮึ ไอ้กายอะไรนั่นมันท่าทางน่าจะคารมดีมากอยู่เหมือนกันนะว่าไหม รู้จักกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง เพลินก็ถึงกับอ้าแขนกางปีกปกป้องมัน"

ปฏิธานยังคงไม่หยุดอาการยิ้มเยาะ แถมคำพูดคำจายังคงกวนโอ๊ยกวนประสาทมากขึ้นอย่างกับรู้ทัน ส่วนเพลินตาที่พอถูกคนตรงหน้ารู้ทันก็ออกอาการอึกอักเพราะว่าเถียงไม่ออก

"พี่เต็มรู้ได้ไงว่าเพลินพึ่งรู้จักกับพี่กาย"

"พี่รู้ได้ยังไงเรื่องนั้นเพลินไม่ต้องรู้หรอก เอาเป็นว่าพี่รู้ก็แล้วกัน แต่ก็ช่างมันเถอะ นี่มันก็ดึกแล้ว ขึ้นรถเดี๋ยวพี่จะไปส่ง"

"ไม่ค่ะ เพลินเอารถมา แล้วอีกอย่างเพื่อนเพลินก็รออยู่ตรงโน้นด้วย"

"แน่ใจนะว่าเพื่อนยังรอเพลิน ลองหันกลับไปดูก่อนสิว่าตรงนั้นยังมีใครรอเพลินอยู่อีกหรือเปล่า"

และก็จริงอย่างที่ปฏิธานว่า พอเพลินตาหันกลับไปมองก็พบว่าที่ตรงนั้นกลับไม่มีใครยืนรอเธออยู่แล้ว แม้กระทั่งมินตราเพื่อนสนิทเธอก็หายตัวไปด้วย มันจะเป็นไปได้ยังไง ปกติมินตราไม่เคยเป็นคนแบบนี้ ถึงขนาดว่าทิ้งเธอไปกับผู้ชายเลยยิ่งเป็นไปไม่ได้ คงจะไม่ถึงขนาดว่าชอบพี่แชมป์มากขนาดจนยอมทิ้งเธอเลยหรอกนะ หรือว่ามันจะมีอะไรผิดพลาดขึ้นกับมินตราจนอดเป็นห่วงไม่ได้ ก่อนที่โทรศัพท์มือถือจะถูกยกขึ้นมากดโทรออกหาเบอร์เพื่อนสนิททันที แต่กลับพบว่าโทรศัพท์มือถือของมินตรานั้นถูกปิดเครื่องไปแล้ว ทำเอาคนที่รักและเป็นห่วงเพื่อนมากแบบเธอถึงกับมีอาการร้อนรนทนแทบจะทนไม่ไหว

"ทำยังไงดี ยายมิ้นปิดเครื่องไปแล้ว"

"ดูไม่ออกหรือไงว่าเพื่อนตัวเองกับผู้ชายคนนั้นเขาอยากจะไปต่อกัน ทำไมเพลินถึงได้ชอบทำตัวเป็นก้างนัก เอาแต่คอยจ้องจะขัดขวางความสุขของคนอื่นเขาอยู่เรื่อย ส่วนไอ้กายอะไรนั่น ป่านนี้ก็คงพาแฟนมันกลับไปเคลียร์กันต่อแล้วล่ะไม่ต้องห่วง ทีนี้ไม่ทราบว่าคุณหนูเพลินตาจะยอมขึ้นรถกลับบ้านได้หรือยังครับ"

ในที่สุดเพลินตาก็ถูกผู้ชายคนนี้บังคับให้ขึ้นรถมากับเขาอีกครั้งจนได้ ด้วยคำขู่ที่ว่าจะโทรไปบอกมารดาเธอว่าเจอเธอแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟันนั่งดื่มอยู่ในคลับกับผู้ชาย พร้อมทั้งชูภาพถ่ายตอนที่เธอนั่งหัวเราะคุยกันกับพี่แชมป์พี่กายในคลับเมื่อตะกี้ให้ดู

บ้าจริง เพลินตาไม่รู้เลยว่าปฏิธานไปแอบถ่ายรูปเธอมาตอนไหน แต่ในภาพนั้นเห็นชัดว่าเธอกำลังยกแก้วเครื่องดื่มยิ้มร่าหน้าบานชนแก้วอยู่กับพี่กาย ซึ่งแน่นอนว่าหากคุณนายเพียงรดาผู้เป็นมารดาเห็นเข้าจะต้องไม่มีทางชอบใจแน่ๆ การเป็นคุณหนูเพลินตา จะต้องทำตัวให้หรูหราราคาเเพงแบบพราวมุกผู้เป็นพี่สาวเท่านั้น จะมานั่งสังสรรค์ขี้เหล้าเมายาแบบนี้มันดูไม่ดี มารดาของเธอเคยกล่าวเอาไว้

"พี่เต็ม เปิดแอร์อีกหน่อยได้ไหมคะ"

ขณะที่พูดบอก มือไม้ก็ทำท่าพัดโพกไปมาราวกับต้องการใช้มันเป็นพัด เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมาตามไรผมและหน้าผากโหนกจนแก้มขาวอมชมพูนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มทั้งๆ ที่ภายในรถของปฏิธานก็เปิดเครื่องปรับอากาศให้เย็นตามปกติ

"ในรถพี่มีน้ำดื่มหรือเปล่า เพลิน รู้สึกคอแห้ง"

"ไม่ได้โดนมอมยามาใช่ไหมเพลิน"

"จะบ้าหรือไงคะ ยาเยออะไรกัน"

จังหวะที่ปฏิธานล้วงมือไปหยิบขวดน้ำดื่มจากข้างประตูฝั่งเข้ามาส่งให้ แล้วตอนที่เธอเอื้อมมือไปรับ เพียงเสี้ยวสัมผัสที่มือเธอและเขาแตะโดนกัน ทำเอาเพลินตานั้นต้องรีบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด ราวกับว่ามันมีกระแสไฟสิงสถิตอยู่ที่ปลายนิ้วนั่น พอมันแตะโดนกันเข้า ก็ทำเอาเธอถึงกับใจเต้นเป็นระส่ำ

"อ๊ะ"