ตอนที่ 10 ลูกหนี้ผู้สูงศักดิ์

หลังจากควบม้าผ่านท่าน้ำหน้าวังหลัง โอรสสวรรค์ชะงักงันเพียงชั่วครู่ก่อนจะหันไปสั่งการกับองค์รักษ์ที่คอยติดตามอยู่ด้านข้าง

“พวกเจ้าล่วงหน้าไปรอเราที่สำนักศึกษาก่อนเถิด เราอยากเที่ยวเล่นในเมืองสักพัก ใกล้ถึงวันแข่งขันเราจะไปที่นั่นเอง”

“แล้วความปลอดภัยของพระองค์เล่าพะย่ะค่ะ!”

“ไม่ต่องห่วงอันใด พวกเจ้าลืมแล้วหรือว่ายังมีองครักษ์เงาอยู่กับเราทุกๆที่”

“น้อมรับคำสั่งพะย่ะค่ะ”

หยางจิ่งถงฝากม้าโลหิตไว้ที่โรงเลี้ยงม้าด้านข้าง ก่อนจะกระโดดขึ้นเรือรับจ้างที่มุ่งสู่จุดหมายปลายทาง เรือลำใหญ่ลัดเลาะตามลำน้ำอย่างอ้อยอิ่ง สายลมเย็นพัดโชยเอื่อยตลอดเส้นทางจนทำให้โอรสสวรรค์เผลอหลับไป

ระหว่างทางเรือลำใหญ่จอดรับนักเดินทางที่ท่าเรือกลางตลาดในเมืองเฮยจิวจู่ ด้วยความแออัดของนักเดินทางที่เต็มลำเรือ ข้างกายโอรสสวรรค์ปรากฏร่างหญิงสาวใบหน้างามล่มเมืองในชุดแต่งกายสีเรียบ ที่เพิ่งกลับจากงานสอนเครื่องปั้นในสำนักช่างฝีมือ

ชายหนุ่มสูงศักดิ์ตื่นขึ้นมาสบตากับสตรีด้านข้างที่มีใบหน้าพริ้มเพราด้วยความตะลึงงัน หลังจากถูกบุรุษแปลกหน้าจดจ้องเป็นนานสองนาน ซุนซูหลินจึงเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

“ใบหน้าข้ามีอันใดติดอยู่หรือเจ้าคะ?”

“มิมีอันใด แม่นางเป็นคนเมืองนี้หรือ?”

“ใช่เจ้าค่ะ แล้วท่านเล่าเจ้าคะ? ดูท่าทางท่านมิใช่คนเมืองนี้ ท่านจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ”

“ข้าอยากไปท่าเรือใหม่ที่ใกล้ทางขึ้นเขาเฮยจิวจู่ แม่นางรู้จักบ้างหรือไม่?”

“ข้าต้องลงท่าเรือแห่งนั้นเช่นกันเจ้าค่ะ ท่าเรืออยู่ด้านหน้าแล้ว เชิญท่านตามข้ามาเจ้าค่ะ”

“แม่นาง!! บุรุษของเจ้าเขายังมิได้จ่ายค่าเรือให้แก่ข้า เจ้าจะจ่ายแทนเขาใช่หรือไม่?”

“ท่านมิได้พกเงินมาหรือ?“หญิงสาวกระซิบถามชายหนุ่มด้านหลังที่กำลังตามนางขึ้นบนฝั่ง

“ตอนออกจากเรือนข้ารีบร้อนมาก มิได้ถือเงินติดตัวมาเลย”

“ท่าน!!”

