ตอนที่ 12 ท่ามกลางพายุฝน

กว่าจะเสร็จสิ้นการสอนงานปั้นในชั้นเรียนก็กินเวลาถึงพลบค่ำ คนทั้งสองออกจากสำนักช่างฝีมือในต้นยามสวี่ (19.00-21.00) ในขณะที่ทั้งสองกำลังลัดเลาะบนถนนสายเล็ก ต่างปกคลุมไปด้วยป่าไผ่ที่กำลังสั่นไหวโอนเอน จู่ๆพายุฝนก็โหมกระหน่ำใส่คนทั้งคู่อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

หยางจิ่งถงพาหญิงสาวเข้าหลบฝนที่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ก่อนจะมีเสียงฟ้าผ่าขึ้นในจุดที่ไม่ไกลจากคนทั้งคู่ หญิงสาวข้างกายกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เขาจึงตัดสินใจช้อนร่างอวบอิ่มที่กำลังสั่นเทาวิ่งฝ่าสายฝนเข้าไปหลบในอารามร้างที่อยู่ไม่ไกลนัก

จักรพรรดิ์หนุ่มบรรจงวางนางลงบนท่อนฟางนุ่มที่เขาเก็บรวบรวมในอารามร้าง ก่อนจะลุกออกไปนั่งที่มุมห้องอีกด้าน มือเรียวเล็กคว้าแขนท่อนใหญ่เอาไว้ได้ทัน ก่อนจะร้องเรียกเขาด้วยเสียงแผ่วเบา

“อาถง อยู่ข้างๆข้าได้หรือไม่? ข้ากลัวเสียงฟ้าร้อง”

“อืมม! ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่นี่แล้ว”

“เจ้าหิวหรือไม่? ข้ามีเซาปิ่งติดตัวมาด้วย เราแบ่งกันคนละชิ้นนะ”

คนทั้งคู่นั่งกินเซาปิ่งเงียบๆ ท่ามกลางพายุฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงแต่อย่างใด ชายหนุ่มกินเซาปิ่งในมือด้วยความเอร็ดอร่อยพลางเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยความสนใจ

“เซาปิ่งพวกนี้เจ้าทำเองหรือ? รสชาติอร่อยยิ่งกว่าขนมในเมืองหลวงเสียอีก ถ้าหากมีไส้หมูปรุงรสแบบที่แม่ของข้าเคยทำให้กินตอนเด็ก คงจะดีไม่น้อย!”

“เจ้ามาจากเมืองหลวงหรือ? เจ้าเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ว่าหมูปรุงรสที่เจ้าชอบกินตอนเด็กๆมีรสชาติเช่นไร ข้าเองก็กำลังอยากทำรสชาติใหม่ๆให้กับเซาปิ่งของร้านอยู่พอดี”

เขากับนางพูดคุยกันเรื่องเซาปิ่งจนค่อนคืน พายุฝนที่โหมกระหน่ำอยู่ภายนอก พัดพาเอาละอองความเย็นมาเผื่อแผ่ถึงชายหญิงในอารามร้าง

หญิงสาวกอดตนเองด้วยความหนาวสั่น ท่ามกลางอาภรณ์ที่เปียกชื้นในขณะที่ปากบางกำลังซีดขาวเพราะพิษไข้ ชายหนุ่มแตะหน้าผากที่ร้อนเป็นไฟของนางก่อนพยายามจะถอดสายคล้องชุดของนางออก

“อาถง เจ้าจะทำอันใดข้า?”

“เจ้ากำลังมีไข้เพราะชุดที่เจ้าสวมอยู่เปียกชื้น ข้าจะถ่ายทอดไออุ่นจากกายเพื่อคลายหนาวให้เจ้าเอง”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าปิดตาได้หรือไม่?”

”ย่อมได้!”

