ตอนที่ 7 กำเนิดบุตรีตัวอ้วนขาว

วันเวลาล่วงเลยไปนานแปดเดือนเศษ ร้านขายเซาปิ่งของหลิวจิ่นอิงนับวันจะขายดีขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวเจรจาให้ลี่จือสหายคนสนิทนำหมั่นโถวกับซาลาเปามาเปิดแผงเพิ่มที่ร้านของนาง ทำให้เหล่านักเดินทางที่ลงเรือที่ท่าน้ำ กับบรรดาศิษย์ของสำนักศึกษาที่อยู่บนเขา ต่างแวะเวียนมานั่งพักรับความสำราญอยู่ที่นี่เป็นประจำ

ก่อนหน้านี้เหล่าซือเฒ่ากว้านซื้อที่ดินบริเวณรอบเรือนเล็กเพื่อให้หลิวจิ่นอิงได้ต่อเติมกิจการร้านค้า นางจึงรวบรวมเงินที่ได้จากน้ำพักน้ำแรงมาสร้างโรงเตี๊ยมขนาดเล็กขึ้นที่ริมแม่น้ำด้านข้าง ขนาดห้องพักมีรูปแบบเรียบง่าย เข้ากับบรรยากาศริมแม่น้ำกับทุ่งข้าวฟ่างที่กำลังชูช่อสีเหลืองทองอยู่เต็มผืนดิน และแล้วโรงเตี๊ยมก็สร้างเสร็จทันกำหนดคลอดของหลิวจิ่นอิง

เมื่อเข้าสู่ยามเหม่า (5.00-7.00) ของเช้าวันหนึ่ง รถม้าจากสำนักศึกษาได้พาหมอเทวดามาทำคลอดฮูหยินของเหล่าซือเฒ่าที่กำลังเจ็บท้องใกล้คลอด ในเรือนหลังเล็กท่ามกลางความเงียบสงบของเมืองเฮยจิวจู่

ในเวลาไม่นาน บุตรีตัวอ้วนขาวก็คลอดออกมาทักทายมารดาของนางด้วยความปลอดภัย ท่ามกลางการลุ้นระทึกของเหล่าซือเฒ่า ที่ผุดลุกผุดนั่งที่หน้าห้องทำคลอด เขาโอบอุ้มบุตรีตัวอ้วนด้วยความรักใคร่ ก่อนจะพานางไปพบกับมารดาที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาในห้องทำคลอด

“เจ้าดูสิจิ่นอิง แม่หนูนี่มีใบหน้างดงามตั้งแต่ยังเป็นทารกน้อยด้วยซ้ำ เห็นทีว่าบิดาเช่นข้าต้องกีดกันชายหนุ่มมิให้เข้าใกล้เรือนหลังเล็กตั้งแต่ตอนนี้แล้วกระมัง?”

“เรือนเราทำการค้า จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ? แล้าเหล่าซือจะตั้งชื่อนางว่าอย่างไรเล่าเจ้าคะ?”

“ซุนซูหลิน หมายถึง หญิงสาวผู้มีจิตใจอ่อนโยน งดงามดุจหยกของสกุลซุน เจ้าว่าดีหรือไม่?”

“ชื่อดีเจ้าค่ะ”

หลังจากผ่านการพักฟื้นมานานหลายเดือน หลิวจิ่นอิงก็กลับมาเปิดร้านขายเซาปิ่งได้ตามปกติ ออกจากนี้นางยังเพิ่มเมนูโจ๊กเลิศรสที่ถูกถ่ายทอดจากเหล่าซือเข้าไปขายในร้านด้วย ยิ่งทำให้กิจการร้านเซาปิ่งของนางคราคร่ำไปด้วยลูกค้ายิ่งกว่าเดิม

ด้านเหล่าซือเฒ่าก็จัดหาลูกจ้างเข้าช่วยงานในร้านเซาปิ่งกับโรงเตี๊ยมที่เพิ่งเปิดนับสิบคนเพื่อให้นางได้มีเวลาดูแลเจ้าก้อนแป้งหลินหลินที่กำลังแบเบาะ