หญิงสาวก้มลงหยิบเงินในถุงมอบให้คนขับเรือ ก่อนที่นางจะพาบุรุษลูกหนี้เข้าไปพูดคุยในเรือนหลังเล็ก ในขณะนั้นเป็นเวลาเก็บร้านขายเซาปิ่งอยู่พอดี คนงานหญิงจึงนำจดหมายของพี่ชายจอมเสเพลที่ฝากมอบให้นางผู้เป็นน้องสาว

ในเนื้อหาจดหมายบอกว่าเขาต้องไปจัดการธุระในเมืองสักเจ็ดแปดวัน พร้อมกำชับท้ายจดหมายให้นางดูแลตนเองดีๆ หญิงสาวพับจดหมายลงในกล่อง ก่อนจะหันไปคุยกับลูกหนี้หนุ่มที่กำลังสำรวจร้านเซาปิ่งของนางอย่างสนอกสนใจ

“ท่านมาพบผู้ใดที่นี่ ข้าจะให้บ่าวรับใช้ไปส่งเจ้าค่ะ”

“ข้านัดพบกับญาติที่เมืองนี้ในอีกสิบวันข้างหน้า ระหว่างนี้ยังหาที่พักไม่ได้ เจ้าพอจะช่วยสงเคราะห์ชายยากไร้เช่นข้าได้หรือไม่”

“ข้ายินดีให้ท่านพักที่โรงเตี๊ยมริมน้ำของข้าระหว่างรอพบญาติของท่าน แต่มีข้อแม้ว่าท่านต้องช่วยงานในโรงเตี๊ยมแลกกับค่าที่พักกับค่าอาหารได้หรือไม่?”

“ข้ายินดี เจ้าช่างเป็นสตรีที่มีจิตใจงดงามยิ่ง”

“ข้ามีนามว่าซุนซูหลิน แล้วท่านมีนามว่าอันใด?”

“พ่อกับแม่เรียกข้าว่าอาถง เจ้าก็เรียกเช่นนั้นเถิด”

“อืมม! เดี๋ยวตอนเย็นข้าจะแบ่งสำรับเอาไว้ ให้ ท่านเดินมารับที่ครัวในเรือนเล็กได้เลย”

หญิงสาวให้บ่าวรับใช้พาเขาเข้าพักห้องว่างภายในโรงเตี๊ยม เขาสำรวจห้องพักที่ตกแต่งด้วยศิลปะงานปูนปั้นของหญิงสาวด้วยความสนใจ มือเรียวเล็กช่างรังสรรค์ผลงานได้งดงามประดุจช่างฝีมือในวังหลวง

ต้นยามโหย่ว (17.00-19.00) ชายหนุ่มเข้าไปรับสำรับอาหารจากหญิงสาวที่เรือนหลังเล็ก หลังเปิดฝาครอบสำรับอาหารก็พบกับข้าวปรุงรสที่มีรสชาติหอมมัน โปะหน้าด้วยเนื้อไก่นึ่งอ่อนนุ่ม ราดด้วยน้ำปรุงรสจากถั่วเหลือง กินแนมคู่กับน้ำแกงฟักแก่และผัดยอดผักป่า แม้จะเป็นเพียงอาหารพื้นบ้านแต่กลับทำให้โอรสสวรรค์ถึงกลับกินข้าวหมดหลายชามจนอิ่มจุก

เมื่อเข้าสู่ปลายยามสวี่ (19.00-21.00) ในขณะที่หยางจิ่งถงกำลังนอนหลับเข้าสู่ภวังค์ความฝัน ก็พลันสะดุ้งตื่นกลางดึก จากเสียงเตียงของห้องด้านข้างลั่นเสียดสีดังเอี๊ยดอาด สลับกับเสียงครางกระเส่าของหญิงสาวที่ถูกแก่นกายใหญ่ของบุรุษหนุ่มสอดใส่ในกายนางด้วยท่วงทำนองถี่กระชั้น

“อ๊ะ! อร๊างงค์! ศิษย์พี่ อย่ากัดปลายถันข้า”

นักพรตหนุ่มรูปงามยังคงขบเม้มปลายถันของหญิงสาว โดยมิฟังเสียงครวญครางของนางแต่อย่างใด ในขณะที่เบื้องล่างของเขายังคงจ้วงแทงนางถี่รัวจนเตียงไม้สั่นไหวยิ่งกว่าเดิม เขากระซิบที่ข้างหูของนางด้วยเสียงแหบพร่า ก่อนจะขบเม้มติ่งหูเล็กอย่างแผ่วเบา