หลังจากที่ผูกตาให้ชายหนุ่มเรียบร้อยแล้ว นางก็ถอดชุดสีเรียบเปียกชื้นแขวนไว้ที่ผนังอาราม เหลือเพียงตู้โตวผืนเล็กที่ปกปิดเต้าอวบใหญ่เอาไว้ไม่มิดกับกางเกงชั้นในตัวบางที่เปียกน้ำจนฉ่ำชุ่ม

ชายหนุ่มถอดเสื้อท่อนบนวางไว้ด้านข้าง เผยให้เห็นอกผึ่งผายรับกับกล้ามเนื้อแข็งแร่ง ที่ซุนซูหลินลอบมองตั้งแต่อยู่ในห้องเรียนของสำนักช่าง

เขาประคองกอดร่างนุ่มนิ่มของหญิงสาวเพื่อถ่ายเทความอบอุ่นให้กับร่างอวบอิ่ม เมื่อซุนซูหลินได้รับความอบอุ่นที่แผ่ซ่านโอบล้อมรอบตัว นางจึงเข้าสู่ห้วงนิทราได้โดยง่าย

ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม หญิงสาวที่กำลังหลับสนิทกลับนอนดิ้นป่ายป่ะด้วยความเคยชิน ร่างอวบอิ่มพลิกตัวมาเผชิญหน้ากับแผงอกแกร่ง ตู้โตวที่เคยปกปิดเต้าอวบกลับหลุดร่วงตอนนางพลิกตัว เหลือเพียงเต้าอวบใหญ่ ที่กำลังถูไถกับอกแกร่งของจักรพรรดิ์หนุ่มจน ทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างหนืดเหนียว

มือหยาบใหญ่เลื่อนขึ้นลูบคลำเต้าอวบอิ่มของนางอย่างแผ่วเบาพร้อมกับใช้นิ้วบีบบี้ปลายถันทั้งสองจนชูชัน ในขณะที่ใบหน้าคมสันกำลังซุกไซ้ซอกคอขาวเพื่อสูดดมกลิ่นกายของหญิงสาววัยสะพรั่ง ซุนซูหลินครางกระเส่ารับสัมผัสจากเขาด้วยความซ่านเสียว

เมื่อเห็นว่าสตรีตรงหน้าไม่ทักท้วงอันใด ปากหยักใหญ่ก็เข้าดูดเลียปลายถันที่กำลังชูชันจนเปียกชุ่ม มือสากลูบไล้ตามผิวเนื้อเนียนนุ่มจนถึงขอบกางเกงชั้นในตัวบาง เขาดึงทึ้งมันจนติดมืออย่างง่ายดายก่อนจะใช้นิ้วสากสะกิดติ่งหฤหรรษ์กลางกายของหญิงสาว

เมื่อได้สัมผัสความสาวสะพรั่งจนติดใจแล้ว นิ้วซุกซนก็ลัดเลาะตามร่องน้ำหวาน จนพบช่องทางแคบของหญิงสาวที่มิเคยมีชายใดเยี่ยมเยือนมาก่อน เขาใช้นิ้วล่วงล้ำเข้าช่องทางแคบของนางอย่างแผ่วเบา จากหนึ่งนิ้วค่อยเพิ่มความใหญ่ขึ้นเป็นสองนิ้ว ซุนซูหลินสะดุ้งตื่นมาด้วยความเสียดเสียว นางปัดป่ายจักรพรรดิ์หนุ่มด้วยความกลัว แต่นั่นหาได้ต้านทานแรงกำหนัดของชายหนุ่มไม่

“อาถง อย่าทำข้า ข้ากลัว!”

”ไม่ต้องกลัว! ข้าจะไม่ล่วงเกินเจ้า แค่ทำให้เจ้าผ่อนคลายขึ้นเท่านั้น”

ชายหนุ่มแยกขาเรียวออกกว้างก่อนจะซุกใบหน้าคมสันเข้าที่โหนกนูนไร้เส้นขนกลางกายหญิงสาว ลิ้นสากใหญ่เล็มเลียเนินนูนจนชุ่มฉ่ำ ติ่งหฤหรรษ์ที่ชูชันก็ถูกเขาดูดดึงเพื่อสร้างความคุ้นเคยซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หญิงสาวครวญครางเสียงกระเส่าด้วยความเสียวกระสัน นางแอ่นเครื่องเคราเบื้องล่าง ให้แนบสนิทกับริมฝีหยักของบุรุษตรงหน้า จักรพรรดิ์หนุ่มส่งลิ้นสากเข้าไล้เลียในช่องทางแคบสลับนิ้วสาก ที่รุกล้ำเข้าสำรวจช่องทางรักของนางอย่างถี่กระชั้น