ส่วนบุตรชายแสนซนอาซูน้อย ก็ติดสอยห้อยตามบิดาที่เป็นเหล่าซือเฒ่าขึ้นไปที่สำนักศึกษาทุกๆ วัน จนเป็นที่โจษจันไปทั่วเฮยจิวจู่ว่าเหล่าซือเฒ่ารักใคร่ฮูหยินกับบุตรยิ่งกว่าบุรุษสกุลใดในเมือง ถึงกับช่วยนางเลี้ยงบุตรชายโดยไม่เกี่ยงงอน ทำให้บรรดาฮูหยินล้วนอิจฉาในวาสนาของหลิวจิ่นอิงที่คว้าบุรุษแสนดีเช่นนี้ไปครอบครอง

เย็นวันนี้ก็เช่นกัน หลังลูกจ้างเก็บร้านเซาปิ่งและดูแลโรงเตี๊ยมจนเรียบร้อย พวกเขาเข้ารับค่าจ้างรายวันกับนางก่อนที่จะเดินทางกลับที่พักที่อยู่ใกล้ๆ เหล่าซือเฒ่ากับบุตรชายก็เดินทางกลับมาถึงเรือนเล็กทันเวลาสำรับตอนเย็นเสร็จพอดี

หลิวจิ่นอิงเอื้อมมือไปแตะเหล่าซือเฒ่าก่อนจะชักชวนให้เขาทานสำรับที่นี่พร้อมกัน

“วันนี้ท่านกินข้าวพร้อมหน้ากับพวกเราเถิดนะเจ้าคะ ตอนขากลับข้าจะขอติดตามไปเอาของที่ลืมไว้ที่สำนักศึกษาด้วยเจ้าค่ะ”

“แล้วลูกๆ เล่า?”

“ข้าให้ลี่จือมาอยู่เป็นเพื่อนพวกเขาแล้วเจ้าค่ะ ตอนนี้นางกำลังหยอกล้อกับหลินหลินอยู่ในห้องเจ้าค่ะ”

“ท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ ข้าโตแล้ว ข้าจะดูแลน้องกับน้าลี่จือเองขอรับ”

“เด็กดี พ่อเชื่อเจ้า”

หลังจากที่รับสำรับมื้อเย็นจนเรียบร้อย เหล่าซือเฒ่าก็จับจูงหญิงสาวออกเดินทางไปยังสำนักศึกษา

ก่อนจะถึงสำนักศึกษาเพียงเล็กน้อย เขาพานางก็แวะหน้าผาชมจันทร์ ซึ่งเป็นที่ที่คนทั้งคู่ได้พบกันตอนแรก จากหน้าผากว้างที่ว่างเปล่ากลับถูกตกแต่งอย่างงดงาม มีระเบียงไม้อันเล็กที่สร้างขึ้นบนต้นไม้ใหญ่ เพื่อรอการมาเยือนของนางอีกครั้ง

“ตอนนี้มีระเบียงบนต้นไม้แล้วหรือ ข้าขอขึ้นไปได้ไหมเจ้าคะ?”

” เหตุใดจะมิได้ล่ะ? ข้าก็สร้างไว้รอเพื่อเจ้าเท่านั้น”

เหล่าซือเฒ่าเกาะเกี่ยวเอวคอดกิ่วไว้ในอ้อมแขนก่อนจะใช้กำลังภายในพานางลอยขึ้นบนระเบียงไม้ หญิงสาวทอดสายตามองทิวทัศน์เบื้องหน้าด้วยความอิ่มเอมใจ แสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าส่องประกายให้ใบหน้างดงามของหญิงสาวส่องประกายระยิบระยับในแววตาเขา

ซุนเหว่ยเชยคางเรียวขึ้นรับจูบอันดูดดื่มจากเขา ลิ้นเรียวบางเข้ารัดรึงหยอกล้อกับลิ้นสากใหญ่จนบุรุษเฒ่าครางในลำคอด้วยความพึงใจ เขารุกล้ำเข้าลิ้มรสความหอมหวานจนถ้วนทั่วก่อนจะซุกไซ้ตามซอกคอขาว

ชุดสีขาวดุจเทพเซียนของเหล่าซือเฒ่าถูกปลดเปลื้องกองเคียงคู่กับชุดสีไข่ไก่ของหญิงสาว เขาชะงักค้างคืนสติก่อนจะผละกายจากเรือนร่างอันเย้ายวนของนาง

“จิ่นอิง ข้าลืมตัวล่วงเกินเจ้าไป ข้าขอโทษ!!”

“เหตุใดต้องขอโทษเจ้าคะ? เราสองคนเป็นสามีภรรยากัน เรื่องเข่นนี้ก็ถูกต้องแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ?”