“อ่าส์! ฟ่านฟ่าน ไปที่หน้าต่างกันเถิด ศิษย์พี่จะสอนท่าใหม่ให้แก่เจ้า ”

นักพรตสาวถูกเขาจับจูงไปที่หน้าต่างริมห้อง ชุดนักพรตที่หลุดรุ่ยถูกชายหนุ่มปลดเปลื้องจนเหลือเพียงกายขาวผ่อง มือเรียวบางคว้าจับที่ขอบหน้าต่าง ในขณะที่ศิษย์พี่ของนางกำลังกดแก่นกายเข้าทางแคบจนเต็มลำ

เอวคอดถูกจับตรึงไว้แน่นก่อนที่สะโพกสอบจะโยกเข้าออกในกายหญิงสาวอีกครั้ง แรงตอกตรึงที่หนักหน่วงทำให้หญิงสาวครางกระเส่าขึ้นมาอีกระลอก ร่างเปลือยท่อนบนของหญิงสาวสัมผัสสายลมนอกหน้าต่าง รับกับแสงจันทร์กระจ่างที่สาดส่องมายังร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งคู่ ซึ่งต่างกำลังบรรเลงรักกันอย่างเร่าร้อนที่ริมหน้าต่างบานใหญ่ติดแม่น้ำ

ซุนซูหลินจ้องมองงิ้วบนหน้าต่างด้วยตาไม่กระพริบ ก่อนหน้านี้นางลงมานั่งรับลมที่ท่าน้ำ เพื่อปั้นเตากำยานสำหรับฝากขายตามร้านเครื่องหอมภายในตัวเมือง

แต่ระหว่างนั้นเสียงครางกระเส่าบนหน้าต่างกลับทำให้สมาธิของนางต้องฟุ้งซ่านกระเจิดกระเจิง

หญิงสาวละสายตาจากงานตรงหน้าแล้วจ้องมองคนทั้งคู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ความรู้สึกร้อนผ่าวเกิดขึ้นกลางกายสาววัยสะพรั่ง ภาพเบื้องหน้าทำให้ใบหน้าพริ้มเพรากลับมีสีชมพูระเรื่อแต่งแต้มบนพวงแก้มอิ่ม

หลังคนทั้งคู่ไปถึงฝั่งฝัน นางจึงละสายตามาที่ท่าน้ำเบื้องหน้า กลับสบตาของชายหนุ่มลูกหนี้ ที่กำลังจ้องมองนางด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม

“อาถง เจ้ามาทำอันใดที่นี่!”

“ข้าก็มาแอบดูงิ้วบนหน้าต่างเช่นเจ้าอย่างไรเล่า!”

”ข้าไม่ได้มาแอบดู ข้าตั้งใจมาทำงานของข้า เจ้ามาก็ดีแล้วพรุ่งนี้ให้หลงจู๊เปลี่ยนฟูกบนห้องนั้นให้หมด แล้วทำความสะอาดให้หมดจดเข้าใจหรือไม่?”

“เข้าใจแล้วขอรับนายหญิง ว่าแต่นายหญิงชอบงิ้วเมื่อสักครู่ไหม?”

”ใครจะไปชอบ บัดสีบัดเถลิง!!”

หญิงสาวเจ้าของเรือนเดินจากชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความอับอาย ในขณะที่หยางจิ่งถงลอบมองร่างอวบอิ่ม ที่กำลังเดินจากไปด้วยหัวใจที่สั่นไหวไม่เป็นจังหวะ ตั้งแต่เขาเกิดมาบนบัลลังค์มังกร นี่เป็นครั้งแรก ที่มีสตรีทำให้หัวใจของมังกรหนุ่มเช่นเขาสั่นไหวได้ ซุนซูหลินนางช่างเป็นหญิงสาวที่น่าสนใจเสียจริง!