ซุนซูหลินถูกฮ่องเต้หนุ่มปรนเปรอด้วยลิ้นสาก สอดประสานนิ้วอวบอิ่ม จนร่างอวบอิ่มบิดเร่าด้วยความเสียวซ่าน ช่องทางแคบของหญิงสาวก็พลันเกร็งกระตุก ก่อนจะปลดปล่อยน้ำหวานใสให้บุรุษตรงหน้าได้ดูดเลียด้วยความสำราญ

หลังจากได้ปลดปล่อยน้ำหวานจนผ่อนคลายแล้ว หญิงสาวจึงนอนเหยียดแข้งขาเรียวด้วยความเมื่อยขบ จนปลายเท้าไปสัมผัสถูกแก่นกายใหญ่ที่คับตึงอยู่ในร่มผ้า หยางจิ่งถงสะดุ้งหนีนางด้วยความเจ็บปวด

“อาถง เจ้าเจ็บปวดเพราะช่วยข้าหรือ?”

“ตรงนี้มันคับแน่น ข้าก็เลยเจ็บน่ะ”

“ให้ข้าช่วยเจ้าหรือไม่!”

“เจ้ายินดีช่วยข้าหรือ!!”

“แต่ท่านห้ามเปิดตานะ”

“อืมม!”

หญิงสาวนั่งอยู่ตรงกลางหว่างขาของชายหนุ่ม นางปลดเปลื้องกางเกงของเขาจนลงไปกองที่ข้อเท้า แก่นกายใหญ่ดีดผึงขึ้นชี้หน้าท้าทายนาง

สตรีใบหน้าพริ้มเพราใช้สองมือรูดลำลึงค์ไปมาเพื่อสร้างความคุ้นเคย ก่อนจะใช้ลิ้นเรียวไล้เลียแก่นกายใหญ่จนเปียกชุ่มไปทั้งลำ ปากเรียวบางกลืนกินท่อนลำลึงค์ทีละน้อยก่อนจะรูดมันเข้าออกในปากนางอย่างเนิบช้า

หยางจิ่งถงโยกสะโพกดันแก่นกายใหญ่เข้าโพรงปากอุ่นจนถี่กระชั้น ในขณะที่หญิงสาวใช้ปลายลิ้นดูดดึงหัวหยักใหญ่ จนชายหนุ่มครวญครางด้วยความเสียดเสียว นางประคองเต้าอวบเข้าโอบล้อมแก่นกายของบุรุษตรงหน้า ก่อนจะรูดเต้าขึ้นลงตามลำลึงค์ใหญ่

หญิงสาวใช้เต้าอวบอิ่มปรนเปรอเขาได้ราวสองเค่อ ก่อนที่แก่นกายใหญ่จะเกร็งกระตุกด้วยความสุขสม มันปลดปล่อยสายพันธ์ุมังกรซ่านกระเซ็นเต็มเต้าอวบอิ่มของนาง

หยางจิ่งถงประคองใบหน้าพริ้มเพราขึ้นมาประทับจูบอันดูดดื่ม ลิ้นทั้งคู่เข้ารัดรึงเกี้ยวพันกันด้วยความแนบแน่น ก่อนที่นางจะปล่อยให้เขารุกล้ำเขาลิ้มรสความหอมหวานที่หลบซ่อนอยู่ภายใน

จักรพรรดิ์หนุ่มประคองกอดให้ความอบอุ่นกับหญิงสาวไปทั้งคืนท่ามกลางพายุฝนที่กระหน่ำพัดโหมอยู่ภายนอก จนเข้าสู่รุ่งสางต้นยามเฉิน (7.00-9.00)

พายุฝนได้มลายหายไปจนหมดสิ้น ทิ้งไว้เพียงแสงแดดอุ่นของดวงอาทิตย์ในยามเช้า คนทั้งคู่หยิบชุดที่ตากไว้จนแห้งขึ้นมาสวมใส่ แล้วจึงออกเดินทางขึ้นเรือรับจ้างเพื่อกลับเรือนหลังเล็กด้วยความรู้สึกที่แนบแน่นลึกล้ำมากกว่าเดิม