“หรือว่าท่านรังเกียจข้าที่เคยผ่านมือชายมาแล้ว”

“มิใช่เช่นนั้นแน่นอน!! ข้ารักเจ้า มิเคยถือสาอดีตที่ผ่านมาของเจ้าเลยสักนิด”

“หรือว่าส่วนนี้ของท่าน ไม่สู้หรือเจ้าคะ??”

“???”

มือเรียวบางลูบไล้ลำลึงค์ใหญ่เพื่อยั่วยวนบุรุษตรงหน้าในขณะที่เต้าอวบก็ยื่นเข้าประชิดปากหยักใหญ่ของเหล่าซือเฒ่า นางใช้ปลายชูชันสีอ่อนเข้าถูไถกลีบปากหนาเพื่อเชื้อเชิญเขา

“ท่านพี่ ดูดปลายถันให้ข้าหน่อยสิเจ้าคะ มันสั่นระริกอยากอยู่ในปากท่านตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว!”

ปากหยักใหญ่เข้าครอบครองปลายถันทั้งสองด้วยความหื่นกระหาย ลิ้นสากหยาบตวัดเลียทั่วทั้งเต้าจนฉ่ำชุ่มในขณะที่นิ้วเบื้องล่างก็กำลังสำรวจช่องทางรักของนางอย่างถี่รัว

“อ่าาาส์!! จิ่นถิง เรือนกายเจ้าช่างเย้ายวนเยี่ยงนี้ ช่างเป็นวาสนาของตาแก่เช่นข้าโดยแท้”

มือเรียวยาวคว้าจับไหล่หนาเพื่อหาที่ยึด ก่อนหญิงสาวจะนั่งลงทับแก่นกายใหญ่ที่กำลังชูชันอยู่ด้านล่าง หัวหยักบานกดเข้าช่องทางแคบจนมิดลำ

เครื่องเคราช่วงล่างที่มิได้ใช้งานมานานนับปีตอดรัดแก่นกายใหญ่ด้วยความสั่นสะท้าน นางโยกสะโพกกลมกลึงร่อนรับแท่งหยกใหญ่ที่สวนกระแทกจากด้านล่างจนแนบแน่น ในขณะที่มือหยาบทั้งคู่กำลังเคล้นคลึงเต้าอกอวบของหญิงสาวด้วยแรงกำหนัด

สองร่างเปลือยเปล่าร่วมบรรเลงบทรักอันเร่าร้อน บนระเบียงไม้ริมหน้าผาตั้งแต่พระอาทิตย์เริ่มอับแสงจวบจนเข้าสู่ยามพลบค่ำ เสียงเซ็งแซ่ของแมลงยามค่ำคืน เคล้าคลอกับเสียงครางกระเส่าของหญิงสาวที่ถูกสามีเฒ่าจับชำเรานางอย่างไม่หยุดพัก จนช่องทางแคบของนางต่างฉ่ำชื้นไปด้วยน้ำรักของเขา

เหล่าซือเฒ่าบรรจงจูบฮูหยินสาวอย่างดูดดื่มก่อนจะขบเม้มแผ่วเบาที่ติ่งหูเล็ก

“ฮูหยิน เจ้าลุกขึ้นไหวหรือไม่ ข้าจะพาเจ้าไปเอาของที่เรือนเล็กในสำนัก”

“ไหวเจ้าค่ะ!”

“แล้วเจ้าลืมของอันใดไว้ที่นั่นเล่า? ถึงอยากเอากลับเรือนในวันนี้”

“ข้าลืมน้ำรักของท่านเอาไว้! อยากเอาไว้ในกายนำกลับเรือนไปด้วยเจ้าค่ะ”

“เจ้าช่างเป็นหญิงเจ้าเล่ห์นักนะ! ตรงนี้ของเจ้าเจ็บมากหรือไม่?”

มือหยาบเข้าลูบคลำเนินนูนของหญิงสาวที่กำลังเริ่มบวมเพราะถูกชำเราอย่างหนัก

“นอกจากมิเจ็บแล้ว ยังชอบมากเจ้าค่ะ”

นิ้วสากใหญ่หยิกพวงแก้มเป็นเชิงหยอกล้อก่อนที่เหล่าซือเฒ่าจะเริ่มบรรเลงบทรักกับฮูหยินสาวอีกครั้ง